Πτυχή Ζωής

Η Ζωή δεν είναι όσα φανταζόμαστε έγκλειστοι μέσα στις ομοιοκαταληξίες του φόβου μας.

Είναι όσα Ζούμε άμεσα ή έμμεσα τολμώντας να εκτεθούμε στον Μεγαλύτερο Κίνδυνο:

Την Ανατροπή του Εαυτού μας από το θρόνο της βασιλεύουσας κάθε φορά νοοτροπίας.

Μία δόνηση δρόμος

Ανεμίζω σώμα και σκέψη
σημαία κατακτημένης πατρίδας
μα και μιας Ελευθερίας
που δεν κατακτάται.
Δίνω σήμα από την εξορία μου
ως τη δική σου φυλακή
να έρθεις να με βρεις
παραβιάζοντας τους νόμους του Εαυτού σου
έγκλειστο που σε κρατούν
στο Εγώ σου που θεριεύει
καθώς οσμίζεται Επίθεση.

Επιχειρώ νοθεία
μπλέκοντας τα όνειρά μου
με τις απαγορεύσεις σου
και μη με θεωρείς ακίνδυνη
επειδή απέχει η πατρίδα μου
από τη δική σου
μία δόνηση δρόμος είναι η Επαφή
και έχω μελετήσει όλες τις αντισεισμικές σου
προστασίες
γνωρίζοντας πια
πώς να διαβρώσω το Κάστρο σου
που ήδη, νιώσε το,
Δονείται.

Βάρος

Η εικόνα μου αιωρείται ΕΔΩ:
https://gr.pinterest.com/ivetputnam/fly/

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

-Στρίψε από τη μία. Τώρα από την άλλη. Δε μου μοιάζεις ίδια. Κάτι προστέθηκε εκεί. Κάτι αφαιρέθηκε από εδώ. Πάτησε στο πάτωμα σε παρακαλώ. Δεν μπορώ να με μετρήσω όταν φτερουγίζεις...  Μη βουλιάζεις απότομα μέσα στο μάρμαρο. Όταν πέφτεις τόσο γρήγορα στην κατάθλιψη, παραμορφώνεις την στέρεη μορφή των υλικών. Έλα, σού ζητώ συγνώμη αν σε προσέβαλα. Δεν άλλαξες. Ίδια είσαι. Το ίδιο απρόβλεπτα αιωρείσαι και βυθίζεσαι. Εκεί που πάω να σε συνηθίσω αδύνατη, βαραίνεις και εκεί που εκπαιδεύομαι να αντέχω το βάρος σου, εξανεμίζεσαι. Όμως νομίζω πως μπορώ να παρακολουθώ τις αλλαγές σου πια. Δε χρειάζεται να κρατώ ημερολόγιο, δε χρειάζεται να χωρέσεις στις μετρήσεις. Πετώ τα σύνεργα. Κοίτα με.. Σε αποδέχομαι και παλεύω πλέον να μου μοιάσω, κατοικώντας κι εγώ μες στο εύπλαστο υλικό του Εαυτού μας. Παράξενα είναι εδώ. Σαν να βαδίζουμε στο συμπαντικό κενό ή σε ένα απόσπασμα παραμυθιού. Σαν να μην έχουμε γεννηθεί ακόμη ή σαν να έχουμε ήδη πεθάνει. Γιορτινή αμφιβολία. Μπορώ να αφήσω μία ερώτηση να αιωρείται μαζί μας;

-Εξαρτάται από το βάρος της.

-Πώς γίνεται όταν είσαι άδειος και κενός να ζυγίζεις περισσότερο, απ' ότι όταν είσαι γεμάτος και πλήρης;

Η Δυσκολία

Η εικόνα μου συναναστρέφεται τους λάθος ανθρώπους της ΕΔΩ:

http://vi.sualize.us/nick_knight_surreal_inspiration_design_movement_picture_YxB.html

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Να συναναστρέφεσαι με τους λάθος ανθρώπους.
Οι καλοί, οι σωστοί, οι καθωσπρέπει
ή είναι σ' επικίνδυνο βαθμό πληκτικοί κι υποταχτικοί
και θα σ' οδηγήσουν
στο μονόδρομο της επίπεδης ηρεμίας τους
που δεν είναι η γαλήνη του φιλοσόφου
μα η ανέξοδη μαστούρα
του άκρως εξαρτώμενου υποκειμένου
ενός κόσμου που ποτίζει ηρεμιστικά
τη συνείδηση
εξαντλεί την υπερκινητικότητα του ατόμου
σε διαδρόμους ανούσιων προσδοκιών
και κίβδηλων επαίνων
όμορφου ρουχισμού
και πλαστογραφημένων πτυχίων ευτυχίας

