Κάστρο..

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Τις στιγμές απουσίας

χτίζω.

Κάθε χτύπος καρδιάς 

και νεκρού χρόνου

ένα θεμέλιο 

κι ένα ακόμη άγριο σκαλοπάτι

πιο πανοραμικό να γίνει

το Κάστρο.

Σκαλίζω το βράχο

να πάρει το σχήμα του Υποφέρω.

Κλειδώνομαι μέσα

και διορίζω δράκο τον Πόνο

να με φυλά

μην το σκάσω

και παραδοθώ ξανά.

Μαζεύω τις περιουσίες
σκάβω στ' απαγορευμένα μου δωμάτια
για όσα δεν ανακαλύφθηκαν ακόμη
και δίπλα τους
κρύβω τα κλεμμένα.

Κρύβομαι κι εγώ.

Θησαυρός γίνομαι.
Μύθος της φήμης του Υπάρχω,
μιας και μόνος
δεν Υπάρχει  κανείς
μέχρι να τον ανακαλύψουν
ξανά.

Όταν θα ρθεις

έλα πετώντας

μην σύρεις το βήμα ασθενικό

πάνω στο δρόμο.

Δεν υπάρχει δρόμος πια.

Όταν θα ρθεις

έλα Βασιλιάς

με όλο τον καλπασμό της Ψυχής σου.

Έλα Θεός

που αντέχει να δημιουργήσει 

τον Εαυτό του από την αρχή.

Οι δράκοι μου δεν προσκυνούν 

ανθρώπους.

Κι αν έχω χτίσει τόσο ψηλά
το Κάστρο μου

μην παραιτηθείς.

Εσύ ευθύνεσαι 

για το υψόμετρο της μοναξιάς μου

που αργείς να επιστρέψεις

κι όσο αργείς

όλο πιο καλά κρύβω τον Εαυτό μου.


_____________

Sebastião Salgado - When the mind isn't blind..

Στον τοίχο του 2ου ΓΕΛ Γιαννιτσών είναι γραμμένο με σπρέι το σύνθημα:
"The eyes are useless when the mind is blind"

Μπροστά σε όσα εθελοτυφλούν τα μάτια μας, εστιάζει ο φακός του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο.

Ενόψει όλων όσων συμβαίνουν αναρωτιέμαι:

Αν ο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο ήταν εδώ, με το φακό του στραμμένο πάνω μας, τι τίτλο θα είχε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες που θα τραβούσε από τις ζωές μας;

Ας το σκεφτούμε, γιατί οι Ζωές μας δεν είναι απλά ένα στιγμιότυπο στην αιωνιότητα, αλλά αβίαστα αποτελούν έναν αναπόσπαστο κρίκο της Ιστορίας. Μαύρο κεφάλαιο; Γκρι; Λευκό; Βρώμικο; Επαναλαμβανόμενο μοτίβο μιας προβλέψιμης αλήθειας;

Δεν είναι μόνο όσα χάνουμε. Είναι η Ζωή, που δεν μας συγχωρεί όταν την ξεπουλάμε κι όταν πηγαίνουμε κόντρα στη Φύση της.

Εμπόριο

Χαρτογραφώντας τις φλέβες του

βρήκε αρτηρία καθαρής σκέψης

και με το επιχειρηματικό του πνεύμα 

την μοσχοπούλησε 

στους εμπόρους των σκληρών παραπλανήσεων

για προσωπική τους χρήση

χωρίς την ειδοποίηση όμως

πως η διαύγεια εθίζεται μόνο

στον ελιγμό του ανόθευτου Νου.

Έγκλημα Πάθους

Ένας άντρας κάθε βράδυ έπιανε την γυναίκα του να κοιμάται με άλλον εραστή.

Το πρώτο βράδυ την έπιασε στο κρεβάτι με τον φόβο του.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό φοβίες.

Το δεύτερο βράδυ την έπιασε με έναν του εφιάλτη.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό αγρύπνιες.

Το τρίτο βράδυ την έπιασε με το θυμό του.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό εκρήξεις.

Το τέταρτο βράδυ την βρήκε αγκαλιά με το θάνατο.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό τύψεις
και όλες είχαν κληρονομήσει στο βλέμμα
την αφοσίωση στον πατέρα τους.

Ο Άντρας μου πέθανε στον πόλεμο

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Σαν χθες θυμάμαι
φορούσε γκρίζο βλέμμα
και μία πανοπλία εγωισμού
το δάχτυλο οπλισμένο
ακουμπούσε στα μηνίγγια
κι ο άνεμος χαροπάλευε
δίνοντας αναπνοές στη νηφαλιότητα του Νου.

