Αδιέξοδο

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Κλειδωμένη εντός

κλειδωμένη εκτός

με το όνομά της μαζί

την ψυχή της χώρια

δυσκολευόταν να ορίσει 

το χώρο και τη διάρκεια

μπέρδευε την παιδική της ηλικία

με την ενηλικίωση

τα πλαστικά κλειδιά

των κουκλόσπιτων

με τα μεταλλικά του σπιτιού,

του αυτοκινήτου,

του γραφείου της.

Έμενε ώρες νηστική 

στο κενό ανάμεσα στο Είμαι 

και στο Γίνομαι

λιπόθυμη με το ένα πόδι στον αέρα

σαν για σάλτο

ή τιμωρία

κι ο χρόνος τη χτυπούσε στον ώμο

της διέλυε την ισορροπία

της σήκωνε το φουστάνι

κοροϊδεύοντας όλα της τα είδωλα

σ' όλες τις χρονικές στιγμές

που πέρασαν 

και που θα 'ρθουν

κι εκείνη  κλαίγοντας 

θρεφόταν με αλάτι και νερό

κι άρχιζε να κολυμπά μέσα της

ο θάνατος

κρατώντας στα δόντια του τα κλειδιά της

τα πλαστικά

και τ' από μέταλλο

κλειδώνοντάς την ακόμη πιο εντός

κι ακόμη πιο εκτός

αναγκάζοντάς τη να

ή να μην.

Σπιτάκι

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Θέλω ένα σπίτι  μικρό
να χωρέσουμε τις αμέτρητες ζωές μας
να πέφτω πάνω σου στο χωλ
να στριμωχνόμαστε στην κουζίνα
ο καφές μου να αδειάζει στην κούπα σου
με τα χείλη σου να πίνουμε και οι δύο
με ένα πιρούνι να τσιμπάμε τα γεύματα
από ένα πιάτο
σε μία καρέκλα καθισμένοι
με ένα χέρι να μάς ταϊζεις
με το άλλο να με κρατάς
μην πέσω
και να φτάνουν οι ευτυχίες
να χορτάσουν όλη την ανθρωπότητα
που πεινά - πίστεψέ με- για αγκαλιά.
Κι όταν βραδιάζει
να βλέπουμε ταινίες
ξαπλωμένοι στον καναπέ
ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου
γιατί ο υλικός χώρος στενεύει, Μωρό μου,
μόνο η απεραντοσύνη της Συνύπαρξης
μάς χωρά.
Και το σενάριο δε θα χωρά στην μικρή οθόνη
θα στρέφομαι στα μάτια σου
να δω την αλήθεια των διαλόγων
και δε θα ρωτάω αν μ' αγαπάς
θα το διαισθάνομαι
όπως όταν μοσχομυρίζουν τα λίγα τετραγωνικά μας
απ' το μαγειρεμένο φαγητό
που πριν το δοκιμάσεις
ξέρεις πόσο νόστιμο είναι.

Θέλω ένα σπίτι μικρό
με ένα μπαλκόνι που δε φράσσεται από τείχη
να ταξιδεύει ο νους μας
πιο πέρα από το σώμα
να σε παιδεύω μέσα σε ορειβασίες
καθώς λαχανιάζεις να κρεμάσεις
τις ιδρωμένες στιγμές μας
στην  πιο φωτεινή συστοιχία του Σύμπαντος
με όλα τα έτη φωτός ασημαντότητες
μπροστά στο αιώνιο στιγμιότυπο
της πιο ευτυχισμένης φωτογραφίας μας.

Θέλω ένα σπίτι μικρό
με ένα μόνο κλειδί
χωρίς αντικλείδι
στο σχήμα που αποκτούν τα σώματά μας
όταν ενώνονται και γεννούν γαλαξίες.




-----------------------------------------------------

Θέα απ το παράθυρο ενός ποιητή

Προκλητικά σεμνή
κι αδικαιολόγητα μόνη
σαν Ιστορία ενός ασήμαντου γεγονότος
που έγινε μύθος
μέσα σε λέξεις καθημερινές
που όλοι τις προφέρουν
μα κανείς δε θυμάται το αληθινό τους νόημα
και το σκοπό τους.

Τυλιγμένη με μία ρόμπα
ξεσκονίζει τα παγκάκια της πλατείας
από την απουσία των ερωτευμένων
χαράματα
πριν ο ποιητής γράψει το σημερινό του ποίημα
εκείνη έχει προλάβει να σκαλίσει
χαϊκού με τα μικρά της βήματα
σ' όλα τα παρτέρια
για τα μάτια των αστέγων
που σε λίγο θα ξυπνήσουν
παγωμένοι από ένα θάνατο
για να φιλοξενηθούν
στη στροφή κάποιου ποιήματος
που θα βραβευτεί για τη μαεστρία του
καθώς ο ποιητής πίσω από το τζάμι
ατενίζει το αχανές ανθισμένο νεκροταφείο
και αποτυπώνει αλήθειες
που γίνονται μύθοι
μέσα σε στίχους
που όλοι θα τους προφέρουν
μα κανείς δε θα υποψιάζεται το αληθινό τους νόημα
και το σκοπό τους.

