...Στιγμιότυπο Υποβρύχιου Ψαρέματος...

Η φωτογραφία εκλάπη από εδω:

http://www.bloodyloud.com/surreal-photomanipulations-miraccoon/

------------------------------------------------------

Εκείνη κατασκήνωσε έξω από την Πόρτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς σύνεργα επιβίωσης. Ξυπόλητη να πατά πάνω στην αντηλιά του αμυδρού Φωτός, που το 'σκαγε απ' την λεπτή χαραμάδα, που δεν επέτρεπε στο πάτωμα να γλύψει τα κάτω χείλη της πόρτας. Πόρτα κλειστή σε απόχρωση Βαθιάς Σιωπής.

Μαύρα Μάτια ήταν καρφιτσωμένα σε κάδρα στους διαδρόμους και στραμμένα σε κάθε της κίνηση. Κάμερες Αιωνιότητας που κατέγραφαν το εφήμερο του Εαυτού της. Η υποψία της πως το Βλέμμα Του διαπερνά το ύφασμα, το ρούχο, το δέρμα ώρες ώρες, την οδηγούσε να κουμπώνεται αγκαλιάζοντας το Σώμα της. Άλλες φορές ερωτοτροπούσε με τον Εαυτό της, με φόντο την υποψία εστίασης  του βλέμματος, προκαλώντας διαστολή στις κόρες των ματιών Του και εκρήξεις στους νευρώνες του Νου Του. Εκείνος αόρατος, αθέατος, άφαντος ακόμη κι από το Οικόπεδο της Ζωής του. Πάντα Εκεί,  μα πουθενά. Τόσο αβάσταχτα παρών, μόνο όταν το Έγκλημα ζητούσε το Άλλοθί του. Εκείνος ήταν το Άλλοθι και το Έγκλημα και ο Θύτης. Εκείνη το Μαχαίρι. Θύμα?... Κάθε στιγμή κι άλλος Εαυτός, από τους πολλούς που είχε στη διάθεσή του ο καθένας τους. Κάθε που πέθαινε ένας Εαυτός μίκραινε η Απόσταση, πλησίαζαν οι Αναπνοές και οι Αλήθειες. 

Εκείνη στην αρχή μιλούσε μόνη της, για να διώχνει τους Φόβους  και για να μην ξεχάσει την Γραμματική και τον Συντακτικό του Συναισθήματος. Σιγά σιγά άρχισε να μυείται στη μεταξύ τους Σιωπή. Με τον καιρό, μιλούσε μόνο όταν κάποιο πεινασμένο τρωκτικό γήινης Επιθυμίας τής θύμιΖε πως ήταν Άνθρωπος και αυτή η κατάσταση ήταν για δαιμόνια, στοιχειά, ξωτικά παραμορφωμένης Αντοχής. Όχι γι' Ανθρώπους. Στις στιγμές τρέλας κόντευε το πρόσωπό της στο κάδρο με τα πιο μεγάλα Μάτια και ευθυγράμμιζε την εστίαση του Νου με το Βλέμμα του κάδρου. Έπειτα έσκαγε στα γέλια. Τρόμαζε, από τις δονήσεις, τα κεριά της Υπομονής και εκείνα σβήνανε, για να αποδειχθεί πόσο περιττό ήταν το Φως τους μπροστά στο ΠανΣέληνο Φεγγάρι. 

Μετρά ΠανΣελήΝΟΥς. 19 Ολόκληρα Φεγγάρια. Με ποιον παίΖει ο Μεγάλος Σκηνοθέτης, άραγε? 

19, 1+9=10. Προσθέτει, συμπυκνώνει, κλείνει το Κ στην παλάμη της και αφουγκράζεται όλες τις αποχρώσεις της ΚυΚλιΚής Σιωπής.

Αλλαγή προσώπου. Α' ενικό. 

Κάθε που μετράω χρονικούς προσδιορισμούς επαφής στο κείμενο ή στη Ζωή, μεταμορφώνεσαι. Όλα τ' αθέατα κι άπιαστα πέφτουν στο πάτωμα από ύψος προσδοκίας και γεμίζει θρύψαλα το μικρό χαλί όπου κοιμάται η Ανάγκη μου. Ξημερώνομαι να την γιατρέψω. Νυχτώνομαι για να μην την ενοχλεί η Ανθρώπινη Αδυναμία μου. Οι Ανάγκες θέλουν συμπαντικό υλικό επιμονής. Ταβάνι ποτέ δεν υπήρχε στα μέρη σου. Το αρχαίο σου κτίριο πάντα προσέφερε μία Συμπαντική Ελευθερία βραδινής Σιωπής, που διαχέεται παντού. Σύνορα δεν υπήρχαν. Άργησα να το κατανοήσω. Ο αιχμάλωτος, ακόμη και λυτός, είναι δεμένος, μέχρι να συνειδητοποιήσει πως Ποινή δεν υπάρχει. 

Την ώρα που η ανάσα μου ηρεμεί και σηματοδοτεί νανούρισμα, η πόρτα ανοίγει. Ένα μπολάκι ευτυχίας τοποθετείται δίπλα στα  μαλλιά μου, να θρέψει τα Όνειρα. Η μυρωδιά του φρεσκομαγειρεμέΝΟΥ φαγητού υπνωτίζει την πείνα μου. Αποκοιμιέμαι.

Μόλις διασχίσει ο Νους το σύνορο Πραγματικότητας - Ονείρου, όλα αποκτούν την ελαστικότητα της Φαντασίας.

Η Σιωπή αποκτά Βάρος. Ως τώρα ήταν μόνο Βαθιά. Τώρα γίνεται διάνυσμα μιας Δύναμης προς το Κέντρο του Κόσμου. Μία Βαρύτητα που επιτάσσει να ζωγραφίσω θάλασσες στο Όνειρο, ώστε η Άνωση να ισοσταθμίσει την Βύθιση του Εαυτού μου. 

