Ήταν ο Χορός μία Σκιά στο χώμα που έτρεμε.......
Βάναυσα ακρωτηριασμένος μέσα σε τόσες πνιγμένες συνήθειες.... Απάνθρωπα στερημένος από αέρα και νερό να στεγνώνει σε μία καλοκαιρινή άπνοια.... Είχαν ανάψει τα κάρβουνα τόσο, που οι πατουσίτσες λιώνανε, κάθε που η Σκέψη οραματιζόταν Βήματα..... Φωνή καμία... ούτε ήχος, ούτε μουσική....
Πείραμα μαγισσάκι.... Επινόησε ήχους.... Φτιάξε μουσική... σήκωσε τη Σκιά να γίνει Άνθρωπος.... Σκαρφάλωσε στο πεντάγραμμο μπας και δεις τους Αγγέλους.....
Ανθρωπος?... μα ο Άνθρωπος σερνεται..... γλείφει..... ικετεύει... πεινά......
Δε θέλω.........
κοβω τον ομφάλειο λώρο....
Δε θελω.....
Πεινάνε οι Σκιές?....
όχι.....
Χορεύουν οι Σκιές?.....
Ναι!......
Χορταίνει ο Χορός το Στομάχι?....
μα ... δεν έχω στομάχι......
Εχω Κάτι που με γαργαλάει όταν Πεινά..... που γίνεται θηρίο και με γρατζουνάει να το ταϊσω από τον Εαυτό μου......
μα... Δεν υπάρχω....
Τρώγονται τ'ανύπαρκτα?...
μόνο από τους Τρελούς.....
Τρελή λοιπόν........
μέσα σε οράματα....
εξω από συνήθειες.....
μέσα σε αφωνία...
χωρίς ήχους να χορεύω Φεγγάρι και Βροχή.....
μμμμ'αρεσει....
Δεν με βρίσκεις.... κρύφτηκα καλά αυτή τη φορά...
με απορρόφησε το Χώμα....
Δε με βρίσκεις.......
.
.
