Άτολμοι

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Τί όμορφα αοριστολογούμε
και γενικεύουμε
ποιητολογώντας
μέσα σ αναίμακτους πολέμους
επικών στίχων παρατήρησης
άγνωστων θυμάτων κι ηρώων
που εκπροσωπούν τον καθένα ξεχωριστά
κι όλους μαζί,
μα και κανέναν.

Κι όταν έρχεται η ώρα
μία έκτακτη ανάγκη ν απαιτήσει
έμπρακτη συμμαχία
οπισθοχωρούμε
σαν τυφλοπόντικες που κρύβονται
στις βαθιές ρυτίδες της ποιητικής ομορφιάς
κρατώντας ένα φακό στο χέρι
για να γράφουν έμπνευση
στα σκοτάδια
όντας άτολμοι
να ποιήσουν το θαύμα μιας ανατροπής
έξω στο φως
εκεί που μάχεται με τον εαυτό της
η Ανθρώπινη Ύπαρξη.

Δύσκολη Υιοθεσία

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018
------------------------------------------------------------------

Πιασμένοι από το χέρι. Με τις αποφάσεις επιμελώς πακεταρισμένες από το σπίτι. Κατασταλαγμένοι, αν και αφηρημένα αμήχανοι, περνούν την πόρτα του γραφείου της διευθύντριας. Έτοιμοι για υιοθεσία.
Τα μωράκια παρελαύνουν σε ένα άλμπουμ παρουσίασης. Εξωτερικά χαρακτηριστικά, εσωτερικά χαρίσματα. Ζητείται το ιδανικό βρεφάκι για τους ιδανικούς γονείς. Μία στάση στη σελίδα 25. Ευρέθη.

Οι υπεύθυνοι πακετάρουν την μικρή ζωή και οι γονείς την παίρνουν αγκαλιά και την ενσωματώνουν στη δική τους. Εύπλαστο μικράκι, μεγαλώνοντας θα υιοθετήσει τις συμπεριφορές των γονιών. Καλοί άνθρωποι, λέει η κοινωνία. Καλοί άνθρωποι, λένε οι αξιολογήσεις. Όλα ιδανικά.

Στο προαύλιο του ορφανοτροφείου ένα Παιδί ξέφυγε από τις υιοθεσίες. Άγριο νηπενθές, ακανόνιστα αναπτυσσόμενο, που δεν κλαδεύεται, δεν κανονικοποιείται ο νους του στα πρότυπα των "καλών", δεν σμιλεύεται καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση κανενός. Αυτόμορφο κι ακυβέρνητο, απωθεί τους υποψήφιους γονείς, οι οποίοι προσανατολίζονται στα βρέφη που είναι ζυμαράκια στα χέρια της ύψιστης φιλανθρωπίας, της υιοθεσίας.

Ο μικρός σχεδιάζει επιθέσεις κι ανατινάξεις στις βιτρίνες του ευτυχισμένου κόσμου των υποκριτικών ανθρώπων. Παραβατικότητα τιμωρούμενη στα όρια του εγκλεισμού. Η εγκατάλειψη και η απουσία είναι αμόνι. Ακονίζει το μέταλλο του Νου σε αγριεμένο σχήμα επιθετικού εργαλείου. Ηθικός αυτουργός, η Αγάπη που λείπει.

Στην τελευταία απόκλιση του μικρού από τα ευπρεπή, η Διευθύντρια, αυτή η τυλιγμένη στο ακριβό ταγέρ γυναίκα, με το περιποιημένα χαμογελαστό πρόσωπο μπροστά στους γονείς, το έσυρε τραβώντας το από το αυτί και εκτόξευε λέξεις καρφώνοντάς τες στην πληγή:
-Για σένα πια δε θα ρθει ποτέ κανείς. Όσες ευκαιρίες είχες τις έχασες και συνεχίζεις προκαλώντας. Θα μείνεις μόνος και κλειδωμένος στην απομόνωση... (εννοούσε την απομόνωση της Ζωής.... του κόσμου όλου....)

Ο πιτσιρίκος δε φοβόταν το σκοτάδι. Έκλεινε τα μάτια και άναβε το φως στρέφοντάς το στις αθέατες γωνιές της συνείδησης. Αντιστάθηκε στις διαλείψεις. Όταν τελείωνε η τιμωρία, όλα τα θυμόταν. Εσωτερικές και εξωτερικές πραγματικότητες. Είχε αντιληφθεί τις φυλακές που κουβαλούσαν, σαν καβούκι πάνω τους, όλοι. Στεκόταν οκλαδόν στο κέντρο της απομόνωσης και με μία αιχμηρή ηρεμία τρυπούσε τους τοίχους και την υπομονή των τιμωρών του.

Ένα πρωί, από έναν φεγγίτη της ζωής, ξεπρόβαλε μία Θηλυκή Μορφή που είχε ίδια σκοτάδια μέσα της μ' αυτά του μικρού παραβάτη. Κατέθεσε στοχευμένο αίτημα υιοθεσίας ζητώντας το Αγόρι. Τόση καλλιεργημένη μέσα της μητρότητα κι όμως θεωρείται οικογένεια μονογενεϊκή. Δύσκολη η έγκριση υιοθεσίας. Μεγάλη όμως η επιμονή της. Η Ζωή σμίγει τους Ανθρώπους που έχουν την ίδια ανάγκη, το ίδιο παρασκήνιο, το ίδιο κελί εαυτού.

