Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

~Άγριες Ελευθερίες~



Τελείωσε.
Μη χρησιμοποιήσεις χρονικά επιρρήματα Ζωής,
ούτε ερωτήσεις επεξηγηματικού χαρακτήρα.
Δεν έχουν φωνή οι Ξεχασμένοι Άνθρωποι.
Μόνο αντίλαλο.
Κι η ηχώ μόνο αναπαράγει.

Παίξε.
Ρώτα τον Εαυτό σου
και έπειτα τόλμησε την Απάντηση,
που σου στέρησε με τη σκιά της 
όλο το φως.

Γύρνα.
Γωνίες.
Τέσσερα σημεία.
Ένας Ορίζοντας.
Όλα τα φώτα, αντανακλάσεις παρελθόντος.

Γύρνα.
Την πλάτη, 
τη σελίδα,
τον κόσμο ανάποδα,
το πλευρό του ύπνου σου,
τον διακόπτη σου στο Off.

Κύκλος είναι.
Όλοι έφυγαν
από το τοπίο.
Η Ζωή κουλουριάστηκε.
Αγκαλιά, η Σκιά σου.
Πιάσε τα χέρια.
Κύκλος είναι.
Η Μοίρα του, 
να κλείνει.

Κλείσε κι Εσύ.
Τα μάτια,
την πόρτα σου,
το φάκελο με την προμήθεια,
το βιβλίο που γράφεται ακόμα.
Δεν είναι ώρα αναγνώσεων η αποψινή.

Γράψε λοιπόν.
Ιστορία.
Το όνομά σου.
Διαγώνισμα Ζωής.

Μόνο βιάσου.
Τελειώνουν οι ευκαιρίες.
Ο Χρόνος.
Τα λάθη που δικαιούσαι.

Απομένει ένα δευτερόλεπτο πίεσης.
Κόψε την ανάσα σου.
Τις φλέβες στην πάνινη κούκλα του Θεού.
Δρόμο, κλέβοντας βήματα.
Την πείνα σου με ότι έμεινε στο Τραπέζι των Ποιημάτων.
Την πλάκα, επιτέλους.

Τόσα χρόνια, Άγριες Ελευθερίες 
σε τρύπιες τσέπες
σπάταλης Ζωής.

Ένα χρηματιστήριο που έκλεισε τιμή
πάνω στην άΤιμη αυταπάτη.

Αδειάσαμε, μάτια μου.
Απομένει Κενό.
Γράψε την τελευταία σου επιθυμία.
Κλείσε τον Κύκλο.
Γύρνα πλευρό.
Παίξε το τελευταίο χαρτί σου.
Λίγο ακόμα 
και
Τελείωσε.

22 σχόλια:

AERIKO είπε...

Λίγες σταγόνες με το αίμα της καρδιας ακόμα...To Σύμπαν να γυρίσει ανάποδα ...οι άγριες ελευθερίες δεν χαρίζονται..:)

Σαχ Ματ το αποψινό σου...το λάτρεψα.!!

PS: " Σα Φωτιά σ αγαπω ξερόκλαδο μου"

ΥΓ." Μετα τον αιώνα του σώματος,ποιός ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα; "

:))

Μαρία Μπουκουβάλα είπε...

Αδειάσαμε, μάτια μου.... ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

θαυμάσιο!!! ... αλλά τίποτε δεν τελείωσε... από την στιγμή που έπαιξα, παίζω ... και θα παίζω... το παιγνίδι το κάνω εγώ!!!

~reflection~ είπε...

AERIKO

Όταν η Ζωή ξαπλώνει στους στίχους της Δημουλά, υπογραφει την Υποθήκη του Εαυτού της και κατοχυρώνει το Όνειρο σε όλα τα σύμπαντα χωροχρονικών μεταπτώσεων...

Ακόμη και στο Κενό των Ποιημάτων υπάρχει κρότος...
Ακόμη και στο Κενό των Ποιημάτων υπάρχουν στηρίγματα,
κάτι λαβές λεωφοριακής κυκλοφορίας, όπου όρθιος κι ευθυτενής δίνεις το εισιτήριο της Αγριας Ελευθερίας σου στον Ελεγκτή.....

Σ'αυτο το στιγμιότυπο ο Εαυτός μόνος του...
Παλιός Εραστής μιας σπάταλης Ζωής...
Αγαπιέται,
Τρέμει,
Λυγίζει,
Πεινά
γιατί το κάθετι Αγριο Ερχεται, Φεύγει και δε μένει να μαγειρευτεί με Υπομονή, για να σε Χορτάσει πλήρως....

Μεσα από τα μάτια, δε χορταίνουν οι Ψυχες...

Τόση επιφανεια στη Γη...
Τόση περιφέρεια στο Όνειρο...

Παίξαμε με τους αντικατοπτρισμούς,
και χάσαμε Ζωές μέσα σε σλόγκαν παραμυθιών και τραγουδιών προς ευρεία κατανάλωση....

Ψαχνει τωρα μία Προσευχή ο Ασωτος...
Ψάχνει ένα ΑΜΗΝ, στα μέτρα της αμαρτίας του...

Αμαρτια?...

Να μην εχεις μαγειρέψει Σπιτικό Φαγητό στην Πείνα της Ψυχής σου....

Αμαρτία!..... στ'αληθεια....

Ανώνυμος είπε...

<<
Η Ζωή κουλουριάστηκε.
Αγκαλιά, η Σκιά σου.
...
Πιάσε τα χέρια.
Κύκλος είναι.
Η Μοίρα του,
να κλείνει.
...
βιάσου.
Τελειώνουν οι ευκαιρίες.
Τα λάθη που δικαιούσαι.
...
Τόσα χρόνια, Άγριες Ελευθερίες
σε τρύπιες τσέπες
σπάταλης Ζωής.

...
Γύρνα πλευρό.
Παίξε το τελευταίο χαρτί σου.
Λίγο ακόμα
και
Τελείωσε.
>>

Πόσο σε πάω όταν γράφεις έτσι όμορφα Καζενάκι μου !!

Θοδωρής Αργυρόπουλος είπε...

Πριν πω οτιδήποτε άλλο να πω πως η απάντησή σου στο σχόλιό αερικού, μετά την πρώτη περίοδο, είναι εξ ίσου σημαντικό ποίημα...

