Bob Dylan

Σ' ένα μέλλοντα χρόνο επανεκκίνησης
του δομημένου σεναρίου διακρίσεων
οι διανοούμενοι λησμόνησαν
πώς χορεύεται η χαραυγή,
μόνο μνημόνευαν
το ουρλιαχτό του θανάτου
που αντηχούσε στα βράχια της μοναξιάς
με επαναλαμβανόμενες απειλές
κατά της ονειροπόλησης.

Οι μελλοθάνατοι
άρπαξαν τα βραβεία λογοτεχνίας
από τα χέρια της ζωής
ακυρώνοντας τα κριτήρια απονομής
κι αιτήθηκαν ποτέ ξανά μην αποκλίνει
προς τον άνθρωπο ο Θεός,
διαχωρίζοντας με σαφήνεια την διανόηση
απ' τ' Όνειρο.

Truth

Το παιχνίδι δεν είναι
να κερδηθεί ο εξωτερικός χρόνος
μα να απειρωθεί ο εσωτερικός παλμός
και να συμφιλιωθεί
με την Αλήθεια του ο Εαυτός.

Τεχνοτροπία

Είναι εκείνος ο παράξενος βηματισμός του ανθρώπου που ζει τη ζωή του σαν κάθε μέρα να είναι το κεφάλαιο ενός βιβλίου που, ακόμη κι αν δεν διαβαστεί ποτέ, τουλάχιστον θα υπάρχει κάποιος που θα το έχει......... ΖΗΣΕΙ!

Η γλώσσα μου

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Συλλαβίζοντας περπάτησα ως εδώ

σ' ένα ημερολόγιο Ζωής

που δεν μεταφράζεται

γραμμένο σε μια προσωπική διάλεκτο

που δανείζεται λέξεις της ελληνικής

μοιάζει κατανοητή

μα δεν είναι.

Τα είδωλα των νοημάτων

στρεβλώνονται κάτω από το βάρος

της εσωστρέφειάς μου

και οι ευθείες των γραμμάτων

ερωτεύονται τις τεθλασμένες του γραφικού μου χαρακτήρα.

Στο χειρόγραφο περισσότερο ζωγραφίζω

ρίζες και τροχιές

που φέρουν βαθύτερο νόημα 

απ' τις λέξεις

και στις σιωπές

η γλώσσα μου γρυλίζει

θροϊζει

κολυμπά

τρέχει και σκοντάφτει

αρχαία και νεογέννητη

ζωντανή ρέει στο αίμα μου

μα σαν κυλήσει ως το στόμα

-ανοιχτή πληγή-

γίνεται κραυγή 

αίμα σκοτωμένο και πεθαίνει.

Έπειτα μοιρολογεί τα μυστικά μου

κλαίγοντας με μια δική της φλυαρία

εκθέτοντας το μέσα μου έξω 

σε αλυσίδες νεκρών ποιημάτων

χωρίς ποτέ 

μα ποτέ

να την καταλάβει κανείς.

Συλλαβίζοντας περπάτησα ως εδώ

και είμαι σίγουρη

πως δεν μ' ακολούθησε κανείς.