Ήταν τεκμηριωμένη η επιχειρηματολογία της.
Ήταν που το ίδρυμα ήθελε να απαλλαγεί από τον ταραχοποιό.
Υπογράφηκαν τα συμβόλαια.
Αποχώρησαν μαζί.
Δεν πιάστηκε από το χέρι ο μικρός. Μετακινώντας τον κύκλο ασφαλείας του, περπάτησε ως το αυτοκίνητο. Όλη η περιουσία του ένας σάκος ρούχα και μία αγκαλιά που περιμένει ν' ανοίξει.

-Τί σκέφτεσαι; ρώτησε η Γυναίκα.
-Βγες από το κεφάλι σου και μπες στην καρδιά σου, προτείνει ο Όσσο και είναι ενάντια στην επανάσταση κι υπέρμαχος της εξέγερσης. Ατομική υπόθεση λέει.
-Ετοιμάζεις εξέγερση;
-Μαζί θα την πετύχουμε. Μαζί κι ο καθένας ατομικά και πάλι μαζί. Τώρα δεν είσαι μόνη. Ούτε κι εγώ. Έχεις αποθέματα αγάπης. Γι' αυτό ήρθες για μένα. Οι άλλες υιοθεσίες είχαν συμφεροντολογικό χαρακτήρα. Επιζητούσαν το ιδανικό βρέφος για να το προσαρμόσουν χωρίς εκπλήξεις στη ζωή τους. Χωρίς να ερωτηθεί το μωρό, εφόσον δεν είχε ούτε σκέψη, ούτε λόγο. Θα βαφτιστεί χριστιανός, θα οριστεί ισλαμιστής, θα γίνει βουδιστής, ανάλογα με τις επιταγές των τρυφερών γονιών που περνούν με το χαμόγελο τα μεγάλα πρέπει τους. Φυλακές. Δε ρώτησες να σου πω για μένα. Ξέρεις μόνο όσα σου είπε η διεύθυνση του ιδρύματος. Ξέρεις όμως πως η αλήθεια μου είναι πολλά περισσότερα από αυτά. Και ήρθες μόνο για μένα. Το ένιωσα.

Πριν βάλω μπρος το αμάξι, ξετύλιξα το αλουμινόχαρτο και του πρόσφερα πρωινό. Μηλίγγες. Βουτυρωμένες, γεμάτες τυρί, αλμυρές, πικάντικες, εύγευστες, χορταστικές, όπως η Ζωή που απλώνεται.
-Δεν τρώω κρέας, είπα χαμηλόφωνα.
-Άρα δεν τρώς κι ανθρώπους, απάντησε αποστομωτικά.

Χαμογέλασα. Τον κοίταξα στα μάτια. Ένας Άντρας 42 ετών, που ξέφευγε τόσους αιώνες ζωής από όλες τις υιοθεσίες, συναίνεσε να αφεθεί στα χέρια μου σαν παιδί 13ων ετών.
Αυτός ο Άντρας δεν έχει ηλικία. Πάντα θα είναι το Δύσκολο Παιδί που τόλμησα να υιοθετήσω υπογράφοντας συμβόλαιο Ζωής μιας ριψοκίνδυνης συνύπαρξης, όταν όλοι οι άνθρωποι κυνηγούσαν την ασφάλεια των καλοστημένων σχεδίων ζωής, χωρίς παρεκτροπές.
Εγώ τόλμησα να κυνηγήσω την Έκπληξη, που στην πιο αυθεντική της μορφή, γεννιέται στο Μυαλό και στην Καρδιά ενός γεννημένου εξεγερμένου Αντιρρησία.

Shu ismak

Ismi Kakia.

Όταν λες "αγαπάω τα λουλούδια" είναι πιο ουσιώδες από το να πεις "αγαπάω τα τριαντάφυλλα".
Όταν λες "αγαπάω τα ζώα" είναι σαφώς πιο ουσιώδες από το να πεις "αγαπώ τις γάτες" ή από το ιδιοκτησιακό "αγαπώ τον γάτο μου".

Όταν λες "αγαπώ τα παιδιά" δεν ξεχωρίζεις κανένα παιδί από την Αγάπη.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016.
Κέντρο Φιλοξενίας Γιαννιτσών.
50.... ίσως 60.... μπορεί κι 80 παιδιά σε μία μεγάλη σκηνή με ξύλινο πάτωμα. Χωρίς καρέκλες. Χωρίς άλλη υποδομή. Χωρίς ρεύμα. Χωρίς εποπτικό υλικό.
5 δασκάλες κι ένα ραδιόφωνο με μπαταρίες.
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως ΕΣΥ είσαι το μόνο εποπτικό μέσο που έχεις για να δημιουργήσεις "Δημιουργική Δράση" και να απασχολήσεις χαρούμενα τα μικρά πιτσιρικάκια από 2 έως 12 ετών.

Και δικαιώνεσαι κατανοώντας πως στη γνωριμία σου με το παιδί, δε χρειάζεσαι μεταφραστή, δε χρειάζεσαι λέξεις, παρά μόνο δύο χαμογελαστά μάτια και μία παλάμη ανοιχτή να πιαστεί το μικρό χεράκι που απλώνεται.