Εδώ, στα μέρη σου, δεν ξημερώνει ποτέ. Η κάθε μέρα είναι σκοτεινός βυθός, γεμάτος Σιωπές Ιχθύος, που κολυμπάνε γύρω από το Σώμα μου, μέσα στα μαλλιά μου που κυματίΖουν στα υπόγεια ρεύματα, διασχίΖουν το ενυδρείο του Μυαλού μου και παραμορφώνονται καθώς καθρεφτίζονται στο γυαλί της Φαντασίας μου... Μεγεθύνω... πάντα μεγεθύνω... 

Τον τελευταίο καιρό, ερασιτεχνικά - από Έρωτα- καταπιάνομαι με το υποβρύχιο ψάρεμα. Μόλις καμακώσω το ψαράκι μιας Σιωπής σου, που ξέφυγε από το δωμάτιο όπου κλειδώνεσαι, σκαρφαλώνεις στην οροφή και ρίχνεις το αγκίστρι να την αδράξεις από μπροστά μου, τη στιγμή που την έχω απέναντι και την κοιτάΖω στα μάτια να σπαρταράει για να ομολογήσει το μυστικό της αιχμαλωσίας της... Ρίχνεις το δόλωμα. Κομμάτι από την σάρκα του Εγώ σου. Μυρίζει γνώριμο έδεσμα το πεινασμένο ψαράκι, με απαρνιέται κι επιστρέφει σε Σένα, αιωρούμενο στο αγκίστρι σου...

Απαιτείται προσαρμογή. Η προσαρμογή απαιτεί αλλαγή. Η αλλαγή είναι Γυναίκα και πιο εύκολα θα ερωτευτεί Εσένα, παρά Εμένα. Πρέπει να υπερβώ Εαυτό. Υποψιάζομαι πως διαβάζεις τις Σκέψεις μου. Έτσι, παύω να σκέφτομαι.  Γράφω μηχανικά. Αυτόματα. Χωρίς Σκέψη. Σου κλειδώνω τις προσβάσεις στα σχέδιά μου.

Περνούν οι ώρες, περνούν και κάτι βαρκούλες από το ανύπαρκτο ταβάνι και με την προπέλα τους αναστατώνουν τις Θάλασσες της Σιωπής σου. Η Νύχτα νιώθει το υδάτινο ανέμισμα σαν βροχή. Μα, τί να φοβηθεί η Θάλασσα από καταιγίδες?...

Κάνω πως αποκοιμιέμαι. Η πόρτα ανοίγει. Καθώς έρχεται ο υπηρέτης Ίσκιος σου να αφήσει το μπολάκι με ένα μερίδιο ευτυχίας, βγαίνω από το Σώμα μου, από τη νυχτικιά μου, από το Όνειρο, από το Σενάριο και παρεισδύω από την χαραμάδα της μισάνοιχτης πόρτας. Ο Ίσκιος σου μένει να χαζεύει το Σώμα μου, που εκτεθειμένο κοιμάται άδειο από Μένα. Εγώ αργόσυρτα κολυμπώ για να φτάσω να σταθώ μπροστά στις Σιωπές σου. Ξέρω πως είναι διαπεραστικές, ανιχνευτικές, επίμονες, μα είμαι άυλη. Δεν κινδυνεύω από ασφυκτικά αγκαλιάσματα ανακριτικών ερωτηματικών. Κολυμπώ αργόσυρτα, να μην δημιουργηθεί υδάτινο ρεύμα και υποψιαστείς την παρουσία μου. Σε φτάνω. Γεμάτος  σκοτειΝούς βυθούς ταΐΖεις όλες τις Μεταμορφώσεις της Σιωπής σου  με εχεμύθεια Εαυτού. Επτασφράγιστα τα μυστικά σου, κλείνονται σε όστρακο μαύρων μαργαριταριών. Ανέγγιχτοι Πολύτιμοι Θησαυροί σου... 

Μα όλα έχουν έναν σκοπό Ύπαρξης. 

Η σημερινή ΠανΣέληνος είναι η 19η. Σύμμαχός μου. Κολυμπώ στην επιφάνεια. Νικάω την βαρύτητα της Σκέψης. Πιάνω ουρανό. Απλώνω το χέρι μου και ξεκαρφιτσώνω την Σελήνη. Ολοστρόγγυλη. Καυτή Σάρκα Κορύφωσης Ουράνιου Σώματος. Ηδονικά σβήνει μόλις την βυθίζω στα σκοτεινά νερά σου. Σβήνει σαν φλόγα που καίει τα σωθικά της. Συρρικνώνεται. Χωρά στην παλάμη μου. ΠανΣέληνο μαργαριτάρι. Την κλείνω στο όστρακο ενός Φιλιού. Υδάτινο Φιλί, φτιαγμένο από το Ιερό Στοιχείο σου, το Νερό, σε Σταγόνες καθαρού αποστάγματος Επιθυμίας. 

Κλείνω την ΠανΣέληνο μαργαριτάρι στο όστρακο του Φιλιού. Την τοποθετώ σ' ένα ανήλιαγο σημείο της κυριαρχίας σου. Περιμένω. Έρχεται η σειρά της. Απλώνεις το χέρι. Ανοίγεις το όστρακο και τοποθετείς της πιο μεγάλης σου Σιωπής το Μυστικό. Το κλείνεις ερμητικά. Μα ποτέ δεν κλείνει ερμητικά το Φιλί, γιατί τα Χείλη της Γυναίκας εις τους αιώνες των αιώνων θα Φλυαρούν. 

Η Βαρκούλα περνά, σε ρότα επιστροφής, από το ανύπαρκτο ταβάνι και η προπέλα της σηκώνει κύμα. Άυλη είμαι τόσο ελαφριά. Παρασύρομαι σ' αποστάσεις απροσμέτρητες. Το Σώμα μου κοιμάται. Απομακρύνομαι. Δεν υπάρχει ταβάνι. Υπάρχει μόνο Ελευθερία. Μα ο κάτοχος ενός Μυστικού πάντα είναι αιχμάλωτος του μυστικού που κατέχει. Ανοίγω το όστρακο. Εκτίθεμαι στην καταδίκη μου.

