έγχορδη

Φορώντας στο πρόσωπο το ανέκφραστο "Όλα καλά" των καθημερινών ανθρώπων βυθίζει τα δάχτυλα στο δέρμα. Γίνεται έγχορδη και γρατζουνά αγγεία και φλέβες με αδέξιες κινήσεις κάποιου πρωτάρη ερασιτέχνη. Δίχως φωνή μελοποιεί τις κραυγές των δαιμόνων που της σφίγγουν το λαιμό. Πάντα γλιτώνει τον πνιγμό και παίρνει ανάσες κάτω από την ανέκφραστη επιφάνεια των πραγμάτων χορεύοντας άγρια πάνω στις πρωτόλειες παρτιτούρες της από σάρκα και αίμα. Κι όλα συμβαίνουν αθόρυβα, κάτω από το επίσημο ένδυμα του καθημερινού εαυτού της μέσα στα πλήθη των ανυποψίαστων ανθρώπων που κι αυτοί μέσα τους αγωνίζονται για τη δική τους ολοκληρωτική επιβίωση.

after rain

 

Πόσους ουρανούς θα περπατήσω
και σε πόσες χούφτες νερό θα πνιγώ?
Δεν υπάρχουν ουρανοί μέχρι να βγάλεις φτερά.
Δεν υπάρχουν θάλασσες πριν μάθεις να κολυμπάς.. ή να πνίγεσαι..

δεθ

Τα στόματα μπροστά στα μικρόφωνα συνδέονται με τρύπια στομάχια που έχουν κατεστραμμένο δείκτη κορεσμού. Σερβίρουν πολιτικές συνταγές μαγειρικής για να φάνε το μεδούλι του λαού ρίχνοντας δολώματα ώστε να πιαστεί ξανά στη φάκα ο νόστιμος ψηφοφόρος και ο ακόμη πιο νόστιμος πολίτης της χώρας που δηλώνει απολιτίκ και αρχίζει πάλι να μυρίζει καψαλισμένη ανθρώπινη σάρκα στα οργασμικά τραπέζια των πεινασμένων για εξουσία..

διάπλατα

Δίχως ίχνη

εισέρχεται
από τις χαραμάδες 
σαν φως ή σκοτάδι,

από τα μάτια 

σαν αλήθεια ή όραμα,

από τα ρουθούνια 

σαν οσμή ή σαν αίμα,

από το μυαλό 

σαν σκέψη ή σφαίρα.

Μένει για δευτερόλεπτα 

που ίσως είναι χρόνια 

μετά φεύγει δίχως ίχνη  

αφήνοντας ξεκλείδωτα 

τα υπόγεια και τις σοφίτες 

και μισό βήμα πριν

σε ξυπνά απ' το μούδιασμα 

και με γυρισμένη την πλάτη 

χαίρεται να σε νιώθει να λαχανιάζεις 

στην προσπάθεια να κλειδώσεις 

κάθε είσοδο 

προστατεύοντας τα ιδιωτικά σου δωμάτια.

Κάθε φορά προσθέτεις παραπάνω κλειδαριές 

και συστήματα ασφαλείας.

Κάθε φορά 

μόλις αρχίσεις να χαλαρώνεις 

σε αιφνιδιάζει που δίχως ίχνη 

βρίσκεται εντός 

με όλα κλειδωμένα 

και όταν αποχωρεί 

όλα μένουν ξεκλείδωτα 

κι εκτεθειμένα.

Θα σε παίζει, θα σε αιφνιδιάζει και θα σε τρέχει 

μέχρι τη στιγμή που μόνος σου θα αφήσεις ξεκλείδωτα 

και δε θα έχεις πλέον τίποτε να κρύψεις 

από σένα τον ίδιο. 

τυφλό σημείο

 

Από πάντα μου ήταν εκεί 
παντοδύναμος και διακριτικός 
αθόρυβα πολυμήχανος 
με άπειρα μάτια 
δύναμη υπεράνθρωπη 
ενεργοποιώντας γύρω μου
πολύπλοκα συστήματα ασφαλείας.
Εκπαιδεύτηκε στον πόλεμο 
μόνο για να προστατεύει εμένα.
Μα εγώ
λαβωμένη από το τυφλό σημείο 
την οξεία γωνία των λίγων μοιρών 
που ξέφυγε των σχεδιασμών του.

Από εκεί όπου ο ίδιος 

ο πάνοπλος στρατιώτης 

ο γίγαντας 

ο ελεύθερος σκοπευτής 

ο φύλακας άγγελος 

ο πανταχού παρών 

ο απροσπέλαστος στρατός 

ο Θεός 

αυτός ο ίδιος 

ήταν ο κίνδυνος.