Δεν ξέρω πώς συνεννοηθήκαμε. Όμως ξαφνικά όλοι μπήκαμε σε έναν κύκλο. Ίσως ο κύκλος, σαν σχηματική ταξινόμηση, να δημιουργείται αυτόκλητα για να μπορεί ο καθένας να έχει οπτική επαφή με όλους. Η μπαλαντέζα δεν έφτανε ως τη σκηνή. "Δεν θα έχετε ρεύμα"  ήταν η διαπίστωση των υπευθύνων. "Θα τραγουδήσουμε" ήταν η απάντηση η δική μας.

Ξεκίνησαν παιδικά τραγούδια. Η σκηνή χόρευε ολόκληρη. Το πάτωμα απορροφούσε τους κραδασμούς από τα χοροπηδητά. Σαν να είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε ένα πάρτι αφιερωμένο.... εμμμμ..... αφιερωμένο (πού αλλού?) στο Παιδί.

Σ' αυτό το παιδί που όπου κι αν βρεθεί μετατρέπει το μέρος σε παιδική χαρά. Που δεν ξεχνά πώς ζωγραφίζεται το χαμόγελο. Που δε φοβάται την ανθρώπινη επαφή. Που δείχνει εμπιστοσύνη στην σιωπηρή καλή σου πρόθεση. Που συγχρονίζεται με το τραγούδι κι ας μην καταλαβαίνει τα λόγια. Που θέλει να μάθει το όνομά σου κι ας μην το θυμάται μετά. Που δεν μετρά τον άνθρωπο από το τί ρούχα ή παπούτσια φορά, μα από το τί ψυχούλα κουβαλάει.

Δεν ξέρω αν εμείς οι 5 δασκάλες δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις "Δημιουργικής απασχόλησης" για τα υπέροχα παιδιά ή αν αυτά τα μικράκια, χωρίς να το γνωρίζουν, μάς δίδαξαν πως είναι δυνατόν να γίνει μάθημα χωρίς αίθουσα, χωρίς βιβλία, χωρίς τετράδια, χωρίς υπολογιστές, χωρίς πίνακες, χωρίς θρανία, χωρίς ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο με Ανθρώπινο Δυναμικό.

Όταν σαν χώρα περάσαμε το κατώφλι της κρίσης (περίπου το 2010) και των μνημονίων διαδίδονταν πολλές αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης. Συγχωνεύσεις σχολείων, πολυπληθείς τάξεις, αυξήσεις του ωραρίου των καθηγητών, ελλειπή συγγράμματα, παύση διορισμών, απολύσεις, ελλειπή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών πάνω στα νέα προγράμματα, αυτοσχεδιασμός όπου χρειάζεται.

Τότε είχα αναφέρει "Δε με νοιάζει ό,τι κι αν αποφασίσουν οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας στη συνεργασία τους με το Υπουργείο Οικονομικών. Εγώ μάθημα μπορώ να κάνω και σε υπαίθριο σχολείο χωρίς τίποτε άλλο από τους μαθητές και τον εκπαιδευτικό. Αίθουσα διδασκαλίας η Φύση. Με καύσωνα, με βροχή, με χιόνι, με αέρα, με βιωματική μάθηση, με αυτοσχέδιο φυτολόγιο, με μελέτη του βιοτόπου της περιοχής, με απεγκλωβισμό του παιδιού από τις αλυσίδες των νέων τεχνολογιών, με επιστροφή στη Φύση, με κριτική σκέψη να αφορμάται από τα κίνητρα της Ζωής."

Έλεγα πολλά παρεμφερή που έμοιαζαν ουτοπίες μιας ανέφικτης πραγματικότητας.
Είχα γράψει τον "Ενστικτώδη Συλλαβισμό"  που υπερέβαινε τη μητρική γλώσσα και την οποιαδήποτε διάλεκτο.
Είχα γράψει την "Ενεργειακή Υπογραφή" και επιμένω σε όλα όσα ψιθύρισα ή ούρλιαξα.

Ismi Kakia.

μα ... ακόμη κι αν είχα άλλο όνομα, η ενεργειακή μου υπογραφή θα ήταν η ίδια:
Μικρούτσικη μουτζούρα στην άκρη μιας παιδικής μου ζωγραφιάς που ακολουθεί το Παιδί σε κάθε του βήμα.

Σήμερα τα παιδιά που δεν μιλούν τη γλώσσα μου μού δίδαξαν πως:
όταν λες "Αγαπώ τα λουλούδια" είναι πιο σπουδαίο από το να πεις "αγαπώ τα τριαντάφυλλα".
Όταν λες "Αγαπώ τα ζώα" είναι πιο σπουδαίο από το να πεις "Αγαπώ τις γάτες" ή από το ιδιοκτησιακό "αγαπώ τον γάτο μου".
Όταν λες "αγαπώ τα Παιδιά" είναι τόσο σπουδαίο που ταυτίζεται με το "αγαπώ και σέβομαι τη Ζωή" και εδώ δεν υπάρχει περιθώριο εξαιρέσεων.


Ευχαριστώ αυτά τα χαμογελαστά μουτράκια που μου θύμισαν πως  η Ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να διαιωνίσει την Ευτυχία της Ύπαρξης.

