Συγγενείς εξ ευαισθησίας

 

..κι αν με ρωτάς ποια υπερδύναμη θα ήθελα να έχω.. Θα ήθελα να μπορούσα να παρεισφρήσω στην καθημερινότητα των ποιητών. Και στον ύπνο τους. Λάθος. Θα ήθελα να μπω στο πετσί τους. Να δω πώς βιώνουν τα γεγονότα τις ώρες που διασχίζουν τη ζωή ή το όνειρο δίχως το παντοδύναμο όπλο τους, την πένα. Να δω τα πράγματα μέσα από το ποιητικό τους κάτοπτρο. Να διαπιστώσω αν η ποίηση είναι το βίωμα. Να ακούσω μεγεθυμένους τους ψιθύρους και τα τριξίματα, στο πάτωμα, στα κόκκαλα, στη σκέψη, εκείνη  που λυγίζει δίχως να σπάει. Να αισθανθώ μέσα από την αφή τους τη λεπτομέρεια της ύφανσης των επιφανειών και των υποστρωμάτων κάτω από τα ορατά. Να τους δω πώς χορεύουν τις σιωπές και πώς φωτίζουν τα σκοτάδια με τους δαίμονες, δίχως τον φόβο του αφανισμού τους. Να γευτώ ενισχυμένες τις γεύσεις των ροφημάτων, των φαγητών, των δακρύων, του αίματος, της ήττας. Να πλημμυρίσει το μυαλό μου από το σμήνος μιας βοής που υπαγορεύει στίχους που χαοτικά κι άναρχα γεμίζουν τον χώρο πριν γίνουν ποιήματα. Να βιώσω τον πνιγμό της άπνοιας όταν όλα λιγοστεύουν και δεν υπάρχει ούτε ένα επιφώνημα για να τους δώσει τις πρώτες βοήθειες. Τότε που η πολυθρόνα βουλιάζει, σκίζεται το πανί, σπάει το ξύλο, πέφτει όλη η ζωή στη σχισμή του κενού χρόνου και κάθιδροι πολεμούν το μηδέν. Να τρέμω μαζί τους όταν δεν έχουν άλλα ποιήματα να ρίξουν στη φωτιά. Να τους ζω φυλλοβόλους να γεμίζουν το ξύλινο πάτωμα με κομμάτια κιτρινισμένων σελίδων, με τρίχες που τους εγκαταλείπουν, δερματάκια σαν φλούδες ασβέστη από το πολυχρησιμοποιημένο κορμί. Να δω τί λεκέδες και ποια βρωμιά παρασύρει το νερό στη μπανιέρα όταν λούζονται και μουσκεύουν μέχρι τα μύχια. Να διαβάσω πάνω στη σκόνη των επίπλων τα ίχνη μιας αράχνης που συγκατοικεί μ αυτό το ευαίσθητο θηρίο, στο ίδιο κλουβί, έχοντας μάθει τον γλωσσικό του ιδιωματισμό και πλέκει τον ιστό της με το μοτίβο γραφής των ποιημάτων του. Σαν συγγενείς εξ ευαισθησίας, όπως είναι με κάθε πλάσμα ο ποιητής. Τα βράδια, δίχως να τον δω, το ξέρω ήδη πως κοιμάται σε στάση νυχτερίδας, φιδιού, ανθρώπινου εμβρύου, χελώνας μέσα σε καβούκι από στίχους, δίχως να κατορθώνει να προστατευτεί από την έξω από το ποίημα ανθρώπινη πραγματικότητα.

