Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

ILLusion ή απλά Ζωής Φωτογραφικό Στιγμιότυπο............



Την Φωτογραφία βρήκα να προσεύχεται στο ιερό της Φίλης μου Κωνσταντίνας Μιχου...
--------------------------------------------

Με το νύχι του δείκτη,
που τεντώνεται μία ίντσα πιο πέρα 
από το θράσος της φωνής μου πάνω στο ΑΜΗΝ της,
χαράζω το τσάκρα στο μέτωπο
και το αίμα λευτερώνεται,
ο αέρας εισπνέεται από τη λεύτερη σκέψη 
και το δωμάτιο πλημμυρίζει
-ενυδρείο σταυρωμένων Εαυτών...

Ψαρεύομαι από τα πρώτα δίχτυα
κι Εσύ με φωτογραφίΖεις νεκρή, γυμνή, πλέουσα, κλαίουσα
πιο αλμυρή από το αίμα, το λάθος, τον πνιγμό αυτοπροσώπως.

Μέσα μου στρέφεις το φακό.
Με παλάμες ανοιχτές παλεύω να κρύψω τα κρυμμένα μου, 
τα απόρρητα, 
τα δικά μου.
Μάταιος κόπος.
Ο Θεός είναι, λένε, πανταχού παρών.
Με διαπερνά, 
με διαλύει, 
με κρεμά στο αγκίστρι των Ψευδαισθήσεων της Γήινης Αντοχής μου.

ΜελανιάΖω.
Άδειασαν αγγεία και νευρώνες.
Αιμορραγώ θάλασσες.
Σπάνε τα νερά του τοκετού μου.
ΜαυρίΖω.
Βαθαίνω στον πόνο της γέννας. 
Γεννώ καταδίκες Ελπίδας 
μέσα από ουρλιαχτά παιδικής προσευχής.

Στα λέπια μου επάνω γλιστρά ο Σταυρός μου
και λυτρώνομαι.

Δεν είναι του φακού το Κλικ.
Ένα Μάτι είναι
-σε υπόγεια δάκρυα βυθισμένο-
που κλείνει συνωμοτικά
και με απαΘανατίΖει
τις Ώρες που βγαίνω από τον Εαυτό μου
και ψευδαισθητικά εισακούγομαι
σαν Προσευχή Παιδιού σε κρίση ειλικρίνειας
ενός εφιάλτη,
ή μιας Ζωής με Αποκλειστικότητα Θανάτου.



6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γιατί με μεθάς όταν σε διαβάζω Κάκια? Το να είσαι ο Εαυτός σου άραγε που σε οδηγεί όταν δεν ξέρουν να σε διαβάζουν?
Σε ευχαριστώ για τα ταξίδια...
Κατερίνα

Sideras είπε...

Γυναίκας Φωτογραφικό Στιγμιότυπο............ με όλη εκείνη την αλήθεια του είναι της.

Όπως και να έχει, σιδερένια καλησπέρα σου αφήνω.

~reflection~ είπε...

Mayumi

Είναι που όλοι πάνω στο κλάμα του Εφιάλτη μας
την ίδια προσευχή ξεστομίΖουμε,
με τον ίδιο Εχθρό ξαπλώνουμε,
με τον ίδιο Σύμμαχο αγκαλιαζόμαστε,
τον ίδιο Θεό σταυρώνουμε:

αυτόν που κατοικεί μέσα στον θνητό, επίγειο, φθαρτό Εαυτό μας....

~reflection~ είπε...

Mayumi

Είναι που όλοι πάνω στο κλάμα του Εφιάλτη μας
την ίδια προσευχή ξεστομίΖουμε,
με τον ίδιο Εχθρό ξαπλώνουμε,
με τον ίδιο Σύμμαχο αγκαλιαζόμαστε,
τον ίδιο Θεό σταυρώνουμε:

αυτόν που κατοικεί μέσα στον θνητό, επίγειο, φθαρτό Εαυτό μας....

~reflection~ είπε...

Κατερίνα

δεν αναρωτήθηκα ποτέ...
απλά διέσχιΖα το Δρόμο.....
Ο Καθένας μπορεί να διαβάΖΕΙ τον δικό του παράδρομο,
πάντως στο "Τέλος" όλοι καταλήγουμε στο ίδιο Δέλτα,
όπου όλα τα Ποτάμια εκβάλλον στην ίδια Θάλασσα......

~reflection~ είπε...

Sideras

Ατσάλινες οι Γυναίκες
κρατούν δεμένο στον αφαλό τους το Μυστικό της Ζωής...

Δεν τις φοβάμαι... Αντέχουν τις Πρόβες Θανάτου...

Τον Άντρα φοβάμαι
όταν βγαίνει από το γνώριμο πεδίο μάχης των δικών του Πολέμων
και με άγνοια κινδύΝου εισέρχεται στο πεδίο των Ειδικών Δυνάμεων της Δίκοπης Αντοχής,
που απαιτεί να ΓΕΝΝΑΣ Εαυτούς για να επιβιώσεις.....