Τίποτε δεν δημιουργείται από το τίποτε...
Τα γράμματα ορατίζονται Πνεύματα και Δυνάμεις αόρατες..
η Μάγισσα
στο Νου σου πρώτα αναδύθηκε
από μετουσίωση Ανάγκης για εξώκοσμη επαφή
και έτσι άνθισαν τα κλαδιά του Στίχου σου....
Το βλέμμα της Ψυχής μου άδραξε το πιο μικρό κι εύθραυστο,
λύγισαν οι Αντοχές του,
το βαρος μου γονιμοποιήθηκε με το χώμα της πρώτης αυγής
στη γραμμή του Δικού σου Ορίζοντα...
και συλλήφθηκε ο φονιάς μου σαν έμβρυο
που λαχτάρησε να γεννηθεί
στο ΜεσοΔιάστημα δύο στροφών Μελοποιημένης Ποίησης....
κι εγώ κόντεψα Μάγισσα να γίνω
λίγο πριν ταραξεις τα νερά της Οπτικής μου Αυταπάτης
και με προσγειώσεις με μία απουσία Ειδώλων,
που απεγνωσμένα τα ζητούσα
για να νιώσω Υδάτινα Ευπροσάρμοστη στις Ποιητικές σου Εμμονές....
Μέσα σε ραγίσματα τυφλής Σιωπής
έχασα τον απόηχο της Σκέψης σου.....
Παρά λίγο να συγχρονιστούν Γραφή κι Ανάγνωση....
μα το βότσαλο της Ευχής
με ομόκεντρους Υδάτινους Γαλαξίες
με εκθρόνισε από το Ποσειδώνιο Βασίλειό σου
και ρωτώ με αθόρυβους πνιγμούς:
"Εγκλωβισμένη ποια βασίλισσα Κυριαρχεί των Νοημάτων?.."
Σαν στερηθώ την Ελευθερία μου
πώς να προκαλέσω σεσμικές ρωγμές στο Υπέδαφος της Σκέψης σου?....
Λευτέρωσέ μου τις Λέξεις,
από το Τίποτε πως να πιαστώ
όταν η Ανάγκη μου ζητά τα Πάντα?...
9 σχόλια:
Μέσα σε ραγίσματα τυφλής Σιωπής
έχασα τον απόηχο της Σκέψης σου.....
Είδες πόσο δύσκολα συγχρονίζεταιμερικές φορές
η Γραφή με την Ανάγνωση?..
κι εγώ Ασυγχρονιστη με τον Εαυτό μου
κατακερματισμένη
παρακολουθώ τη γονιμοποιημένη Σύλληψη..... του Φονιά μου...
Φιλάκι γλυκού Πρωινού....
ασυνάρτητης Περιγραφής.. μα να που κι έτσι κατάφερε ν'ανθίσει...
δεν εχω να πω πολλα...
ηρθα να σου αφησω ενα μεγαλο μπραβο!!
Πάντα κοντεύουμε στο ποίημα
Κι εκείνο πάντα σοφό
Ξεμακραίνει
ΕΚΦΡΑΣΟΥ
μάτια μου...
1. Υπαρχει μεγάλο και μικρό Ευχαριστώ?...
Μοιάζει σαν το "σ'αγαπώ" που του προσθέτουμε το Πολύ για να τονίσουμε την Γιγάντωση της Αγάπης..μα.... η Αγαπη ένα μεγεθος έχει παντα: Το Απειρο....
2. Χαίρομαι που κάτι σε συγκίνησε...κάποιες φορες η Εσωτερική μου Ροή προσπερνά την συμβατική Λογική μου....
Επιβεβαιώνω τον Ιονά και όντως γραφω ασυνάρτητα....
μα τότε παραξενα είμαι πιο Ελεύθερη να ζήσω, να πεθάνω και να αποπλανηθώ μεσα στο Ποίημα...
Σε φιλω γλυκά....
Μα πως ζητάς "Λευτέρωσέ μου τις Λέξεις" όταν θα ορκιζότανε κανείς ότι τις λέξεις εσύ τις έχεις δημιουργήσει.
Τον θαυμασμό μου που γονιμοποιείται από την έμπνευσή σου αφήνω.
Μαγική μου Χριστίνα
μέσα στο θαλασσα πνιγόμαστε
και όσο κοντά κι αν βρισκεται η Σανίδα Σωτηρίας
αν δεν μπορείς να την πιάσεις απλώνοντας το χέρι,
μοιάζει να βρίσκεται χίλιες Ζωές μακριά....
και το Ποίημα
Σανίδα Σωτηρίας
μα εγώ Πνινομαι
Σταυρώνομαι
Πεθαίνω
για να μάθω επιτέλους να Ζω...
Τα φιλιά μου ..... απόπειρες θανατου μεσα στο Φιλί της Ζωής....
Χριστόφορε
το κοριτσάκι γεννά...
ναι..
Ιδέες
Εικόνες
Νοήματα Πλεξούδες στα μακριά μαλλιά...
Το κοριτσάκι ξεπέρασε το Σύνορό της
και βαφτίζει τον Εαυτό της Νομά...
Τσιγγάνα ... όχι μετανάστρια ...
Nομάδα που γεύεται ομορφιές του κόσμου
με το Συναίσθημά της το Ατόφιο να ξεχειλίζει και να κερδίζει τους Δύσκολους Ανθρώπους που την στιγματίζουν με το Δάχτυλο στραμμμένο πανω στην Ιδιάζουσα Προφορά της....
το κοριτσάκι απόψε το Λένε Αελίτα
και με τα φλύαρα μάτια της ερωτεύεται τη Ζωή
έχοντας το παράθυρο παντα ανοιχτό τους Ήλιους της Ανθρώπινης Καρδιάς...
Σε φιλω με λαχτάρα, γιατί μου έλειψες...
τι λες ματια μου ? τι λες εσυ πλαθεις τις λεξεις !!!
Μάγε
Όλοι δημιουργούμε
Όλοι πλάθουμε
με πηλό την πλαστελίνη των στίχων
με μαχαιράκι την πένα
και αφού ψηθεί στον Ήλιο της Ανάγνωσης το "Ποίημα",
το τοποθετούμε στο περβαζάκι της Καρδιάς
να βλέπει Θεό..
Σε φιλώ γλυκά
Δημοσίευση σχολίου