Ένα ακόμη πριν και μετά, κάποιου θανάτου

Γαντζωμένη από 

μια φλύαρη νεκρική νηνεμία

διεκδικώ μνημείο αγνώστου ποιητή

πάνω στο διαμελισμένο μου στίχο.

Εξαφανίζω τα ίχνη της πραγματικότητας

ταχυδακτυλουργικά ανταλλάσσοντας 

από το ένα χέρι στο άλλο

οργανική μου μ’ ανόργανη ύλη

εκτός από μία παλλόμενη σταγόνα

παιδικού μου ιδρώτα

από  παιχνίδι ζωής θανάτου…

Σταγόνα

που θα βοηθήσει τον αναστημένο μου εαυτό

να με ξαναβρεί

αν με ζητήσει

και να με κυνηγήσει

αν του ξεφύγω ξανά.

Εσωστρέφεια

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Στο ανθρώπινο μάτι

μοιάζω πλήρης κι άρτια

να κυριαρχώ στις αγέλες μου

σκαρφαλώνοντας με άνεση

στον πρώτο όροφο του γραφείου μου

στον τρίτο όροφο του σπιτιού μου

στο ρετιρέ της ζωής μου

ορειβατικά ανεβαίνοντας στο σύννεφο

κι όμως πάντα βρίσκομαι καθισμένη

στο πεζοδρόμιο ενός υψιπετή γκρεμού

με σκυμμένο εαυτό 

να ενορχηστρώνω μέσα μου

την υπαρξιακή μου μουσική

μελωδική μου κλίμακα 

από τον ανθρώπινο ως το θείο εαυτό μου

και ζητιανεύω από τους αγγέλους

ένα ψήγμα ουρανού

στο απλωμένο προς τον παράδεισο καπέλο μου

γνωρίζοντας καλά 

πως ο Θεός που μ' αφουγκράζεται

νανουρίζεται άπειρος

μέσα μου.

Ένα παραμύθι για μεγάλους (Δανεική ιστορία)

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. 

Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να . ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους? Τι θα κάνεις εσύ?

(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. 

Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» . των γαιδάρων.)

Φυσικά οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική !!!!

Δευτέρα

Photo of Dani Olivier. I found it here:

http://www.boredpanda.com/woman-portraits-light-stripes-patterns-shadow-photography-dani-olivier/

Δευτέρα σήμερα και το δευτεριάτικο κουστούμι στ' άπλυτα. Τί θα φορέσεις για την αποψινή σου απόπειρα; Βράδιασε ήδη και ακόμη γυμνή περιφέρεται η ζωή σου στους διαδρόμους των αποφάσεων. Κι αν πεθάνεις γυμνή, ποιος άραγε θα θυμάται τη γεωγραφία της ζωής σου για να ταυτοποιήσει το θάνατό σου με σένα; 

Μάλλον δεν είναι καλή μέρα για τελεσίδικες αποφάσεις η Δευτέρα. Χωρά ολόκληρη σε ένα κορμί ατελούς ποιήματος που αμφιλεγόμενο ταλαντεύεται πάντα ανάμεσα στο συμβολισμό και στην κυριολεξία, μεταμορφώνοντας τα κουστούμια του σε γεγονότα ζωής που μία μαζεύουν στο πλύσιμο και μία ξεχειλώνουν φορεμένα!

Κι ο Θάνατος, ένα κουμπί κι αυτός στο φόρεμα της Ζωής σου, απαραίτητο για να εφαρμόσει το ύφασμα θεϊκά πάνω στο  Υπάρχω αυτής της Δευτέρας.

2.500 χρόνια συνύπαρξης με τον Άνθρωπο

Την φωτογραφία του γεράκου (Θεού) δανείστηκα από εδω: 

http://antonis-bultadakis.blogspot.gr/2016/10/blog-post_25.html

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Στο στριφογύρισμα του χρόνου
στην πλατεία με τις φυτεμένες εμπειρίες
συνάντησα τον γεράκο
καμπουριαστό να σηκώνει στην πλάτη
τα εγκλήματα της ιστορίας
μη μπορώντας να ανατρέψει το αποτέλεσμα
της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου.

Ο μεγάλος πατέρας
συρρικνωμένος στο ρυτιδιασμένο προφίλ του
φτωχός από θαύματα
κάθισε δίπλα στην αγωνία μου
και προσπάθησε να υπερασπιστεί τον κάθε αμαρτωλό
που στην εκπνοή του χρόνου ζωής του
πρόλαβε και μετανόησε.

