Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Μελλοθάνατη



Δεν υπήρχε το δωμάτιο
ούτε το σώμα μου
ούτε το κτίριο
ούτε η πλατεία
ένα κρεβάτι μόνο
σανίδα σωτηρίας
σ' ένα ωκεάνιο ναυάγιο Εαυτού
και δεν είχα φωνή για βοήθεια
ούτε ανάσα
ούτε χρόνο
ούτε δεύτερη ευκαιρία
έναν θάνατο μόνο
σανίδα σωτηρίας
σε μία αυτοκτονική πραγματικότητα
και δεν σκέφτηκα
δεν αργοπόρησα
δεν μετάνιωσα
δεν πόνεσα καθόλου.

Ξήλωνα το δέρμα μου
για να σε ντύσω 
κι έμενα με φλέβες γυμνές
εκτεθειμένη στη ζέστη μιας αγκαλιάς
που εξάτμιζε τον ενεστώτα μου
κι ολόκληρη γινόμουν
το παρελθόν μιας νύχτας
που μελλοθάνατη
έριχνε άγκυρα στα μάτια σου.

Δεν υπήρξα ποτέ
-έτσι-
Κι αν κάτι τάραξε τα νερά της Ανυπαρξίας μου
ήταν η Επιθυμία μου να σε χωρέσω 
στα Ποιήματα
που γεννούν τους αυριανούς Εαυτούς μου
με τους οποίους θα ρθω ξανά
να σου συστηθώ από την Αρχή
μία αμετανόητα μελλοθάνατη
που ρίχνει ναυάγια στα μάτια σου...



10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι και σανίδα σωτηρίας σε αυτή την πραγματικότητα δεν βοηθά εγώ θα ήμουν και πάλι μελλοθάνατη. Αυτή η αγκαλιά είναι που μου ρίχνει την άγκυρα και δεν μπορώ να συνεχίσω. Ταξίδεψα σε ωκεανούς, έκανα το γύρο του κόσμου αλλά πάλι εδώ σε αυτή την αγκαλιά. Μελλοθάνατη τώρα γυρεύω τα Ποιήματα που θα με μαγέψουν, να προχωρήσω και να κάνω μια νέα αρχή

~reflection~ είπε...

Ανώνυμη

δεν είναι Καταδίκη αυτός ο Θάνατος της κομμένης Ανάσας. Είναι η Νέα Αρχή που διαλύει το παλιό καθεστώς του Εαυτού και γεννά νέο. Νέα ψηφίσματα εμπιστοσύνης στην Επιμονή της ίδιας Επιλογής.
Σε κάθε Ποίημα ξαπλώνω νεκρή.
Η τελευταία τελεία πάντα σφαίρα που με βρίσκει στην καρδιά ή στο τσάκρα ανάμεσα στα μάτια και με κόβει στα δύο.
Ποτέ δε φοβήθηκα το παιχνίδι με τα όπλα. Κάθισα ευθυτενής και μελλοθάνατη απέναντι στην κάννη τους και γελούσα με τις συμπτώσεις...
Ομολογούσα στον Ανακριτή πως τυχαία βρέθηκα μπροστά στο Εκτελεστικό Απόσπασμα, μέσα στο Ναυάγιο, δίπλα στην Έκρηξη...
Δεν έγινα ποτέ πιστευτή...
Πάντα θεωρείται πως κάτι σκαρώνω...
πως κουβαλώ εκρηκτικά, κι ας κυκλοφορώ γυμνή...
πως χρησιμοποιώ τις άγκυρες για να μαχαιρώσω το σκαρί, το κορμί, το καράβι, το ταξίδι, κι ας φοράω γάντια γυναικείας αδυναμίας στα χέρια μου...
Σηκώνονται οι άγκυρες να χρησιμοποιηθούν σαν.... σουγιάδες?....

Μόνο στο ξήλωμα του Εαυτού δεν είχαν αντιρρήσεις.
Είχα απτά σημάδια πως προσφέρθηκα αφειδώς
εκεί όπου Ερωτεύτηκα Ζωή και Θάνατο...
Εκεί όπου
κάθε Τέλος μου ταυτίζεται με την κάθε Νέα μου Αρχή...


Ανώνυμος είπε...

Και τι γίνεται λοιπόν αν οι άγκυρες χρησιμοποιηθούν σαν σουγιάδες και τα εκρηκτικά που κουβαλάς είναι η αιτία ότι βρέθηκες δίπλα στην έκρηξη ? Από πότε τα Ποιήματα σου παίρνουν την ζωή ? Και το τραγούδι που παίζει αυτή την στιγμή τι ρόλο του ανάθεσαν ?

~reflection~ είπε...

Έρχεται μια στιγμή που παύει να περιπλανιέται τριγύρω αυτός ο επίπλαστος διαχωρισμός:
Ποίημα - Ζωή

Ίσως είναι η στιγμή που εκτοξεύεται η σφαίρα και κατευθύνεται στο κέντρο της Ύπαρξης.
Η Σφαίρα μόνιμα εμφανίζεται Αλληγορικά μέσα στη Βιογραφία μας.
Μένει μόνο η αναγνώρισή της.

Τί γίνεται λοιπόν όταν το Ποίημα ταυτίζεται με τη Ζωή και ο δυναμίτης ενός συνειρμού με τα εκρηκτικά που ανατινάζουν τη Ζωή μας?....
Τί γίνεται όταν ο Δολοφόνος είναι ταυτόχρονα και ο Φύλακας Άγγελος?....

