Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Τρόμο Κρατώντας



Την εικόνα δανείστηκα από εδω:
http://www.designntrend.com/articles/1277/20120229/relationship-between-wild-nature-human-wonderful-illustrations.htm


Σ' αυτό το σοκάκι
δεν επιτρέπεται να εισέρχεστε με κοστούμια
χαρτοφύλακες και τις νέες τεχνολογίες σας.
Προσβάλλεται η αρχέγονη φωτιά
που συμμαχεί με την ανάγκη μας για ζεστασιά
κι όταν αγριεύουν οι φωτιές
απειλούν τον κόσμο με εμπρησμό
ανεξέλεγκτα υπερβαίνοντας τις ψηφιακές σας προβλέψεις
με τη σιωπή τους να βομβαρδίζει τα πλούσια γραφεία σας
κόντρα στην καλοταϊσμένη πολεμική σας βιομηχανία
που στρώνει τραπέζι, χρόνια τώρα,
στο σύνορο του δικού μας υπαίθριου σπιτιού.

Σ' αυτή τη γειτονιά
ο άγραφος νόμος απαγορεύει στις απαγορεύσεις σας
να κυκλοφορούν με το δάχτυλο ορθωμένο
μπροστά στην υπερηφάνεια του απλού ανθρώπου.

Σ' αυτήν την γη
οι μάνες γεννούν ελεύθερους ανθρώπους
γιατί δεν έχουμε ανάγκη από σκλάβους, ήρωες ή θεούς.
Την αλάνα που παίζουν τα παιδιά μας
την προστατεύουν τα πουλιά
το ποτάμι που πλένουμε τα ρούχα, το κορμί και την ψυχή μας
το προστατεύουν τα φίδια.
Το δάσος που ερωτευόμαστε και δουλεύουμε
το προστατεύουν οι αγέλες των άγριων Εαυτών μας.

Είμαστε αυτάρκεις, δίκαιοι κι αθώοι
μα στην πρώτη εισβολή των στρατών σας
θα πάψουμε να γράφουμε ποιήματα
θα πάρουμε την ιστορία
με το μέρος της γενοκτονίας που μας ετοιμάζετε
και θα αρνηθούμε να καθίσουμε στην αναπαυτική ηλεκτρική καρέκλα
μπροστά στην παγκόσμια οθόνη
της δακτυλοδεικτούμενης έκθεσης του μη συμμορφωμένου
στα πρότυπά σας υπάκουου ανθρώπου.

Αν αψηφώντας την προειδοποίηση
και τρόμο κρατώντας
έφτασες ως το σύνορο της φωτιάς μας
ας συστηθούμε.

Είμαι ο άγριος Άνθρωπος.
Είσαι ο έχων τη δύναμη της παγκόσμιας υπογραφής
σε συνθήκες συνωμοσίας και μαζικής καταδίκης,
ο ισχυρότερος λένε όλων,
μα ακόμη δε δοκιμάστηκες στη μάχη σου
με την οργή του Ανθρώπου.

Ποιος από τους δυο μας είναι ο Τρομοκράτης λοιπόν;





6 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

"Αν την παρουσία σου στον πλανήτη, την νομιμοποιούν ως παράνομη και χρειάζεται να πληρώνεις με όλους τους τρόπους για να υπάρχεις, διαλέγεις να αγκαλιάζεσαι και ν' αγκαλιάζεις όλους τους άλλους "παράνομους".

Ναύτης είπε...

Δεν μπορω να επενδύσω στην οργη
όσο κι αν με προκαλει...
Αλλου είναι η δύναμη που έχουμε συντρόφισσα
Τα φιλια μου.

~reflection~ είπε...

Πυρφόρα

Στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση εδώ και χρόνια η ΕΕ (τρομάρα της) χρηματοδότησε ένα πρόγραμμα που αφορούσε την καταπολέμηση της ενδοσχολικής βίας, προωθώντας την αποδοχή της διαφορετικότητας κ.ο.κ.
Το πακέτο είχε ημερομηνία λήξης τον Οκτώβρη που μας πέρασε. Η χρηματοδότηση φυσικά αφορούσε τα υψηλόβαθμα στελέχη του. Τώρα το κάθε antibullying πρόγραμμα "τρέχει" χάρη στην ευθιξία του κάθε συναδέλφου.