απωθημένο

 

Το απωθημένο σου πρέπει να το ζήσεις. Μέχρι τέλους. Να του δώσεις την άδεια να σε αναστήσει και να σε διαλύσει αν χρειαστεί. Διαφορετικά θα σού χαρίσει ένα σωρό ψυχοσωματικά. Θα ζεις με έναν γκρεμό στο στήθος. Θα πετυχαίνεις στόχους, μα τα βράδια θα γκρεμοτσακίζεσαι, μικρός, σε μία απωθημένη άβυσσο. Τα συναισθήματα που αρνήθηκες θα γίνονται τυφώνες και θα στοιχειώνουν τα όνειρά σου με τόνους σκόνης. Θα ξυπνάς με βλέμμα θολό. Με κουρασμένο κορμί από την ανάβαση στους αμμόλοφους που επέτρεψες να σου φράξουν το μονοπάτι της άγριας λαχτάρας. Θα γρυλίζεις σαν θηρίο σε κλουβί. Κάθε μέρα και λιγότερο, προσπαθώντας να εξημερώσεις ό,τι μέσα σου πεινάει και διψά. Και κάθε μέρα θα κινείσαι μέσα στον κόσμο με την προσποίηση των επιτυχημένων ανθρώπων που υπονοούν πως μαζί με την επιτυχία έρχεται και η ευτυχία. Ίσως η εργασιομανία ή η συλλογή πτυχίων και διακρίσεων προσπαθήσουν να ανταμείψουν την επιλογή σου. Και θα πείθεις τους άλλους, κι εσένα, πως τα κατάφερες όμορφα σ’ αυτήν τη ζωή.

Όμως, φίλε, κόντρα στον αγαπημένο παππού Καβάφη, αν για κάτι αξίζει να εξευτελίσεις ακόμη και τη ζωή σου, αυτό είναι ο έρωτας. Στον έρωτα είμαστε Χριστιανόπουλοι. Η καρδιά θεοποιεί ακόμη και το θάνατο. Όσοι θέτουν άλλους κανόνες για τον έρωτα, είναι αυτοί που, μάλλον, δεν ερωτεύτηκαν ή ερωτεύτηκαν αλλά δεν κυνήγησαν το απωθημένο τους. Έθαψαν την επιθυμία και θεώρησαν πως εκείνη πέθανε κάτω από το μαρμάρινο μνήμα. Όμως, όλα είναι σπόροι. Και εκεί που αλλάζει κατεύθυνση το βλέμμα σου, για να μην βλέπει τα ενταφιασμένα σενάρια που αρνήθηκες, εκείνα, στη σκιά της θέασής σου, αναπτύσσονται αθόρυβα και κάποια στιγμή σου τρυπάνε το μάτι, το κρανίο και το μυαλό  με τα κλαδιά τους. Σού γεμίζουν τα χέρια με τους καρπούς των δέντρων τους, ενώ εσύ κρατούσες στα χέρια προγράμματα και σημειώσεις  για μία επιτυχημένη πορεία. Οι ρίζες κλονίζουν τα θεμέλια της ωραίας ζωής που έχτισες. Και βρίσκεσαι πάλι στο κέντρο του Κυκλώνα με το δίλημμα να απαιτεί ξανά μία απάντηση. Θα κόψεις το δέντρο; Θα πετάξεις στη χωματερή τους ζουμερούς καρπούς του, θα γυρίσεις την πλάτη σε ό,τι μέσα σου σε καίει για  να συνεχίσεις καλοντυμένος την ασφαλή πορεία σου προς μικρούς ή μεγάλους στόχους, αφήνοντας κάτω από τα πόδια σου το έδαφος να τρέμει;..  ή θα γνεύσεις τη μεγάλη κατάφαση;

Όσες φορές κι αν βρεις τη δύναμη να κλείσεις όλες τις πόρτες σου, τις χαραμάδες στην καρδιά και στη ζωή σου, τις ρωγμές στη σκέψη, το απωθημένο θα κουρνιάζει, θα εκκολάπτεται ξανά και ξανά και θα επιστρέφει. Θα συγκλονίζει την καρδιά σου στον ύπνο. Εκεί που, καθώς κοιμούνται οι άμυνες, ξυπνάνε όλοι οι Γίγαντες που τους κρατάς αλυσοδεμένους στα υπόγεια της παραδοχής,  θεωρώντας πως έτσι γλιτώνεις το θάνατο.