Σε μία στιγμή άπνοιας
λύθηκε το φιμωμένο της παράνοιας στόμα
κι ο στρατηγός ψιθύρισε πυρ..
Υπνωτισμένα σχεδόν
όπως κάθε στρατιώτης
πυροβόλησε πολεμώντας τον εαυτό του
τινάζοντας στον αέρα
τον Άντρα
που ερωτεύτηκε ο άμαχος εαυτός μου.

Έμεινα να κοιτώ.
Ένα κουβάρι φόβοι, σάρκες και σκιές.
Αιμορραγούσε ο Νους του.
Ξεχύθηκαν κατά πάνω μου οι εχθροί του.
SOS
εδώ μία Γυναίκα κι ένα Κορίτσι
άμαχος εαυτός.
Σώπασαν οι πυροβολισμοί
έχει κι ο πόλεμος την ηθική του.

Έμεινα να κοιτώ.
Το δάχτυλο του νεκρού τεντώνεται
προς το μέρος μου.
-Θα ρθω για σένα.

Εγώ δεν πεθαίνω όμως.
Νίκησα τους δαίμονες μου
πριν συστηθώ στους δικούς σου
κι αν μ άφηνες να τους μιλήσω
θα έληγε ερωτικά αυτός ο θάνατος
κι εσύ
ίσως μπορούσες να με ζήσεις.

Τάξη και Ασφάλεια

Είμαι καλή, είμαι όπως πρέπει να είμαι. Όχι όπως ειλικρινά με χρειάζεται η ανάγκη και η αγωνία του κάθε μαθητή στην τάξη μου, μα όπως το Υπουργείο θέλει τον κάθε υπάλληλό του. Τρέχω να βγάλω την ύλη, προσπερνώ τις σιωπές των μαθητών μου μονολογώντας "τί καλά παιδιά που είναι! τί υπάκουα!", ενώ η σιωπή τους στην πρώτη εμβάθυνση σημαίνει απουσία. Κάνω μάθημα στα σώματα των μαθητών που πάντα είναι παρόντα στην τάξη. Δεν κάνω μάθημα στο μυαλό τους. Τα μάτια κοιτούν στον πίνακα και σε μένα που απαγγέλλω καλά το ποίημα. Τα χέρια γράφουν, αντιγράφουν, γεμίζουν τετράδια. Ο νους φυγάς. Δεν τον συλλαμβάνει κανείς. Το αγκίστρι με το οποίο εξοπλίστηκαν  οι καθηγητές της σύγχρονης εποχής είναι μικρό. Τα ψάρια μεγάλωσαν. Δεν πιάνονται πια. Και το ξύλο επιτρέπεται αόρατα, αν είναι να μαστιγώσεις την ψυχή του ανθρώπου. Μα οι παιδικές ψυχές δεν υποτάσσονται. Δεν. Τα ψάρια αμολύθηκαν σε ωκεανούς που ούτε τους βάζει ο νους του ανθρώπου. Ψιλιάστηκαν πως το νόημα των πραγμάτων είναι πιο μακριά από τον χώρο όπου διεξάγεται αυτό το πείραμα.Τα Υποκείμενα του πειράματος το σκασαν, ενώ οι επιστήμονες έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι εν εξελίξει η διαδικασία.

Παρατηρώ τα ρούχα τους, τη στάση του σώματος, τον τρόπο που οργανώνουν ή δεν οργανώνουν τις τσάντες τους, μα δεν μπορώ να δω την προβολή της ψυχής τους στο βλέμμα. Μηχανικό βλέμμα, μηχανικής παρουσίας. Είναι εδώ. μα λείπουν. Οι αίθουσες απέκτησαν επιτέλους τάξη κι ασφάλεια. Κανείς δεν αυθαδιάζει. Κανείς δεν κάνει φασαρία. Τέρμα οι ωριαίες, τέρμα οι καταγραφές στο ποινολόγιο, τέρμα οι τιμωρίες. Τα άδεια σώματα δεν δημιουργούν πρόβλημα. Δεν έχουν φωνή. Δεν έχουν αντιρρήσεις. Υπακούν βουβά στις επιταγές του κάθε καθηγητάκου, ο οποίος αυταπατάται νιώθοντας πως έχει τον έλεγχο της τάξης. Οι μαθητές το χουν σκάσει από το σχολείο. Τα παιδιά το 'χουν σκάσει από το σπίτι και κανείς δεν πήρε χαμπάρι πού τριγυρνούν τόσες εξεγερμένες Ψυχές! Πού διαδηλώνουν Ζωή? ή μήπως δεν διαδηλώνουν? ή μήπως ζουν σε άλλη διάσταση όσα η πραγματικότητα τους στερεί?...

