...Εξωημερολογιακή Γιορτή...

Ποτέ δε θα βρεις λόγο επαρκή.
Δε δικαιολογούνται οι εξωημερολογιακές γιορτές.
Είναι εκείνα τα ξαφνιάσματα του Καιρού
που δε ζητούν άδεια,
δε λογαριάζουν το μονοπώλιο του γκρι,
δε μετρούν το ανάστημα της αντοχής σου.
Στήνουν μία μπάντα στην ύπαιθρο,
σε κείνο το ξέφωτο ουρανού
έξω από το σπίτι σου,
ανάμεσα στο σύννεφο
και σαν επιστρέφεις από τη δουλειά
πριν βγάλεις το κουστούμι των υποχρεώσεων
και τα στενά παπούτσια της συνέπειας
ένας μαέστρος σε αρπάζει από το χέρι
σε τοποθετεί στο κέντρο μιας Σάλας Εκπλήξεων
με τους προβολείς να μην παραχωρούν περιθώρια άρνησης.

Ξηλώνεται από κάποιες Οροσειρές
το Σολ της εκκίνησης
με μία Ανάσα μυημένου ορειβάτη
στην κατάκτηση της Κορυφής.

Ανάπηρος μπρος στο ξάφνιασμα
ζητάς δεκανίκι.
Δεν υπάρχει ούτε ένα χέρι να πιαστείς.
Η Σάλα υποχωρεί.
Αν δε χορέψεις,
πέφτεις απ' το υψόμετρο του Αναπάντεχου.

Μικρός ανθρωπάκος στο επίκεντρο του ποιήματος.
Χορεύεις.

Αποκλειστική Γιορτή
εξωημερολογιακής αφιέρωσης
σε έναν ανθρωπάκο καθημερινότητας
που μεταμορφώνεται μες στον Αιφνιδιασμό
σε ΥπερΉρωα της Ζωής του...