ή προσποιούνται τους καλούς
με κείνο το δόλο του κακεντρεχούς ανθρώπου
μεταδίδοντας την ατομικότητα
με μορφή επιδημίας που μολύνει
το Συλλογικό Σκοπό των πραγμάτων
και σκληραίνουν το περίβλημα του Εγώ τους
μιμούμενοι άτρωτους υπερήρωες
χουλιγουντιανικής υπερπαραγωγής
υποψήφιας για όσκαρ μεταπολεμικής επιβίωσης.

Να επιλέγεις τους λάθος ανθρώπους
γιατί είναι οι μόνοι που αν και δρουν μοναχικά
αόρατα συμπλέκουν τις δράσεις τους
προς την απελευθέρωση του Ανθρώπου.

Διασχίζουν άγριους πολέμους
μα σκαρφαλώνουν άρτιοι
πάνω από τα ανθρώπινα αξεσουάρ της πλαστικής κούκλας
με το αγγελικά σατανικό χαμόγελο.
Δεν διεκδικούν μετάλλιο διαφθοράς ή διαφάνειας
δεν κρύβουν το αίμα στις πατούσες τους
δεν  φράσσουν τη ροή του φωτός
δε σαμποτάρουν την ιερότητα του σκότους.

Αποδέχονται την παραβίαση του συστήματος ασφαλείας
αυτού του κόσμου
υπηρετώντας εκείνον τον Ύψιστο Σκοπό
που θέλει το Πνεύμα Ελεύθερο
άγρια να Διαφέρει
απ' το σύνολο των καλών στρατιωτών
με τα παράσημα βλακείας και κανακέματος
στα μπράτσα του μυαλού τους.

Να μπεις στο κόλπο με τους λάθος ανθρώπους
που τρυπάνε το μάτι των ελεγκτών
που την σκαπουλάρουν από το δωμάτιο επιτηρήσεων
που δραπετεύουν από την τιμωρία
και εξασκούνται σε πειράματα αντοχής
για να διατηρήσουν ανόθευτη την ευαισθησία του Ανθρώπου.

Η Δυσκολία:
να εντοπίσεις ποιος είναι ποιος.

Κορόιδο

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Εγώ στη μέση

Εγώ στον κύκλο

ποίημα στο ποίημα

χάσαμε το χρόνο.

Εγώ το Κορόιδο.

Εγώ το τόπι.

Ήττα στην ήττα

δεν μπαίνει πια 

το Κοριτσάκι στο χορό.

Έπαψε 

να σκέφτεται 

με το στομάχι

με τα χέρια

με τα μάτια.

Δίνει αμπάριζα

με το Νου

πετώντας το τόπι ψηλά

να σκάει απότομα στη Γη

να δονείται το Σύμπαν

γκρεμίζοντας όλες τις νοοτροπίες

που βήμα βήμα

μ' έφεραν ως εδώ:

να 'μαι Εγώ το δόλωμα

του ίδιου του Εαυτού μου

που δεν τσιμπάει πια.

Στο κόλπο

Η εικόνα μου αναλαμβάνει την παραπλανηση του καθενός ΕΔΩ:

http://hdimagelib.com/surreal+dream+photography

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Προπληρώθηκε
για αορίστου χρόνου συνεργασία
η δουλειά απλή
-κι απασχόληση την λες-
ν' απασχολεί τη σκέψη των πολλών
με το τίποτα.

Κι από τότε
βολτάρει έμμισθος
φορώντας έρωτες σφοδρούς
και παρασκήνιο
σ' εξώφυλλα φυλλάδων
με το άρθρο αναπτυγμένο εντός.

Στην ώρα του διαβάζεται
κι όταν παρέλθει η αλήθεια του
ανατυπώνεται με το πίσω μπρος
αναδημοσιεύοντας τον εαυτό του
και χώνεται αυθάδικα και μισοτιμής
στις χούφτες των ανέργων
μην και το χώρο πιάσει
κάποια δωρεάν προκήρυξη
κι ένας ξεσηκωμός.

