Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Θη-ΛΥΚΟ-τητα



Προσπάθησα τόσο να  ηρεμήσω τους λύκους.
Τους τάισα,
τους χόρτασα,
τους σέρβιρα κορεσμού τρυφερότητες
κι αθόρυβες επεξηγήσεις σύγχρονης ζωής.
Χάιδεψα το μαχαιρωμένο ουρλιαχτό τους
με υπομονής ακρόαση.

Έλιωσα το βήμα μου στα στέκια τους.
Κοιμήθηκα σε μια γκρεμού τους αγκαλιά.
Ονειρεύτηκα αδιέξοδα εξαφάνισης
-αγριεύει το είδος που νιώθει ότι απειλείται.
Αν δεν περιπλανηθείς μέσα στο όνειρό του
δεν αφομοιώνεις την αλήθεια του Φόβου του.

Ένιωσα τον κόσμο να σφίγγει τους κλοιούς του
με σιδερογροθιές
γύρω από τις στέπες
γύρω από τις σπηλιές
γύρω από το δέρμα μιας αγκαλιάς.

Στα μονοπάτια της ελεύθερης πορείας
φυτεύτηκαν νάρκες ιλιγγιώδους εκσυγχρονισμού.
Επέμενα Υπάρχοντας.
Ενίσχυσα μόνο το Ένστικτο.
Επιβίωσα στις εξορίες.
Ήρθε καιρός που μίλησα πολύ.
Ήρθαν στιγμές που σιώπησα
ακόμη και μιλώντας.

Μου συστήθηκαν θηρία
με χειραψίες ανθρώπων.
Μου συστήθηκαν άνθρωποι
με χειραψίες θηρίων.

Κοιτούσα μόνο τα μάτια.
Εξαΰλωνα τη μορφή
και βύθιζα το καλωσόρισμά μου στον αόρατο Εαυτό τους.

Δεν ξέφυγα ποτέ από την λυτρωτική μου καταδίκη:
Θη-ΛΥΚΟ-τητας όλα μου τα  ιδιώματα.

Τρυφερή στις αγκαλιές.
Προστατευτική στον κίνδυνο.
Μητρική μπρος στον αυτόχειρα.
Άγρια αυστηρή προς τον δολοφόνο.

Προσπάθησα τόσο να ηρεμήσω τους λύκους.
Κατάφερα τόσο να εξαγριώσω τον Εαυτό μου.
Διδάχτηκα την Νέα Αλήθεια:

Ο Λύκος δεν είναι υπό εξαφάνιση.
Τρέμει στο λυκόφως ακονίζοντας ένστικτα,
όχι θρέφοντας φόβο.

Ο Άνθρωπος είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Αγριεύει,
τρέμει και φοβάται.
Κανιβαλίζεται
και μαγειρεύει πείνα και δίψα.

Μεταλλάχτηκα.
Ήμουν Γυναίκα, Μητέρα, Ερωμένη.
Τώρα κιΝούμενος Στόχος Κυνηγημένων από τους Εαυτούς τους Κυνηγών.

Στις εξορίες πια,
στις στέπες,
στις σπηλιές,
στις αγκαλιές που κρύβομαι,
το μόνο γεύμα που μαγειρεύεται
για να χορτάσει την Πείνα των Άγριων υπό εξαφάνιση Ανθρώπων είναι:

Η θηΛΥΚΟτητα...





8 σχόλια:

Paraskevi Lamprini M. είπε...

δύσκολη εποχή...δύσκολη και για τις γυναίκες...με θηλυκότητα...
πολύ όμορφο..μπράβο reflection μου...

Κική Κωνσταντίνου είπε...

μα τι ωραιο που ειναι!!!

περιεγραψες τελεια τη θηλυκοτητα σε ολα τα πεδια της! :)

φιλακιαα

Τρελός του Χωριού είπε...

Εμένα πάλι ,
απο τις ΧειραψΥες μου συστΆθηκαν θηρία

και απο τις Χειρο(α)τονίσεις μου συστΑΛθηκαν απΑνθρωποι
κρατώντας τις λαμπρές συστάσεις τους στο χέρι .
Ποιό χέρι ;

Ο Κακός ΛΥΚΟΣ ;)
http://www.youtube.com/watch?v=xgaDBWf4qkE

Eυαγγελία είπε...

