ΠΑΡΑ-θυμάκι....

Τέτοιες στιγμές οι Ώρες μου μικραίνουν
παιδιαρίζουν
θυμώνουν
δεν πάνε για Ύπνο....

Θέλουν λένε Παραμυθάκι....

κι Εγώ πάντα κουρασμένη
εχω ένα ΠΑΡΑ-θυμάκι υψωμένης φωνής
να τους αγριέψω
για να γίνει το δικό μου...

και κατσουφιάζει η ΖΩΗ
που όταν θυμάται τα Νιάτα της
εγώ δεν της κάνω το Χατίρι...

Απόψε όμως....

όλα θ'αλλάξουν.......


σσσσσσσσττττττττττ....

........ΠαραΜυθάκι.......

Λόγος

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Γειτονεύει το στέκι του λύκου
πάντα
με τη φωλιά της αθωότητας,
για να έχει λόγο να υπερασπιστεί
το Κορίτσι τα φεγγάρια του
και τον ασύνορο χορό του
γύρω και μέσα στη φωτιά,
που αν και κόκκινη
είναι πιο αθώα από τη στάχτη της
και πιο εχέμυθη από τον καπνό της.

.........ΑΝΘΡΩΠΟΥγεννα.........

Πνιγμένη ατμόσφαιρα τόσης ευφορίας..
βαθιά φωταψία σε μάτια Νεκρά...
Όμορφες Βιτρίνες και πουλιέμαι
αγοράζομαι, ξετυλίγομαι Δώρο κι Αντι-Δωρο Ζωής...
Χέρια τρεμάμενα
κι ο Φτωχός που δεν πιστεύει στην τύχη του
με λίγα ψίχουλα Νομίσματος
αγοράζει Καρδιές και Θωπεία...

Νανούρισέ με, σαν αν είχα αιώνες ξάγρυπνη
περιμενοντας Εκεινον τον Χριστό
που με απαρνήθηκε πριν ο Πέτρος απαρνηθεί τρεις...

Χρειάζομαι Αλήθεια.
Κρυμμένη στη Βασιλόπιτα, το φλουρί μου..
Κόβω με ακονισμένη Υποψία
και πριν σκοντάψει η Κόψη στο Νόμισμα
Ολισθαίνει στο Χρηματιστήριο της ΖΩΗΣ
η τιμή της Αληθειας μου...
πού να επενδυσει η Τύχη?...

Πληγώνομαι...
Χιονίζει δάκρυα κρυσταλωμένα,
μελομακαρωμένα σιρόπια μιας δήθεν Ευαισθησίας...
ΚΛΑΙΩ να με ΔΕΙ...
ο Χριστός?...
ο Ανθρωπος?...
ο Εαυτός μου?...
ΕΣΥ?...

Απολογισμός...
Τόσα ΧΡΙΣΤΟΥγεννα να γεννιέται ο Χριστός
να βαδίζει Παραβολές και Ύμνους
να Σταυρώνεται να Ανασταίνεται ξανα...
κι ο Ανθρωπος πουθενά να χειροκροτήσει με ΨΥΧΗ
το Μέγα Σενάριο της Σωτηρίας....

Κουραστηκα...
Απαγορεύονται τα γελια...
Σβήνω τα λαμπάκια της Αγωνίας μου
αν θα πουληθω και φετος ή Όχι!...
Κατεβαινω από την Βιτρίνα, το Σανίδι, το Καλάμι μου...

Σκάρτη Πρωταγωνίστρια μιας Κάλπικης Λίρας
που ζει ένα Deja vu Δραχμής...

Απογυμνωνομαι...
Μενω αστεΓΗ, διπλα σ'ενα Δεντρο Ανθρωπινης Ρίζας...
ΜΗΝ καλαντίσεις
ΑΝ δεν εχεις σκοπό να το στολίσεις με την ΨΥΧΗ σου!!!!

Ζητείται Ανθρωπος για τα Φετινα ΑΝΘΡΩΠΟΥγεννα....

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?????????......

.....Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου......

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου...

να πετάς την ΩραιοΠοίηση του Εαυτού σου στον Καιάδα
και να αγριεύεις με γρατζουνιές την Αφή πάνω στο Χώμα της Αποτύπωσης...
Να αφήνεις να σκιστεί το ακριβό σου Ρούχο
και να ξηλωθεί το μεσοφόρι της Καρδιάς σου...
Να αφήνεις ξέπλεκα τα μαλλιά της Ζωής
κι ας οι τούφες κρύβουν την Ορατότητα του ΝΟΥ...