Είναι από μια προσωπική διαστροφή που πάντα στην ποίηση ανιχνεύω τον σκελετό, τους αρμούς που δένουν το ποίημα...Σε περιπτώσεις, όπως εδώ, που υποψιάζομαι μια ιδιαίτερη και ζηλευτή αρχιτεκτονική, το "κουσούρι" γίνεται επίμονο, βασανιστικό...ώσπου να ξεδιαλύνει..να σταθεί και να θαυμάσει...
Ένας αόριστος, τέσσερες προστακτικές ενικού και ένας ενεστώτας...Ανάμεσα, διαπιστώσεις, επεξηγηματικές φράσεις, συμπεράσματα, παραινέσεις, " συμβουλές"...και μετά το ίδιο " τοπίο" ανεστραμένο...ένας ενεστώτας, τέσσερες προστακτικές, ο αόριστος να δηλώνει το τετελεσμένο...σαν περίληψη της ζωής...της εποχής και των γεγονότων της...

Λένε , και συμφωνώ, πως η Τέχνη καθορίζεται από την εκάστοτε εποχή και σε καμία περίπτωση δεν καθορίζει...δεν διαμορφώνει την εποχή..αποτελεί τον καθρέφτη και τον αντικατοπρισμό της...

Τούτη την αίσθηση μου έδωσε το ποίημα...και πολύ πίκρα....και βαρύ το τίμημα των ελευθεριών...Όλους τους αγριεύει..από λίγους αντέχεται...Ένα γύρω πλήθος υποταγμένοι...και προσωπικά μου έφερε στο νου τους απολογισμούς του Καββαδία....τη σκουριά των σκαριών της ζωής του..το τραβέρσο του και το μουσώνα του...

Γεώργιος Μίσιος είπε...

Σελίδες να γεμίσεις, φωνές Στεντόρειες να βγάλεις δεν θα μπορέσεις να πεις πόσο η προσφορά σου στην καρδία και το μυαλό μας φωτίζει με φως ανέσπερο.

nameliart είπε...

Από τις καλύτερές σου στιγμές (τουλάχιστον απ' όσες είχα εγώ την ευκαιρία να συναντήσω) τούτο δω το ποίημα! Έχει όλους τους τρόπους να σου αποσπάσει τη προσοχή και να σε κατακτήσει ολοκληρωτικά. Με το σκούντημα -απαλό ή κάπως βιαιότερο- ή με το τράνταγμα, με την ελκυστική γοητεία του ή με τη καταγγελτική περιφρόνησή του...
Και μένεις μαζί του, ή το κουβαλάς μέσα σου...

Δυνατό! Πολύ δυνατό!!!

Θοδωρής Αργυρόπουλος είπε...

Στοίχειωσε στο μυαλό μου τούτο το ποίημα. Πουθενά τα ερωτηματικά που μου γέννησε...Μόνο βεβαιότητες..επιγραμματικές και αποφθεγματικές...Με "μη" και με "ούτε"...με τόσες προστακτικές εντολές ( αλήθεια προς ποιόν; τον εαυτό της; τον "άλλο" γενικά;)- πουθενά αμφιβολία ή αμφισβήτηση- και που κορυφώνεται σε εκείνο το "αδειάσαμε μάτια μου"..σπαρακτικό; ή μήπως με την στωικότητα εκείνης που δεν έχει τίποτα να περιμένει...που έχει αποδεχθεί ως μη αναστρέψιμες τις καταστάσεις...
Διαβάζω:
"Δεν έχουν φωνή οι Ξεχασμένοι Άνθρωποι.
Μόνο αντίλαλο."...Ηχώ...ηχείο....εκτός από ξεχασμένοι και κούφιοι;..." Οι κούφιοι άνθρωποι"...1926...T.S.Eliot..."
"Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι
Που σκύβουνε μαζί
Καύκαλα μ' άχερα γεμάτα. Αλίμονο!"
Διαβάζω:
"τόλμησε την Απάντηση,
που σου στέρησε με τη σκιά της
όλο το φως."
"θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία...Όσοι το χάλκιον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται...ζυγόν δουλείας ας έχουσι"...Κάλβος....Ωδές....
Διαβάζω:
" Όλα τα φώτα είναι αντανακλάσεις του παρελθόντος"...Σκέφτομαι τούτο το φως που έρχεται από παλιά...μακρινές μνήμες μακρινά αστέρια ....απόφως...κατά το απόηχος...πότε αγγελικό..πότε μαύρο..πότε και τα δυό...Σεφέρης...Εμμένω να σκέφτομαι έντονα το φως...τυφλώνομαι..."Κι αν όλα τα βλέπουμε χάρις στο φως...το ίδιο το φως δεν μπορούμε να το ειδούμε"...Γραμματικάκης..." Η αυτοβιογραφία του φωτός"...
Διαβάζω:
"Κύκλος είναι.
Όλοι έφυγαν
από το τοπίο."
Έρημος...άδειος...που πήγαν;..γιατί μας άφησαν;...ποιοί/ποιές ήταν;
"Πιάσε τα χέρια.
Κύκλος είναι.
Η Μοίρα του,
να κλείνει."
Κύκλος είναι...Μα αφού ακόμη δεν έκλεισε...νοείται κύκλος εν δυνάμει...κύκλος που πρόκειται;....Ποιά η ακτίνα του; τι είναι εκείνο που βλέπω...μηδέν;...τελεία;...τελεία..εκφυλισμένος κύκλος....Τόσα γύρ ωπου εκφυλίστηκαν....ακτίνα...εμβέλεια...βεληνεκές...άδειες λέξεις...και κανείς δεν ξέρει αν έχει μπροστά του το κέντρο του ή σημείο της περιφέρειας με το κέντρο αδύνατο πια να προσδιοριστεί...αδύνατες οι κάθετες...οι τομές...σε τυχαίες εφαπτομένες.....εφαπτόμενοι...της ζωής... των αισθημάτων...Η μοίρα του...η μοίρα μας κλεισμένη στη δική του μοίρα...
Διαβάζω:
"Δεν είναι ώρα αναγνώσεων η αποψινή....
Τελειώνουν οι ευκαιρίες.
Ο Χρόνος.
Τα λάθη που δικαιούσαι."
Η ώρα τούτη ...η λεύτερη...η δεύτερη...μετά τη μέση νύχτα...είναι ώρα αναμνήσεω...ώρα συλλογής...μα όχι πάντα...Είναι ώρα για δάκρυα...και μένει...μένουν για πάντα..." Οι καιροί ου μαινετοί"...σπούδασε!!! το ζάλο σου....
Διαβάζω:
"Κόψε την ανάσα σου.
Τόσα χρόνια, Άγριες Ελευθερίες
σπάταλης Ζωής.
Αδειάσαμε, μάτια μου."
" Ο θάνατος θά 'ρθει....
και θά 'χει τα μάτια σου"
Πού το 'χω διαβάσει;....Στα μάτια σου;

Unknown είπε...