Αιχμάλωτη μένω και σπαρταράω πιο πολύ από τα ψαράκια που ψάρεψα. 

Είναι ευτύχημα σαν ξυπνάς να παίρνεις μαζί σου τις Αλήθειες του Ονείρου, να ταΐσεις με τα Ω3 τους τα Τυφλά Μάτια της Ζωής!...

-----------------------------------------------------

Να προσέχεις το Φιλί, κλέβει Σιωπές και τα Μυστικά τους.

σ-Ταύρωση

Η φωτογραφία είναι της αγαπημένης μου Κωνσταντίνας Μίχου. Οι Αποχρώσεις της, δικές μου.

----------------------------------------------------------

Ο Ταύρος δίχως χαλινάρι. Αν τολμήσεις να τον τιθασεύσεις, θα υποκριθεί υποταγή, μα σε στιγμή αδυναμίας θα αιφνιδιάσει τα Δεσμά σου.

Χτύπησαν τα τηλέφωνα κι αποκρίθηκαν οι άγρυπνες Φωνές των Υπευθύνων.
"Ο Ταύρος δεν ανταποκρίνεται στα ηρεμιστικά. Πρέπει να αυξηθούν οι δόσεις, μα χωρίς τον κίνδυνο να επηρεαστεί η εγκεφαλική του λειτουργία. Συμβούλιο στις 12 μμ."

Ετοιμάστηκα. Ντύθηκα κάτι κόκκινο και περίμενα να έρθει η Ώρα. Δεν υπάρχει άλυτο πρόβλημα. Δεν!... Υπάρχουν λύσεις που δεν επινοήθηκαν ακόμα. Μα δεν υπάρχει άλυτο πρόβλημα. Αλγο-Ρυθμικά κατεβαίνω τις σκάλες. Πάντα παίΖει αυτή η μουσική μέσα μου! Πάντα αυτός ο επιτακτικός Ρυθμός που λύνει και δένει τα σκοινιά της μαριονέτας μου και χορεύει άγρια ο βηματισμός μου, συγχρονισμένος, ώστε ο πιο παρατηρητικός θαμώνας στα στέκια μου να μπορεί από τις κινήσεις μου να γράψει παρτιτούρα Σύνθεσης και να θησαυρίσει με την ευρεσιτεχνία του...

Αλγοριθμικά διασχίΖω το δρόμο. Μετρώ ασυναίσθητα τα φανάρια, τους πεζούς, τα αυτοκίνητα και τον σφυγμό μου. Ωρολογιακή Βόμβα η Αδρεναλίνη όταν παραβιάσει όλα τα κόκκινα φανάρια των απαγορεύσεων. Φορώ κάτι κόκκινο, μα δεν με κοιτάΖω κατάσαρκα.. Πού και πού κοιτάζω το ακούρδιστο ρολόι μου, για να θυμάμαι πως ο Χρόνος είναι χαλινάρι. Ακολουθώ την μέθοδο  που διδάχτηκα: τεμαχισμός του προβλήματος και ανάλυση των επί μέρους με ενδελεχή έλεγχο δεδομένων ζητούμενων. Κάτι ξένο κυλά στις φλέβες μου. Ιδρώνω και αποβάλω τοξίνες και απόβλητα μιας ενέσιμης εξάρτισης. Ως το τέλος της πορείας το αίμα και η σκέψη θα έχουν καθαρίσει από νοθείες.

ΔιασΤαύρωση. Μισώ τα if-else. Τα μισώ, παρόλο που δίνουν δικαίωμα δεύτερης επιλογής ανάλογα με τον ελιγμό του δεδομέΝου. Τα μισώ γιατί κρύβουν τον αστάθμητο παράγοντα μιας ΥπόΘεσης. Αν είσαι Ψύχραιμος, όλα θα πάνε καλά. Αν αφηνιάσεις, θα χάσεις το Πλεονέκτημα. Προχωρώ ακολουθώντας τη Μυρωδιά. Το Αίμα, σκοτωμένο, φρέσκο αιμορραγικό,ακόμα και κλεισμένο αεροστεγώς στις φλέβες, μυρίΖει. Πάντα μύριΖε Κίνδυνο.. Δεν έχει νόημα να στρίψεις προς άλλη κατεύθυνση. Τί θα πιεις εκεί αν διψάσει η Ψυχή?... Νερό?... Το αίμα δεν νερώνεται, ούτε στην Πείνα της Ύπαρξης, ούτε στην Δίψα της. Πορεύομαι ίσια.

Έχω διασχίσει όλο το οριζόντιο διάνυσμα της διαδρομής. Ξεκίνησα στις 10μμ. Είναι 10.30μμ. Επιστρέφω ξαναμελετώντας το δεύτερο μισό. Στο κέντρο ακριβώς στρίβω κάθετα. ΔιασΤαύρωση. Όχι if-else. Απλή ΔιασΤαύρωση. Χωρίς Δια, απλή σΤαύρωση. Εκεί αφήνιασα. Ακριβώς πάνω στην στροφή 90 μοιρών. Αν υπήρχε ελικόπτερο κινηματογραφικής παρακολούθησης, θα διέκρινε πως η διαδρομή  μου σχεδίασε το Ταυ.

Η μυρωδιά γίνεται πιο έντονη. Το αίμα μου ανταποκρίνεται στο αίμα. Φορώ κάτι κόκκινο, μα δεν με κοιτώ κατάσαρκα. Κρατιέμαι. Οι φλέβες διαστέλλονται. Το αίμα ποτίζει το δέρμα και το πουκάμισο συγκρίνοντας το αληθινό κόκκινο, με το τεχνητό χρώμα του Εμπορίου. Κοντεύει 12.