Άτολμοι

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Τί όμορφα αοριστολογούμε
και γενικεύουμε
ποιητολογώντας
μέσα σ αναίμακτους πολέμους
επικών στίχων παρατήρησης
άγνωστων θυμάτων κι ηρώων
που εκπροσωπούν τον καθένα ξεχωριστά
κι όλους μαζί,
μα και κανέναν.

Κι όταν έρχεται η ώρα
μία έκτακτη ανάγκη ν απαιτήσει
έμπρακτη συμμαχία
οπισθοχωρούμε
σαν τυφλοπόντικες που κρύβονται
στις βαθιές ρυτίδες της ποιητικής ομορφιάς
κρατώντας ένα φακό στο χέρι
για να γράφουν έμπνευση
στα σκοτάδια
όντας άτολμοι
να ποιήσουν το θαύμα μιας ανατροπής
έξω στο φως
εκεί που μάχεται με τον εαυτό της
η Ανθρώπινη Ύπαρξη.

Δύσκολη Υιοθεσία

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018
------------------------------------------------------------------

Πιασμένοι από το χέρι. Με τις αποφάσεις επιμελώς πακεταρισμένες από το σπίτι. Κατασταλαγμένοι, αν και αφηρημένα αμήχανοι, περνούν την πόρτα του γραφείου της διευθύντριας. Έτοιμοι για υιοθεσία.
Τα μωράκια παρελαύνουν σε ένα άλμπουμ παρουσίασης. Εξωτερικά χαρακτηριστικά, εσωτερικά χαρίσματα. Ζητείται το ιδανικό βρεφάκι για τους ιδανικούς γονείς. Μία στάση στη σελίδα 25. Ευρέθη.

Οι υπεύθυνοι πακετάρουν την μικρή ζωή και οι γονείς την παίρνουν αγκαλιά και την ενσωματώνουν στη δική τους. Εύπλαστο μικράκι, μεγαλώνοντας θα υιοθετήσει τις συμπεριφορές των γονιών. Καλοί άνθρωποι, λέει η κοινωνία. Καλοί άνθρωποι, λένε οι αξιολογήσεις. Όλα ιδανικά.

Στο προαύλιο του ορφανοτροφείου ένα Παιδί ξέφυγε από τις υιοθεσίες. Άγριο νηπενθές, ακανόνιστα αναπτυσσόμενο, που δεν κλαδεύεται, δεν κανονικοποιείται ο νους του στα πρότυπα των "καλών", δεν σμιλεύεται καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση κανενός. Αυτόμορφο κι ακυβέρνητο, απωθεί τους υποψήφιους γονείς, οι οποίοι προσανατολίζονται στα βρέφη που είναι ζυμαράκια στα χέρια της ύψιστης φιλανθρωπίας, της υιοθεσίας.

Ο μικρός σχεδιάζει επιθέσεις κι ανατινάξεις στις βιτρίνες του ευτυχισμένου κόσμου των υποκριτικών ανθρώπων. Παραβατικότητα τιμωρούμενη στα όρια του εγκλεισμού. Η εγκατάλειψη και η απουσία είναι αμόνι. Ακονίζει το μέταλλο του Νου σε αγριεμένο σχήμα επιθετικού εργαλείου. Ηθικός αυτουργός, η Αγάπη που λείπει.

Στην τελευταία απόκλιση του μικρού από τα ευπρεπή, η Διευθύντρια, αυτή η τυλιγμένη στο ακριβό ταγέρ γυναίκα, με το περιποιημένα χαμογελαστό πρόσωπο μπροστά στους γονείς, το έσυρε τραβώντας το από το αυτί και εκτόξευε λέξεις καρφώνοντάς τες στην πληγή:
-Για σένα πια δε θα ρθει ποτέ κανείς. Όσες ευκαιρίες είχες τις έχασες και συνεχίζεις προκαλώντας. Θα μείνεις μόνος και κλειδωμένος στην απομόνωση... (εννοούσε την απομόνωση της Ζωής.... του κόσμου όλου....)