Τελείωσε.
Παίξε.
Γύρνα.
Γύρνα.
Κλείσε
Γράψε
Απομένει
Απομένει
Γράψε
Κλείσε
Γύρνα
Παίξε
Τελείωσε.

Αυτά... αν διάβασα καλά... Μ' ένα "τελείωσε" αρχίζεις και μ' ένα "τελείωσε" τελειώνεις.
Αρχή με τέλος και τέλος με τέλος...
Που, αυτά τα δύο "τελείωσε" κλείνουν μέσα τους, δυο "παίξε", τρία "γύρνα", δυο "γράψε", δυο "κλείσε" και δυο "απομένει"...

Αναρωτιέμαι, πόσο τέλος να χωράνε μέσα τους δυο γραφές, δυο κλεισίματα, δυο παιχνίδια και τρεις περιστροφές;

Στα "απομένει" δεν αναφέρομαι επειδή τους έδωσες τόσο λίγο χρόνο ώστε δεν πρόλαβαν ούτε το τελείωμα να δουν...

Μη σκεφτείς ότι δεν διάβασα το υπόλοιπο κείμενο. Θα έμοιαζε σα να κοίταζα με επιμονή το δάχτυλο που έδειχνε το φεγγάρι... Αν και η γεύση που μένει είναι πικρή, δεν σημαίνει ότι δεν έχεις γράψει άλλο ένα συγκλονιστικό κείμενο...

Καληνύχτα...

~reflection~ είπε...

Μαρία

Η μισή περιφέρεια του Ισημερινού της Ζωής διακατέχεται από Ξηρασία...
αδειάΖουμε από Υγρασίες, Αντοχές και Αποθέματα...

Η άλλη μισή διακατέχεται από σταδιακή αύξηση της Στάθμης μας...

Μα όλη η Γη μας δύο χέρια σε ανοιχτή αγκαλιά..
Σύνορο που κλείνει...
Μαύρη Ήπειρος η Σκιά...
κι Εκεί Πείνα.... τριτοκοσμική απώλεια Πολυτέλειας πανω στο Δικαίωμα της Ευρύχωρης Ζωής...

Ο καθένας μέσα του κουβαλά έναν Ινδιάνο Αγριας κι αδιαπραγμάτευτης Ελευθερίας,
έναν Αφρικανό που δεν ξέρει τι θα πει αυταπάτη σύγχρονου Κόσμου, εφόσον Βιώνει ενδοφλέβια όλη την Πραγματικότητα, που Εμεις διαπραγματευόμαστε με Ποίηση........

"Αδειάσαμε Μάτια μου...."

και όλοι οι Εαυτοί μας
ζητιάνοι της Ζωής
σε μία ύστατη προσπάθεια
να Παίξουμε με ειλικρίνεια με το Φως
που χάσαμε εθελοτυφλώντας....







~reflection~ είπε...

Παρασκευή,

όσο συχνάΖουμε σε πηγαδάκια που συνθέτουμε με ευΔιαθεσία ποιητικής εξόρμησης,
Ναι, το παιχνίδι είναι στα χέρια μας,
τεκμηριωμένα μέσα από τις τόσες Θεωρίες συζητήσεων,
μέσα από το ΥπερΕΓΩ, που φορά τα καλά του...

μα....
στην πνοή του Χρόνου,
πριν αλλάξει πλευρό ο Ύπνος μας,
μπρος στο αυθεντικό καθρέφτισμα του Εαυτού μας,
οι Κανόνες αλλάΖουν....

Το Παιχνίδι είναι συνιστώσα Άγριας Ροής...
Χρόνου
Επιλογών εσωτερικών και ΕΞΩτερικών παραγόντων...

Ο Καμύ όμορφα διηύθυνε τον Μερσώ σχεδόν αδιάφορα άβουλο μπρος στα Γεγονότα,
που φυσικά συνέθεταν τη ΖΩΗ του, που σταδιακά "τελειώνει"....

Ο Μερσώ δεν αναλαμβάνει καταλυτική πρωτοβουλία Ζωής....
Μπρος στο Θάνατο, ανήμπορος να επεμβει... απλός θεατής....
Μπρος στο φόνο, ανήμπορος να αντισταθεί, σαν να εκτονώνει Πιέσεις...
Μπρος στο γάμο, ανήμπορος να διαπραγματευτεί αυτή την εξελιξη μιας μακροχρόνιας σχεσης...

Το Παιχνίδι στα Χερια μας???...

τι Αυταπατη!.....

ΟΥΤΕ κι αν ζουσαμε στη ΦΥΣΗ,
ελεύθεροι {Υπαρχει Απολυτη Ελευθερία???...το εχουμε αναλυσει ξανα.... και ξανα....}
δε θα είχαμε το ΠΑΙΧΝΙΔΙ απόλυτα ελεγχόμενο .... στα ΧΕΡΙΑ μας....

Οπότε, είμαστε ΚΟΜΜΑΤΙΑ του Παιχνιδιού...

ΚΑΠΟΙΟΣ μάς έχει στο ΧΕΡΙ....
μας "μοιράΖει" φύλλο.....
ΔΕΝ ρωτησε αν θελουμε να παιξουμε...
μα ποντάρουμε τον Εαυτό μας σε κάθε γύρο παιχνιδιού:

σε κάθε ΚΥΚΛΟ που μοίρα του είναι να.... ΚΛΕΙΝΕΙ...

~reflection~ είπε...

GiPάκο

το γονίδιο
μες στο κύτταρο
το σφαιρικό...
Το κύτταρό μου μιμείται Σελήνη...

ΓυρίΖΕΙ
4 Γωνίες
4 Φάσεις

Οταν πνίγομαι στην Ερημο του Εαυτού μου
κάτω από τόνους άμμου
γίνομαι ο μικρότερος από τους κόκκους
και ψάχνω να συλλέξω ΟΛΑ μου τα είδωλα,
τις αντανακλάσεις μου,
και συνθλίβομαι μπρος στην Αλήθεια...