Κι εγώ στο κέντρο του κύκλου

με αυστηρά υπολογισμένη την ακτίνα του

δίχως δάση με το ανεξερεύνητο 

δίχως ποτάμια με ροές 

δίχως ανθισμένες γέφυρες 

δίχως πετούμενα στον εναέριο χώρο μου.

Εγώ στο κέντρο 

μέσα στην περίμετρο ασφαλείας 

αρτιμελής μα ηττημένη 

με στρατηγική Υποχώρησης 

μέσα στον Ψυχρό του πολέμου.

Τραυματίας από το τυφλό σημείο 

χτυπημένη

από την απουσία τρυφερότητας 

συνεχίζω βασίλισσα 

δέσμια του στρατού της

που την προστατεύει από όλα 

εκτός από την απουσία και το κενό. 

συγγένεια

Συστήνομαι βουβά 
σε τόσες γλώσσες 
του σώματος• ψίθυροι κι εκδορές 
χάδια και κνησμοί.
Είμαι όλα μ' όσα μπόρεσα να ενωθώ.
Τίποτε ξένο.
Οικεία και γνωστή από πάντα.
Κομμάτι εαυτού που ταιριάζει 
με τις εποχές και τις νόρμες.
Κομμάτι ουρανού οργωμένο 
απ' την ανάσα ενός παιδιού 
που λαχανιάζει τρέχοντας 
σ' έναν δρόμο με ίχνη φτερουγίσματος.
Οικεία μου τα πούπουλα, τα ψαλίδια 
κι όλα τα σύνεργα ραπτικής.
Μα δεν είμαι πλέον πάνινη. 
Οι κλωστές μου φλέβες και ρίζες,
νήματα βροχής απ' το σύννεφο 
ως τον αιμάτινο πυρήνα 
των εσωτερικών υποστρωμάτων.
Το χέρι μου άγιο πια
αγγίζει τα ράμματα 
και λειαίνει τον πόνο.
Ομογενοποιεί τα υλικά.
Μού ανοίγει τα μάτια 
σ' αντιστροφή των νεκρών το κλείσιμο
και μ' εμπιστεύεται 
- το χέρι -
δίχως δρόμο μπροστά 
δίχως ορίζοντα 
πώς θα φτάσω τελικά 
εκεί που δεν υπάρχουν ονόματα και μορφές.
Εκεί που τίποτε δεν αρχίζει 
τίποτε δεν τελειώνει 
όλα συνυπάρχουν 
σ' ένα χρονικό καλειδοσκόπιο 
εκμηδενίζοντας το φθαρτό παρόν του ανθρώπινου χρόνου 
που συστήνεται επείγον και αναγκαίο 
όπως μ' αυταπάτη 
σού έμαθε κι εσένα να συστήνεσαι
χαρίζοντάς σου σύνεργα ραπτικής 
για να ράβεις την ανάγκη 
στα μέτρα του εγώ σου 
λησμονώντας την άχρονη συγγένεια όλων με όλα.

πρωτόγονη

 

..με τα δέντρα και τα ζώα 
γυμνή χειραψία 
και ξυπόλυτο βήμα 
επιστρέφοντας εκεί 
απ' όπου δεν έπρεπε να φύγεις ποτέ.
Εκεί όπου όλα τ' ανθρώπινα 
είναι άνευ αξίας.
Εκεί που αν σωπάσεις κι αφουγκραστείς
ξαναμαθαίνεις τον εαυτό σου και τη ζωή 
στη σωστή για πρώτη φορά διάλεκτο. 

resize

Είχα καταφέρει με τα χρόνια 
μεγαλύτερη να ξαπλώνομαι στα χώματα 
τόσο που φοβόμουν πως δεν θα χωρέσω 
στο 1 μέτρο επί  2 των ανθρώπινων τάφων.
Και άρχισα να αγνοώ το θάνατο.
Ας με τεμαχίσουν.
Αλλού τα πόδια, αλλού το στέρνο. 
Έτσι κι αλλιώς, με όποιον τρόπο κι αν συμβεί, 
θα με αφομοιώσει η Γη
το σχήμα μου θα αλλάξει 
αλλά και πάλι μπροστά στο φως,
που καίγοντας την ύλη μου το συντηρώ, 
η σκιά της μαργαρίτας 
θα ξαπλώνει σαν δέντρο στο χώμα 
αρνούμενη να χωρέσει στα πρότυπα 
των φυτολόγων.
Θα τεντώνεται σπάζοντας καμιά φορά 
σαν χορδές τους τένοντες 
και θα ενδυναμώνει το άρωμά της 
με τη μυρωδιά του πόνου, 
εκείνου πού είναι σιαμαίος της μεταμόρφωσης.