Παππουδάκι όμως, γύρω στα 80, τότε που θα στέκεις ευθυτενής μπροστά στο δρεπάνι του βιολογικού σου θανάτου, τη στιγμή που θα στρέψεις την ψυχή να καταμετρήσει όσα έζησες, θα δαγκώσεις τα χείλη, θα ματώσεις μέσα σου και θα λαχταρήσεις, με την δύναμη ενός απωθημένου, να μπορούσες να γύριζες πίσω, να άνοιγες μία πόρτα από τις κλειστές σου, να γευτείς το απωθημένο που αρνήθηκες.

Τότε, θα λατρέψεις τον Χριστιανόπουλο. Και ίσως επιτρέψεις στον εαυτό σου να παραδεχτεί πως στην επόμενη ζωή δε θα φοβηθείς τον έρωτα, και με αξιοπρέπεια και αυτογνωσία θα επιτρέψεις να ζήσεις τον γκρεμό, τον εξευτελισμό του, ακόμη και τον θάνατο που υπόσχεται, σε όλο του το μεγαλείο.

Κι αφού το ζήσεις, θα πάρεις το χρόνο σου να αναρριχηθείς από τον τάφο της αυτοθυσίας και θα επιστρέψεις στη ζωή, γεμάτος πια, έτσι όπως είναι γεμάτος ένας άνθρωπος που έχει ζήσει την αποκορύφωση και άδειασε όλο το μέσα του στο βωμό μιας άγριας θυσίας. Θα σε ρωτούν πού χάθηκες και δε θα χρειάζεται να απαντήσεις. Θα το καταλαβαίνουν όλοι στο βλέμμα σου. Και ίσως ζηλέψουν. Εσύ θα προσπεράσεις με ένα ήρεμο χαμόγελο και θα συνεχίσεις να ζεις τη ζωή σου σαν καλοντυμένος καθημερινός άνθρωπος που ξυπνά για τη δουλειά, είναι ευγενής με τους ανθρώπους, έχει αστραφτερό και ήρεμο βλέμμα, κατακόκκινη καρδιά, ζεστά χέρια, μία πληρότητα κι ένα απόσταγμα εσωτερικής εμπειρίας άγριων συναισθημάτων. Και θα έχεις την ικανότητα να ξεχωρίσεις εκείνον που παλεύει με το δικό του απωθημένο. Είτε παλεύει να το θάψει, είτε παλεύει να το ζήσει.  

έγχορδη

Φορώντας στο πρόσωπο το ανέκφραστο "Όλα καλά" των καθημερινών ανθρώπων βυθίζει τα δάχτυλα στο δέρμα. Γίνεται έγχορδη και γρατζουνά αγγεία και φλέβες με αδέξιες κινήσεις κάποιου πρωτάρη ερασιτέχνη. Δίχως φωνή μελοποιεί τις κραυγές των δαιμόνων που της σφίγγουν το λαιμό. Πάντα γλιτώνει τον πνιγμό και παίρνει ανάσες κάτω από την ανέκφραστη επιφάνεια των πραγμάτων χορεύοντας άγρια πάνω στις πρωτόλειες παρτιτούρες της από σάρκα και αίμα. Κι όλα συμβαίνουν αθόρυβα, κάτω από το επίσημο ένδυμα του καθημερινού εαυτού της μέσα στα πλήθη των ανυποψίαστων ανθρώπων που κι αυτοί μέσα τους αγωνίζονται για τη δική τους ολοκληρωτική επιβίωση.

after rain

 

Πόσους ουρανούς θα περπατήσω
και σε πόσες χούφτες νερό θα πνιγώ?
Δεν υπάρχουν ουρανοί μέχρι να βγάλεις φτερά.
Δεν υπάρχουν θάλασσες πριν μάθεις να κολυμπάς.. ή να πνίγεσαι..

δεθ

Τα στόματα μπροστά στα μικρόφωνα συνδέονται με τρύπια στομάχια που έχουν κατεστραμμένο δείκτη κορεσμού. Σερβίρουν πολιτικές συνταγές μαγειρικής για να φάνε το μεδούλι του λαού ρίχνοντας δολώματα ώστε να πιαστεί ξανά στη φάκα ο νόστιμος ψηφοφόρος και ο ακόμη πιο νόστιμος πολίτης της χώρας που δηλώνει απολιτίκ και αρχίζει πάλι να μυρίζει καψαλισμένη ανθρώπινη σάρκα στα οργασμικά τραπέζια των πεινασμένων για εξουσία..

