Τραύμα

Το χώμα ξέχασε να περπατιέται 

από ξυπόλητο πέλμα..

Συνήθισε στις σόλες, 

από δέρμα γδαρμένων ζώων

από καουτσούκ

από φελλό

από κομμένα δέντρα..

στα τετράγωνα τακούνια

και στα μυτερά..

Σαν βγάλεις τα παπούτσια 

και τ' αγγίξεις με πατούσα ζεστή

νιώθει μία ασέλγεια

σαν να είναι ανήλικη η υπερήλικη Γη

κι εσύ με τεχνικές αρχαίας ηδονής

σκοπεύεις να της ξυπνήσεις μνήμες

πρωτόπλαστου αγγίγματος. 

Αν είναι να το επιχειρήσεις

ξεκίνα απ' αυτόν τον βράχο

να δεις αν το πέλμα σου

αντέχει τον πυρετό της,

την γύμνια της

και τα ουρλιαχτά των βιασμών 

που 'χει υποστεί

απ' το βαρύ βήμα των τουριστών 

ανθρώπων

που ξεβράζονται στη στεριά της 

από μία παλίρροια αμνιακού υγρού

και την ταξιδεύουν 

ποδοπατώντας τους κήπους της. 

Εξαφάνιση

Θα 'ρθουνε στιγμές που θ' ακολουθήσεις τ' ανύπαρκτα ψίχουλα μιας πραγματικότητας που υπάρχει στις σελίδες ενός βιβλίου και δεν θα μπορεί να σε βρει.. κανείς.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς…

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς……………………..

Ένας. Στον ουρανό. Στο σπίτι. Στο κάδρο πάνω από το κεφάλι μας. Ρίζα και θεμέλιο ζωής. Χτίζεις τον εαυτό σου πάνω στην περιουσία του. Σού κληρονομεί ζωή, σε έχει υπό την εποπτεία, επίβλεψη, παρακολούθησή του. Άγρυπνο μάτι. Αναλαμβάνει την ευθύνη σου. Μυείσαι στην αυθεντία του από το πρώτο σου κλάμα. Δεν κλαίω, μπαμπά. Έγινα δυνατή, όπως με ήθελες. Ο πατέρας σου ήθελε γιο. Γεννήθηκες κόρη. Τον λάτρεψες δίχως επιλογή άρνησης, απόρριψης και το πρότυπό του στοίχειωσε όλους τους εραστές της ζωής σου. Άλλοτε από πείσμα τού πήγαινες κόντρα κι άλλοτε από έσχατη υπαρξιακή σου ανάγκη αναζητούσες άλλη μία πατρική φιγούρα στη ζωή σου. Για κείνον όλοι ήταν λίγοι να σταθούν δίπλα σου. Για σένα οι άντρες της ζωής σου ήταν ταυτόχρονα μία προσπάθεια να ξεπεράσεις το πατρικό πρότυπο. Μάταια. Ο πατέρας πότισε το Είναι σου με την επιβολή του. Σού ασκεί υποσυνείδητα τόση εξουσία, όση ασκεί ο πατέρας Θεός στους ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν αν υπάρχει ή δεν υπάρχει, μα εύστοχα δομήθηκε πάνω στην πατρική φιγούρα, σε χρόνια αυστηρής πατριαρχίας, όπου οι γυναίκες ήταν δούλες ή Μαρδαληνές με μία μόνο Παναγία.

Στη νοσταλγία όλοι είναι άγιοι, αρεστοί, πολύτιμοι στο ρόλο τους.

Ο πατέρας πέθανε. Ήταν τόσο καλός άνθρωπος. Ξέχασε η κόρη  το άγριο βλέμμα του. Ναι, το χρησιμοποιούσε για το καλό της. Ξέχασε η γυναίκα του το βαρύ του χέρι. Ναι, ήταν για το  καλό της. Ξέχασε ο γιος τη βαριά του αμφισβήτηση. Ναι, ήταν για να προφυλάξει το χώρο του. Η αγέλη δεν μπορεί να έχει δύο αρσενικά για αρχηγούς. Μία η θέση, ένας ο ρόλος. Κι ανήκει στον πατέρα. Μα τώρα, ο πατέρας πέθανε. Περάσαμε σε νέα εποχή.  Ξεχάστηκαν τα λόγια, οι συμπεριφορές, οι νοοτροπίες. Ξεχάστηκε το πείσμα του να υψώνει τη σκιά του σε κάθε σου απόφαση, σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου επιλογή.