Το Γραφείο γέμισε από φρεσκοξυρισμένους εγκεφάλους Επιστημόνων, σε κουστουμαρισμένα σώματα που ποτέ δεν εμπειρώθηκαν σΤαύρωση. Μόνο την δίδαξαν με ευφράδεια λόγου στους υπάκουους. Άπνοια. Κάποιος Τρελός ανοίγει το παράθυρο στον 5ο όροφο του Συνεδρίου. Εδώ αίμα δεν κυλά. Μυρωδιές δεν προκαλούν το Ένστικτο. Νεκρωμένα Φεγγάρια, Κοίτες Ποταμών στεγνές, Ακατοίκητες Παραλίες Συναισθήματος, χαμηλό με πάγους για το ουίσκι, φάκελοι γεμάτοι στατιστικά ανταπόκρισης του Ταύρου στα πειράματα...... και μηχανές γαλλικού καφέ, τόσο απρόσωπες, μα επώνυμες, όσο οι φίρμες στις γραβάτες των Κυρίων.

Ο καθένας έχει το καρτελάκι του, όπως και την σφραγίδα του. Δεν μιλά κανείς χωρίς να υπογράψει την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα της κάθε φράσης του. Ο σταυρός κρέμεται ακριβό διακοσμητικό του τοίχου, κάτω από το ρολόι.
Εδώ το ρολόι παίζει κυρίαρχο ρόλο. Όλα έχουν προθεσμίες. Ο σταυρός εμπαίζει τις εντυπώσεις μας. Θρησκεία εδώ είναι ο Στόχος που κάθε φορά τίθεται κεκλεισμένων των θυρών. Ορκίζεσαι εχεμύθεια, αφοσίωση και αυτοθυσία για τον Στόχο.

Ο Λόγος στον Κύριο εκ Δεξιών:

"Η Σταύρωση δεν περνά πλέον τα μηνύματα που θέλουμε. Πρέπει να προβούμε σε αλλαγές, ρυθμίσεις και διορθώσεις των ΔιαΤάξεων. Ο Ταύρος δεν ανταποκρίθηκε στην τελευταία ενέσιμη δόση ΕυΠιστίας. Αφήνιασε και τον αναζητούν οι Αρχές. Φημολογείται πως κατευθύνεται προς τα εδώ. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Οι Σωματοφύλακες είναι άριστα εκπαιδευμένοι. Δεν κινδυνεύουμε. Ο μόνος Κίνδυνος είναι μην παρασύρει κι άλλους με το  μέρος του και δημιουργηθούν ταραχές."

"Μα οι περισσότεροι είναι ήδη σταυρωμένοι. Πώς θα κατεβούν από τους Σταυρούς τους?.... Δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας..."

"Εδώ διαπιστώθηκε το τρωτό σημείο της πρακτικής μας που πλέον δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του Σήμερα. Οι Άνθρωποι διδάχτηκαν να σταυρώνουν το Σώμα τους. Στις προσευχές τους σχηματίζουν το Σταυρό στο Κορμί τους: Άνω Τσάκρα, της Κοιλιάς, δεξιός ώμος κι έπειτα αριστερός. Ζωγραφίζουν την σταύρωση στο Κορμί τους. Αυτό πλέον ΔΕΝ αρκεί. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος Σταύρωσης. Πρέπει να διδαχτούν με αυτοθυσία να σταυρώνουν την Ψυχή και τη Σκέψη τους. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ο Ταύρος γι΄αυτό ξέφυγε του Ελέγχου. Ο Νους ξεκλείδωσε άμυνες Ελευθερίας και κυριάρχησαν τα μιάσματα αυτών των Σκέψεων στο αίμα του. Αν αντί για το Σώμα του είχαμε σταυρώσει τον Νου του, αντίσταση δε θα υπήρχε."

Διάλειμμα για ατομική επεξεργασία των δεδομένων.

Αλγοριθμικά σκέφτονται οι Επιστήμονες. Φρεσκοξυρισμένοι Εγκέφαλοι Γοητευτικής Αφοσίωσης. Δίχως να το γνωρίΖουν, ανήκουν κι αυτοί σ' αυτούς τους υπάκουους που διδάχτηκαν Σταύρωση.

Αλγο-Ρυθμικά πλησιάΖω. Κόκκινη. Με ψυχραιμία και ταυτόχρονα με άγρια Εντροπία εσωτερικής Οργής. Ξεκαρφώνομαι από όλους τους σταυρούς μου... Τόσο πληγωμένο το Σώμα που το αίμα γεμίΖει τις στεγνές κοίτες του Συνεδρίου. Ενεργοποιεί από την αδράνεια το ηφαιστειογενές Φεγγάρι και ανεβάζει την Στάθμη για έναν ακόμη κύκλο επαναλήψεων Ζωής. Το Κόκκινο Φεγγάρι πηδά στο γραφείο από το ανοιχτό τους παράθυρο.

Χαλινάρι ο Χρόνος. Το Κεφάλι μου ΔΕΝ το χαρίζω κανενός. Η Σαλώμη μέσα μου φορά του Ταύρου το Ένστικτο. Δεν υπάρχουν Αρένες αυτοθυσίας και ο Ταυρομάχος δειλός μισθοφόρος του Συστήματος αρνείται να έρθει να με ανταμώσει στην τελευταία ΔιασΤαύρωση του μοναδικού if-else που λατρεύω:

IF:  ανταμώνουν οι άγρυπνες Φωνές των Συνειδήσεών μας

THEN: η σσσ-Ταύρωση χάνει το σσσσ της Σιωπής της και γίνεται Ενεργητικό Ρήμα του Ταύρου

ELSE: ΚοιτάΖομαι στον καθρέφτη στην είδοσο του Ουρανοξύστη των Πειραμάτων και στην πρώτη επΑφή με το Κόκκινο που φορώ εδώ και ώρα, η Ηφαιστειογενής Περιοχή μου ξυπνά μνήμες από ένα παρελθόν Άγριας Επιβίωσης και ξεριζώνω την πιο Εκρηκτική Ιδέα μου φυτεύοντάς την ενέσιμα στο θεμέλιο του Κτιρίου που φιλοξενεί τα Συμβούλια των Πειραμάτων. Την πυροδοτώ εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και της κάθε Κόρης που αυτοκτονεί τόσα χρόνια με την Ελπίδα μιας ανάσΤασης......