διάπλατα

Δίχως ίχνη

εισέρχεται
από τις χαραμάδες 
σαν φως ή σκοτάδι,

από τα μάτια 

σαν αλήθεια ή όραμα,

από τα ρουθούνια 

σαν οσμή ή σαν αίμα,

από το μυαλό 

σαν σκέψη ή σφαίρα.

Μένει για δευτερόλεπτα 

που ίσως είναι χρόνια 

μετά φεύγει δίχως ίχνη  

αφήνοντας ξεκλείδωτα 

τα υπόγεια και τις σοφίτες 

και μισό βήμα πριν

σε ξυπνά απ' το μούδιασμα 

και με γυρισμένη την πλάτη 

χαίρεται να σε νιώθει να λαχανιάζεις 

στην προσπάθεια να κλειδώσεις 

κάθε είσοδο 

προστατεύοντας τα ιδιωτικά σου δωμάτια.

Κάθε φορά προσθέτεις παραπάνω κλειδαριές 

και συστήματα ασφαλείας.

Κάθε φορά 

μόλις αρχίσεις να χαλαρώνεις 

σε αιφνιδιάζει που δίχως ίχνη 

βρίσκεται εντός 

με όλα κλειδωμένα 

και όταν αποχωρεί 

όλα μένουν ξεκλείδωτα 

κι εκτεθειμένα.

Θα σε παίζει, θα σε αιφνιδιάζει και θα σε τρέχει 

μέχρι τη στιγμή που μόνος σου θα αφήσεις ξεκλείδωτα 

και δε θα έχεις πλέον τίποτε να κρύψεις 

από σένα τον ίδιο. 

τυφλό σημείο

 

Από πάντα μου ήταν εκεί 
παντοδύναμος και διακριτικός 
αθόρυβα πολυμήχανος 
με άπειρα μάτια 
δύναμη υπεράνθρωπη 
ενεργοποιώντας γύρω μου
πολύπλοκα συστήματα ασφαλείας.
Εκπαιδεύτηκε στον πόλεμο 
μόνο για να προστατεύει εμένα.
Μα εγώ
λαβωμένη από το τυφλό σημείο 
την οξεία γωνία των λίγων μοιρών 
που ξέφυγε των σχεδιασμών του.

Από εκεί όπου ο ίδιος 

ο πάνοπλος στρατιώτης 

ο γίγαντας 

ο ελεύθερος σκοπευτής 

ο φύλακας άγγελος 

ο πανταχού παρών 

ο απροσπέλαστος στρατός 

ο Θεός 

αυτός ο ίδιος 

ήταν ο κίνδυνος.

Κι εγώ στο κέντρο του κύκλου

με αυστηρά υπολογισμένη την ακτίνα του

δίχως δάση με το ανεξερεύνητο 

δίχως ποτάμια με ροές 

δίχως ανθισμένες γέφυρες 

δίχως πετούμενα στον εναέριο χώρο μου.

Εγώ στο κέντρο 

μέσα στην περίμετρο ασφαλείας 

αρτιμελής μα ηττημένη 

με στρατηγική Υποχώρησης 

μέσα στον Ψυχρό του πολέμου.

Τραυματίας από το τυφλό σημείο 

χτυπημένη

από την απουσία τρυφερότητας 

συνεχίζω βασίλισσα 

δέσμια του στρατού της

που την προστατεύει από όλα 

εκτός από την απουσία και το κενό. 