Ολα τα φύλλα μου καμμένα χαρτιά
άλλαξα θέση...
Νέα φύλλα,
Ίδια φύλλα...
Νέα ΕΓΩ,
Ίδια ΕΓΩ....

Καλούπια...
σπασμένα
Ελεύθερο Σχήμα..
Αγριες Ελευθερίες είπε ο Θεός..
Διαλέξτε...
Διάλεξα..
μα δεν εισακούστηκα.....

"Θα μείνεις Ανθρωπος...." ακουστηκε μία φωνη..

"μα.. είμαι κόκκος... " απάντησα....
Πόσο επηρεάζω?...
Πόσο επηρεάζομαι?...

Ολα γυρίΖουν...
ΠαιΖουν...
Κλείνουν κύκλους Ζωής...

κι Εγώ φθίνω...
συρρικνώνομαι....
χανομαι....
μες στο τελευταίο δευτερολεπτο της παράτασής μου.....

μα και ΟΛΗ η ΖΩΗ...
για δες...

ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ κρατησε....
σαν Ονειρο...

μοιαΖει απλωμενη... μεγαλη.. Λευθερη...

μα ολη κι όλη....

κάποια δευτερόλεπτα ΖΩΗΣ μες σ'ενα ΣΥΜΠΑΝ που μετρά με την ίδια Αγωνία τις δικές του Ελευθερίες και το δικό οτυ Χρονο μες στον Αψογο Προγραμματισμό της Αρχιτεκτονικής του...


~reflection~ είπε...

Θοδωρή

το παρασκήνιο των Ποιημάτων πάντα είναι τόσο πολυεπίπεδο, όσο το αποτύπωμα της ΖΩΗΣ πάνω και μέσα μας....

Το Ποίημα ξεφλουδίΖει απομεινάρια Παρελθόντος και προσδοκίες μέλλοντος, γεύση παρόντος και σμιλεύει το Πρωτογενές του Υλικό στο αρχαίο εργαστήρι του ΠολυΧρησιμοποιημένου Εαυτού μας....

κυκλώνομαι και κυκλώνω.....

Η Θηλιά στην γκρι απόχρωση ενός προβληματισμού, που παιδικά και ξώφαλτσα ανιχνεύει την αγωνία μου πανω στην μικρή διάρκεια, στο Νόημα και στην πρόθεση της Ζωης....

Η πιο πιστή συντροφιά, η Σκιά μου...
Η πιο μικρή σφαίρα η Υποψία μου...
Η πιο μεγάλη σφαίρα το Σύμπαν που με περιέχει.....

Γυρνώ προστάζοντας τον Εαυτό μου, ή τη Σκιά μου, ή ότι απεμεινε από Μένα στο βάθος ενός Ορίζοντα με Αναμνήσεις και Όνειρα που δεν τα άγγιξε το χερι της πραγματικότητας....

Οπου κι αν γυρίσω ΕΝΑΣ Χρόνος, συμπαγής..... αδιαίρετος....
μα το ρολόι μου παίζει.....
τάχα μετρά....
τα αμέτρητα.....

και ένα "Τελείωσε"
{κι αυτό.... έπειτα και το άλλο}
στοιχειώνει τους φόβους πως μαΖί με καθετί μικρό που τελειώνει,
τελειώνω κι ΕΓΩ, ΟΛΟΚΛΗΡΗ...
και η ΖΩΗ μου....
και η Παρτίδα με τα φύλλα, τις φυλλοβόλες μου κινήσεις...
ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ....

ερημος.....
ένας αντίλαλος να θυμίΖει πως κάποτε κάτι ακούστηκε...
ενα ανεμισμα μιας Αγωνιώδους Ανασας για την μπλόφα που ειχα ετοιμάσει για τη ΖΩΗ....

που σαν Αριστοκρατική Κυρία
είχε τον Κυβερνήτη Πανταχού Παρών Θεό της να ελέγχει τις ΑΓΡΙΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ μου κάθε που σηκωνα το Κεφαλι........

ΑΓΡΙΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ.....
μόνο μία πληγή μενει κι από αυτες τις απόπειρες....

ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ...

ολη η ΖΩΗ μία απόπειρα να ...ΖΗΣΩ στο επακρο...

Κύκλος
και η μοίρα του
να κλείνει....

~reflection~ είπε...

Γιώργο,

αυτό το κάλεσμα ήταν κάλεσμα σπαραχτικής Φωνής
που υποτάχθηκε στην μικρή παραταση ενός Ανθρωπιστή Χρόνου....

Ενας κύκλος ήταν να Κλείσει....
τον παραμόρφωσα...
τον έκανα σπείρα....
να κρατήσει.....
λίγο ακόμα...

Σπείρα στη σπείρα...

σαν Ερωτας παρατεταμμένης επιμονής....
σαν Παιχνίδι, που από Φόβο κι Αναγκη το κρατάμε εν εξελίξει...

ΕΡΩΤΑΣ και η ΖΩΗ....
ΠΑΙΧΝΙΔΙ επίσης....

Από Φόβο και Ανάγκη {καθαρής Επιβίωσης πια} την ΘΕΛΟΥΜΕ εν εξελίξει....
Σπείρα στη σπείρα....

ΠΡΕΠΕΙ να σκαρφιστώ τρόπο
ο ΚΥΚΛΟΣ να γίνει ΣΠΕΙΡΑ....

και το "θνητό" να θυμηθεί το μακρινό παρελθόν του
τότε
που συγκάτοικος ηταν
ενός αθάνατου νεφελώματος,
που Ενεργειακά Ερωτοτρόπησε με την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
και ακόμη ενυπαρχει μεσα σε καθετι που δονείται, τρεμει, κινείται, πάλλεται, ανασαίνει, χορεύει, κυλά...........

ΦΩΣ?......

Τα διψασμενα ΜΑΤΙΑ, υπεροχε φίλε μου Γιωργο, σκαλίΖΟΥΝ και βρισκουν ΦΩΣ,
ακόμη και σε μία Ποιητικής ιδιοτροπίας Ανάρτηση ενός .... παραπόνου!!!!..

Σ'ευχαριστω για την ανασκαφή τόσου Φωτος, που σε ώθησε να αφήσεις αποτύπωμα πιστοποίησής του....