Το 45λεπτο πέρασε. Έκανα καλά τη δουλειά μου. Παρέδωσα το επόμενο μάθημα. Χτύπησε κουδούνι. Βγήκαμε διάλειμμα. Ξαναχτύπησε κουδούνι. Μπήκαμε στην αίθουσα. Όλα κυλούν ρολόι. Επιτέλους τάξη κι ασφάλεια.Τα άδεια σώματα δεν δημιουργούν πρόβλημα.

Μόνο ο απολυμένος επιστάτης που περνά πού και πού έξω από το σχολείο, κι  έχει μνήμες άλλης εποχής, αναρωτιέται "Πού να πήγαν αλήθεια τα παιδιά?" παρόλο που βλέπει τα σώματά τους στο χώρο να κινούνται.

Οι υπόλοιποι, καθηγητές και γονείς, προσποιούμαστε πως δεν καταλάβαμε τίποτα.

Διαπίστωση

Το σκίτσο είναι του Γιού μου, που ξέρει να εμπνέεται από το ελάχιστο.

Ακόμη κι αν ρημάξουν τη ζωή σου
οι λωποδύτες
τη Γνώση δεν μπορεί να σου την κλέψει κανείς.

Το να γνωρίζεις να χειρίζεσαι ένα μηχάνημα
ένα σύστημα
ένα εξάρτημα αυτού του Γιγαντιαίου Κόσμου
είναι άχρηστο αν
σου αρπάξουν το μηχάνημα
το σύστημα
το εξάρτημα.

Το να μάθεις να χειρίζεσαι τη Δύναμη του μυαλού σου
είναι μία Γνώση πολύτιμη
που δε χάνεται ποτέ
ακόμη κι όταν το μυαλό σου το χάσεις,
ίσως από Έρωτα.

Εστίαση..

Η φωτογραφία είναι του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο και την δανείστηκα από εδώ:

http://www.cinemag.gr/article.asp?catid=38364&subid=2&pubid=130019062

Ταξίδευα χρόνια
προς σ' αυτό το αχανές
σεληνιακό θα λεγες τοπίο
που στην κάθε σφαιρική ματιά
είχε να εξιστορήσει
τόμους ανείπωτης ιστορίας
κι εγώ
ημίτυφλη εκ γενετής
έστρεψα το ποίημα
στο ένα χαλίκι
που τρύπησε την γυμνή πατούσα
του μυαλού μου
σαν αγκάθι
που ήθελε να φυτέψει στο βήμα μου
έναν κήπο από τριανταφυλλιές.

Αλίκη

Την εικόνα δανείστηκα από εδώ:

http://creepypasta.wikia.com/wiki/Hole?file=Dark_room_2_by_stefanie_d_f-d3j1e1f.jpg

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Σ΄αυτήν την αποθήκη
με τα γόνατα αγκαλιά
σαν γιγάντια Αλίκη
που παραμύθια ξεγεννά
κάθομαι ουρλιάζω
με σιγαστήρα στη φωνή
ενόρκους να διχάζω
μ' αθώα ενοχή.

Ο μυθιστοριογράφος
συντάσσει πρακτικά
καθώς ο αγιογράφος
μου χαράζει φυλαχτά
μ' ονόματα αθώων
που δικάστηκαν ισόβια
και μορφές ψυχών
που φτερούγισαν νυχτόβια.

Με βάζουν κι υπογράφω
την απόγνωσή μου
παράφορα υπάρχω
μες στη φυλακή μου
κι ο μικρός μου ο μύθος
αυτή η αποθήκη
δεν είναι καν στίχος
παρά μία καταδίκη..
δε θ' ανακοινωθεί
στο συνήγορό μου
που έχει ταυτιστεί
με τον εαυτό μου.

Όλοι πληρωμένοι
να κάνουν αυτό που πρέπει
κι εγώ δασκαλεμένη
να κλαίω στον καθρέφτη
να με ικετεύω
να μην αυτοκτονήσω
χρόνο να ξεκλέβω
πριν λιποτακτήσω.
Σκάβουν οι αρουραίοι
κάτω απ' το σανίδι
εταίροι ευρωπαίοι
στήνουν το παιχνίδι.