Ο πιτσιρίκος δε φοβόταν το σκοτάδι. Έκλεινε τα μάτια και άναβε το φως στρέφοντάς το στις αθέατες γωνιές της συνείδησης. Αντιστάθηκε στις διαλείψεις. Όταν τελείωνε η τιμωρία, όλα τα θυμόταν. Εσωτερικές και εξωτερικές πραγματικότητες. Είχε αντιληφθεί τις φυλακές που κουβαλούσαν, σαν καβούκι πάνω τους, όλοι. Στεκόταν οκλαδόν στο κέντρο της απομόνωσης και με μία αιχμηρή ηρεμία τρυπούσε τους τοίχους και την υπομονή των τιμωρών του.

Ένα πρωί, από έναν φεγγίτη της ζωής, ξεπρόβαλε μία Θηλυκή Μορφή που είχε ίδια σκοτάδια μέσα της μ' αυτά του μικρού παραβάτη. Κατέθεσε στοχευμένο αίτημα υιοθεσίας ζητώντας το Αγόρι. Τόση καλλιεργημένη μέσα της μητρότητα κι όμως θεωρείται οικογένεια μονογενεϊκή. Δύσκολη η έγκριση υιοθεσίας. Μεγάλη όμως η επιμονή της. Η Ζωή σμίγει τους Ανθρώπους που έχουν την ίδια ανάγκη, το ίδιο παρασκήνιο, το ίδιο κελί εαυτού.

Ήταν τεκμηριωμένη η επιχειρηματολογία της.
Ήταν που το ίδρυμα ήθελε να απαλλαγεί από τον ταραχοποιό.
Υπογράφηκαν τα συμβόλαια.
Αποχώρησαν μαζί.
Δεν πιάστηκε από το χέρι ο μικρός. Μετακινώντας τον κύκλο ασφαλείας του, περπάτησε ως το αυτοκίνητο. Όλη η περιουσία του ένας σάκος ρούχα και μία αγκαλιά που περιμένει ν' ανοίξει.

-Τί σκέφτεσαι; ρώτησε η Γυναίκα.
-Βγες από το κεφάλι σου και μπες στην καρδιά σου, προτείνει ο Όσσο και είναι ενάντια στην επανάσταση κι υπέρμαχος της εξέγερσης. Ατομική υπόθεση λέει.
-Ετοιμάζεις εξέγερση;
-Μαζί θα την πετύχουμε. Μαζί κι ο καθένας ατομικά και πάλι μαζί. Τώρα δεν είσαι μόνη. Ούτε κι εγώ. Έχεις αποθέματα αγάπης. Γι' αυτό ήρθες για μένα. Οι άλλες υιοθεσίες είχαν συμφεροντολογικό χαρακτήρα. Επιζητούσαν το ιδανικό βρέφος για να το προσαρμόσουν χωρίς εκπλήξεις στη ζωή τους. Χωρίς να ερωτηθεί το μωρό, εφόσον δεν είχε ούτε σκέψη, ούτε λόγο. Θα βαφτιστεί χριστιανός, θα οριστεί ισλαμιστής, θα γίνει βουδιστής, ανάλογα με τις επιταγές των τρυφερών γονιών που περνούν με το χαμόγελο τα μεγάλα πρέπει τους. Φυλακές. Δε ρώτησες να σου πω για μένα. Ξέρεις μόνο όσα σου είπε η διεύθυνση του ιδρύματος. Ξέρεις όμως πως η αλήθεια μου είναι πολλά περισσότερα από αυτά. Και ήρθες μόνο για μένα. Το ένιωσα.

Πριν βάλω μπρος το αμάξι, ξετύλιξα το αλουμινόχαρτο και του πρόσφερα πρωινό. Μηλίγγες. Βουτυρωμένες, γεμάτες τυρί, αλμυρές, πικάντικες, εύγευστες, χορταστικές, όπως η Ζωή που απλώνεται.
-Δεν τρώω κρέας, είπα χαμηλόφωνα.
-Άρα δεν τρώς κι ανθρώπους, απάντησε αποστομωτικά.