~reflection~ είπε...

Μελίνα μου

Είναι στιγμές που φορτίΖεται ο Εαυτός από τη σκόνη των Γεγονότων,
που σχεδόν αστραπιαία γίνονται Παρελθόν....

Μετά Σιωπή...
νεκρική σιγή μιας ακινησίας που κλονίζεται από μικρούς σπασμούς Εντός,
από κάποια ατίθασα σωματίδια Ελπίδας,
πως κάτι θα Υπάρχει πιο πέρα...
πως κάτι θα δένεται αλυσιδωτά με ΑΥΤΟ που τελειώνει...
πως κάτι θα συνεχίζει να στέλνει ΦΩΣ, ακόμη και όταν ο Ήλιος σβήσει,
ή πιο ρεαλιστικά, ακόμη κι όταν τα μάτια κλείσουν ερμητικά....

Πάλεψε η Αναγκη μου να επιμηκύνει το Ελαστικό Ρούχο της Στιγμής, χωρίς να το σκίσει....

Θυμάμαι.....

Ποίηση λεμε ε?...

η Γιαγιά μου άνοιγε "φύλλο" για πίτα...

Μία μπάλα Ζυμάρι πανω στο σεντόνι που είχε στρωθεί στο μεγαλο τραπεζι....

το πιάναμε μαζί από όλες τις πλευρες του, ανοίγοντάς το με υπομονή, να γίνει διάφανο στρώμα, θυμίΖοντας το Σεντόνι του ΧωροΧρόνου!....
{υπερβολή μου?......}...

Μην κοπεί...
μην σκιστεί...

μα κι αν συμβεί, να μπαλωθεί με φροντίδα....... σαν να επουλώνεις Πληγη...

Ποίηση λοιπόν...

Πως να "ανοίξεις" τον κόκκο μιας χρονικής στιγμής πάνω στο σεντόνι της Ζωής,
αν δεν εχεις "ανοιξει" ποτέ, φύλλο για ... πίτα?.......

;-)))))


Ποίηση λοιπόν....................
ΧωροΧρόνος........................
Εδεσματα της γιαγιας...............

τι κοινό να εχουν όλα αυτα αραγε, στους Κύκλους της Ζωής, που σχεδιάζονται με το ΜοιροΓνωμόνιο των Επιλογών μας?.....

Με Αγριες Ελευθερίες καταβροχθίζονται οι Στιγμες........

και ενώ ο Εαυτός ευχεται να ΜΗΝ τελειώσει το λουκούλλειο αυτό γεύμα...
εκείνο όλο και "σωνεται"... όλο και τελειώνει....

ΠΑΝΤΑ στο ίδιο σημείο, απ' όπου ξεκίνησε...

Γοητευτικός ο ΚΥΚΛΟΣ μαθησης ενος Δασκαλου των πολεμικων τεχνων:

Ξεκινά απαίδευτος από την άσπρη Ζώνη....
περνά στην κίτρινη, πράσινη, μπλε, κοκκινη και φτανει στη μαύρη...
Μετά εξάσκηση.....
ξανα.....
και ξανά....
Βιωμα....
Εμβάθυνση...
Ωσπου από την Χρήση η ΖΩΝΗ να ξαναγίνει Ασπρη...

ΚΛΕΙΝΕΙ ο Κύκλος
εκει απ'όπου ΑΝΟΙΞΕ!.............


ακριβώς όπως λέμε: ΖΩΗ...............

~reflection~ είπε...

Θοδωρή,

Χαίρομαι τόσο όταν επιβεβαιώνονται στίχοι, σαν αποφθεγματα, που γραφτηκαν σε χρόνο Απρόσμενης Εστίασης...

Κάποτε είχα πει:

"Δεν καλπάΖουν τα κείμενα
αν δεν τα ιππεύσουν
Μάτια Ατίθασα"...

ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ!!!.....

ΦΥΣΙΚΑ δε διαβάΖουν τα μάτια,
μα ο Νους...

Διάβασες το κείμενο με ... ατίθασα Μάτια.... ατίθασο Νου....

Οι προεκτάσεις που σχεδίασες στο μιλιμιτρέ χαρτί που φιλοξενεί το ορθοκανονικό σύστημα Αξόνων, όπου ξετυλίγεται το ποίημα,
είναι ασύλληπτης εμβάθυνσης.....

Μένω
μαθήτρια,
Αναγνώστρια τουίδιου του κειμένου μου
και των Δικών σου Διδαχών αντιστοίχισης
και απορροφώ τρόπους σχεδιασμού Κύκλων Σκεψης,
μαθαίνοντας πως υπαρχουν αμετρητοι Ομόκεντροι κύκλοι
γύρω από μία Τελεία,
κόκκο σιωπής ή κόμπο στο λαιμό μιας φλυαρίας,
που θελει τοσα να πει για τη ΖΩΗ..............................


Σ'ευχαριστώ από Καρδιάς για το ΥπερΑτλαντικό ταξίδι που πραγματοποίησες πανω στο Κείμενο μιας Αγριας Ελεθερίας μου,
που πιάστηκε στα δίχτυα του Χρόνου, ανεπιστρεπτί........

~reflection~ είπε...

Spartan Oblivion

Κλεισμένη σε ένα Δωμάτιο...
Κλεισμένη σε μία Ζωή...
κλεισμένη στον Εαυτό μου...

Τι επιλογές είχα
από το να απλωθώ σε Κύκλους που κλείνουν,
σαν μια αγκαλιά,
κρατώντας Εντός την Αγωνία, τους Φόβους και τις Εμπειρίες της Ζωής,
αφήνοντας απ' έξω τον αέναο Χορό των Εποχών?....

ο Χρόνος κλείνει..
Δε με παίρνει μαζί του...

όλο κι όλο Δυο Χέρια
σε αντικατοπτρισμό άλλα δύο....
ενδιάμεσα απώλεια και κενό...
Ενα κορμί που παλεύει να γεμίσει το Δοχείο του με ............................

με.................................

τι?.......

γεμίΖω με εμπειρίες....
αυριο θα ειναι ξεχασμενες μελωδίες σε ένα γραμμόφωνο μνήμης.....