Ακέφαλος σΤαυρός το Ταυ που φορώ ΦυλαχΤό μου...

ΑφηνιασμέΝου Ταύρου Το Αρχικό.

~Αυτοκτονία~

{και σήμερα}
Ο Ουρανός αυτοκτονεί που δεν μπορεί ν' αγγίξει σάρκα Γης.....

Τ' ουραΝού το "περίμενε"

Κάθε βράδυ σε περίμενε
να βγάλεις τα ρούχα
να τακτοποιήσεις τα σκοτάδια σου
να τσιμπήσεις δυο μπουκιές Φως,
από το καντήλι στα πόδια του Θεού σου,
να βάλεις ιώδιο στις πληγές
να δέσεις τα μάτια της γήινης Αλήθειας σου
να κάνεις ένα μπάνιο να ξεπλύνεις τη ρύπανση
να χτενίσεις τις μουσκεμένες,
από ωκεαΝούς αναβλητικότητας, Σκέψεις
να σκουπίσεις την ιδρωμένη Αγωνία σου
να τυλίξεις το γυμνό Κορμί με βελούδινη γήινη Παρηγοριά
να βάλεις στο πικ απ να παίζει η 7η Συμφωνία
-το 7 πάντα σου θυμίΖει κλ-εφτά αγγίγματα-
να ξαπλώσεις στον καναπέ
ακίνητος να γδάρεις την ταπετσαρία των τοίχων
ασάλευτος να ανοίξεις μία τρύπα στο ταβάνι
αθόρυβος να υπερυψωθείς με μάτια κλειστά
ως την Κορυφή του Όρους της Πληρότητας.

Κάθε βράδυ η ίδια ιεροτελεστία.
Σε περίμενε να διευθετήσεις όλες τις γήινες συνήθειές σου
ικανοποιώντας τις θνητές αΔυναμίες,
κι έπειτα χαμήλωνε,
ίσα που να ρουφάει την Ανάσα σου
ίσα που να ρουφάς τη δική του
και στο σμίξιμο Σκοτάδι με Σκοτάδι
ένιωθες πίσω από τα βλέφαρα να γεννιέται Φως.

Εκεί στο βαθύ φόντο αυτού του Πίνακα
δεν υπάρχει το Σώμα σου
δεν χρειάζεσαι ρούχα, αλήθεια, νερό, παρηγοριά, μουσική
γίνεσαι αλήθεια, νερό και μουσική
κι Επιστρέφεις στα Πρωτογενή Υλικά του Συμπαντικού ΟυραΝού
ταυτίζοντας το απόκοσμο Όνειρο
με μία πραγματικότητα για Λίγους.

Το πρωί
φοράς ξανά το Σώμα σου
κι Άνθρωπος κυκλοφορείς
μες στους Ανθρώπους...

...Απεργία Διαρκείας...

Τα χέρια σηκώθηκαν υπερψηφίΖοντας την πρόταση στην Γενική Συνέλευση της Β' ΕΛΜΕ Πέλλας, την Πέμπτη 05-09-2013......
Τώρα μένει να σηκωθούν οι ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ των συναδέλφων, ώστε να ακολουθήσει η έμπρακτη συμμετοχή και να δικαιώσουμε τον Αγώνα, τον Ρόλο μας ως Υπερασπιστές της ΔΗΜΟΣΙΑΣ και ΔΩΡΕΑΝ Παιδείας, το ΠΑΙΔΙ και το Μέλλον τούτης της χώρας.......

Υπερβάλλω?... Λες πάλι να υπερβάλλω?....

ΔΕΣ:
ποσοστά ανεργίας Νέων, γενικά ποσοστά ανεργίας, πρόσθεσε δίπλα την "ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΔΙΑΡΡΟΗ" , που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας με τις Εξετάσεις κόντρα Εξετάσεων στις οποίες θα υποβάλλεται ο μαθητής μέσα από "Ελεγχόμενης Δυσκολίας" τράπεζες θεμάτων ...

και γαμώτο, ρωτώ: Κι Εδώ ΤΡΑΠΕΖΕΣ????..... Δε θα γλιτώσουμε από δαύτες?....

Αποφασίστηκε η ίδρυση των Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης [ΣΕΚ} που θα είναι μεταΓυμανσιακές... ΑΚΟΥΣ Ανθρωπάκο????... ΜεταΓυμνασιακές... Ξέχνα την 12ετή Υποχρεωτική Εκπαίδευση... ΤΩΡΑ μιλάμε για ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ, οπως ξεχασαμε την ΕΡΓΑΣΙΑ και μιλάμε για ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ...

ΔΕΝ Ντρέπεσαι ΑΚΟΜΑ??????......

Το παιδί σου, το φτωχό, που ΔΕΝ θα μπορείς να του πληρώνεις φροντιστήρια για να "φυσάει", θα το "σπρώξουν" σε Σχολές Κατάρτισης και θα το οδηγήσουν στην Μαθητεία = Απλήρωτη Εργασία από τα 17 του σε Επιχειρήσεις που θα πριμοδοτούνται....

ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ακομα, κύριε Γονέα και Κηδεμόνα για την Κατάντια?....

ΕΣΥ Ανεργος - οσονούπω - και το παιδί σου σε Μαθητεία....

Αδιόριστοι και οι Δύο!!!......