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου...
την Αυθεντία σου να πουλάς όσο όσο στο παζάρι των Ανεμων..
το γόητρό σου να κατακερματίζεις και να ταΐζεις τις ΕΣΩφωνές της Αδυναμίας σου...
να σπάς τη Βιτρίνα του High Profile
και να έρχεσαι ζητιάνος της ίδιας σου της ΖΩΗΣ
να επαιτήσεις δικαίωμα αναΔόμησης ΕΣΩχώρου Αντίληψης
γιατί η ΕξΟικείωση με το ΦΩΣ
σε καλομαθαίνει και παύεις να εκτιμάς τα ΑυτοΝόητα....

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου,
για να εκτιμήσεις από την Αρχή το ψεγάδι της Διαφοροποίησής σου από το Πλήθος των Ωραίων και Ακριβοπληρωμένων Ηθοποιών της ΖΩΗΣ......

~Τρωτή~

Οι δανδέλες
από σύρμα
για να απλώνω τα μουσκεμένα Όνειρα
να στεγνώνει το Χώμα της Ψυχής μου...

Η χτένα
ατσάλινη
να ξεμπλέκω τις τούφες της Σκέψης,
όταν μπλέκονται οι Επιθυμίες ξεριζωμού
με τις Ρίζες της Ζωής μου...

κι όμως τα Βράδια
λιώνω το μάγμα της Φυλακής
και ηλεκτροδοτώ με Φεγγάρι
το Χορό μου...

Κι αν λυγίσω
Μίσχος το Κορμί της Ψυχής
κι ευλύγιστο αντέχει
να γέρνει στους τέσσερις Ορίζοντες
χορεύοντας
Θάνατο και Ελευθερία
Ρίσκο και Γκρέμισμα...

...Ποιητής του Δρόμου...

Χώρος επισήμων.
Πρώτο βήμα προσέγγισης και ερώτηση ανακριτικής διάθεσης:

- Είστε Ποιητής κύριε? Πώς βρεθήκατε εδώ;
- Είμαι, λένε οι Συνειρμοί μου.

- Αναφέρετέ μας το Έργο σας. Τι έχετε εκδώσει?
- Γράφω από τότε που θυμάμαι τον Εαυτό μου. Γράφω στις συνειδήσεις των φίλων, των παιδιών, της Κοινωνίας που με περιβάλλει. Χαράζω με σφραγίδα επώνυμη τον αέρα που εκπνέω σε κάθε ευκαιρία συνδιαλλαγής. Γράφω συνθήματα ποιητικής ευστοχίας στο θρανίο της Ζωής. Υπογράφω αποφθεγματικούς Στίχους συμπυκνωμένης Έντασης στις χαρτοπετσές των ακριβών εστιατορίων, των φθηνών μεζεδοπωλείων και διαβάζομαι επώνυμα ή ανώνυμα, ατομικά ή μαζικά από ανθρώπους που μεθούν με Γνήσιο Ρακόμελο ή Νοθευμένη Γράπα ή με Κρασί σπάνιας συλλογής ή με σπιτικό λικέρ κλειστού κύκλου Συνεστιάσεων, όπου παρεισδύω με ψηφιοποιημένα εκτροχιασμένους συνειρμούς που ταξιδεύουν ακανόνιστα και ανεξέλεγκτα μετά τις αναρτήσεις μου. Γράφω στο περιθώριο της καθημερινής μου εφημερίδας αφήνοντάς την άθελά μου να ξεχαστεί στο καφενειο και έτσι διαβάζεται από τους θαμώνες, που άθελά τους την ξεχνούν σε άλλα πολυσύχναστα μέρη για να διαβαστεί από πλήθος υποψιασμένων ή ανυποψίαστων Πολιτών.

- Θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Έχετε εκδώσει ποτέ κάτι;
-Όχι!
- Λυπάμαι. Δεν μπορείτε να περάσετε. Είστε Ποιητής, όσο ο Σωκράτης είναι Φιλόσοφος. Είστε Ποιητής του Δρόμου. Ταγμένος στους Ανένταχτους!!!..... Περάστε Έξω!...

~Σε είχα Άνθρωπε τόσο ερωτευτεί~

Σε είχα Άνθρωπε τόσο ερωτευτεί
όταν μόνος σου κυνηγούσες Ιδέες,
όταν ψάρευες μ' ευθύνη σου χρυσόψαρα στη γυάλα του Κόσμου,
όταν άπλωνες με συνείδηση το χέρι σου 
ν'απεγκλωβίσεις το Όνειρο του Παιδιού 
απ' τις παγίδες της Άρνησης,
όταν προάσπιζες προτάσσοντας το δικό σου στήθος το Αύριο,
όταν αναλάμβανες να κυβερνήσεις την Πατρίδα σου 
στον απόλυτο βαθμό που σου αναλογεί αυτή η διακυβέρνηση,
όταν στεκόσουν υψιπέτης ακόμη και μπροστά στο Λάθος 
με μία Συγνώμη ουσίας, 
που απέκλειε την επανάληψη

και

πάνω που ήμουν έτοιμη να κάνω τα πάντα
για Σένα μες στην Τρέλα του Έρωτα
αναμίχθηκες με το πλήθος,
διαμοίρασες κι έχασες τον έλεγχο της Ευθύνης της Πρωτοβουλίας σου,
κρύφτηκε η Φωνή σου στο ποδοβολητό του κοπαδιού,
φόρεσες αΠροσωπία κι έπαψες να Υπάρχεις...