γεμίΖω με ιδεες....
αυριο θα είναι αποτυπώσεις θεωριών, ποιημάτων, ημερολογιακών σημειώσεων σε ένα κιτρινισμενο χαρτί....
Ίσως κάποιες αξιοποιηθουν από κάποιον τρελό ή τολμηρό Ακροβάτη της Ζωής....

και μετά τι?....

Ερωτες....
πόσοι?....
με τι περιουσίες καταθεσεων?.....
να γεμίσουν τι?....
τον Νου?... την Καρδιά?... το Κορμί?....

ταξίδια....
τι γεμίΖω?....

τα μάτια του Κόσμου,
που θα κοιτά και θα τους δείχνω ενθυμια...

τι θλιβερή αναγκη...
να μαζεύω ενθυμια για να αποδείξω πως ταξιδεψα, αγαπήθηκα, εζησα.....

ΦΕΥΓΩ ΜΟΝΗ...
Αδεια....

Αδεάσαμε, μάτια μου...

και η ΖΩΗ άδειασε την ΠΗΓΗ με όλο το ΝΕΡΟ της στα πόδια μας.....

Νερό με νερό......
νερό αμνιακού υγρού...
νερό μιας βροχής όξινου χρόνου που καιει την Υπαρξη....

Κύκλος νερού.....

καπου εκει μεσα θα με βρεις......

σταλίδα.....
να υγροποιούμαι,
να εξατμίζομαι,
να με απορροφά το χαρτί - δάκρυ,
να με απορροφά το χώμα- βροχή,
να με απορροφά ένα Σώμα - ιδρωτας....

σταλίδα....
Υπαρχω, δεν Υπαρχω...

κλεινω...

~Τελείωσα~

Unknown είπε...

Συμπάθα με μα δεν μπορώ να τα δεχτώ όλα αυτά...

Όλοι σε κύκλους είμαστε απλωμένοι... Και γυρίζουμε πάλι και πάλι... Και κάθε φορά που περνάμε από τα ίδια μέρη, από τα ίδια σημεία, τα βρίσκουμε πιο όμορφα, πιο συναρπαστικά... Και γίνεται έτσι γιατί κάθε φορά που επιστρέφουμε στα ίδια σημεία τού κάθε κύκλου είμαστε πιο φορτωμένοι με εικόνες, πιο έμπειροι...

Οι αγκαλιές θα είναι πάντα εκεί, όπως εκεί θα είναι πάντα οι αγωνίες και οι φόβοι μας... Μαθαίνουμε να ζούμε με όλα αυτά...

Ο χρόνος δεν πάει πουθενά... Τίποτα δεν κλείνει και τίποτα δεν σε αφήνει πίσω... Ούτε εσένα ούτε κανέναν μας. Εμείς, μόνοι μας μένουμε πίσω επειδή το θελήσαμε, επειδή κιοτέψαμε...

Εδώ είναι το μεγάλο αλώνι κι εδώ θα αναμετρηθούμε ξανά και ξανά με όλους και με όλα... Χρόνος, κύκλοι, αγωνίες, φόβοι, αγκαλιές... Μια όμορφη μάχη που δεν τελειώνει ποτέ και που μας κρατάει ζωντανούς μέσα στα πιο άγρια και παράξενα ταξίδια μας... Άμυαλοι, τρελοί κι ωραίοι... Τους δειλούς να φοβάσαι... Και δεν μου κάθεται να πιστέψω ότι αυτομόλησες στις τάξεις τους...

Έχεις μιλήσει πολλές φορές για όλους αυτούς που σε συντροφεύουν στο διαδικτυακό ταξίδι σου και για το τι σημαίνουν για σένα... Ο καθένας έχει αφήσει εδώ από ένα κομμάτι τού εαυτού του... Είπες ακόμα ότι αντλείς από τον καθένα και κάτι που το μετατρέπεις σε έμπνευση...

"ΣΑΣ Ευχαριστώ για όλα τα κίνητρα που άθελά σας μου χαρίσατε...
Πολλά από τα κείμενα του Βιβλίου είναι Εμπνευσμένα από τα Μαγικά Ταξίδια μου στην Blogόσφαιρα, στις Γειτονιές σας...."

"Οι Λέξεις τόσο καιρό δοκίμασαν τα ...κουπιά τους στον Ωκεανό της Καρδιάς σας...
και το γεγονός πως με Συνοδεύετε {ΚΑΙ σας ΣΥΝοδεύεω} επίσημα περίπου 2,5 χρόνια στον Πλωτό Χορό των Αλληγοριών, δηλώνει πως καταφέραμε να διανύσουμε επιτυχώς τα πρώτα Έτη αυτής της παράξενης Τροχιάς ..."

"Ένιωσα ότι αγαπήθηκα ΕΔΩ, με όλες τις αναπηρίες, τις Αδυναμίες, τις Ιδιοτροπίες μου..."

"Έχω ταχθεί πολλές φορές υπέρ της απουσίας Τέλους!...
Υπάρχει μόνο Αρχή..."

Όλες δικές σου λέξεις είναι... Μήπως κάνω λάθος; >>>

Unknown είπε...

>>> Δυο χέρια κι άλλα δυο σε αντικατοπτρισμό κι ανάμεσά τους εσύ δεν βλέπεις τίποτα; Να αλλάξεις τον καθρέφτη σου. Τους καθρέφτες μας πρέπει να τους αντικαθιστούμε αν είναι πολύ παλιοί γιατί αλλοιώνονται με τον χρόνο και παραμορφώνουν τα είδωλα. Δεκάδες ζευγάρια χέρια διακρίνονται να σου απλώνονται, άλλα να σε αγγίζουν απαλά, άλλα σφιχτά και άλλα ακόμα πιο σφιχτά. Καθείς με το άγγιγμά του...

Το δοχείο σου θα το γεμίσεις μα έχεις μπόλικο δρόμο μέχρι τότε να διασχίσεις... Το βλέπω εγώ, ούτε στη μέση δεν έχει φτάσει ακόμα :-)

Οι εμπειρίες σου, για να γίνουν ξεχασμένες μελωδίες στο γραμμόφωνο της μνήμης πρέπει να καταγραφούν σε λάθος όργανο. Ξέρω κι εγώ, στο συκώτι, στα νεφρά... Όταν οι εμπειρίες μας καταγράφονται στην καρδιά μένουν πάντα ζωντανές και σε νηπιακή ηλικία και είναι πάντα έτοιμες να ξαμοληθούν για παιχνίδι μόλις το αληταριό ο νους μας τις προστάξει...

