Φορώντας στο πρόσωπο το ανέκφραστο "Όλα καλά" των καθημερινών ανθρώπων βυθίζει τα δάχτυλα στο δέρμα. Γίνεται έγχορδη και γρατζουνά αγγεία και φλέβες με αδέξιες κινήσεις κάποιου πρωτάρη ερασιτέχνη. Δίχως φωνή μελοποιεί τις κραυγές των δαιμόνων που της σφίγγουν το λαιμό. Πάντα γλιτώνει τον πνιγμό και παίρνει ανάσες κάτω από την ανέκφραστη επιφάνεια των πραγμάτων χορεύοντας άγρια πάνω στις πρωτόλειες παρτιτούρες της από σάρκα και αίμα. Κι όλα συμβαίνουν αθόρυβα, κάτω από το επίσημο ένδυμα του καθημερινού εαυτού της μέσα στα πλήθη των ανυποψίαστων ανθρώπων που κι αυτοί μέσα τους αγωνίζονται για τη δική τους ολοκληρωτική επιβίωση.
Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.
Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.