Παραμύθι

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Κλεισμένος στο Οχυρό σου
ξεπροβάλλεις σκοτεινός πριν απ' τον Ήλιο
στο μπαλκόνι της Επιβολής σου
με τον στρατό των αρσενικών σου γοήτρων
παραταγμένο σ' όλη την εμβέλεια
του κύκλου ασφαλείας σου.
Οι στρατιώτες σου ξάγρυπνοι κι εντοιχισμένοι
στα δομικά υλικά της Κυριαρχίας σου
δεν ξέρουν τί περιμένουν
καθώς υπόγεια έρχομαι
αρχαίο σκαπτικό που αναμοχλεύει
τα εδάφη του Εαυτού σου.
Ο θηλυκός στρατός μου
πνίγει τα τείχη σου
αγκαλιάζοντας με νύχια
τα κορμιά των μαχητών σου
τυλίγοντας με πλεξούδες
τα πόδια, τα χέρια, το μυαλό τους.
Επιμένει η μανία σου για επίθεση,
για έλεγχο, για αυτοπροστασία.
Οι σκέψεις σου σμήνη άγριων πουλιών
επιτίθενται στις αγέλες της εμμονής μου.
Η Ψυχή σου εκείνος ο αντάρτης άγγελος
που δεν διαπραγματεύεται.
Η Φύση μου εκείνη η σταθερή ηρεμία
που δεν εγκαταλείπει.
Πολλαπλασιάζομαι.
Συμπυκνώνεσαι.
Σκληρό Υλικό μ' έναν πυρήνα
που δολοφονικά ηλεκτρίζει.
Φέρω φορτίο
που σμίγει με τα ηλεκτρόνια των κεραυνών σου
η Δύναμή σου ενισχύεται
με τη δική μου.
Επιδιώκεις Συμμαχία.
Συμφωνώ στη Συνύπαρξη.
Τα δοκάρια που στηρίζουν το μπαλκόνι σου
μεταγγίζονται υλικό απ' τη σάρκα μου,
στο αρχοντικό σου ρούχο
κλωστοποιείται κάθε ίνα με μία φλέβα μου.
Δεν υπήρξαμε άγνωστοι ποτέ
σε κάθε σύγχρονο όνειρο
σε κάθε αρχαίο που έχουμε παραμύθι
κυκλώνουμε ο Ένας τον Άλλο
σε δύο πλεγμένους κύκλους απείρου
όπου όλοι οι Άντρες είσαι Εσύ
κι Εγώ κάθε μορφή Θηλυκότητας
που κυοφορεί τις Δύσκολες Ευτυχίες σου.

Δίχως Κανόνα

Μ' αυτόν τον κανόνα

μάτωσα τόσο

στην άρνησή του να συμμορφωθεί

με τις προϋποθέσεις που όριζα

για την ισχύ του.

Δικός μου κανόνας 

όφειλε να υπακούσει 

στο πρότυπο που σκάρωνα από μικρή.

Έφτασα Γυναίκα

κι αυτός επιμένει θηρίο

να διαπραγματεύεται με απειλές κι εκβιασμούς

τις αλήθειες και τις εξαιρέσεις του.

Βρίσκει το καλούπι μου στενό

όσο ευρύχωρα κι αν υποχωρώ

στις απαιτήσεις του

και ενώ γνωρίζει πόσο ανάγκη 

έχω να οριστικοποιηθεί η ισχύς του

για να ισορροπήσω το βήμα μου 

πάνω στην ηθική του

με πείσμα μου αρνείται συμβιβασμό

και μ' αφήνει έκθετη να πορεύομαι

δίχως κανόνα

στο μεταίχμιο πάντα της Ζωής μου.

Επετειακό συλλαλητήριο

Βγάζω από το ντουλάπι τα εργατικά μου
να ντυθώ διαδηλωτής
να βγάλω στο δρόμο την οργή
που συσσωρεύω στην τσέπη μου
σαν το υπόλοιπο ενός τρεχούμενου λογαριασμού
που κρατά μικροποσά για ώρα έκτακτης ανάγκης.
Φρεσκάρω τα πλακάτ και τα πανό
με μία βούρτσα βουτηγμένη στη διαφάνεια
της ηθικής του μικρού ανθρώπου
που συγχρονίζεται με τις βιτρίνες των πολιτικών.
Επετειακό συλλαλητήριο
σαν μνημόσυνο καλοθαμμένων ανταρτών
τους οποίους φορώ σχέδιο στην μπλούζα
μην τολμώντας να τους φορέσω στην ψυχή
σαν λες φοβάμαι τί κουβαλά η μνήμη τους
πόλεμο στον πόλεμο
ενώ εγώ με πείθω πως είμαι ικανός
μόνο  να σέρνομαι στον χιλιοπερπατημένο δρόμο
που απλώνεται στο μ' αλληγορία αιματοβαμμένο χαλί
κάτω από το κεφαλόσκαλο
όπου θα εκφωνήσει και εφέτος
τον επίσημο λόγο του ο πρωθυπουργός
πριν αναχωρήσει πάλι εις τας Αθήνας
μετρώντας τη δύναμή του
από τη δυναμική του συλλαλητηρίου μας
που αδύναμο επαναλαμβάνεται επετειακά
ενώ όφειλε να μεγαλώνει το ανάστημά του
σαν παιδί που από νεογέννητο
φτάνει να γίνει ο αντάρτης
που και πεθαμένο τον τρέμουν οι αρουραίοι
μην και ξυπνήσει απ' τις φωνές, τις αδικίες
ή την άγρια σιωπή ενός παιδιού που ονειρεύεται.