συγγένεια

Συστήνομαι βουβά 
σε τόσες γλώσσες 
του σώματος• ψίθυροι κι εκδορές 
χάδια και κνησμοί.
Είμαι όλα μ' όσα μπόρεσα να ενωθώ.
Τίποτε ξένο.
Οικεία και γνωστή από πάντα.
Κομμάτι εαυτού που ταιριάζει 
με τις εποχές και τις νόρμες.
Κομμάτι ουρανού οργωμένο 
απ' την ανάσα ενός παιδιού 
που λαχανιάζει τρέχοντας 
σ' έναν δρόμο με ίχνη φτερουγίσματος.
Οικεία μου τα πούπουλα, τα ψαλίδια 
κι όλα τα σύνεργα ραπτικής.
Μα δεν είμαι πλέον πάνινη. 
Οι κλωστές μου φλέβες και ρίζες,
νήματα βροχής απ' το σύννεφο 
ως τον αιμάτινο πυρήνα 
των εσωτερικών υποστρωμάτων.
Το χέρι μου άγιο πια
αγγίζει τα ράμματα 
και λειαίνει τον πόνο.
Ομογενοποιεί τα υλικά.
Μού ανοίγει τα μάτια 
σ' αντιστροφή των νεκρών το κλείσιμο
και μ' εμπιστεύεται 
- το χέρι -
δίχως δρόμο μπροστά 
δίχως ορίζοντα 
πώς θα φτάσω τελικά 
εκεί που δεν υπάρχουν ονόματα και μορφές.
Εκεί που τίποτε δεν αρχίζει 
τίποτε δεν τελειώνει 
όλα συνυπάρχουν 
σ' ένα χρονικό καλειδοσκόπιο 
εκμηδενίζοντας το φθαρτό παρόν του ανθρώπινου χρόνου 
που συστήνεται επείγον και αναγκαίο 
όπως μ' αυταπάτη 
σού έμαθε κι εσένα να συστήνεσαι
χαρίζοντάς σου σύνεργα ραπτικής 
για να ράβεις την ανάγκη 
στα μέτρα του εγώ σου 
λησμονώντας την άχρονη συγγένεια όλων με όλα.

πρωτόγονη

 

..με τα δέντρα και τα ζώα 
γυμνή χειραψία 
και ξυπόλυτο βήμα 
επιστρέφοντας εκεί 
απ' όπου δεν έπρεπε να φύγεις ποτέ.
Εκεί όπου όλα τ' ανθρώπινα 
είναι άνευ αξίας.
Εκεί που αν σωπάσεις κι αφουγκραστείς
ξαναμαθαίνεις τον εαυτό σου και τη ζωή 
στη σωστή για πρώτη φορά διάλεκτο. 

resize

Είχα καταφέρει με τα χρόνια 
μεγαλύτερη να ξαπλώνομαι στα χώματα 
τόσο που φοβόμουν πως δεν θα χωρέσω 
στο 1 μέτρο επί  2 των ανθρώπινων τάφων.
Και άρχισα να αγνοώ το θάνατο.
Ας με τεμαχίσουν.
Αλλού τα πόδια, αλλού το στέρνο. 
Έτσι κι αλλιώς, με όποιον τρόπο κι αν συμβεί, 
θα με αφομοιώσει η Γη
το σχήμα μου θα αλλάξει 
αλλά και πάλι μπροστά στο φως,
που καίγοντας την ύλη μου το συντηρώ, 
η σκιά της μαργαρίτας 
θα ξαπλώνει σαν δέντρο στο χώμα 
αρνούμενη να χωρέσει στα πρότυπα 
των φυτολόγων.
Θα τεντώνεται σπάζοντας καμιά φορά 
σαν χορδές τους τένοντες 
και θα ενδυναμώνει το άρωμά της 
με τη μυρωδιά του πόνου, 
εκείνου πού είναι σιαμαίος της μεταμόρφωσης.

Βιολογική καλλιέργεια πλούσιας σοδειάς

Στα εύφορα εδάφη της γης οι παρανοϊκοί των υψηλών θέσεων φυτεύουν σφαίρες και γνωρίζουν πολύ καλά πως οι σφαίρες για ν' ανθίσουν χρειάζονται για λίπασμα ανθρώπους.