Αυτοφυής Εκπαίδευση

Η εικόνα μου διδάσκει τη μητρική της γλώσσα ΕΔΩ:

http://designyoutrust.com/joelrobisonputyourhandsup5-2/

Μόλις είχαν αρχίσει να διδάσκουν

τη μητρική τους γλώσσα

τα λουλούδια στα παιδιά

φύτρωσαν φράχτες 

γύρω από τους κήπους

καρφώθηκε στο χώμα η σημαία

των περιορισμών, των απαγορεύσεων 

και της συμμόρφωσης

τα φτυάρια  και τα καρφιά

επέβαλαν τη διάλεκτο των ανθρώπων

τα φωνήεντα μαστίγωναν το άρωμα

τα σύμφωνα συνέλαβαν τις ρίζες

για αυθαίρετη εξάπλωση

στον παιδικό Νου.

Μάτωσε η Γη

κυνηγήθηκε η Ψυχή της.

Ο αέρας μετέδωσε το μήνυμα 

ξεσηκώνοντας τα σμήνη

πουλιών, εντόμων κι αγγέλων

για το δικαίωμα των παιδιών 

να διδαχθούν Ελευθερίες

μεταφρασμένες στη γλώσσα της αναρρίχησης.

Δρομέας

Η εικόνα μου συναγωνίζεται τον εαυτό της ΕΔΩ:

http://freedesignfile.com/63366-set-of-running-people-vector-02/

Άπλωσα το χάρτη
και λαχάνιαζα με δρασκελιές
τα δάχτυλα
καλπάζοντας πάνω από τα βουνά
σ' έναν μετ' εμποδίων αγώνα
προς το σύννεφο.

Βιάστηκα να τερματίσω
τον κάθε αγώνα μου
κι όλο έτρεχε το κείμενο της Ζωής μου
κι έμενα πίσω από το είδωλό μου
που ανέβαζε παλμούς
ξήλωνε τη σκιά του
έραβε διαχωριστική γραμμή στο χωματόδρομο
και προσευχόταν για βροχή
καθώς στέγνωνε στο φως του χρόνου
το δέρμα μου.

Έτρεχε ο δρομέας
κι ο ταχογράφος μου
έγραφε χιλιόμετρα και βιογραφία.
Κόντευα στον κεραυνό
δε γυρνούσα να κοιτάξω πίσω.
Μία φωτιά κι ένα λουλούδι
φύτρωσαν στο σημείο εκκίνησης
πάνω στο ίχνος μου
σκαρφάλωσαν ως το Θεό
τυλίγοντας σπίθες και ρίζες
στον αστράγαλο
και στην πατούσα μου.

Είχα το στίγμα του αγγελιοφόρου
έτρεχα κάθε πρωί
πριν ξυπνήσει η πόλη
να διαμοιράσω στο κατώφλι των Ανθρώπων
το μήνυμα της Δια Βίου Εκκίνησης.
Ήθελα να νικήσω το ενδεχόμενο
του πρόωρου θανάτου των Ανθρώπων
που μετριούνται ασάλευτοι και νεκροί
στα καφενεία της παγκόσμιας Αδράνειας.

Αυτό είναι..

Ψευτοδιανοούμενοι,
τάχα αναλυτές αυτού του κόσμου..

Το μόνο που μπορούμε να μεγενθύνουμε
είναι ο λυγμός μας

κι αν αυτός ο λυγμός
ταυτιστεί με το Παράπονο του Ανθρώπου

τότε, ναι...
αυτό είναι Ποίηση.

Συνεργός - The accomplice Short Film 2016

Σκηνοθεσία-Μοντάζ: Εβίτα Παπαναρέτου
Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο της Κάκιας Παυλίδου με τίτλο "Συνεργός". 

Πρωταγωνιστεί η Αγγέλικα Γάνα και συμμετέχει η μικρή Άννα Μαρία Αμανατιάδου.

 Ευτυχία για τον Τρελό και τον Καλλιτέχνη είναι να συμπορευτεί -έστω σ ένα μονοπάτι Δημιουργίας - με Ανθρώπους που κοιτούν με τον ίδιο αδιάκριτο τρόπο εσωανάλυσης και φέρουν έντονο το στίγμα ανησυχίας.

Κείμενα από το ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015 που ενέπνευσαν το σενάριο του film.