1. Η Συνείδησή μου ΔΕΝ μου επιτρέπει να μπω να διδάξω ΟΤΑΝ υπάρχουν μαθητές μου που ΠΕΙΝΑΝΕ....
2. Η Συνείδησή μου ΔΕν μου επιτρέπει να μπω στο σχολείο ΟΤΑΝ 2500 συνάδελφοι και αντίστοιχες τόσες οικογένειες οδηγούνται σε απολύσεις αυτοκτονίας....
3. Η Συνείδησή μου ΔΕΝ μου επιτρέπει να μπω στο σχολείο να διδάξω Υψηλά Ιδανικά ΟΤΑΝ ζω μία υποδουλη στον Τρόμο ΖΩΗ....
.
.
.

Φέτος θα δουλέψουμε... Του χρόνου?...
ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ????....

ΟΧΙ, Φίλε μου... ΚΑΝΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ........ Το βιώνουν όσοι είναι σε διαθεσιμότητα...
Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.....12.500 χιλιάδες.... και μετά άλλες τόσες... και μετά θα συμπληρωθούν 150.000..........
Πόσες κηδείες αντέχεις να παρακολουθήσεις ΧΩΡΙΣ να κλάψεις?..... χωρίς να ΜΙΛΗΣΕΙΣ?..... Χωρίς να Αντιδράσεις?.....

Ο Φίλος και ΣΥνάδελφος Βασίλης Κουδέρης έκλεισε τον λόγο του με την Φράση:

"Όλους εσάς που κολυμπάτε στα μάτια μου
αν κλάψω θα σας πνίξω"...

Όταν δέχεσαι ΣΦΟΔΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, Απαντάς Αναλόγως............

Ήρθε η Ώρα όσα διδαχτήκαμε ΜΑΘΗΤΕΣ να τα εφαρμόσουμε στην ΠΡΑΞΗ, διδάσκοντας με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ τα Παιδιά μας για το τί θα πει ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ στην ΕΡΓΑΣΙΑ και στη ΖΩΗ........

Ο ΧΡΟΝΟΣ για τη συνειδητοποιημένη ΣΤΑΣΗ του καθενός, μετρά από ΤΩΡΑ....

...ΑναΚάλυψη...

Δεν υπάρχει Άνθρακας Θησαυρός.

Δεν έχει σημασία τί θα βρεις, 

μα πώς θα το αγγίξεις.

Locked...

Κλειδώθηκα.

Χωρίς κλειδί.

Μόνο με την δεξιόστροφη κίνηση

μιας Ανάμνησης.

Ανελκυστήρας με Κήπο

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Μαζεύτηκε κόσμος και σπρώχνεται η Ζωή στο κέντρο των διαμαρτυριών ή στο περιθώριο των εκρήξεων. Δεν υπάρχουν ηλικίες πια. Μόνο Άνθρωποι. Άντρες και Γυναίκες. Πρόσωπα χωρίς όνομα, μάζες χωρίς περιουσία, πλήθος με συσσωρευμένη πείνα, κόσμος που φλέγεται.

Ξυπνώ από τις φωνές που πηδούν στο δωμάτιο από το ανοιχτό παράθυρο. Μυρίζει καπνός, ιδρώτας και αγανάκτηση. Πεινάω. Έχω να βάλω κάτι στο στόμα μου από χθες. Δοκίμασα κάτι ξαναζεσταμένες υποσχέσεις πολιτικών γευμάτων που σερβίρονται στα σπίτια των υποσιτισμένων Ανθρώπων μέσω της ιδιωτικοποιημένης κρατικής ραδιοφωνίας.  Μετά νεκρή με ένα βιβλίο αγκαλιά διέσχιζα ωκεανούς από σκέψεις πάνω στο τσαλακωμένο σεντόνι, που ήθελε να μοιάσει με τη Ζωή μου.

Σηκώνομαι απότομα, όπως οφείλει να πετάγεται η συνείδηση όταν κάτι συμβαίνει και αναιρεί τις Αξίες. Κάθε φορά που σηκώνομαι ζαλίζομαι. Ο σίδηρος χαμηλός. Η φερριτίνη στο 3.  Τα κόκκινα χαπάκια κρύβονται όταν τα χρειάζομαι. Οι κόκκινοι συναγερμοί ποτέ. Τα κόκκινα φανάρια ποτέ. Οι κόκκινες απαγορεύσεις ποτέ. Τα χαπάκια πάντα.

Πρέπει να ασχοληθώ λίγο με το σπίτι και λίγο με τον Εαυτό μου, ή πολύ!... Δεν με έχεις δει στις καθημερινές μου συνήθειες. Με τα μαλλιά πιασμένα ουρά να κουβαλώ σακούλες, να κουβαλάω σκέψεις, να ξεσκονίζω το σπίτι, να ξεσκονίζω σκέψεις, να πλένω χαλιά, να ξεπλένω σκέψεις, να μαγειρεύω παστίτσιο, να μαγειρεύω σκέψεις.
Ντύνομαι.

Τρία κόκκινα κουμπιά στο μπλουζάκι. Κουμπώνομαι. Τρία κόκκινα κουμπιά στο ασανσέρ. Κλειδώνομαι. Σταματά το ρεύμα και η Σκέψη. Τόση εξάρτηση πια!...
Κοιτάζω με απάθεια το κουμπί του ισογείου που έμεινε αναμμένο. Τι ειρωνεία, να κλειδώνεσαι κάπου όταν ξέρεις πως δε θα σε ψάξει κανείς!...

Αυτή την πρόκληση την έχω οραματιστεί. Όχι με τον κλωβό του ανελκυστήρα, μα με ένα κελί. Σκοτεινό,  μικρό, με ξεφλουδισμένους τοίχους, χωρίς ράντσο, χωρίς παράθυρο, χωρίς τουαλέτα, χωρίς πιάτο πεταμένο με αποφάγια θαρρείς... Χωρίς τίποτα. Σαν να μην είναι φυλακή για το Σώμα , μα για το Μυαλό και Εγώ να καλούμαι ενστικτωδώς να αποδράσω.