Και οι ιδέες σου να είσαι σίγουρη πως δεν θα περιοριστούν σε κιτρινισμένα χαρτιά και σε φθαρμένα ημερολόγια... Θα ταξιδεύουν πετώντας από στόμα σε στόμα κι από καρδιά σε καρδιά και θα κάνουν το γύρο τού κόσμου σαν εκείνα τα παλιά τραγούδια που οι δημιουργοί τους έκλεισαν τον κύκλο τους μα αυτά πεισματικά αρνήθηκαν να τους ακολουθήσουν και συνεχίζουν το αέναο ταξίδι τους μέσα στο χρόνο... Γι' αυτό και δεν θα χρειαστεί κανένας τρελός ή τολμηρός ακροβάτης τής ζωής για να τις αξιοποιήσει...

Έλα, μη μου λες εμένα για περιουσίες καταθέσεων... Μη με φοβάσαι... Δεν δουλεύω στην εφορία συναισθημάτων :-) Μίλα ελεύθερα... Άσε που ξέρω δηλαδή... Τίποτα δεν χρειάζεται να μου πεις... Δεν ξέρω αν επαρκούν οι θυρίδες των εγχώριων τραπεζών για να τις δεχτούν... Αλλά μη το σκέφτεσαι... Μπορείς να βγάλεις και στην Ελβετία :-) Με τέτοιο απόθεμα... Κατά συνέπεια το ερώτημά σου, "Έρωτες, πόσοι;", επιστρέφεται ως απαράδεκτο :-) Όσοι θέλεις... Και μπορούν να γεμίσουν και την καρδιά και το μυαλό και το κορμί... Εκτός αν θεωρείς πως όσοι έζησες μέχρι σήμερα τα γέμισαν όλα μέχρι που ξεχείλισαν. Κι εδώ σου έχω λύση μυστική :-) Σκύψε να μη μας ακούσουν... Καρφίτσα! Ναι, ναι... Καρφίτσα! Κάνεις δυο μικρές τρυπούλες στο κάτω μέρος τού σημείου που πάσχει από... πληρότητα κι αρχίζει να παρατηρείται απώλεια υλικού... Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχεις αδειάσει τις δεξαμενές σου και μπορείς να τις γεμίσεις από την αρχή με καινούριο υλικό. Εντάξει, δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς... Πατέντα είναι μεν αλλά δεν αμείβομαι για να την παραχωρήσω. Την... μεταγγίζω σε όποιον την χρειάζεται :-) >>>

Unknown είπε...

>>> Με τα ταξίδια γεμίΖεις τα αμπάρια σου με κάθε λογής καλούδια. Βαρέλια με ρούμι για ατέλειωτες μεθυσμένες νύχτες κάτω από το φως των αστεριών, τσουβάλια γεμάτα σπόρους παράξενων λουλουδιών για να καλλιεργήσεις εκείνον τον κήπο με τα τριαντάφυλλα που θυμάμαι ότι σκάλιζες μια φορά με ιδιαίτερη φροντίδα, κοχύλια σπάνια χαραγμένα με απόκρυφα ιερογλυφικά, κοράλλια από βυθούς απάτητους από ανθρώπους και παλιά βιβλία με ιστορίες ζωής κλεισμένα ερμητικά σε στεγανά μπαούλα που βρίσκονται σε λησμονημένα ναυάγια χιλιάδες λεύγες κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Θησαυροί αμύθητοι που μπορείς με τη σειρά σου να αφήσεις κληρονομιά και όχι απλά ενθύμια σε εκείνους που αγαπάς. Να τι γεμίΖεις...

Θλιβερή ανάγκη το λες εσύ αυτό; Όποιος ταξίδεψε πολύ δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Ούτε όποιος έζησε και πολύ περισσότερο ούτε όποιος αγαπήθηκε... Αποδείξεις χρειάζονται μόνο όσοι δεν είχαν την τύχη να κάνουν τίποτα από αυτά. Κι αυτοί συνήθως εμφανίζουν τις αποδείξεις εκείνων που ταξίδεψαν και έζησαν και αγαπήθηκαν επειδή οι ίδιοι δεν τις χρειάζονται κι έπειτα τις παρουσιάζουν σαν δικές τους για να πείσουν τους άλλους για τα κατορθώματά τους... Αυτοί που τα κατάφεραν έχουν τον άνεμο και την αρμύρα πάντα μαζί τους για συντροφιά και στα μάτια τους διακρίνονται όλα τα μέρη που έχουν ταξιδέψει...

Δεν πας πουθενά... Όλα γεμάτα είναι... Και οι πηγές και τα σύννεφα κι άμα αρχίσουν να μας βρέχουν θα τρέχουμε να κρυφτούμε... Λάθος μέρος διάλεξες για να κρυφτείς σταλίδα... Όταν θα ανοίξουν οι ουρανοί θα είσαι μόνο ένα απειροελάχιστο μικρογραμμάριο νερού στη μέση τού ωκεανού. Πώς θα σε βρούμε για να σε περισυλλέξουμε ή πώς θα τα καταφέρεις εσύ να γυρίσεις πίσω;

Σταλίδα, καμιά φορά για να συνεφέρουμε κάποιον χρειάζεται να τον χαστουκίσουμε... Θα το κάνω κι αυτό αν χρειαστεί... Με βαριά καρδιά αλλά θα το κάνω... Και σε προειδοποιώ, εκτός από βαριά καρδιά έχω και βαρύ χέρι :-)

Σύνελθε πριν αναγκαστώ να επέμβω.
Υπάρχεις, υπάρχεις, δεν κλείνεις, δεν τελείωσες...

~reflection~ είπε...

Spartan Oblivion

παρόλο που σε ΘΕΛΩ "απέναντι"
-πειρατικό vs πειρατικού-
με συγκινεί η συγχρονισμενη πορεία πανω στα νοήματα φρασεων που καταγραφηκαν στο Τσαντίρι....

Ναι, Εγω τα υποστήριξα όλα αυτα... και εξακολουθώ...

Όμως, οι Πλευρες είναι τουλάχιστον ΔΥΟ...