Αφιερωμένο Εξαιρετικά.!

Αχ Αλίκη των θαυμάτων
τέτοιες νύχτες τι ζητάς
μόνο λύκοι των χρημάτων
αλυχτάνε και τρέμει ο έρωτας...

http://www.youtube.com/watch?v=kJ2Rv8JXrLE

Καλό Μήνα..!!

~reflection~ είπε...

Λαμπρινή,

έκοψα
μοίρασα
σερβίρισα
στερήθηκα Εαυτό
ενθουσιάστηκα
πλανεύτηκα
αγρίεψα
ταπεινώθηκα
έμαθα
πως οι συνδαιτυμόνες δεν κρίνονται από τα κουστούμια τους,
ούτε από τα ουρλιαχτά τους...

Η Θηλυκότητα είναι γεύμα υψηλής θρεπτικής Αξίας και οφείλει να σερβίρεται χορταίνοντας με Δύναμη και Αντοχή τους Υπερασπιστές των Υψηλών Ιδανικών της Ζωής...

και ΑΥΤΟΙ οι Μαχητές είναι εκείνοι που φυτρώνουν στο χώμα, και όχι στα λαμινέτ των πολυτελών γραφείων της έννομης αναρχίας του Συστήματος.....

~reflection~ είπε...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ

ήταν έκπληξη για μένα η ανάδυση του Λύκου μέσα από την Αγκαλιά της Γυναίκας....

Αυτή η αυτόκλητη Αποκάλυψη δηλώνει τον άρρηκτο και απερίσπαστο δεσμό της Γυναίκας με τη Φύση,
η οποία Φύση υπερασπίζεται την καθαρή μορφή Ζωής...
Επίσης, η Αποκάλυψη αυτή μαρτυρά την απόσταση της Θηλυκότητας από τις τεχνητές δολοπλοκίες του κλωνοποιημένου κόσμου.....

Διδάσκεται η Γυναίκα μέσα από τη συναναστροφή
και μαθαίνει να τείνει την χειραψία της και τον Εαυτό της προς στο καθαρό χέρι,
ακόμη κι αν αυτό φέρει κόκκινους λεκέδες από πληγές, ρόζους παιδεμού και σημάδια προσπάθειας προς τη Δικαίωση...

~reflection~ είπε...

Τρελέ,

Υποκλίθηκα στην Ειλικρίνεια της Χροιάς της Τάνιας:

"Περπατώ, περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ.
Λύκε, λύκε είσαι εδώ..;
Λύκε..;

Μ έσυρες έξω απ το σπίτι στα τέσσερά μου χρόνια.
Ξεροστάλιαζα στα χαλάσματα. Στην άκρη της πόλης, εκεί στην άκρη του αγνώστου. Για ένα σου μόνο βλέμμα.
Μ έβρισκες τότε πολύ μικρή. Η νίκη σου πάνω μου δεν θα χε αξία.
Και ύπουλα περίμενες την εφηβεία, να τρυπώσεις στο σώμα μου, να μου κρυφτείς εκεί και να νιώθω από μέσα την καυτή, βρωμερή σου ανάσα.
Η πείνα σου κατοίκησε τα μάτια μου.
Το ουρλιαχτό σου στοίχειωσε το τραγούδι μου.
Η ψυχή μου αγρίεψε.
Κι αφού καταβρόχθισες τα χρόνια μου κι όλα τα ευγενικά μου δώρα, άρχισες να κυνηγάς σώματα ξένα.
Έγινα σκιά σου. Όμως τέρας, σπάνια έβγαινες πια στο φως. Και για να γλιτώσεις από μένα, τρύπωνες όλο και πιο πολύ στο πιο βαθύ σκοτάδι.

Δεν λέω, υπήρξαν και καλές στιγμές.
Κάποιες φορές πλημμύριζε ο ουρανός σου άστρα.
Για λίγο, για όσο κρατάει ένα βλέμμα. Κι έπειτα κάθαρμα, μ έσερνες όλο και πιο βαθιά στο σκοτεινό σου δάσος. Σ ένα κυνήγι, ανελέητο.
Χειρότερα κι από αγρίμια μπλεχτήκαμε σε πάλη ως εσχάτων, ξεσκίσαμε την ψυχή μας, πασαλειφτήκαμε αίμα.
Μ έμαθες να ζητάω για να σε δω να δίνεις, όχι σε μένα, αλλού.
Ώσπου γέρασα μαλάκα
Και τώρα, έτσι κι αλλιώς, δεν είμαι πια για σένα. Κι εσύ, που όλα όσα θέλησα τα μπόρεσες, δεν είσαι πια για μένα.