Χαμογέλασα. Τον κοίταξα στα μάτια. Ένας Άντρας 42 ετών, που ξέφευγε τόσους αιώνες ζωής από όλες τις υιοθεσίες, συναίνεσε να αφεθεί στα χέρια μου σαν παιδί 13ων ετών.
Αυτός ο Άντρας δεν έχει ηλικία. Πάντα θα είναι το Δύσκολο Παιδί που τόλμησα να υιοθετήσω υπογράφοντας συμβόλαιο Ζωής μιας ριψοκίνδυνης συνύπαρξης, όταν όλοι οι άνθρωποι κυνηγούσαν την ασφάλεια των καλοστημένων σχεδίων ζωής, χωρίς παρεκτροπές.
Εγώ τόλμησα να κυνηγήσω την Έκπληξη, που στην πιο αυθεντική της μορφή, γεννιέται στο Μυαλό και στην Καρδιά ενός γεννημένου εξεγερμένου Αντιρρησία.

Shu ismak

Ismi Kakia.

Όταν λες "αγαπάω τα λουλούδια" είναι πιο ουσιώδες από το να πεις "αγαπάω τα τριαντάφυλλα".
Όταν λες "αγαπάω τα ζώα" είναι σαφώς πιο ουσιώδες από το να πεις "αγαπώ τις γάτες" ή από το ιδιοκτησιακό "αγαπώ τον γάτο μου".

Όταν λες "αγαπώ τα παιδιά" δεν ξεχωρίζεις κανένα παιδί από την Αγάπη.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016.
Κέντρο Φιλοξενίας Γιαννιτσών.
50.... ίσως 60.... μπορεί κι 80 παιδιά σε μία μεγάλη σκηνή με ξύλινο πάτωμα. Χωρίς καρέκλες. Χωρίς άλλη υποδομή. Χωρίς ρεύμα. Χωρίς εποπτικό υλικό.
5 δασκάλες κι ένα ραδιόφωνο με μπαταρίες.
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως ΕΣΥ είσαι το μόνο εποπτικό μέσο που έχεις για να δημιουργήσεις "Δημιουργική Δράση" και να απασχολήσεις χαρούμενα τα μικρά πιτσιρικάκια από 2 έως 12 ετών.

Και δικαιώνεσαι κατανοώντας πως στη γνωριμία σου με το παιδί, δε χρειάζεσαι μεταφραστή, δε χρειάζεσαι λέξεις, παρά μόνο δύο χαμογελαστά μάτια και μία παλάμη ανοιχτή να πιαστεί το μικρό χεράκι που απλώνεται.

Δεν ξέρω πώς συνεννοηθήκαμε. Όμως ξαφνικά όλοι μπήκαμε σε έναν κύκλο. Ίσως ο κύκλος, σαν σχηματική ταξινόμηση, να δημιουργείται αυτόκλητα για να μπορεί ο καθένας να έχει οπτική επαφή με όλους. Η μπαλαντέζα δεν έφτανε ως τη σκηνή. "Δεν θα έχετε ρεύμα"  ήταν η διαπίστωση των υπευθύνων. "Θα τραγουδήσουμε" ήταν η απάντηση η δική μας.

Ξεκίνησαν παιδικά τραγούδια. Η σκηνή χόρευε ολόκληρη. Το πάτωμα απορροφούσε τους κραδασμούς από τα χοροπηδητά. Σαν να είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε ένα πάρτι αφιερωμένο.... εμμμμ..... αφιερωμένο (πού αλλού?) στο Παιδί.

Σ' αυτό το παιδί που όπου κι αν βρεθεί μετατρέπει το μέρος σε παιδική χαρά. Που δεν ξεχνά πώς ζωγραφίζεται το χαμόγελο. Που δε φοβάται την ανθρώπινη επαφή. Που δείχνει εμπιστοσύνη στην σιωπηρή καλή σου πρόθεση. Που συγχρονίζεται με το τραγούδι κι ας μην καταλαβαίνει τα λόγια. Που θέλει να μάθει το όνομά σου κι ας μην το θυμάται μετά. Που δεν μετρά τον άνθρωπο από το τί ρούχα ή παπούτσια φορά, μα από το τί ψυχούλα κουβαλάει.

Δεν ξέρω αν εμείς οι 5 δασκάλες δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις "Δημιουργικής απασχόλησης" για τα υπέροχα παιδιά ή αν αυτά τα μικράκια, χωρίς να το γνωρίζουν, μάς δίδαξαν πως είναι δυνατόν να γίνει μάθημα χωρίς αίθουσα, χωρίς βιβλία, χωρίς τετράδια, χωρίς υπολογιστές, χωρίς πίνακες, χωρίς θρανία, χωρίς ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο με Ανθρώπινο Δυναμικό.