Βιολογική καλλιέργεια πλούσιας σοδειάς

Στα εύφορα εδάφη της γης οι παρανοϊκοί των υψηλών θέσεων φυτεύουν σφαίρες και γνωρίζουν πολύ καλά πως οι σφαίρες για ν' ανθίσουν χρειάζονται για λίπασμα ανθρώπους.

Οι βιολογικές καλλιέργειες πολέμων έχουν πλούσια σοδειά και καλοταΐζουν τους δαίμονες με τα κοστούμια. Ανάμεσα στα γεύματα, για χώνεψη, κάθονται το σαλονάκι της λέσχης με κονιάκ ή ουίσκι και κουνούν τα πιόνια στη Μεγάλη Σκακιέρα θυσιάζοντας τα πάντα για να σώσουν το Βασιλιά, που η σκιά του κάθεται ακλόνητη πάνω απ' τα κεφάλια μας, μάς μετράει σε χρήμα, μας ρίχνει βορρά στο στόμα του Λύκου που προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση στον ναρκισσιστικό ιμπεριαλισμό του με χρήμα, εδάφη, εξουσία. 

...κι εγώ, μικρούτσικη όπως εσύ, γονατίζω στο εικόνισμα ικετεύοντας ειρήνη, ζητιανεύοντας δικαιοσύνη από τον Πατέρα Θεό που μού δίδαξαν, περιμένοντας αιωνίως μία εξωγενή παρέμβαση που δεν έρχεται ποτέ και η σφαγή συνεχίζεται και το ποτάμι γεμίζει πτώματα, σώματα, όνειρα, νεκρά ιδανικά, και δηλητηριάζει τα ψάρια που δίνουν τη θέση τους σε σαυροειδή αιμοβόρα πλάσματα που επιβιώνουν σε όλες τις συνθήκες και αιώνες επί αιώνων χορταίνουν από το αίμα των λαών, μαγειρεμένο ποικιλοτρόπως από το επιτελείο του Μεγάλου Chef,  που πείθει το θήραμα να ξαπλώσει μόνο του στο σφαγείο υπέρ μιας Μεγάλης Ιδέας που σπέρνεται στο μυαλό του, γιατί έτσι μειώνονται οι τοξίνες, οι διοξίνες στο πιάτο των καλοφαγάδων του κόσμου και τούς εξασφαλίζεται μακροζωΐα, ώστε να ασκούν την Μεγάλη Εξουσία τους σε περισσότερες γενιές προβάτων, ανθρώπων, αθώων, αγαθών που νομίζουν πως όμορφα, ήρεμα, με πανό και διαμαρτυρίες, η δύναμη μπορεί να αλλάξει χέρια και να έρθει σε μας που έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά, αντί για σφαίρες, αγάπη..

συνοδηγός

Διασχίζουν την πόλη 

κάτι γυναίκες με πρόσωπα θλιμμένα 
πίσω από θολά τζάμια συνοδηγών 
με το άνοιγμα απ' όπου φεύγει 
          ο καπνός του τσιγάρου του, τα λόγια και οι σφαίρες των μορφασμών του 
να μην αρκεί για να αποδράσουν 
- δεν το προσπαθούν πια - 
η σκέψη τους κολλάει και θρυμματίζεται στο τζάμι
ανακατεύεται με τις σκόνες, τους λεκέδες και τις κουτσουλιές των πουλιών
που επιλέγουν πάντα τη μεριά τους 
και εκείνες σε θερμοκρασία απόρριψης 
υπάρχουν μη υπάρχοντας 
ρίχνουν τα φύλλα τους, το βλέμμα, τον εαυτό τους
πειθήνια βουλιάζουν στο κάθισμα 
σαν αχρησιμοποίητος ή πολυχρησιμοποιημένος αερόσακος 
ένα φθαρμένο εξάρτημα του αυτοκινήτου 
ένα εξάρτημα της φθαρμένης ζωής του οδηγού.
Μία άνθρωπος που πάντα ταξιδεύει 
με την ψυχή δεμένη πίσω από το όχημα 
να στραγγίζει το αίμα της στο οδόστρωμα 
και το σώμα στη θέση του συνοδηγού 
απορροφά τους κραδασμούς 
με έναν κορεσμό που καταβροχθίζει τις άμυνες 
και οδηγεί σε καταθλιπτικό αδιέξοδο 
εκτός κι αν.. μία σφοδρή σύγκρουση 
της δώσει την ώθηση να βγει από το όχημα 
να ενώσει τα κομμάτια της,
να σηκωθεί 
και να συνεχίσει πεζή 
οδηγώντας μόνη της τη ζωή της.