Όλοι φροντίσαμε τον πατέρα. Σαν αρρώστησε μάς κατάπινε με την αβάσταχτη αδυναμία του κορμιού του. Είναι ασύλληπτο να έχεις γνωρίσει τον Γίγαντα και  ξαφνικά να βρίσκεσαι να τον φροντίζεις μέσα στην ανάγκη του. Δεν μιλά. Έχει επίγνωση πως άλλαξαν οι ρόλοι. Δεν τού  αρέσει. Γίνομαι η Μάνα του. Την έτρεμε περισσότερο από τον Πατέρα του. Δεν το έδειχνε. Μα την έτρεμε. Όχι από φόβο, μα από εκείνο το οιδιπόδειο «Μην πάθει τίποτε η μάνα.» Έγινα η Μάνα σου, μπαμπά. Αν υπάρχει πατέρας θεός, παίζει παιχνίδια με τις ζωές μας. Αλλάζει τους ρόλους. Είμαι αυστηρή κι απόλυτη. Όπως ήσουν. Είμαι σταθερή και ακλόνητη. Όπως ήσουν. Είμαι καλή σε όλα, όπως με ήθελες. Μα τα βράδια μαστιγώνομαι, όπως φώναζαν το όνομά μου τα λόγια σου όταν επικριτικά τόνιζες τα λάθη μου.

Είχα κι άλλα λάθη να κάνω, μπαμπά. Τώρα που φεύγεις, τα κάνω μαζεμένα. Κι όμως ξέρω να τα κρύβω. Όπως κι εσύ. Ποτέ δεν σε είδα να σφάλλεις. Ποτέ δεν σε είδα να κλαις. Ποτέ δεν σε είδα να πέφτεις. Έμαθα να κρύβομαι, μπαμπά. Σού μοιάζω σε όλα.

Και έπαψα να σε ψάχνω στον Άντρα που έχω δίπλα μου. Δεν είναι ότι σε.. ξεπέρασα. Είναι που σού μοιάζω αφόρητα. Είμαι ο μπαμπάς.. και είναι τόσο εξαντλητικό για μία γυναίκα να παλεύει μία ζωή να νικήσει τη σκιά του Πατέρα, να αμφισβητεί την αρσενικότητα του Θεού και τελικά να γίνεται αυτό που πολεμούσε.

Γιορτάζουμε σήμερα, μπαμπά. Χρόνια μας πολλά.

Ξωτικό

Μέσα πυκνή συστοιχία

ένα δάσος που τρέμει.

 

‘Έξω νυχτώνει

τα δέντρα ψηλώνουν

τα κορμιά τους μαγνήτες

με τρυπούν με πευκοβελόνες

κλαίω ρετσίνι

κολλάς πάνω μου

τυλίγεσαι γύρω από τη μουσική

που γεννιέται στο κεφάλι μου

και με το γέλιο σου

με αποσυντονίζεις

μην και μ’ αποπλανήσουν

τα ξωτικά.

Επαναλαμβάνεις το όνομά μου.

Σύνθημα και παρασύνθημα

και με τα φωνήεντα

σπάς το σκοτεινό κέλυφος

και νεογέννητα φωτάκια

χορεύουν γύρω μου.

Ξυπνάω.

Νικάς.

Το δάσος παραιτείται

με αφήνει στα χέρια σου

με έναν υψηλό πυρετό

επιστροφής στην πραγματικότητα.

Μού μιλάς με φως

σού απαντάω με μαύρο.

Περιμένω να με κρατήσεις απ’ το χέρι

όπως ο κηδεμόνας το παιδί

που βρέθηκε μετά από εξαφάνιση,

μα με αφήνεις ελεύθερη

κι όλο έρχομαι κολλάω δίπλα σου

σαν να ‘χω γίνει ξωτικό

που ενώ το γλίτωσες απ’ τα ξόρκια

παλεύει με τη σειρά του

να σε πλανέψει.

Άμπωτη

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Είναι κάτι βράδια 

που η θάλασσα μαζεύει τα νερά της..