Όταν σαν χώρα περάσαμε το κατώφλι της κρίσης (περίπου το 2010) και των μνημονίων διαδίδονταν πολλές αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης. Συγχωνεύσεις σχολείων, πολυπληθείς τάξεις, αυξήσεις του ωραρίου των καθηγητών, ελλειπή συγγράμματα, παύση διορισμών, απολύσεις, ελλειπή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών πάνω στα νέα προγράμματα, αυτοσχεδιασμός όπου χρειάζεται.

Τότε είχα αναφέρει "Δε με νοιάζει ό,τι κι αν αποφασίσουν οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας στη συνεργασία τους με το Υπουργείο Οικονομικών. Εγώ μάθημα μπορώ να κάνω και σε υπαίθριο σχολείο χωρίς τίποτε άλλο από τους μαθητές και τον εκπαιδευτικό. Αίθουσα διδασκαλίας η Φύση. Με καύσωνα, με βροχή, με χιόνι, με αέρα, με βιωματική μάθηση, με αυτοσχέδιο φυτολόγιο, με μελέτη του βιοτόπου της περιοχής, με απεγκλωβισμό του παιδιού από τις αλυσίδες των νέων τεχνολογιών, με επιστροφή στη Φύση, με κριτική σκέψη να αφορμάται από τα κίνητρα της Ζωής."

Έλεγα πολλά παρεμφερή που έμοιαζαν ουτοπίες μιας ανέφικτης πραγματικότητας.
Είχα γράψει τον "Ενστικτώδη Συλλαβισμό"  που υπερέβαινε τη μητρική γλώσσα και την οποιαδήποτε διάλεκτο.
Είχα γράψει την "Ενεργειακή Υπογραφή" και επιμένω σε όλα όσα ψιθύρισα ή ούρλιαξα.

Ismi Kakia.

μα ... ακόμη κι αν είχα άλλο όνομα, η ενεργειακή μου υπογραφή θα ήταν η ίδια:
Μικρούτσικη μουτζούρα στην άκρη μιας παιδικής μου ζωγραφιάς που ακολουθεί το Παιδί σε κάθε του βήμα.

Σήμερα τα παιδιά που δεν μιλούν τη γλώσσα μου μού δίδαξαν πως:
όταν λες "Αγαπώ τα λουλούδια" είναι πιο σπουδαίο από το να πεις "αγαπώ τα τριαντάφυλλα".
Όταν λες "Αγαπώ τα ζώα" είναι πιο σπουδαίο από το να πεις "Αγαπώ τις γάτες" ή από το ιδιοκτησιακό "αγαπώ τον γάτο μου".
Όταν λες "αγαπώ τα Παιδιά" είναι τόσο σπουδαίο που ταυτίζεται με το "αγαπώ και σέβομαι τη Ζωή" και εδώ δεν υπάρχει περιθώριο εξαιρέσεων.


Ευχαριστώ αυτά τα χαμογελαστά μουτράκια που μου θύμισαν πως  η Ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να διαιωνίσει την Ευτυχία της Ύπαρξης.

Αυτοφυής Εκπαίδευση

Η εικόνα μου διδάσκει τη μητρική της γλώσσα ΕΔΩ:

http://designyoutrust.com/joelrobisonputyourhandsup5-2/

Μόλις είχαν αρχίσει να διδάσκουν

τη μητρική τους γλώσσα

τα λουλούδια στα παιδιά

φύτρωσαν φράχτες 

γύρω από τους κήπους

καρφώθηκε στο χώμα η σημαία

των περιορισμών, των απαγορεύσεων 

και της συμμόρφωσης

τα φτυάρια  και τα καρφιά

επέβαλαν τη διάλεκτο των ανθρώπων

τα φωνήεντα μαστίγωναν το άρωμα

τα σύμφωνα συνέλαβαν τις ρίζες

για αυθαίρετη εξάπλωση

στον παιδικό Νου.

Μάτωσε η Γη

κυνηγήθηκε η Ψυχή της.

Ο αέρας μετέδωσε το μήνυμα 

ξεσηκώνοντας τα σμήνη

πουλιών, εντόμων κι αγγέλων

για το δικαίωμα των παιδιών 

να διδαχθούν Ελευθερίες

μεταφρασμένες στη γλώσσα της αναρρίχησης.