Περιμένοντας την ΠανΣέληνο

Η φωτογραφία εκλάπη από ΕΔΩ:

http://pas-steak.deviantart.com/art/Try-to-catch-the-Moon-98591950

Το είχα βάλει σκοπό να γειώσω στο χώμα μου τη Σελήνη.  Τόσες ζωές την κοιτούσα από το  κελί μου, λαχταρώντας να με διαπεράσει το ρεύμα της φωταγωγημένης ώχρας. Να μεταλάβω στο σφαιρικό μου κύτταρο την Κορύφωση του Κύκλου της, που τόσο μοιάζει με τον Κύκλο της Γυναίκας και της Ζωής. 

Τόσο καιρό μού έπνιγε με ασφυξία τον λαιμό η φεγγαράδα, που σαν λεπίδα χάραξε το σκοτάδι μου. Ανέβαινε μέσα μου η θερμοκρασία, έπεφτε έξω το θερμόμετρο. Έπαιζαν με τις αντοχές μου οι θεοί και οι δαίμονες, τρελαίνοντας τον διακόπτη: Καλό/Κακό. Ο αέρας πηχτός και το στόμα γεμάτο από έναν κακομαγειρεμένο χυλό αιώνιας πείνας και στυφής μοναξιάς. Η Σελήνη αμόλυντη άπλωνε στο σκοινί του χρόνου τα βρεγμένα όνειρα του κόσμου. Την ερωτευόμουν. Την μισούσα. Ήθελα ν' απλώσω το χέρι να την φτάσω, να της κόψω κομμάτι, να γλυκάνω με χλωμό φως το στόμα μου... μα μου έλειπαν κομμάτια.

Σε πειράματα που κόβουν την Ανάσα, πρέπει να είμαστε 2. Να συμπληρώνουμε εισπνοές ο ένας στον άλλο. Να με ολοκληρώνεις, όταν διαλύομαι. Να με γλιτώνεις, όταν η θνητή μου μόνωση καταστρέφεται από τα υψηλά Volt μιας τρέλας. Να σε θέτω σε κίνδυνο. Να με θέτεις υπό την προστασία σου.

Άνιση η συμπόρευση. Ξέρω. Εσύ ο πολύτιμος. Εγώ η τρελή. Θα σου ζητήσω να πατήσω στους ώμους σου, να φτάσω πιο κοντά στη Σελήνη. Μη μου αρνηθείς.

Με αντέχεις. Διαβάζεις το χάρτη  και επιλέγεις συντεταγμένες πλούσιου υπεδάφους. Μου ανακοινώνεις. 

Υπάρχει ένα νησί στο ποτάμι. Οι κυνηγοί, που στήνουν παγίδες σ’ ό,τι ματώνει, το γνωρίζουν καλά. Για να φτάσεις ως εκεί, πρέπει να απλώσεις γέφυρα το κορμί,  να περάσει από πάνω του ο Εαυτός.

Τους οπλισμένους τους υποδέχονται κραυγές νεκρών ζώων. Τους αθώους τους υποδέχονται τα νεογνά μιας αγέλης ανθρώπων υπό εξαφάνιση. Ανθρώπων, που μάλλον δε γεννήθηκαν ποτέ. Στοιχειά.

Είναι σημαντικό να γίνουν όλα σωστά. Στην όχθη ξεντύνουμε τον Εαυτό από τα κουρέλια του πολιτισμού και με χούφτες ντυνόμαστε με ΠανΣέληνο ποταμίσιο νερό, ραμμένο στα μέτρα μας.  Αν δεν μουσκέψει το χώμα μας, πώς θα μας διαπεράσει λυτρωτικά το σεληνιακό ρεύμα?...

Ετοιμάζω την γεφύρωση του κυκλώματος. Γειωτής μία παράξενη αλυσίδα, που περνά από το στομάχι μου και καταλήγει διχαλωτή στη γλώσσα και  στην παλάμη μου. Μία διατροφική αλυσίδα με κρίκους από κραυγές σφαγιασμένων ζώων και ανθρώπων, που θυσιάστηκαν, με την ανοχή μου, για να εξελιχθεί ο ματωμένος αυτός κόσμος. Θα πληρώσω για όλα τα χρόνια της σιωπής μου, της παθητικής μου συνενοχής, του εγκλεισμού μου στο χρυσό κελί των βολεμένων. Διάλεξα τρόπο πληρωμής. Να με διαπεράσει, έτσι υγρή όπως είμαι από τα δάκρυα και από το ποταμίσιο νερό, το ΠανΣέληνο ρεύμα. Άσε με να φτάσω ψηλά και ν’ αγγίξω με βρεγμένα χέρια το Φεγγάρι. Άσε να με τινάξει λιπόθυμη στο κενό. Μαζί σου δε φοβάμαι. Μαζί σου δε διαλύομαι. Μαζί σου αντέχω.

Τεντώνω το χέρι να γαντζωθεί ο αντίχειρας στο μπαλκόνι της Σελήνης…

Μυρμηγκιάζω. Κόβεται η Αναπνοή μου. Υψώνομαι. Γειώνομαι. Πεθαίνω.

Βρισκόμαστε στο κέντρο του νησιού, στο κέντρο της γης, στο κέντρο της αγκαλιάς.

Σε πειράματα που κόβουν την Ανάσα, πρέπει να είμαστε 2. Να συμπληρώνουμε εισπνοές, ο ένας στον άλλο. …

Σε θέτω σε κίνδυνο. Με θέτεις υπό την προστασία σου. Άνιση η συμπόρευση. Ξέρω. Εσύ ο πολύτιμος. Εγώ η τρελή. Θα σου ζητήσω να μ’ αγαπάς. Μη μου αρνηθείς. Έχω συναινέσει σε πολλά εγκλήματα αυτού του κόσμου. Μα είμαι έτοιμη ν’ αλλάξω.