1. Η καλή και η κακιά, Εγώ

Ρετιρέ. 4ος όροφος. Πτώση. 3ος. 2ος. Ημιόροφος. Ισόγειο. Κλιμακοστάσιο. Θαμμένη.
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP. (συνεχίζει…
αντιστέκομαι…)
Δεν έχω αυλή να τρέξω όταν μου επιτίθεμαι και με κυνηγάω, σαν άγριος σκύλος κατοικίδιας φυγής, ως εκεί που τεντώνει το λουρί μου, να ξεφύγω από το αφεντικό μου που ξεσπάει πάνω μου.
Ξεσπάω.
Καλέ μου δίποδε Εαυτέ πολύ σε τάισα. Καλοθρεμμένοςόπως είσαι, ήρθε η ώρα να φαγωθείς. Τρέχουν τα σάλια μου κι εσένα τα δάκρυα. Μας λείπουν τα σιρόπια να γλιστρήσει ο θάνατος να γλιτώσουμε τα έξοδα της κηδείας. Στρώνω τραπέζι.Κάθισε να σε πιάσω.
Κλαις;
Μην κλαις. Είσαι όμορφη όταν κλαις, μα χάνεις τη νοστιμιά σου. Αλμυρίζεις πολύ. Γίνεσαι λύσσα. Και μη φωνάζεις,θα μας ακούσουν και θα ’ρθουν να σε σώσουν. Θα μαζευτεί κόσμος, ενώ το δείπνο απόψε είναι για μας τους δυο. Όποιος πέσει πρώτος νεκρός θα φαγωθεί. Τι λες…; Έλα, αποποιήσου την τόση σου καλοσύνη. Καλέ μου δίποδε Εαυτέ, κινδυνεύεις. Οι δαίμονες του μυαλού μου κρατάνε μαστίγια και ήδη είσαι στριμωγμένος στη γωνιά της Καλοσύνης σου. Μια σταλιά
δωμάτιο αυτή η Τόση Καλοσύνη σου, μ’ ένα τόσο δα μπαλκονάκι Ανταμοιβής. Δεν έχεις ελπίδα. Πήδα. Σε φτάνω.
10. 9. 8. 7. 6…
Ουρλιάζω. Ορμάω.
Πηδάς. Πέφτεις.
Ρετιρέ. 4ος όροφος. Πτώση. 3ος. 2ος. Ημιόροφος. Ισόγειο.
Κλιμακοστάσιο. Θαμμένη.
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP. (συνεχίζει…αντιστέκομαι…)
Δεν έχω αυλή να τρέξω. Μου επιτίθεμαι. Με πιάνω. Ξεσπάω. Σπάω. Αντίστροφα μετράω. Είμαι καλά. Δεν είμαι καλά. Είμαι καλή. Είμαι κακιά. Ποτέ δεν ξεφεύγω από τα χέρια μου. Φασαρία, κακό. Μαζεύτηκε κόσμος. Αστυνομία. Έρευνα. Ανακρίσεις. Δαχτυλικά αποτυπώματα. Ο λαιμός μου γεμάτος. Το σώμα γρατζουνιές. Τα νύχια με αίμα. Ταυτοποίηση.
Εγώ, η καλή και η κακιά, εναντίον μου, σε ώρες που εκδικούμαι την τόση μου ευτυχία με βανδαλισμό και αυταπάρνηση,με λεηλασία και ξεριζωμό… Ζωμό… Τι όμορφα το είπες! Πείνασα πάλι… Με κλείσανε στο κελί μου, μα όταν βγω, ετοιμάσου… για σένα θα ’ρθω ξανά… Εγώ η κακιά… Εγώ η καλή… με τις σάρκες μου θρέφομαι, τις σάρκες μου μεγαλώνω κι ας το κελί μου χρόνια τώρα επιμένει στις ίδιες διαστάσεις, του μυαλού μου…
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP.

2. Σκηνοθετική μου αδεία

Το κορμί σου μου ανήκει. Για τους επόμενους μήνες θα υπάρχεις σ' αυτό το σκοτεινό πλατό, συνεργαζόμενη με τον απαγωγέα. Θα φοράς, θα γδύνεσαι, θα καμπυλώνεσαι, θα δίνεσαι, καλλίγραμμη κι εύκαμπτη φιγούρα ταγμένη στις διαταγές του σεναρίου. Ο Ρόλος θα μπει στο πετσί σου κι εσύ ας λείπεις. Θα ακούς καμπανάκια συνθημάτων εναλλαγής των σκηνών και θα συγχρονίζεται αβίαστα. Θα τεντώνεις τη σπονδυλική στήλη στο κρεβάτι όπου θα μετρώ το μπόι σου. Θα κουλουριάζεις τις παλάμες από τις ηλεκτροπληξίες των βρεγμένων υπογείων. Θα κουνιέσαι αυτιστικά στην αιώρα των εξελίξεων. Θα βιάζεις, όταν χρειάζεται, τις Αρχές σου. Θα καπνίσεις βαριά τσιγάρα αναμμένα από στόματα λυσσασμένων κομπάρσων. Θα πιεις σκληρά ποτά σερβιρισμένα σε ποτήρι με χείλη σπασμένα, όπως σπασμένοι είναι οι μονόλογοι που σου γράφω.

Το στόμα σου μου ανήκει. Θα στάζει μέλι, θα φτύνει αίμα, θα ψελλίζει, θα βγάζει τη γλώσσα όταν μία φωνή μέσα σου θα λέει "Φτάνει", θα πίνει λήθη να ξεχνά την άλλη όχθη, θα παίζει με το μυαλό σου και με τις μνήμες, θα εξιστορεί άλλη ζωή απ' αυτή που έζησες, θα καταπίνει λυγμούς, θα δαγκώνει λαμαρίνες, θα σκίζει τα χείλη από μεταδιδόμενο έρπη σκηνοθετημένης αρρώστιας, θα ράβει το ένα χείλος με το άλλο όταν το σκηνικό θα μυρίζει ανάκριση, θα ξεβράζει κινηματογραφικές αλήθειες μπρος στα μάτια των θεατών σου, θα σε εκθέτει, θα σε ενοχοποιεί, θα φιλιέται τρώγοντας τις σάρκες του, θα βήχει θερμοκρασία απομόνωσης, θα ξεχάσει την μητρική του γλώσσα, θα μιλά Σκηνοθετική μου Αδεία.