ψάρια, πλοία, καπεταναίοι χάνουν την άνωση 

τα αφρόψαρα την τροφή τους 

και οι ναυαγοί τον προσανατολισμό τους προς τη σωτηρία.

Μα έχει κι η θάλασσα το δικαίωμα

    -κάποιες φορές-

να βουλιάζει μέσα της.

Ευχαριστίες..

[..]Ευχαριστώ όσους δεν πίστεψαν σε μένα και μού προέβαλαν εμπόδια. Μού ενίσχυσαν το πείσμα και τη δύναμη για να σκαρφαλώσω.... όμως, δεν γνωρίζουμε που θα είχα φτάσει, αν αντί για αμφισβήτηση και εμπόδια είχα συναντήσει... πίστη και ενθάρρυνση.[..]

~το παιδί~

Ερασιτέχνης

 Ο ερασιτέχνης δεν μπορεί να δουλέψει με.. παραγγελίες. 

Ξεκινά τη δημιουργία σε χρόνο ανύποπτο, ακολουθώντας ένα ένστικτο που.. δεν ξέρει πού θα καταλήξει. 

Δεν έχει αρχικό σχέδιο. Πέφτει στη θάλασσα και αφήνεται έχοντας εμπιστοσύνη στα κύματα, ακόμη κι αν αμφισβητεί τον εαυτό του. 

Δεν μπορείς, όμως, να του 'χεις εμπιστοσύνη πως θα επιστρέψει με τα δίχτυα γεμάτα. 

Μην ποντάρεις την πείνα σου στη βουτιά του. Δεν είναι επαγγελματίας να φανεί συνεπής στις ορέξεις σου..

Κι αν δελεαστείς να κατοχυρώσεις για δικό σου το αμφιλεγόμενο Έργο του, ανώφελο.. γιατί ο ερασιτέχνης το χαρίζει κι ανήκει σε όλους. 

Όχι από αίσθημα φιλανθρωπίας, μα γιατί κατανοεί πως η ψαριά δεν τού ανήκει, μιας και ο βυθός απ' όπου την ψάρεψε είναι παγκόσμια κληρονομιά.. εξ' αδιαιρέτου. 

Ο ήρωας

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Δεν έγραφε
άφηνε μόνο
κάτι ορνιθοσκαλίσματα εαυτού
στις επιφάνειες
για να την διαβάζεις
δίχως να καταλαβαίνεις λέξη
σαν όλα να είναι μυστικά βήματα
ενός σχεδίου ζωής
αφηρημένης τέχνης.
 
Ούτε  καθάριζε
ήθελε τ’ αποτυπώματα και τα ίχνη σου απολιθώματα
πάνω στα έπιπλα
το DNA σου στα καλύμματα, στα σεντόνια, στις πετσέτες του μπάνιου
αποδεικτικά στοιχεία
πως την διάβασες και την αγάπησες πολύ.
 
Έστρωνε τραπέζι
μ’ άδεια πιάτα
τσιμπούσε τη σάρκα της με το πιρούνι
σε τάιζε στο στόμα
κι εσύ μασούσες και κατάπινες
μία πραγματικότητα βγαλμένη από ταινία
και δεν σ’ ένοιαζε που οι απέναντι
σάς κοιτούσαν με κείνον τον οίκτο των ανθρώπων
που δεν καταλαβαίνουν,
δεν σ’ ένοιαζε που οι φίλοι
είχαν γυναίκες της προκοπής.
 
Άρχισες να μπαίνεις στην πλοκή
του γρίφου της
και να μεταφράζεις
τη μυθιστορηματική συνομωσία των αντικειμένων
των μεταξύ τους θέσεων και σχέσεων
τίποτε αθώο
τίποτε ίδιο με χθες
όλα μία αθόρυβη αναρχία
που ξεπηδούσε από το κεφάλι της.
 
Κι εσύ είχες ήδη φτάσει τόσο κοντά
που μπορούσες να δεις πώς γεννιούνται οι ιδέες
στο μυαλό της
πώς δένουν μέσα της τα ασύνδετα
πώς αδειάζει τα συναισθήματα στο βάζο με τα λουλούδια
πώς αλλάζει το δέρμα της όταν δεν την κοιτά κανείς
πώς τρώει τον εαυτό της
και πώς τον αναγεννά.
 