Όλοι μου οι σύμμαχοι
όρνια που πεινάνε
σκύψαν στη ζωή μου
και αιμοδιψάνε
κόβω το κορμάκι μου
και τους το μοιράζω
κι ύστερα μονάχη μου
κάθομαι ουρλιάζω
κι όλο μέσα βαθαίνουνε
οι αντίλαλοί μου
και πάντα πληθαίνουνε
οι κατήγοροί μου.

Φόνος στο φόνο
αρχαία μου δίκη
ήθελα μόνο
αυτή η  Αλίκη
του μελλοθάνατου εαυτού μου
η ερωμένη
να 'ναι στον επίλογο
αθωωμένη.

Εκκολαπτόμενοι Καλλιτέχνες

 Η πρόσκληση ανέφερε ευφάνταστα: "Η εντιμότητα του προσώπου και τα χρώματα της ζωής".

Καιρό είχα να δω έντιμα πρόσωπα - συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου που κοιτώ κάθε μέρα στον καθρέφτη! Αναλογίζομαι πως εμείς οι μεγάλοι νοθευτήκαμε επιτυχώς από τις επιταγές της σύγχρονης εποχής και πουλήσαμε στους ενεχυροδανειστές την ειλικρίνεια των ρυτίδων μας.

Στις 19.20 ήμουν στο Φουαγιέ του Πνευματικού Κέντρου Γιαννιτσών. Ο χώρος γεμάτος καλλιτεχνικά αποτυπώματα των μαθητών του Τομέα Εφαρμοσμένων Τεχνών του 2ου ΕΠΑΛ Γιαννιτσών. Ένας τομέας που είχε καταργηθεί και ξαναλειτούργησε, ακριβώς για να τονίσει περίτρανα τις αυθαιρεσίες των ιθυνόντων στο πεδίο της Εκπαίδευσης.

Οι υπεύθυνες καθηγήτριες Ελένη Κορδολαίμη και Αναστασία Ευαγγελοπούλου δεν δίδαξαν απλά τεχνοτροπίες δημιουργίας στους  μαθητές τους, μα τους ενέπνευσαν ώστε να υπερβούν τους εαυτούς τους και να χωρέσουν στο κουστούμι του Καλλιτέχνη που υπόσχεται Δημιουργίες υπό το βλέμμα του σκεπτόμενου Ανθρώπου, ο οποίος κοιτά πίσω από τα σχήματα και τα χρώματα και νιώθει τους κραδασμούς της αλήθειας των πραγμάτων.

Το έχω αναφέρει ξανά, με αφορμή Μαθητικούς Διαγωνισμούς Ποίησης που έφεραν στο φως πτυχές των παιδιών που ξεβολεύουν τους μεγάλους και που καρφώνουν στο τσάκρα της παράλογης λογικής μας ένα Κατηγορώ για τα λάθη που δεν τολμάμε καν ν' αναγνωρίσουμε. Τα παιδιά είναι πολλά περισσότερα από επαναστατημένοι έφηβοι χωρίς αιτία. Γνωρίζουν πολύ καλά τί κρύβουμε στα κεφάλαια της Ιστορίας που δεν τους διδάσκουμε και το θίγουν ευθαρσώς μέσα από τον ελεύθερο λογοτεχνικό τους λόγο και μέσα από την ελεύθερη καλλιτεχνική τους ματιά.

Με παράξενα σκουλαρίκια. Ίσως με τατουάζ. Ντυμένα άλλοτε  με τα επίσημά τους ρούχα, κι άλλοτε με σκισμένα τζιν. Με τσάντες, θρανία και τοίχους γεμάτα συνθήματα, χωρίς πάλι να χωράνε την εξιστόρηση του κόσμου μέσα από τα μάτια τους.

Αυτά τα παιδιά που κατηγορούμε ως μόνιμους θαμώνες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που τους προσάπτουμε διάσπαση προσοχής, αδιαφορία, που τους αποδίδουμε την ετικέτα του απολιτίκ, που τα κατηγορούμε για ανορθογραφία... Αυτά τα παιδιά έχουν άποψη και την εκφράζουν όταν τους δοθεί κίνητρο και βήμα.

Το κίνητρο δόθηκε. Και το βήμα επίσης. Οι μαθητές μίλησαν με το Έργο τους υπό την ενθάρρυνση των καθηγητριών τους. Και σίγουρα έχουν πολλά ακόμη να πουν.

Εύχομαι η Έκπληξη που δημιουργήθηκε στις Εντυπώσεις μου από τα Έργα των μαθητών να είναι διαχρονική και μετά από χρόνια το Καλλιτεχνικό τους Αποτύπωμα να αποκτήσει τόση Δύναμη, που να ουρλιάζει μπρος στη σιωπή των βολεμένων ανθρώπων.