Contrast

Στο νηπιακό σου μπλοκ
πότιζες με μαύρο το φόντο
να προβάλλεται ξεκάθαρα
στην αντίθεση
η αιθέριά σου απόχρωση
το ιριδίζον ψαράκι που το σκάει απ' το κοπάδι
ιππεύοντας θαλάσσια βουνά
προς τα σμήνη των πουλιών
που 'χουν στο ράμφος σπόρους τ' αστέρια.

Δεκαετίες μετά
κρυμμένος στο ανάπηρο σκοτάδι
ζωγραφίζεις πολύχρωμα γκράφιτι
στους τοίχους της πόλης
για ν' αναδείξεις την λαβυρινθική απόχρωση
του πένθιμου κόσμου
που ψάχνει απεγνωσμένα
μια θάλασσα να ερωτευτεί
για να γεμίσει το μαύρο του
μ' αστέρια.

Δίχως πατρόν

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Τα χέρια αρνούνται πια
μαγκώνονται σε δερμάτινες τσέπες
ραμμένες πάνω στους γοφούς.
Τα μανίκια αναλαμβάνουν
όλες τις βρωμοδουλειές του κόσμου.

Σερβίρουν το τίποτα
πληρώνουν ακριβά το κενό
σταυρώνουν τον άνθρωπο
απαγχονίζουν τον πιστό του φίλο
θάβουν τα πτώματα
ράβουν μαριονέτες για το επόμενο σκηνικό
σταυροκοπιούνται μπροστά στο Μεγάλο Σκιάχτρο
κάνουν κουπί να ξεφύγουν από το Ράφτη
που περιμένει με μία νέα πατέντα στο μυαλό
να ράψει νέα κουστούμια για το Έργο.

Μόνο ο Τρελός τριγυρίζει γυμνός
χωρίς μανίκια
χωρίς ραφές
στριφώματα
και κρυμμένες τσέπες.

Στο βατήρα που προεξέχει από τον τελευταίο όροφο
παίρνει την στάση του Ολυμπιονίκη των Καταδύσεων
βουτά στο ποτήρι του κόσμου
μέσα στον οίνο
και στο ψωμί που επιπλέει μεθυσμένο
σηκώνει κύμα ευλογημένο
και το τσουνάμι καταπίνει τα πάντα.

Ύστερα από αιώνες
σ' αυτόν τον κόκκινο πλανήτη
τα ρούχα
τα σώματα
οι άνθρωποι
οι θεοί
έχουν ξεχαστεί
μέσα σ έναν παφλασμό σιωπής
που σκίζεται από το γέλιο του Τρελού
καθώς σκαρφαλωμένος στο φεγγάρι
γονιμοποιεί τη θεϊκή Μοναξιά του
και γεμίζει το σύμπαν Αγγέλους
δίχως σώμα
δίχως ρούχα
δίχως πρόσβαση στη βιτρίνα που λέγεται
ανθρωπότητα.

Φόνος

Στοργικά σε σκοτώνω
αφού σ' έχω  νανουρίσει στα χέρια μου
και βυθίζεσαι σ' ένα όνειρο
βασιλικής παντοδυναμίας εαυτού
με το τραγούδι μου στο στόμα
σε αποκόβω από τα σπλάχνα μου
ματώνει ο εγγενής δεσμός μας
μένει αιμορραγικό στ' όνειρο το Εγώ
μ' ένα γάργαρο ουρλιαχτό απελπισμένης του εκδίκησης
ο Εγωισμός γίνεται Ερωτισμός
αθωώνοντάς μου τα γεμάτα δικό μου αίμα χέρια
και τον νου  που στράφηκε εναντίον μου
αφήνοντάς με στο βωμό του Ερωτεύομαι
καθαρή από ανταγωνισμούς με το Εγώ μου.