Η Σκέψη σου, όμως, σού ανήκει....
Με τον καιρό  θ' αποδείξεις αν αντέχει να διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα, υπενθυμίζοντας πως όλα είναι ένα σενάριο παραλογισμού,
ή αν τελικά θα υποκύψει και θα υποδυθεί τον κρυφό Ρόλο που της φυλάω, πίσω από την Σκηνοθετική μου Αδεία, που τυλίγεται πάνω στο Κορμί και μέσα στο Στόμα σου...

Κατάδικη

Τις μισώ τις μέρες.
Ούτε ένα αστέρι
να κρεμάσω το σκοινί
και μες στο τόσο φως
κατάδικη
σέρνω τη θηλιά του πνιγμού μου
στο φούρνο, στο μανάβη, στο σχολείο, στο στίχο
ανίκανη να ολοκληρώσω
έστω έναν ποιητικό θάνατο
από κείνους που καταθέτουν
μία ακόμη δόση υπεραξίας
στη ζωή.

Έμβασμα εσωτερικού

The photo is falling right here:

http://www.deviantart.com/art/Falling-into-445908370

Εσύ στην τράπεζα.

Εγώ στο τραπεζάκι.

Οι τράπεζες κλειστές

μα εισέρχεσαι.

Το μπαλκονάκι ανοιχτό

πέφτω.

Υπογράφεις ψηφιακά

μεταφέρεις μακρόσυρτα 

ποσά λογαριασμού.

Υπό. Γράφω αυτοκτονικά

μεταφέρω αργόσυρτα

πυρομαχικά εαυτού.

Έμβασμα εσωτερικού

γεμάτες τράπεζες

άδειες αγκαλιές.

Κάνω έκκληση για

ανθρωπιστική βοήθεια.

Ο εαυτός κλειστός

μα εισέρχεσαι.

Το μπαλκονάκι ανοιχτό

πέφτω.

Μεταφορά επιτυχής.

Βουβή μαθήτρια

6ο Βραβείο στον Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας (2015) 

-Πώς διαπιστώνουμε την ευνοϊκή πολιτική του Κωνσταντίνου του Ά  προς τους Χριστιανούς;  επέμενε ο καθηγητής.

Κουνώντας το κεφάλι της με επίμονη άρνηση, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις του καθηγητή ιστορίας μ’  ένα «Δεν ξέρω» στη νοηματική. Αυτός όφειλε να παραδώσει βαθμολογία τριμήνου και επέμενε με μία επιφανειακή φιλευσπλαχνία, μήπως κι αποσπάσει μία σωστή απάντηση από τη μαθήτρια για να μπορεί να δικαιολογήσει το 12 του ελέγχου. Τελικά κατέληξε στο 10. Βάση. Δεν είναι βάση. Είναι ο βατήρας πάνω από έναν άγριο ωκεανό που από μεγάλο ύψος συνθλίβει αδίστακτα την 14χρονη, η οποία αντέχει κι επιβιώνει, προς έκπληξη όλων, χωρίς να φωνάξει «βοήθεια». Οι πραγματικοί υπερήρωες δεν χωράνε μέσα στα βιβλία ιστορίας, ούτε στα κόμικς, μόνο στη ζωή.

«Προβληματική Οικογένεια» είναι το πρώτο στοιχείο που συνοδεύει το  μαθητικό φάκελό της. Το πώς και το γιατί πάντα μένουν αναπάντητα ως το τέλος της ζωής. Άθελά του ο άνθρωπος κολυμπά στην κοίτη του ποταμού που του αναλογεί. Οι βαθιές ψυχές αντιστοιχούν σε αγριεμένα και απύθμενα ποτάμια. Η Χρυσούλα σμιλευόταν έτσι. Άνθρωπος βαθιάς ψυχής και απύθμενης δύναμης, παρόλο που όλοι την σκιαγραφούσαν ως ασθενική και εκ πεποιθήσεως ανάπηρη. Τα χέρια της είχαν μία ηθελημένη ακινησία που την ενεργοποιούσε στο χώρο του σχολείου. Σαν να μην ήθελε ν’ αγγίξει τίποτε. Οι φωνητικές της χορδές σε μόνιμη αχρηστία. Ούτε η βαθιά ανάσα της είχε, έστω, μία ελάχιστη χροιά φωνής. Ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι. Μία προσποιητή βαρηκοΐα βόλευε την αδιαφορία που έδειχνε προς όλους και όλα. Έμοιαζε μονίμως απούσα. Αθόρυβη και πού και πού διάφανη. Στο πρόσωπό της, όμως, φορούσε δύο ανακριτικά μάτια. Όση αναπηρία υιοθετούσε στο υπόλοιπο κορμί της, την αντιστάθμιζε με διείσδυση στα δυο της μάτια, που είχαν την υπομονή της παρατήρησης, την ικανότητα συνδυαστικής καταγραφής και τη δύναμη της σιωπής. Κανείς δεν τα ‘χε διαβάσει ποτέ.