Εκείνη δεν πίστευε πως υπάρχεις.
Οι άνθρωποι γκρινιάζουν,
πεινάνε,
κουράζονται,
κοιμούνται στην ώρα τους,
πηγαίνουν στη δουλειά,
πληρώνονται, ξοδεύουν,
εαυτό, χρήμα και χρόνο,
βρίσκουν δικαιολογίες,
αιτίες, αφορμές
φεύγουν, δε μένουν,
κυνηγούν, κερδίζουν, ξοδεύονται.
Εσύ όχι.
 
Σε ζει
μα δεν πιστεύει πως υπάρχεις
και κάθε που γυρίζεις το κλειδί στην πόρτα,
δίχως να το ξέρεις, τρέμει ολόκληρη
μην και έρχεσαι σαν άνθρωπος
από κείνους που γκρινιάζουν,
πεινάνε, κουράζονται, βρίσκουν δικαιολογίες
κι εσύ με το που μπαίνεις
γυρίζεις τη σελίδα στο ημερολόγιό του εαυτού της
και ξεκινάς να διαβάζεις την κάθε σημερινή εκδοχή της
προκαλώντας την να δελεάσει
την ακονισμένη σου περιέργεια
βεβαιώνοντας πως κεντρικός ήρωας
είναι αυτός που από τη θέση του αναγνώστη
επηρεάζει ανεπανόρθωτα την ..πλοκή της ιστορίας.

Ρίζα

Το λουλούδι κι αν το ξεριζώσεις,
όπου ριζώσει
την ίδια Ρίζα θ' απλώσει.

Ένορκος

Είμαι ένορκος. Ούτε ο θύτης, ούτε το θύμα, ούτε η εισαγγελέας, ούτε οι συγγενείς κανενός. Είμαι τοποθετημένος στο κέντρο του κύκλου και ρόλος μου είναι να είμαι δίκαιος. Όχι εκδικητικός, όχι επιεικής, όχι συναισθηματικός. Δίκαιος. Είμαι ο επίτονος που απορροφά τους κραδασμούς όλων των δυνάμεων.

Οι συγγενείς των δραστών και οι συνήγοροί τους ασκούν τιτάνιες δυνάμεις εξυπηρετώντας το δικό τους σκοπό. Οι συγγενείς του θύματος ασκούν τις δικές τους δυνάμεις για δικαιοσύνη στη μνήμη του θύματος.  

Ο ρόλος μου είναι να συλλέξω όλα τα στοιχεία που οδηγούν στην αλήθεια, να μην παρασυρθώ από τυχόν παιχνίδια των συνηγόρων, να μην παρερμηνεύσω κάτι που άκουσα, να υποψιαστώ συγκαλυμμένες συνομωσίες, να ζητήσω κρυμμένα κομμάτια αλήθειας, έχοντας κατά νου πως η αλήθεια είναι μία και ορίζεται από τα χειροπιαστά γεγονότα, από τις αόρατες προθέσεις, από τις πρώτες και δεύτερες σκέψεις των εμπλεκομένων. Και όταν στέκεσαι μπροστά σε ένα έγκλημα η ίδια η δικαιοσύνη είναι μία και οφείλει να είναι ανεπηρέαστη, αχρημάτιστη, ανόθευτη.

Έχω τον πιο δύσκολο ρόλο. Η θέση μου δεν επιτρέπει λάθη. Ένα λάθος μου μπορεί να σκοτώσει δεύτερη φορά το θύμα. Μπορεί να δολοφονηθεί ξανά η Ελένη; Ναι, μπορεί. Επίσης, δεν σκοπεύω να ενοχοποιήσω περισσότερο τους δράστες απ’ όσο τους ενοχοποιούν οι πράξεις και οι προθέσεις τους.

Έχω απέναντί μου δύο πατεράδες.

Ο ένας αγωνιά να σωθεί ο γιος του από την εσχάτη των ποινών.

Ο άλλος παλεύει να δικαιώσει την νεκρή κόρη του.

Μπαίνω στη θέση του καθενός και κυοφορώ ερωτήσεις σχετικές με το κατηγορητήριο.