Τί γίνεται όταν το ίδιο χέρι {το δικό μας ή του Άλλου} είναι άγκυρα και σουγιάς μαζί?...
Τότε πώς τείνεις χειραψία?.... Πώς αγγίζεις Ευτυχίες?...
Πώς παίζεις μουσική στις Γιορτές των μελλοθάνατων Εαυτών?...

Γιατί περιμένεις να έχω στα συρτάρια μου τις απαντήσεις του Ποιήματος ή της Ζωής, έστω της δικής μου?...

Το μόνο που ξέρω με σιγουριά {...!!!...} είναι πως το τραγούδι που παίζει είναι Σωματοφύλακας. Με προστατεύει από τους τυχαίους Δολοφόνους κι ενεργεί Υπέρ του Ενός.
Πριονίζει το σενάριο του ΚειμέΝου μου και αφήνει το αίμα να τρέξει, πριν η ματιά των αναγνώσεων τρυπήσει την αχίλλειο πτέρνα μου...

Το Τραγούδι διασφαλίζει πως ο Μελλοθάνατος Εαυτός μου,
που κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος μέσα στο Ποίημα και στη Ζωή,
θα βρει το Θάνατο που του Αξίζει,
και δεν θα πληγωθεί θανάσιμα από τη σφαίρα κάποιου Ελεύθερου κι Αδέξιου Σκοπευτή...
--------------------


Άλλος Θάνατος από τον Έρωτα δεν υπάρχει που να μας αξίΖει...
τότε δικαιώνονται όλα τα σύνεργα του Εγκλήματος που μας αφορά.




Ανώνυμος είπε...

Το τραγούδι σωματοφύλακας ??? Αυτό δεν το είχα σκεφτεί.. Σε προστατεύει από τον κίνδυνο και τι γίνεται όταν τελειώσει αυτό το υπέροχο κομμάτι ?? Κάτι μου λέει ότι δεν τελειώνει ποτέ γιατί συνεχίζει η μελωδία να ακούγεται ακόμα και αν το κομμάτι έχει τελειώσει σωστά ? Δεν ακουμπάς τα χέρια φεύγεις μακριά από όλα και αντί για χειραψία ανοίγεις την αγκαλιά σου και αν η άγκυρα παίξει το πραγματικό της ρόλο θα είναι αργά, αν ο σουγιάς γίνει ένα με την άγκυρα τότε πάλι θα είναι αργά γυρισμός δεν υπάρχει μόνο το τραγούδι να παίζει το ρόλο του και αν μπορέσει θα σε σώσει......

Paraskevi Lamprini M. είπε...

μια μελλοθάνατη.. που η ελπίδα της για την αγάπη, και τον έρωτα την κάνει τρισευτυχισμένη.... τουλάχιστον, έχει κάποιον να αγαπήσει!!!...
πολύ ωραίο...

~reflection~ είπε...

Δεν επενδύω στη Σωτηρία...
Η Ζωή είναι ο Δρόμος προς το Θάνατο
και θέλω αυτή η Διαδρομή να είναι γεμάτη Εξερευνήσεις,
ακόμη κι αν ολόκληρο το Σύμπαν που θ' ανιχνεύσω απλώνεται στην πλάτη ενός Ναυαγού,
που ξέρει να φιλοξενεί Ερωτικές Πομπηίες στο Αίμα του...

Το δύσκολο είναι να βρεθεί Συνοδοιπόρος στο Θάνατο...
Δολοφόνοι υπάρχουν πολλοί....
Ταξιδευτές άλλοι τόσοι...
Αφοσιωμένοι στην Ιερότητα του Σκοπού {της Ζωής, του Έρωτα και του Ποιήματος} ελάχιστοι...

Τους Θανάτους μου τους κρατώ για Κείνο το Συναπάντημα...το Ένα....

~reflection~ είπε...

Λαμπρινή

Κάθε μέρα ένας παλιός Εαυτός πεθαίνει...
Κάθε Νύχτα -ειδικά οι Αφιερωμένες- αυτοκτονεί το πρωί...
Κάθε Εμπειρία θανατώνεται με την εκκίνηση της επόμενης...

Είμαι από κείΝους τους Νεκρούς που επιστρέφουν μαζί με το ΔολοΦόνο στον Ιερό τόπο του εγκλήματος...
Είμαι από κείΝους τους Νεκρούς που σαν τον παλιό στρατιώτη,
και μία δεύτερη φορά
θα πέθαιναν
καλύτερ' απ' την πρώτη!....


Χρήστος Θηβαίος - Παλιός Στρατιώτης

Νimertis είπε...

πολύ πολύ...
πολύ πολύ πολύ δυνατό!!!

υποκλίνομαι!

~reflection~ είπε...

Νημερτή

ξέρεις πως τη Σφραγίδα σου την μετρώ με απειρώσεις!...

Οι μυημένες εστιάσεις επισφραγίζουν την Αξία των Θανάτων μας...
Εδώ οι Θάνατοι είναι τ' αποσιωπητικά μιας Ζωής που με πείσμα συνεχίζεται και στο Ποίημα και στην Πραγματικότητα...
Όσο κορυφώνεται η Αξία τους, γίνεται Δύναμη η Αδυναμία που τους συνοδεύει!

Σε φιλώ.