Μονοπώλιο...

Στον ύπνο σου μέσα

σου φορώ χειροπέδες

σου κλείνω το στόμα
σε φυλακίζω στο Παρόν

και κλειδώνω το χρόνο

έξω από το δωμάτιο.

Σέρνω τη σκέψη σου

στο πιο σκοτεινό μου υπόγειο.

Το κορμί σου δένω

στο πιο ψηλό μου κατάρτι.

Ούτε όρνια, ούτε σειρήνες.

Μόνο Εγώ.

Απ' όλες τις μεριές.

Σε γυροφέρνω

Σε μυρίζω

Σε χορεύω

Σε δραματοποιώ.

Κοιμάσαι με προσποίηση.

Σε μονοπωλώ με διαστροφή.
Ανάβω κεριά.

Σκάβω δρόμους πυρασφάλειας.
Δε θα σε πλησιάσει κανείς.
Σου βάζω φωτιά.
Με καις.
Σου ρίχνω νερό.
Με πνίγεις.

Κλειδώνω το αμπάρι

μην ξεχυθούν οι ωκεανοί στο δρόμο
μην οι φωτιές εξημερωθούν
μην τα σώματα πέσουν
σε χέρια σωτήρων.
Εδώ θα μείνεις.
Να ψηλώνεις, όσο ανεβαίνει η στάθμη.
Να πυρακτώνεσαι, όσο καίει η φωτιά.

Να προσποιείσαι, όσο γράφεται το σενάριο.

Να ξέρω πως δε θα σ' αγγίξει κανείς.