Πώς ένας νέος φτάνει στο έγκλημα..?

Τί προηγήθηκε..?

Τί επηρέασε τη ζωή του…?

Θεωρείται ηθικός αυτουργός ο γονέας για την παραβατική, εγκληματική δράση του παιδιού του..?

Πιο καταιγιστικές οι διαπιστώσεις μου.

Δεν ξυπνά κάποιος ένα πρωί και γίνεται βιαστής και δολοφόνος.

Η κοινωνία δεν είναι αγγελικά πλασμένη. Στο κάθε αδιέξοδο ο καθένας επινοεί τρόπους διαφυγής, όσο κι αν τού κοστίσουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το παν για να ελαφρύνουν μία κατάσταση που ρέει εις βάρος τους. Όταν μπλέκεις με δικηγόρους, λέει ο λαός, ή με γιατρούς, θα χρειαστεί να βάλεις βαθιά το χέρι σου στην τσέπη. Και τότε θα πετύχεις αρκετά, αν όχι πολλά, από αυτά που εξαρχής φαινόντουσαν αδύνατα.

Στον αντίποδα, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν να απαλύνουν τον πόνο μιας άδικης απώλειας. Εδώ το χρήμα δεν βοηθά. Εδώ βοηθά μόνο η αλήθεια και η απόδοση δικαιοσύνης.

Αποδίδω δικαιοσύνη σημαίνει κρατάω  άμυνες απέναντι στα παιχνίδια των εντυπώσεων.

Ζω την ιστορία όπως εξιστορείται μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Απουσία του θύματος, οι περιγραφές που έχω προκύπτουν από τα λεγόμενα των δραστών. Αυτό που ζω δεν είναι ταινία. Εδώ επιδιώκεται η καταγραφή της Ιστορίας των γεγονότων και των συνεπειών τους και θα αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις επόμενες  απόπειρες βιασμών και δολοφονιών μιας επόμενης Ελένης. Η Απόφαση αυτού του δικαστηρίου θα αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις απόπειρες συγκάλυψης της αλήθειας, για όλες τις βεβιασμένες απόπειρες χρήσης ελαφρυντικών σε περιπτώσεις κακουργηματικών πράξεων.

Από μένα εξαρτάται, σε έναν βαθμό, τί θα παραδοθεί στα χέρια της Ιστορίας της Δικαιοσύνης. Σε κάθε έγκλημα, δικάζεται ο εν λόγω δράστης, μα και όλοι οι επίδοξοι δράστες. Μέσα από την εκδίκαση της κάθε υπόθεσης το εν λόγω θύμα, και το κάθε επόμενο θύμα, ζητά Δικαιοσύνη.

Έχουν εξαντληθεί όλες οι περιγραφές, αναφορές, καταθέσεις, και ήρθε  η στιγμή που κάθομαι απέναντι στο θύμα κι απέναντι στους δράστες. Τούς τοποθετώ δίπλα δίπλα και ταυτόχρονα τους κοιτάω στα μάτια.  

Είναι η στιγμή της Απόφασης. Είναι η στιγμή που καλούμαι να ξεχάσω ακόμη και το όνομά μου.

Με λένε Ελένη και θα  μπορούσα να είμαι στη θέση του θύματος, μα κληρώθηκα να είμαι εδώ, ένορκος σε μία δίκη που αφορά την παραπλάνηση, την κακοποίηση, τον βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης που η μορφή  της πάντα θα εκφράζει το κάθε κορίτσι που δίνει πανελλήνιες, περνά στη σχολή, γιορτάζει την επιτυχία της, μετακομίζει, ζει μόνο του, παλεύει να πάρει τη ζωή στα χέρια του και εκτίθεται στον κίνδυνο να βρεθεί ένας ή περισσότεροι δράστες που θα παίξουν τη ζωή της σε ένα στοίχημα κυριαρχίας και στη συνέχεια διαφυγής από την εσχάτη των ποινών που αντιστοιχεί στα όσα θα έχουν προηγηθεί.

Δεν είμαι εκδικητική.

Η Απόφασή μου στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους τους επίδοξους επόμενους δράστες που θα επιχειρήσουν να στοχοποιήσουν την επόμενη κοπέλα για να κάνουν το «κομμάτι» τους.