Η πιο μεγάλη πρόκληση. Όλα τρομάζουν, μέχρι την στιγμή που θα κλείσεις τα μάτια. Μετά κενό για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα αρχίζεις να περπατάς στο βατήρα ενός ημιφωτισμένου κήπου με φυτεμένους ανθρώπους στα παρτέρια. Όλα μετέωρα. Από τα μάτια τους πετάγονται ανθισμένες σπίθες ικεσίας. Από τα δάχτυλά τους προεξέχουν κλαδιά αδράνειας κι ανικανότητας αυτοσωτηρίας. Από τη ρωγμή μιας ανείπωτης συλλαβής στο στόμα τους φαίνεται μία κομμένη γλώσσα που μόλις πέταξε το πρώτο μπουμπούκι συλλαβής, μα δεν τολμά να το κάνει κραυγή. Είπα να σκύψω να μυρίσω την λέξη στο στόμα ενός Παιδιού. Έκλεισε απότομα τα δόντια του και τρόμαξαν οι Αισθήσεις μου που κουβαλούσαν ακόμη τους γήινους φόβους τους.

Έφτασα στο συντριβάνι. Νούφαρα από ανοιχτές παλάμες ζητιάνων. Ελεημοσύνες, λίγες στάλες μιας ασθενικής βροχής που άρχισε να πέφτει απότομα. Κοιτάζω ψηλά. Σκοτάδι. Δεν διακρίνω το σύννεφο που φέρνει βροχή. Μόνο ανοίγω το στόμα μου να πιω. Νόμιζα πεινούσα το πρωί, μα πιο πολύ διψάω. Η βροχή λιγοστή. Τι να πρωτοποτίσει?...

Σκύβω να πιω από το συντριβάνι. "Ανακυκλωμένο νερό" σκέφτηκα. Δεν έχω την πολυτέλεια να ψάξω για πηγή. Κόβει τις φλέβες του το άγαλμα στην μέση του συντριβανιού και ψιθυρίζει:

"Η δίψα της Ψυχής με γάργαρο αίμα ξεδιψά. Αλληγορία είναι. Στο ποίημα βρίσκουν πηγές οι Ζωές των Ανθρώπων, μα Εσύ πεθαίνεις. "

Πεθαίνω?... μα κι Εγώ ένα ποίημα ξεκλείδωσα και έφτασα ως εδώ. Πώς πεθαίνω?.. Άκου... ο κόσμος φωνάζει... οι φωνές φτάνουν ως εδώ... ο καπνός μυρίζει ακόμα... η βροχή, ασθενική,  μα μου δροσίζει το πρόσωπο... Μπορεί να διψάω, να πεινάω τόσο, μα έχω τις αισθήσεις μου... όχι, δεν τις έχω!.... Ο Λαβύρινθος στροβιλίζεται και χάνομαι.... απομακρύνομαι από όλα... τεντώνεται το σώμα μου να με φτάσει, μα χάνομαι.... χάνομαι...... στιγμιαία επανέρχομαι... και....

Δύο χέρια με έχουν αγκαλιά. Μου δροσίζουν το πρόσωπο με νερό. Το ρεύμα ήρθε. Οι αισθήσεις μου χάθηκαν. Ο ανελκυστήρας μετέφερε το άδειο σώμα μου στο ισόγειο. Μετά από ώρα με βρήκε ο πρώτος Άγνωστος Γείτονας της πολυκατοικίας που επέστρεφε από την βραδινή του βάρδια. Ο σίδηρος χαμηλά. Η φερριτίνη στο 3. Λιποθυμία με διάρκεια θανάτου. Εγώ στο πεζοδρόμιο να πάρω αέρα. Ο κόσμος φωνάζει.

Καπνός, μία Ζάλη, ένα Παιδί τσιρίζει στο αυτί μου... Το άγαλμα από το συντριβάνι:

"Όταν ξανάρθεις φέρε μου μία γουλιά Ποιήματος... Δεν αντέχεται τόσο σκοτάδι, τόσοι αυτόχειρες ανθισμένοι σαν αγκάθια στα παρτέρια του Κήπου... Φέρε μου μία γουλιά Ποιήματος να ποτίσω κι εγώ το αίμα μου...."

Συνήλθα πλήρως στο Κέντρο Υγείας. Δύο νοσοκόμες και ένας γιατρός γενικών καθηκόντων. Νοσοκομεία δεν έχουμε πια. Είχαν κλείσει πριν χρόνια, εις το όνομα κάποιων μνημονίων. Οι κλινικές είναι σουίτες πολυτελείας και εγώ κάτι χρόνια άνεργη. Κατέληξα εδώ. Μάτια ανοιχτά, της σιωπής. Δεν μιλούν με το στόμα πια οι Άνθρωποι. Το χέρι μου τρυπημένο από τον ορό. Από το σκοτεινό κελί του σταματημέΝου ανελκυστήρα βρέθηκα στο  λευκό κελί ενός Κέντρου Υγείας. Έτος?... Δεν θυμάμαι... Πόση ώρα να ήμουν λιπόθυμη?... Πόσα χρόνια Ποιήματος?...

Πόσα χρόνια που δεν με αναζήτησε κανείς?...

~Γρατζουνιά~

Μίλα μου.. Πάρε με αγκαλιά, σφιχτά, σαν αιώνια, και μίλα μου ασταμάτητα, χαμηλόφωνα, όπως ψιθυρίζουν παραμύθια οι γονείς στα παιδιά...
Μίλα μου... Κι Εγώ θα κλείσω τα μάτια και το μυαλό στις εκρήξεις, στον τρόμο και στη σκόνη...