Στο σχόλασμα πάντα την ακολουθούσαν  τ’ αδέσποτα σκυλιά που συχνάζουν στο προαύλιο του σχολείου, περιμένοντας μία μπουκιά από το κολατσιό των παιδιών. Σαν να την θεωρούν μία από την αγέλη. Δεν έχουν κι άδικο. Αν υπήρχαν αδέσποτα παιδιά, η Χρυσούλα θα ήταν ένα από αυτά, ελλείψει ουσιαστικής επίβλεψης και γονικής παρουσίας. Μεγάλωνε με τον υπερήλικο παππού –πόσο δύστροποι γίνονται οι άνθρωποι σαν περνούν τα χρόνια!- που πιο πολύ χρειαζόταν την ανάγκη της, παρά μπορούσε να τη βοηθήσει και έτσι ενηλικιώθηκε πριν καν μπει στην εφηβεία της. Οι συνθήκες σε ενηλικιώνουν, όχι τα χρόνια. Κάποιες φορές, όταν το καθετί φάνταζε δυσβάσταχτο, έσκαβε διέξοδο φυγής και συναντούσε όλα όσα της λείπουν κι όσα δε γνώρισε ποτέ.

Έφευγε χωρίς να ειδοποιήσει ποτέ κανέναν. Είτε από το σπίτι, είτε από το σχολείο. Έκλεινε τα μάτια, άνοιγε το παράθυρο και το σκαγε, όπως το σκάνε τα όνειρα από το φεγγίτη της ζωής, όταν η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να τη ζεις. Συναντούσε την παιδικότητά της, την μητέρα της και βουτούσε ολόκληρη σε μία ζωή που δεν έζησε. Της μιλούσε ώρες και έπλαθε απαντήσεις στο διάλογο. Εκείνο το απόγευμα της διηγήθηκε μ’ ένα παράπονο το περιστατικό με τον καθηγητή ιστορίας.

-Τι να του απαντούσα; Πες μου τι; Επέμενε στο «Πώς διαπιστώνουμε την ευνοϊκή πολιτική του Κωνσταντίνου του Ά  προς τους Χριστιανούς;» Και ο αντίλαλος των λέξεων με στοίχειωσε «Ευνοϊκή πολιτική….. Χριστιανούς… Χριστιανούς… Χριστιανούς….».  Ο Κωνταντίνος ο Ά φέρθηκε ευνοϊκά στους Χριστιανούς. Ήταν δεδομένο. Κι εγώ ήθελα απλά να του πω πως στην δική μου ιστορία νιώθω ότι ο Θεός δε φέρθηκε καθόλου ευνοϊκά σε μένα. Με ανέβασε σε ένα ψηλό βατήρα, πάνω από έναν ανθρωποφάγο ωκεανό και άφησε τον  άγριο άνεμο να με ρίξει με δύναμη στα κύματα. Πάλεψα πολύ να επιβιώσω. Παλεύω ακόμη. Και εκεί που έμαθα να ανασαίνω και κάτω από το νερό, να γίνομαι αμφίβιο, εμφανίστηκες εσύ κύριε καθηγητά, σαν ψαράς με αγκίστρι. Κάρφωσες ένα δόλωμα στην άκρη και το πλησίασες στο πεινασμένο στόμα μου, στην πεινασμένη για ανθρωπιά ψυχή μου. Όταν ήμουν πιο μικρή είχα διακρίνει στον δάσκαλό του δημοτικού κάποια χαρακτηριστικά που έχουν οι γονείς και οι κηδεμόνες.  Αληθινό ενδιαφέρον, επιμονή, υπομονή, αφοσίωση. Στο γυμνάσιο οι καθηγητές, απρόσωποι, είναι απλά καλοί στη δουλειά τους. Ο μαθηματικός διδάσκει μαθηματικά. Ο φιλόλογος αρχαία, ιστορία. Ο φυσικός φυσική κτλ. Δεν το δαγκώνω το δόλωμα της επιφανειακής φιλευσπλαχνίας πια! Δεν το δαγκώνω. Προτιμώ να μείνω στην ίδια τάξη. Δεν  θέλω άλλη φιλανθρωπία που διαρκεί 5 λεπτά από την ώρα της εξέτασης. Έχω ανάγκη από έναν άνθρωπο. Ακούτε; Ουρλιάζω, μα δεν μ’ ακούει κανείς. Και σκέφτομαι μήπως εσείς είστε ανάπηροι, κουφοί, ανίκανοι και βολεμένοι άνθρωποι που βγάζετε το μεροκάματο πάνω στο δύσκολο πάζλ της ψυχής μου. Εγώ είμαι εδώ, παλεύω κι αντέχω μέρα με τη μέρα. Και γράφω ιστορία. Δεν διαβάζω. Γράφω. Ηθελημένα ή μη.

Ο φεγγίτης έκλεισε. Το όνειρο επέστρεψε στο δωμάτιο. Η Χρυσούλα εξαντλημένη από την εξομολόγηση -πάντα κουράζουν οι σκληρές αλήθειες- αποκοιμήθηκε. Το όνειρο ζωής πάντα επέστρεφε στον ύπνο της. Μητρική αγκαλιά. Τίποτε άλλο. Αυτό μόνο.