ΣΤΗ Θάλασσα {της ΖΩΗΣ, του Εαυτού μας, την Μεσόγειο...} ΔΕΝ της απευθύνεσαι καταλογίζοντάς της το γεγονός οτι ΧΘΕΣ ήταν ήρεμη, λάδι, γλυκιά, θελκτική και σε καλούσε να βουτήξεις στα καλοκαιρινά νερά της,
ΕΝΩ σήμερα είναι Άγρια, σκούρη, απόμακρη, επιθετική, κλεισμένη στον ... ΒΥΘΟ της!!!!...

ΘΑΛΑΣΣΑ είναι...
{οπως κι ΕΜΕΙΣ... 70% ΝΕΡΟ... καθαρό ΝΕΡΟ!... τοσο ΚΥΜΑ εντος....}
αλλάΖΕΙ.....

Θα πιαστώ από τους ΕΡΩΤΑΣ...

ΠΟΣΟΙ?...
Μετρανε οι μικροί Πρίγκιπες?....
Τι "γεμιΖΟΥΝ"?....

Είπες Και Κορμι, και Καρδια και τον Νου....

Κύριε Πειρατή της αντίπερας Όχθης των Ξιφομαχιών θαλασσης,
κάναμε σύσκεψη με το πλήρωμα της τσιγγάνικης Αλητειας και καταλήξαμε:

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ τότε ΔΕ καλυπτουν την Αρχέγονη Αναγκη για ΕΠΑΦΗ... Μονο μπαλώνουν, εκατεροθεν κι ο καθενας αναλογα με την εμβέλεια της Ισχύς του, μερος της Πληγής της ΜΟΝΑΞΙΑΣ.....

Ο Έρωτας παντα είναι ΕΝΑΣ...
ΕΝΑΣ ο ΕΡΩΤΑΣ της ΖΩΗΣ μας που καλυπτει τα ΠΑΝΤΑ....

Δεν εχει σημασία πόσο θα τον διατηρήσουμε ΖΩΝΤΑΝΟ...
- αν συνεργαστούμε ΕΞΥΠΝΑ, θα κρατήσει για παντα....
ΜΑ εκει παρεμβαίνει η συνήθεια της αρρωστημενης συγχρονης ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ:
~ΑΝΑΛΩΣΙΜΟ....~

και υποβάλλεσαι σε μία τάχα "κουραση" και ξαφνικά ζηλεύεις το Κορμάκι που λικνίζεται στη Γωνία του Μπαρ και απλώνεις το χερι να δοκιμάσεις...

ΟΧΙ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΠΕΙΡΑΤΗ...

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ...

ΕΙΝΑΙ μία πείνα που ικανοποιεί την Γευσιγνωστική της ΑΝΑΓΚΗ πανω σε διαφορετικά ΕΔΕΣΜΑΤΑ....

Ο ΕΡΩΤΑΣ που θα συγκλονίσει το ΕΙΝΑΙ και θα καλυψει ΟΛΑ τα κενα ειναι αυστηρα ΕΝΑΣ... και με σχεση αυστηρότατα 1 προς 1...

ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ....
Ενας κύκλος Δρασης με εκατομμύρια ομόκεντρους.....

Χθες ενας πολυτιμος Φίλος μου υποστήριξε το σεναριο της πιθανότητας Ενας Ανθρωπος να ΖΕΙ πολλες ΖΩΕΣ, μεσα σ'αυτη τη ΜΙΑ του..
{Παραλληλες ή διαδοχικες..}

Δεν με επεισε με το επιχείρημα πως ΟΛΑ όσα ποθεί να παρει και να δωσει ΔΕ χωρουν στη ΜΙΑ ΖΩΗ, οπότε προεκτείνει την Υπαρξιακή του Παρουσία σε πολλα επιπεδα Δρασης μες στο Χρόνο που ρεει.....

Διαφωνω....

"Γεμισματα", λοιπόν....
ΜοιαΖΕΙ με μπαλώματα...

ΠΑΝΤΑ το "πολλα" κρύβει ΜΠΑΛΩΜΑΤΑ...

ΔΕ θελω, Φίλε μου, ΠΟΛΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ...
ΜΙΑ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΘΕΛΩ.....

Δε θέλω, Φίλε μου, ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ.....
ΕΝΑΝ Ερωτα Θελω, να στοιχειώσει το Ναδίρ και το Ζενίθ μου.....
Δε θέλω, Φίλε μου, ΠΟΛΛΕΣ ΖΩΕΣ και ΕΝΘΥΜΙΑ... ΟΥΤΕ περιουσίες Κληρονομιάς...

Δε θέλω, Φίλε μου, ΠΟΛΛΕΣ ΖΩΕΣ....
ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΕΛΩ.... αυστηρού παρόντος να ομορφαίνει τους κύκλους της-τους ΚΥΚΛΟΥΣ ΜΟΥ- με Ελευθερίες, με καλλιεργειες, με αληθειες, με ΓΝΗΣΙΑ παραμύθια, και όχι αναλώσιμες Ιστοριουλες ενός καπάτσου μυθιστοριογραφου, που θελει να πλανεψει το Μυαλο μου....

ΟΛΑ ΕΝΑ....

Παύω να ΓΕΜΙΖΩ....
ΠΑΡΑγεμισα....

ΣΑΝ κάδος απορριμάτων νιωθω....
Τόσα περισσέματα...
Τόσα αχρηστα υλικά δόμησης....

ΘΕΛΩ μία ΚΑΛΥΒΑ...
ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ - σε ολες του της ΦΑΣΕΙΣ..

ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ το θυμό του, την γκρινια του, την παραφροσύνη του, το ΝΑΙ και το ΟΧΙ του...

ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΘΕΛΩ...
ΜΕσα του και Πάνω του να εκπαιδευσω τις Αγριες Ελευθερίες μου...
Στην χωρίς ΒΑΡΥΤΗΤΑ επιφάνειά του...

ΕΝΑ φεγγαρι θελω να ΓΕΜΙΣΩ αληθινά....
και πολλους ΦΙΛΟΥΣ...
ΝΑΙ, Φίλε μου ΠΕΙΡΑΤΗ, εκει κάνω ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ στην αριθμηση των ΠΟΛΥΤΙΜΩΝ..

ΘΕΛΩ ΠΟΛΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ...
ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, να γεμίΖΟΥΝ τη ΖΩΗ μου με ΚΙΝΗΤΡΑ και ΕΥΤΥΧΕΙΣ Συγκυρίες συμπορευσης.... ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ...
ΕΔΩ
με ΜΑΣ.......