Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Υπότιτλοι Αρχής...


Το πρωί ανατέλλω
χαϊδεύω τη γάτα
με φιλάω στον καθρέφτη
-ναι, μ΄αγαπάω τα πρωινά-
καλημερίζω τους γείτονες
χαμογελάω στον τροχονόμο
-ανθρώπινα-
είμαι ανοιχτή στα παιδιά
δεκτική προς όλους
-καλοπροαίρετα, δεν περιμένω επιστροφές-
συνεργάζομαι με τους συναδέλφους
είμαι συνεπής στις προθεσμίες
εμπλέκομαι με πολλά
στέλνω mail
οργανώνω εκδηλώσεις
παρακολουθώ τηλεδιάσκεψη
ενημερώνομαι
διαβάζω βιβλία
γράφω στο περιθώριο
διαβάζω κείμενα φίλων
κι ενίοτε σχολιάζω
ποτέ δε θα με δεις με εφημερίδες
εκτός τις σχολικές
ποτέ δεν παρακολουθώ τηλεόραση
μόνο κινηματογράφο
-τα λεφτά μου δεν φτάνουν πια-
τα μεγάλα θέματα τα συζητώ
με τον ζητιάνο στο δρόμο
με το παιδί
με την γιαγιά στο χωριό
ποτέ με τον δήμαρχο
ποτέ με τον βουλευτή
αυτοί δε συγκρατούν το μικρό σου όνομα
εκτός κι αν θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν
ή να σε βλάψουν.
Με ξέρει με το μικρό μου η ταμίας στο σούπερ μάρκετ
η κυρία στο φούρνο
όλοι οι γονείς των μαθητών μου
ο συντονιστής της συνάντησης εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ
εχθροί και φίλοι
μα το όνομά μου ποτέ δεν είχε τόση αξία
όση όταν το προφέρεις
η μέρα μου δεν έζησε τέτοιες κορυφώσεις
όπως όταν είναι να σε δω
η στιγμή μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ευτυχίας
η ευτυχία μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ζωής
και όταν κάποιες νύχτες με σκοτώνεις
ξαγρυπνώ ως το πρωί από το θάνατο
και σε κοιτάζω αθόρυβα
καθώς κοιμάσαι αγκαλιά με το άψυχο κορμί μου
που σαν από θαύμα
όσο το αγγίζεις επιμένει να αναπνέει...

Το πρωί ανατέλλω
με τον ίδιο τρόπο
μόνο και μόνο για να Δικαιώσω το Θαύμα
που διαρκώς ποντάρει επάνω μας...









6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολύ σωστά κι ανθρώπινα όσα γράφεις. Φαίνονται απλά δεν είναι όμως.
Αλλάζεις Κάκια. Σε παρακολουθώ χρόνια το βλέπω... Ωριμάζεις περνόντας φάσεις και μετά γίνεσαι επαναστατικά ανώριμη πάλι, (υπέροχο αυτό ! πάλι παιδί με ερωτηματικά). Θαυμάσια ακυρώτρια των πάντων και του εαυτού σου. Ετοιμη να καταλάβεις το επόμενο ύψωμα στο δρόμο σου...

Υπέροχο το Triumvirat που άκουγα όσο σε διάβαζα και όσο έγραφα. Τι φωνάρα ήταν αυτή !! Με καθήλωσε !
Και τι μου ήρθε στο μυαλό : το "θέλει μαγγιά για να αρνηθείς της σιγουριάς τα κυβικά..." το τραγούδι που έμελε να γίνει - σε κάποιες στιγμές - ο λατρεμένος κατήγορος μου, όπως το άκουγα χτυπώντας το κεφάλι μου σε τοίχους !

~reflection~ είπε...

Καζενάκι

ο πόνος πάντα έχει ανθρώπινη μορφή...
πιο ανθρώπινη από τον Έρωτα, ο οποίος οπλίζει το χέρι, τον Νου και στοχεύει στο κέντρο της Αντοχής...
Ο πόνος ενεργοποιεί την Ανάγκη...

"Θέλει μαγκιά" λοιπόν...

Ο Άντρας για να ενεργοποιήσει την Μαγκιά και τη Δ-ύναμή του,
"Θέλει την Γυναίκα" ΣυνΕργό του...

Είμαι διατεθειμένη να φτάσω στο τέρμα της αντοχής μου για να Δικαιώσω το Θαύμα,
όσο επώδυνος κι αν είναι ο αργός θάνατος που με παραμονεύει ώρες ώρες...

όμως ακόμη και το Βήμα στο Κενό χρειάζεται Ικανό Συνεργό για να γίνει το Κενό Παράδεισος.......

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Κάποιος πρέπει να πιστέψει σε σένα. Κάποιος πρέπει να πιστέψει σε όλους μας, κι όλοι μας πρέπει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας. Τελικά είναι ένα σφαιρικό ζήτημα πίστης που μας κρατάει όλους έξω.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Velvet είπε...

Το πιο πολυτιμο της ζωης μας
είναι αυτό που εννοείς

Τα υπολοιπα μικρα εως ασημαντα...


~reflection~ είπε...

Κωνσταντίνε

Οι διαχωριστικές γραμμές δεν υφίστανται στο υπερβατικό Σύμπαν της Δημιουργίας.
Ο εγωιστής ανθρώπινος Νους δημιούργησε την μεμβράνη οποιασδήποτε Σφαίρας για να νιώθει Μοναδικός αν θεωρεί πως είναι Εντός ή Απομονωμένος αν θεωρεί πως είναι Εκτός...

Η Πίστη είναι το μητρικό γάλα με το οποίο η Ζωή θρέφει τα Παιδιά της...

Γεννηθήκαμε πιστεύοντας στη Ζωή και στον Εαυτό μας...

Το ερώτημα που γεννιέται είναι:
Ποιος έμαθε στον μικρό άνθρωπο να χάνει την πίστη του και μία ζωή μετά να αγωνίζεται να την ξαναβρεί?.....

Εγώ είμαι τυχερή...
μπήκα στην σχολική τάξη της Ανθρωπότητας
διδάχθηκα πώς να χάνω την πίστη μου
μα στο ίδιο θρανίο με μένα κάθισε ένας Τρελός Τύπος, γεμάτος τατουάΖ και μου έμαθε πώς η Ζωή, η Πίστη, η Τρέλα και ο Έρωτας ΚερΔίζονται, αρκεί να βρεις ΑΥΤΟ για το οποίο ΑΞΙΖΕΙ να παλέψεις....και να στρέψεις ΟΛΕΣ σου τις Δυνάμεις ΠΑΝΩ του....

~reflection~ είπε...

Velvet

Έχω στα χέρια μου έναν κόκκο Συμπαντικής Ευτυχίας και μ' αυτόν μπορώ να Δημιουργήσω Νέα πυκνοκατοικημένα Σύμπαντα....

Όπως λέει και ο Δούκας:

"Δύο Τρελοί φτιάχνουν έναν πυκνοκατοικημένο Παράδεισο!!!"...

;-)