Δε μου έφτανε η μετάνοια.
Άνοιξα την τσάντα μου.
Του έδειξα μία φωτογραφία που κλαίει
μία παιδική ζωγραφιά που τρέχει  να ξεφύγει
μία πεινασμένη παιδική κούκλα που τρώει τον εαυτό της.
Του διηγήθηκα ζωές παιδιών
απ' όπου λείπει ο θεός
και κυριαρχεί η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Του έδειξα τα παρτέρια της πλατείας
με τ' ακρωτηριασμένα παιδικά σώματα και τις ψυχές
που μεγαλώνουν μα δύσκολα ανθίζουν.

Την ώρα που ήταν να γύρει στην αγκαλιά μου
συντετριμμένος μπρος στα κομμένα λουλούδια
ακούστηκε η σειρήνα ενός ασθενοφόρου
μισθωμένου από το Ίδρυμα Εγκλεισμού Ηλικιωμένων
που πάσχουν από άρνηση αποδοχής της αλήθειας.

Δεν πρόλαβε να ρίξει ούτε ένα δάκρυ
να ποτίσει τις ρίζες των κακοποιημένων.
Φορτωμένος την καμπούρα του
ανέβηκε στο ασθενοφόρο
δέχθηκε την ενδοφλέβια ουσία λήθης
και άρχισε να ξεχνά
τα 2.500 χρόνια συνύπαρξής του με τον Άνθρωπο.

Η πρόσκληση

Και πάλι δεν είμαι εγώ. Και πάλι φορώ το πουκάμισο με τα τεράστια μανίκια και τεντώνω τα χέρια να βγουν τα δάχτυλα από τις άκρες, να φτάσουν το μαχαίρι ή το μολύβι, να χαράξουν σύνθημα ελευθερίας ή βοήθειας προς τους περαστικούς... αυτούς τους απελπισμένους ναυαγούς που σεργιανίζουν τα πνιγμένα κορμιά τους στα πεζοδρόμια της μαύρης θάλασσας των αγνοουμένων της Ζωής.

Κοιτάζω το εκκρεμές που στέκεται ακίνητο στο μέγιστο της ταλάντωσής του κρατώντας βαθιά αναπνοή στα χείλη του χρόνου που παγώνει σ' αυτόν τον χειμώνα των ναρκωμένων ανθρώπων. Σ' αυτό το νεκρό δευτερόλεπτο κατανοώ πως δεν μπορεί να με σώσει κανείς. Όλοι οι νεκροί χοροπηδούν πάνω στα πλακάκια με τα σκορπισμένα κόλλυβα και λαχανιάζουν να προλάβουν τις προθεσμίες για να εξοικονομήσουν λίγο χρόνο να ζήσουν την αγωνία του θανάτου τους. Πολυτέλεια να βιώνεις την αγωνία του θανάτου. Σημαίνει πως έχεις χρόνο Ελεύθερο. Σημαίνει πως η Ψυχή σου πετά Ελεύθερη πάνω από το χλωμό φεγγάρι που κείτεται νεκρό στο φέρετρο του ουρανού χιλιετίες τώρα.

Κοιτάζω από το παράθυρο με τα κάγκελα. Στα τρύπια μάτια υπάρχουν κρεμασμένα post it που υπενθυμίζουν το πεπερασμένο της ζωής. Τα ξυπνητήρια και οι καμπάνες προειδοποιούν για κάτι Μεγάλο που έρχεται. Δώστε μου  κι εμένα μία πρόσκληση στο χέρι. Μην μ' αφήνετε έξω από τη γιορτή. Τεντώνω τα χέρια  να βγουν από τα πελώρια μανίκια αυτού του λευκού πουκάμισου. Δεν μου έμεινε άλλο μπόι. Το έριξα όλο στην παιδική μου ηλικία. Τώρα μόνο συρρικνώνομαι και μου πλέουν τα ρούχα, καθώς το κορμί μου χάνεται στα ρεύματα της θάλασσας αυτής της στείρας πόλης και η Ψυχή μου βυθίζεται στον ωκεανό της αναζήτησης.

Σας παρακαλώ πάρτε εσείς το ψαλίδι που στέκει με το στόμα ανοιχτό και δεν τολμά να  κόψει το νήμα, και κόψτε μου το παραπανίσιο ύφασμα που κρύβει το διψασμένο μου δέρμα. Δώστε μου μία ευκαιρία  να απλώσω το γυμνό μου χέρι προς τον καθρέφτη και να με σώσω. Και χαρίστε μου μία πρόσκληση για τη γιορτή, την κηδεία, την επέτειο, τα εγκαίνια αυτού του Σήμερα, που μόλις συνειδητοποίησε πως έπεσε στα χέρια των ανθρώπων.. αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Ημιτελής διαδρομή

Ο δρόμος προς τον Παράδεισο θέλει να έχεις Διασταυρώσεις μέσα σου 

και να αξιοποιείς όλες τις κατευθύνσεις προς την προσέγγιση της Αλήθειας 

που δεν είναι άλλη από .................... (συμπληρώστε ελεύθερα!)