Λύκε μου, πήγαινέ με πίσω, να πάρουμε το παραμύθι απ την αρχή.
Βάλε μου δράκους, βάλε μου μάγισσες, δεν θα κωλώσω.
Μονάχα εκεί, στην άκρη άκρη, βάλε ένα σπίτι μ ένα φωτάκι τόσο δα. Να, ένα τόσο δα μικρό φωτάκι. Για να χω την ψευδαίσθηση, πως ίσως κάποιος εκεί, κρατάει αναμμένη μια φωτιά, κι ότι με περιμένει.

Σ αφήνω λύκε.
Κι εσύ που τ όνομά σου στ αρχαία χρόνια ήτανε φως, μείνε και ψόφα στο σκοτάδι.
Πάω να βρω τους φίλους μου.
Θα πω τ ανομολόγητα και θα σε καταδώσω .-"

ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ....

;-))))))

~reflection~ είπε...

αοράτη

με πνίγουν οι καταιγιστικές διαπιστώσεις της Καθημερινότητας
που εγκλωβίΖουν Λεύτερες Θηλυκότητες στα στερεότυπα της Αντρικής Κυριαρχίας....

Μισώ τον Άνθρωπο που ντύνεται "Λύκος" και γράφει παραμυθάκια για Κοκκινοσκουφίτσες παραπλανώντας και κατευνάζοντας τις Δυνάμεις του Κοριτσιού.....

Μισώ τον Πατέρα της Αγέλης που μεγαλώνει ΔΕΜΕΝΗ την κόρη του από εξαρτήσεις απέναντι στην Εξουσιαστική του Κυριαρχία, ποτίζοντας τη συνείδησή της με αδυναμίες προσκόλλησης που θα εκδηλωθούν απέναντι στον κάθε Άντρα της Ζωής της.....

Χρειάζεται ένας Χάρτης ΧαμέΝΟΥ Θησαυρού Γνήσιας κι Αυτόνομης Θηλυκότητας,
που προσφέρει Ελεύθερα και όχι κάτω από Εξάρτηση τον Εαυτό της,
στον Ταξιδιώτη που με την Στάση του πείθει πως δεν ταξιδεύει απλώς συλλέγοντας εμπειρία,
μα πορεύεται για να εκπληρώσει έναν Ιερό Προσωπικό Μύθο,
που υπηρετεί το Συμφέρον της Ζωής σε όλο το μεγαλείο της....

ΔΕΜΕΝΗ...

ΔΕΜΕΝΗ????...

Αρνούμαι..........

Έχω κόψει τον ομφάλιο λώρο μου από τον Πατέρα μου, τον ΆΝΤΡΑ, την Εξάρτηση και ιχνηλατώ τον Ταξιδιώτη που Ελεύθερος αγαπά κι αγαπιέται με αφοσίωση, μα ΟΧΙ εξάρτηση,
το ίδιο το Ταξίδι που λέγεται ΖΩΗ
και την ΣυνΤαξιδιώτισσα που στρώνει κόκκινο χαλί, κόκκινη κουβέρτα, κόκκινο τραπέζι την Θηλυκότητά της μπρος στις προκλήσεις του Ιερού Ταξιδιού.......

ΔΕΜΕΝΗ - Νατάσα Μποφίλιου

Στίχοι:

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου
Δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του
Με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του
Και μ' όλα τα μεγάλα όνειρά του

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα
Σα σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα
Που έβγαζε και άφηνε στην άκρια
Καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα

Τί με ρωτάς
Τι να σου λέω
Εδώ τα βλέπεις
Θες με κρατάς
Κι αν δε σου κάνω
Με επιστρέφεις

Δεν έχω μάθει δυστυχώς, να μην ανήκω
Μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο

Μεγάλωνα γι' αυτούς που περιμένανε
Και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη
Και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε
Τη μάνα μου αντικρύζω στον καθρέφτη