Οι βιολογικές καλλιέργειες πολέμων έχουν πλούσια σοδειά και καλοταΐζουν τους δαίμονες με τα κοστούμια. Ανάμεσα στα γεύματα, για χώνεψη, κάθονται το σαλονάκι της λέσχης με κονιάκ ή ουίσκι και κουνούν τα πιόνια στη Μεγάλη Σκακιέρα θυσιάζοντας τα πάντα για να σώσουν το Βασιλιά, που η σκιά του κάθεται ακλόνητη πάνω απ' τα κεφάλια μας, μάς μετράει σε χρήμα, μας ρίχνει βορρά στο στόμα του Λύκου που προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση στον ναρκισσιστικό ιμπεριαλισμό του με χρήμα, εδάφη, εξουσία. 

...κι εγώ, μικρούτσικη όπως εσύ, γονατίζω στο εικόνισμα ικετεύοντας ειρήνη, ζητιανεύοντας δικαιοσύνη από τον Πατέρα Θεό που μού δίδαξαν, περιμένοντας αιωνίως μία εξωγενή παρέμβαση που δεν έρχεται ποτέ και η σφαγή συνεχίζεται και το ποτάμι γεμίζει πτώματα, σώματα, όνειρα, νεκρά ιδανικά, και δηλητηριάζει τα ψάρια που δίνουν τη θέση τους σε σαυροειδή αιμοβόρα πλάσματα που επιβιώνουν σε όλες τις συνθήκες και αιώνες επί αιώνων χορταίνουν από το αίμα των λαών, μαγειρεμένο ποικιλοτρόπως από το επιτελείο του Μεγάλου Chef,  που πείθει το θήραμα να ξαπλώσει μόνο του στο σφαγείο υπέρ μιας Μεγάλης Ιδέας που σπέρνεται στο μυαλό του, γιατί έτσι μειώνονται οι τοξίνες, οι διοξίνες στο πιάτο των καλοφαγάδων του κόσμου και τούς εξασφαλίζεται μακροζωΐα, ώστε να ασκούν την Μεγάλη Εξουσία τους σε περισσότερες γενιές προβάτων, ανθρώπων, αθώων, αγαθών που νομίζουν πως όμορφα, ήρεμα, με πανό και διαμαρτυρίες, η δύναμη μπορεί να αλλάξει χέρια και να έρθει σε μας που έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά, αντί για σφαίρες, αγάπη..

συνοδηγός

Διασχίζουν την πόλη 

κάτι γυναίκες με πρόσωπα θλιμμένα 
πίσω από θολά τζάμια συνοδηγών 
με το άνοιγμα απ' όπου φεύγει 
          ο καπνός του τσιγάρου του, τα λόγια και οι σφαίρες των μορφασμών του 
να μην αρκεί για να αποδράσουν 
- δεν το προσπαθούν πια - 
η σκέψη τους κολλάει και θρυμματίζεται στο τζάμι
ανακατεύεται με τις σκόνες, τους λεκέδες και τις κουτσουλιές των πουλιών
που επιλέγουν πάντα τη μεριά τους 
και εκείνες σε θερμοκρασία απόρριψης 
υπάρχουν μη υπάρχοντας 
ρίχνουν τα φύλλα τους, το βλέμμα, τον εαυτό τους
πειθήνια βουλιάζουν στο κάθισμα 
σαν αχρησιμοποίητος ή πολυχρησιμοποιημένος αερόσακος 
ένα φθαρμένο εξάρτημα του αυτοκινήτου 
ένα εξάρτημα της φθαρμένης ζωής του οδηγού.
Μία άνθρωπος που πάντα ταξιδεύει 
με την ψυχή δεμένη πίσω από το όχημα 
να στραγγίζει το αίμα της στο οδόστρωμα 
και το σώμα στη θέση του συνοδηγού 
απορροφά τους κραδασμούς 
με έναν κορεσμό που καταβροχθίζει τις άμυνες 
και οδηγεί σε καταθλιπτικό αδιέξοδο 
εκτός κι αν.. μία σφοδρή σύγκρουση 
της δώσει την ώθηση να βγει από το όχημα 
να ενώσει τα κομμάτια της,
να σηκωθεί 
και να συνεχίσει πεζή 
οδηγώντας μόνη της τη ζωή της.

