Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

Κορόιδο




Εγώ στη μέση
Εγώ στον κύκλο
ποίημα στο ποίημα
χάσαμε το χρόνο.

Εγώ το Κορόιδο.
Εγώ το τόπι.

Ήττα στην ήττα
δεν μπαίνει πια 
το Κοριτσάκι στο χορό.

Έπαψε 
να σκέφτεται 
με το στομάχι
με τα χέρια
με τα μάτια.

Δίνει αμπάριζα
με το Νου
πετώντας το τόπι ψηλά
να σκάει απότομα στη Γη
να δονείται το Σύμπαν
γκρεμίζοντας όλες τις νοοτροπίες
που βήμα βήμα
μ' έφεραν ως εδώ:

να 'μαι Εγώ το δόλωμα
του ίδιου του Εαυτού μου
που δεν τσιμπάει πια.







2 σχόλια:

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Χρειάζεται, μάλλον, να τσιμπήσει αρκετές φορές κάποιος
πριν φτάσει να μην τσιμπάει πια...

Αν και (για να κάνω την αυτοκριτική μου) είμαστε
κι εμείς που θα αποζητάμε -συνειδητά ή ασυνείδητα-
ένα ακόμα πιο δελεαστικό δόλωμα για να ξανατσιμπήσουμε.

Καλησπέρες !

~reflection~ είπε...

Κώστα

(ο καρκίνος είναι πολύ έξυπνη ασθένεια. Προσαρμόζεται χαμαιλεοντικά, βρίσκει διεξόδους και εκεί που νομίζεις πως ξεμπέρδεψες είναι ικανός να κάνει νέα επίθεση. Οι γιατροί τον σέβονται πολύ!)

Ο Εαυτός είναι ο πιο έξυπνος Ιός του Είναι!!.. Εκεί που νιώθεις πως συμφιλιώθηκες μαζί του και πλέον τον ψυχολόγησες σε σημείο πρόβλεψης, ανατρέπει τη σκηνοθεσία και μπλοφάροντας ή κυριολεκτώντας προσποιείται κορεσμό, πείνα ή αδιαφορία, ακυρώνει ή ενισχύει την αξία ύπαρξης του δολώματος - δελεαστικό ή μη, πολεμά ή συμμαχεί με το γουργουρητό του τσιμπήματος και σκάει στα γέλια την ώρα που μάς βάζει -με αφορμή ένα παιδικό ποίημα "Κορόιδο"- να..... φιλοσοφήσουμε στο ...Όνομά του!!

:))