Πάνω που ήμουν έτοιμη να κάνω
τα Πάντα για Σένα μες στην Τρέλα του Έρωτα,
Εσύ Άνθρωπε
με πρόδωσες...

Φοβάμαι

Φοβάμαι
μην γίνει
πιο Εαυτός
το Εγώ μου
και πιο Φαντασία
το Είναι μου!!!

Η Πατρίδα μου από χαλίκι
και λάσπη
και χτιζω πραγματικότητες
μεσα στα Όνειρα...

Πραγματικότητες που πονάνε,
γιατί εκλείπει ένας Ρεαλιστής ΥπνοΒάτης Ποιητής
να τις.... εκπληρώσει εν Ζωή!...

.......Ασθένεια........

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Δεν μπορώ να δω τίποτε
απ' όσα τόσο περίτεχνα μου περιγράφεις.
Εχω μία ασθένεια στα μάτια
-της Ψυχής-
και πάντα βλέπω
πίσω, πέρα, μέσα στις διαφάνειες
του ασήμαντου
και χάνω τα μεγάλα νοήματα
και τις κινήσεις των κοσμογονικών αλλαγών.

Πάντα βλέπω το ανεπαίσθητο
και χάνω το οφθαλμοφανές

πάντα βλέπω το ίχνος
και χάνω το βήμα

πάντα βλέπω το ανέμισμα της κουρτίνας
και χάνω τον άνθρωπο που πέρασε από δίπλα της.


Έχω μία ανίατη ασθένεια στα μάτια
της ψυχής,
μάτια μου.

ΕΜΕΙΣ φταίμε ΓΑΜΩΤΟ... ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ...

Με αφορμή μία Αναρτηση του αγαπημένου μου Φίλου lllazaros που παρουσίασε την Προφητική Κατηγορία του Σεφέρη για την αλλοίωση της Ελληνικής Γλώσσας...

Κι όμως εξακολουθώ να επιμένω πως τα ίδια παιδιά που γράφουν με συντομογραφίες στο FB, είναι αυτα που συντάσσουν άρθρα για σχολικές εφημερίδες και γράφουν ποιήματα συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς.

Συγχώρα με, μα νιώθω ΠΩΣ αν ΣΗΜΕΡΑ οι νέοι, και τότε η νέα γενιά του 1946 απαξίωνε τη σωστή χρήση της Ελληνικής Γλώσσας ΦΤΑΙΝΕ πρώτα οι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ άνθρωποι, που δεν ανέλαβαν να Επηρεάσουν, ΟΣΟ δύνανται να το κάνουν, την Νεολαία, συνεργατικά δρώντας με το ΔΑΣΚΑΛΟ...


ΓΙΑΤΙ ο Ποιητής να ΜΗΝ είναι στο ίδιο Πεζοδρόμιο όπου συχνάζει ο Νέος και να σεργιανίζει σε "ΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ" Ποιητών της "καλής κοινωνίας"????...

ΔΕ θα ερθει ο ΝΕΟΣ σε μας...
ΕΜΕΙΣ θα παμε στον ΝΕΟ!!!!!


ΝΑΙ , ΦΙΛΕ ΜΟΥ...

αν θες να γίνει καλύτερος ο ΚΟΣΜΟΣ
ΑΝ ΘΕΣ οι ΝΕΟΙ να μυηθούν στη ΣΩΣΤΗ χρήση της Ελληνικής ΓΛΩΣΣΑΣ
ΕΣΥ πρέπει πρώτα να τους ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ και να τους ΔΙΔΑΞΕΙΣ...

να τους ΔΙΔΑΞΕΙΣ..
να τους ΔΙΔΑΞΕΙΣ..
να τους ΔΙΔΑΞΕΙΣ..


ΕΙΤΕ ΛΕΓΕΣΑΙ ΣΕΦΕΡΗΣ, ΕΙΤΕ ΛΕΓΕΣΑΙ ΠΑΥΛΙΔΟΥ κι ας είσαι μία καθηγητριούλα της σειράς!!!!!!!!

αλλιώς ΔΕΝ έχεις ΔΙΚΑΙΩΜΑ, κύριε ΣΕΦΕΡΗ, να κατηγορείς τους ΝΕΟΥΣ που τσαλακώνουν τα ελληνικά.....


Λάζαρε, συγχώρα με αν παραφέρθηκα....

Σε φιλώ.....