επιτάφιοι

Μ' ένα υγρό σκοτάδι στο στόμα
κλάμα βουβό, βήμα ασάλευτο
συνοδεύω στολισμένους από τα χέρια μου

επιταφίους

που εγώ τους σήκωσα στους ώμους 

εγώ τους θρήνησα 

εγώ ξάπλωσα μέσα τους νεκρούς μου

κι όταν σβήσανε τα κεριά

μαραθήκανε οι ανθοδέσμες 

κάθισε η σκόνη στο δρόμο

σ' εκείνη τη στιγμή του κενού μου

που η πίκρα με σάρκα σκαλώνει στα δόντια 

εκείνη τη στιγμή 

που οι θνητοί περιμένουν την ανάσταση 

τίποτε νεκρό δεν είδα να ζωντανεύει 

μόνο μία κάμπια να σκίζει το κουκούλι μου

και αντί για φτερά να μου φυτρώνει νάρκες 

και να με εκπαιδεύει να διασχίζω νεκροταφεία 

δίχως να φοβάμαι το θάνατο 

σαν αυτή να 'ναι η δική μου ανάσταση 

η δίχως φόβο διαδρομή προς το Άγνωστο. 

αναγκαιότητα

Όχι.. το αναγκαίο δεν είναι να μάθεις. 

Είναι να καταλάβεις. 

Απλά, για να καταλάβεις 

χρειάζεται να μάθεις.

Ανασκαφές στο φως της σελήνης

..ζέσταινα τις χούφτες της στα χνώτα μου
αγκάλιαζα τις πατούσες με τους μηρούς μου
άφηνα ακάλυπτα τα νώτα μου
αφοπλίζοντας ήρεμα τους εχθρούς μου.

Πλήρωσα μ’ αργύρια το θυρωρό
μου έδωσε αντικλείδι του κελιού της
κάθιδρη πέρασα το σύνορο
και βρέθηκα στην όχθη του κορμιού της.

Νύχια από χώμα, μελανιασμένα.
Πόσες είχε σκάψει αποδράσεις!
Την πέτυχα σε βράχια αγριεμένα
να ανεμίζει κύτταρα και μυών συσπάσεις.

Ήταν η σκιά της μισοσβησμένη
ήμουν κι εγώ μισή πανσέληνος
ξάπλωσα στο σχήμα της κουρελιασμένη
μήπως και σπάσει το άγριο κέλυφος.

Δεν ήταν άλλη παρά εγώ
σε ένα σύμπαν κακοφτιαγμένο
με ρίζες κομμένες από καιρό
και ίχνος θολό και παρερμηνευμένο.

Σαν θηρίου πληγωμένου το βήμα
με το αίμα στεγνό στην πληγή
ίσα που πρόλαβα πριν κοπεί το νήμα
κι έσταξα ζέστη στο κρύο κορμί.

Ταυτοποιήθηκε η αρχαία γυναίκα
κι οι ανασκαφές μου στο φως της σελήνης
σπάσαν όσα τις φορέσαν λουκέτα
κι έγινα, ή μήπως ήμουν, κομμάτι εκείνης.

Μπλε

 

Αδιάφορη,  με νύχια βαμμένα θαλασσινούς βυθούς προσπερνούσε τη γραμματική των ποιημάτων και πατούσε δυνατά το πόδι της στο τσιμέντο, τόσο που η δόνηση της πατηματιάς της άφηνε ίχνος στο θαμμένο χώμα που στήριζε την άσφαλτο. Κατηφόριζε ασυγκίνητη, με το φουστάνι να ανεμίζει στα υπόγεια ρεύματα της ζωής. Ήθελες να απλώσεις το χέρι να τη σώσεις. Με ένα άγγιγμα να ζεστάνεις την ψύχρα στο βλέμμα της. Να στάξεις λίγο κόκκινο στο σκούρο μπλε. Μάταια. Τείχη αόρατα. Τα κουβαλούσε πάντα μαζί της. Ακόμη και στον πνιγμό, όταν σαν ψάρι σπαρταρούσε έξω από τα νερά της, ασφυκτιώντας στον πηχτό χρόνο των μεγάλων ταχυτήτων. 