Υπόσχομαι να πιστέψω το παραμύθι που θα μου πεις... Υπόσχομαι να μην με πάρουν τα δάκρυα, να μην ακουστούν λυγμοί και να μην τρομάξω τις νεράιδες, που πάντα προστάτευαν, όπως έλεγες, τα παιδιά.... Υπόσχομαι να μην αποκοιμηθώ σε έναν Θάνατο απόδρασης, όπως ο Ύπνος του Απελπισμένου που τον βυθίζει στα Όνειρα, όταν η Ζωή Σκοτώνει και Σκοτώνεται.... Υπόσχομαι να αντέξω ... Υπόσχομαι να πιστέψω... Υπόσχομαι να βγούμε από το παραμύθι Υγιείς... κι ας μας έχει βρει η Σφαίρα του Κόσμου...

Μίλα μου.... Πάρε με αγκαλιά και πες μου πως Υπάρχει Θεός, Υπάρχει Άνθρωπος, Υπάρχει Ελπίδα... Κοίτα με βαθιά στα μάτια και συγκλόνισε τις Αντιρρήσεις μου... Καθήλωσέ με με την σταθερή και γλυκιά φωνή σου..... Σφίξε με... Ταρακούνησέ με να ξυπνήσω από τη Ζωή, να μπω στο παραμύθι....... Τράνταξε μέσα μου τις Αγωνίες και δώσε Νέο Όνομα στις νεράιδες της Γης....

Κλαίω..... Τρέμω..... Με πιάνει πάλι το στερητικό μου σύνδρομο... Έλλειψη Ανθρωπιάς.... ΣκοτεινιάΖει πάλι.... Μην μ' αγγίΖεις.... Δε θέλω παρηγοριά... ΔΕ θέλω Θεούς... Δε θέλω Ελπίδες.....
ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ήθελα...
Μιαν Ανθρωπότητα να αγκαλιάσει το παιδί και μένα.....
Άσε με Εμένα...
Να αγκαλιάσει το Παιδί....
ΔΕΝ αντέχω να βλέπω άλλα παιδιά με βόμβες για μάτια, με κροτίδες για χέρια, με ακρωτηριασμούς για παιχνίδια στην αυλή τους, με θάνατο ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ....

ΠΟΙΟΣ διεστραμμένος σερβίρει ΘΑΝΑΤΟ ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ στα ΠΑΙΔΙΑ?????.....

Κλαίω... ΜΗΝ μ' αγγίζεις........... Ζούμε πιο νεκροί από ποτέ... Δεν είναι βάλσαμο πια το παραμύθι σου...... Αρχίζω να σε μισώ... Κι Εσένα και Μένα.... Σε μισώ που ΔΕΝ έσωσες ένα παιδί.... Με μισώ που ξαπλώνω κάθε ώρα αγκαλιά με τις λέξεις και κλαίω...... Δεν είμαστε Ήρωες... Ένα τίποτα είμαστε που φιγουράρει ντυμένο με κουρελιασμένες σκέψεις άνευ αντικρίσματος..... Μην πλησιάζεις..... Ο κόσμος κατέρρευσε.... Τί νόημα έχει πια το παραμύθι που λέγαμε στα Παιδιά μας?....... Πώς να με πείσεις πια?... Πως να κάνω πως σε πιστεύω?.....
Διαλύομαι.........
Μη φεύγεις.........
Κλαίω... πάρε με αγκαλιά... να νιώσω πως τούτη τη στιγμή τουλάχιστον Ένας Άνθρωπος είναι κοντά μου, να μου βεβαιώσει πως........................

πως?................................

Τί μπορεί να μου υποσχεθεί πια το ... παραμύθι σου?...... Δίπλα πεθαίνουν.... Δίπλα φοβούνται..... Δίπλα κρύβονται........ και μας πλησιάζει ο θάνατος, ο φόβος, η εξορία από τη Ζωή μας.............

--------------------------------

Οι Αμερικανοί θα χτυπήσουν τη Συρία...
Οι Έλληνες εξαθλιώνουν την Νέα Γενιά με καταδίκη αιώνιας ανεργίας....

Κι Εγώ κάποτε φοβόμουν και την γρατσουνιά στο μέτωπο του Παιδιού {μου}...

~Μη μου τους Κύκλους Τάραττε~

Μην ενοχλείτε την ΩΡΑ της ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ του Λαού... Οι Ιαχές ας γίνουν χαμηλόφωνα και με τακτ.. Κάποιοι κοιμούνται ακόμη... Ο βηματισμός προς το σημείο συγκέντρωσης να μην είναι συγχρονισμένος, να είναι ακανόνιστος για να εισβάλλουν ευκολότερα παρεμβάσεις από τα ΟΡΓΑΝΑ διατήρησης της ΤΑΞΗΣ και της Ασφάλειας... Δεν επιτρέπεται η χρήση όπλων από το κοινό... Ευάλωτοι επιτρέπεται να κατεβείτε στον Αγώνα... Τόσο ευάλωτοι, όπως σας ανάθρεψε το Σύστημα για να έχει αβαντάΖ ακόμη και απέναντι στις πολυπληθείς σας συγκεντρώσεις... Συνθήματα πείτε όσα θέλετε... Γράψτε κι άλλα τόσα στους τοίχους της πόλης και του διαδικτυακού κόσμου.... Βάλτε και τραγούδια στα μεγάφωνα της Ζωής.... Εμείς φροντίσαμε να φορούν ωτοασπίδες στο ΜΥΑΛΟ τους οι πολίτες.... θα σας μισήσουν τόσο, που ο Εχθρός που θα σας πολεμήσει ΔΕΝ θα είναι το ΣΥΣΤΗΜΑ και τα καλολαδωμένα γρανάζια του, μα οι φιλήσυχοι πολίτες που τους χαλάτε την ΗΡΕΜΙΑ.......

Το Νου σας, λοιπόν, γιατί είναι πολύ καλά οργανωμένο το Έγκλημα.......

-----------------------
Φιλιά...... σφαίρες στο ΜΥΑΛΟ των φιλήσυχων..... Ο Σεπτέμβρης του μεγάλου ξεπουλήματος πλησιάΖΕΙ....
Ας αποφασίσουμε με τί παιχνίδια θα παίΖουμε το Χειμώνα που έρχεται....

--------------------------------------------------------------------------------------------