Το επόμενο πρωί, πάλι σχολείο. Σ’ αυτήν κοινωνία, σ’ αυτήν την τάξη δε χωρούν ΑΜΕΑ. Η Χρυσούλα το ήξερε καλά. Δεν είναι ρατσισμός. Απλά οι καθηγητές δεν είναι εξειδικευμένοι να προσφέρουν εκπαίδευση σε βουβά και κακοποιημένα από τη πραγματικότητα παιδιά με φλύαρη ψυχή. Η βουβή μαθήτρια χαριστικά προβιβάζεται από τάξη σε τάξη, χωρίς ποτέ να εξετάσει κανείς γιατί δεν μπορεί να μιλήσει. Γράφει όμως. Πού και πού άρει την ακινησία των χεριών της και συμπληρώνει κάποιες απαντήσεις στα διαγωνίσματα, κυρίως της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πέρσι, στην Ά γυμνασίου, μέσα σε μία διασταύρωση κειμένων και ζωής γνώρισε τον Κωνσταντή της Λίτσας Ψαραύτη.  Ένιωσε πως μοιάζουν. Οι άνθρωποι που έχουν κοινές συναισθηματικές εμπειρίες έλκονται. Είχε κι αυτή ένα χέρι βιοπαλαιστή απλωμένο κι ας μην το έβλεπε κανείς. Σ’ αυτό το διαγώνισμα εξέπληξε τους πάντες. Απάντησε, αν και λιτά, με ακρίβεια κι ευστοχία σε όλες τις ερωτήσεις.

Στη Συνέλευση των καθηγητών για κείνο το τρίμηνο θίχτηκε το θέμα της, μα του αφιερώθηκε ένα δεκάλεπτο, όσο αναλογούσε σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου οι καθηγητές περιορίζονταν σε διαπιστώσεις, νιώθοντας ανίκανοι να προσφέρουν κάτι παραπάνω, εξάλλου όπως έλεγαν «Δεν είμαστε ψυχολόγοι, ούτε κοινωνικοί λειτουργοί. Αν μία λάθος προσέγγιση προξενήσει περισσότερο κακό στην ψυχολογία της μαθήτριας, τότε ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;». Ήταν δύσκολη περίοδος για ευθύνες. Όπως είναι πάντα. Υπήρχε πλέον και το καθεστώς της αξιολόγησης, όπου ο καθένας πάλευε να είναι άριστος σε ό,τι του αναλογεί και ταυτόχρονα να μην αναλαμβάνει ό,τι μπορεί ν’ αποφύγει. Έτσι σ’ ολόκληρη την σχολική κοινότητα, σ’ ολόκληρη την κλειστή κοινωνία της επαρχιακής πόλης, σ’ ολόκληρο τον κόσμο -όπως φαινόταν στα μάτια της μικρής- δεν υπήρχε κανείς που να αναλάβει την ευθύνη της.

Την επόμενη μέρα παρακάλεσε την Διευθύντρια να της δώσει τον έλεγχο προόδου γιατί ο παππούς ήταν αδύνατο να βγει από το σπίτι. Η Διευθύντρια ανταποκρίθηκε. Δεκέμβρης. Τα χέρια της ήταν παγωμένα.11 3/16. Χωρίς να πει κουβέντα, 11 3/16. Μοιάζει με υποθερμική θερμοκρασία ενός παιδιού σε χειμέρια νάρκη. Μειδίασε.

Εκείνο το βράδυ έκλεινε ένα χρόνο επίσημης καταγραφής. Αποφάσισε να κάνει απολογισμό. Έβγαλε πάνω στο κρεβάτι της τις σημειώσεις που αφορούσαν τη συμπεριφορά όλων των ενηλίκων που εμφανίζονταν, έστω και σποραδικά, στη ζωή της. Τους αρχειοθέτησε, τους ομαδοποίησε, τους μελέτησε. Κανείς δεν κατείχε ικανότητες επίλυσης δύσκολων προβλημάτων ζωής. Τους απέρριψε όλους, έναν έναν. Πήγε να βουρκώσει, μα συγκρατήθηκε. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς τον  καθρέφτη. Η μοναχικότητά της προσωποποιημένη καθόταν οκλαδόν στο κιλίμι. Απευθύνθηκε στον εαυτό της:

«Είμαστε μόνες. Εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα. Η μόνη μας διέξοδος είναι να σε υιοθετήσω και να με υιοθετήσεις. Αν δέχεσαι κλείσε μου το μάτι.»

Το είδωλο ανταποκρίθηκε.

«Είμαστε ομάδα  και θα δώσουμε όρκο απόψε:

Θα κοιτάμε πιο ψηλά από τα σκυμμένα κεφάλια των ανθρώπων και δεν θα σκύψουμε ποτέ το δικό μας. Θα κοιτάμε πιο πέρα από τους βαθμούς αξιολόγησης των καθηγητών, που δεν ξέρουν να αξιολογούν την αντοχή και την δύναμη του ανθρώπου. Θα κοιτάμε μέσα στο κάθε πρόβλημα, να βρούμε τί θέλει να μας διδάξει. Θα κοιτάμε η μία την άλλη στα μάτια και θα μιλάμε με σιωπή, μέχρι να βρεθεί ένας άνθρωπος να μπορέσει να μας καταλάβει.»

Τέντωσε το χέρι της στο καθρέφτη για χειραψία συμφωνίας. Το είδωλο ανταποκρίθηκε. Του έδειξε και τον έλεγχο προόδου. Ανάποδα καθρεφτίστηκε ο βαθμός. Ενεργοποίησε τη δυσλεκτική της όραση. Τα νούμερα  χόρεψαν  μπροστά της, έκαναν στροφή: 16 3/11.

Ήδη έκανε μία σημαντική πρόοδο. Έμαθε πως ο Θεός, η Μητέρα κι ο Δάσκαλος κρύβονται μέσα μας, εκεί βαθιά που οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει πλέον να ψάχνουν.

Είχε αφομοιώσει το πρώτο της μάθημα…