Προσπάθησε πολύ να επιβραδύνει. Με τεχνάσματα αναπνοής. Με κλειστά μάτια. Με συλλαβισμούς της σκέψης. Ανεπιτυχείς προσπάθειες. Παντού υπήρχαν μικρές μαύρες πόρτες που ακόμη και μισάνοιχτες επέτρεπαν να ξεχύνονται ποτάμια θορύβου, με αντίλαλο που δε φθίνει. Μικρές μαύρες πόρτες. Στο δέρμα της, στα έπιπλα, στα μάτια των ανθρώπων, στα ακροδάχτυλά τους, στους αστραγάλους σε πόδια που λαχάνιαζαν για να προλάβουν. Τι; Στον ποδόγυρο της ζωής της. Κεντημένες μαύρες πόρτες που ακόμη και μισάνοιχτες επέτρεπαν να ξεχύνονται κουβάρια ξηλωμένα τα λόγια της. 

Προσπαθούσε να επιβραδύνει. Έψαχνε νέο τέχνασμα. Η θλίψη!

Η θλίψη έχει μεγάλο ιξώδες! Αργοκυλά μέσα σου. Σού επιβάλλει μία επιβράδυνση παραίτησης από τα επείγοντα, που δεν είναι άλλα από φτιαχτά σενάρια τεχνητής ζωής. Η θλίψη σε αποστειρώνει από το θόρυβο, τη βιασύνη, το λαχάνιασμα. Σε βυθίζει. Όχι. Σε βαφτίζει ξανά. Μέσα στα νερά σου, που τα περνά από το βιολογικό καθαρισμό των δακρύων. Πρώτο στάδιο. Μόλις στερέψεις κι έχει φύγει η βρωμιά των χειμάρρων που κουβαλάνε ό,τι βρουν, δίχως επιλογή, η θλίψη σού σκάβει νέες πηγές. Γεννάς νάματα που κυλούν σταγόνα σταγόνα. Ξαναγέμισε ωκεανούς. Δεν υπάρχει βιασύνη. Ούτε χρόνος. Βυθίσου στη θλίψη ως τον πνιγμό. Με εμπιστοσύνη στον κύκλο της. Αρνήσου, όλα σου. Μείνε μία κουκκίδα βαθύ μπλε, μελανιασμένη στο ψύχος του κόσμου, μέσα σε μία κουκκίδα σκούρο αίμα που πάλλεται. Δίχως όνομα. Δώσε όνομα και σχήμα. Άρχισε σιγά σιγά από την αρχή. Γέννησε κύτταρα, θάλασσες, νέες σκέψεις. Δεν έχουν όλοι αυτό το προνόμιο. Να σταματήσουν τον κόσμο, να νικήσουν το μηδέν και να υπάρξουν από την αρχή.

υγρασία, ουσ. γένους θηλυκού

Όταν πλησιάζω αχνίζει
κρύβεται κάτω από στρώματα υδρατμών
γίνεται νεφελώδης κι αόρατη απ’ όλους.
Διασχίζω την ομίχλη της δίχως ορατότητα.
Ψηλαφώ τυφλός τον κίνδυνο

         -καμπύλες και περιγράμματα.

Γίνομαι σαλιγκάρι κι ερπετό.
Συμπυκνώνεται στον αφαλό της.
Γίνεται λίμνη με υγρά σαγόνια.
Χάνομαι στην αθόρυβη καταιγίδα της
και με βρίσκουν μετά από καιρό

διαλυμένο από την προσπάθεια 
να πνιγώ μέσα της.

λευκό τοπίο

 

Απ’ τα λευκά τοπία
ο λευκός λαιμός της
το πιο αγαπημένο.
Τα ξημερώματα
άφηνε πατημασιές
με τα δάχτυλα.
Με κόκκινες δαγκωματιές
μασούσε το χιόνι
και με εγκαύματα στη γλώσσα
άναβε φωτιά στο λακκάκι.
Ξυπόλητος και γυμνός
έσπαγε τη σιωπή του κόσμου
ουρλιάζοντας σαν ζώο
που επιτέλους χόρτασε 
μία πείνα αιώνων.