Η προέκταση που με προβληματίζει είναι το παγκόσμιο Bullying που μέσω των ΜΜΕ και του διαδικτύου διδάσκει στα παιδιά -και στους ενήλικες βεβαίως βεβαίως- το μέγα μάθημα της επιβολής του ισχυρού στον αδύναμο.

Όλα με υπνωτική επανάληψη μάς υπενθυμίζουν:
"Είστε πιόνια... μικρούτσικοι για ν' αλλάξετε το σκηνικό... οι πρώτοι που θα φαγωθούν από την πείνα του κάθε καρχαρία.. Η Ελευθερία είναι λέξη για τα ποιήματα. Στη ζωή επικρατούν άλλες αξίες, αλήθειες, πραγματικότητες."

Και αγριεύω μέσα στο όμορφο ρουχαλάκι μου, μέσα στην χαμηλόμισθη θέση εργασίας μου, πίσω από το σπουδαίο ρόλο του Εκπαιδευτικού που έχει την Ευθύνη των μαθητών του.

Σκέφτομαι:
Αν όντως υπήρχε ο Άγρια Ελεύθερος Άνθρωπος, πού θα μπορούσε να ζει αλήθεια, πέρα από ... το Ποίημα?...
και
Πώς θα ανατρέψουμε τη θυματοποίηση στη συνείδηση των παιδιών λόγω του άγριου μαθήματος της Τρομοκρατίας των ισχυρών, καθώς κι εμείς είμαστε θύματα αυτού του παγκόσμιου Bullying?... Πώς θα μάθουμε στα παιδιά να γίνονται κατ' επιλογήν Ανυπάκουα και να Υψώνουν το Κεφάλι στην αδικία?...


Σκέ φτο μαι..

~reflection~ είπε...

Ναύτη

θυμάμαι την "Επανάσταση των Σιωπηλών" του Γραμματικάκη... Πότε αναφέρθηκε πρώτη φορά σ' αυτήν ο Γραμματικάκης?...

Ακόμη αργεί
ή ακόμη ετοιμάζεται.
(κατάφαση)

(σε ερώτηση όμως μοιάζει πιο επίκαιρο:)
Ακόμη αργεί?..
ή ακόμη ετοιμάζεται?...


Οπότε επιστρέφω στον Αναγνωστάκη από το πιο επίκαιρο Χθες, στο πιο Αργοπορημένο Σήμερα του Ανθρώπου:

"Αναγνωστάκης - Η απόφαση"


Πλέον πρέπει να πάρουμε θέση.
Είμαστε οργισμένοι?
ή μήπως έχουμε κι άλλλλλλλλλλη, απύθμενη, υπομονή?...
για πόσο ακόμη αποκλεισμό?
για πόσο ακόμη ξεπούλημα αξιοπρέπειας, δημόσιας περιουσίας και ό,τι άλλο?..
για πόσα ακόμη μνημόνια?...
για πόσες ακόμη στερήσεις και περικοπές?...
για πόση ακόμη τρομοκρατία?...

Μήπως ήρθε ο καιρός η Οργή των Σιωπηλών να γίνει Πράξη;
ή ...μήπως προλαβαίνουμε να γράψουμε ακόμη ένα, κι άλλο ένα, κι ύστερα κι άλλο ένα ποίημα?....


Σκέφτομαι και θυμώνω (με τον Εαυτό μου..)..





Margo είπε...

Η τελευταία ερώτηση στο σχόλιό σου στον Πυρφόρο είναι το βάσανο. Μιλάμε για ελευθερία αλλά ελευθερία δεν υπάρχει, μιλάμε για δικαιώματα που όμως είναι ολότελα καταπατημένα, μιλάμε για ισότητα μέσα στη διαφορετικότητα και μοιάζει αστείο. Και τι να τους πεις; Πως ότι δεν μπόρεσε η ανθρωπότητα να διορθώσει τόσα χρόνια επαναλαμβάνοντας πιστά την ιστορία της καλούνται αυτά να αποδεχθούν ως αδύναμοι κρίκοι; Όχι.. αν όμως διαλέξουν τον άλλο δρόμο, πόσο δύσκολο θα είναι το ταξίδι!

υ.γ. Πόσο χαίρομαι που γράφεις εδώ και πάλι..
Φιλιά πολλά!

~reflection~ είπε...

Αγαπημένη μου Margo

βασανιστικά επίμονα τα ερωτήματα που γεννούνται και είναι αβάσταχτο να συναναστρέφεσαι συνεχώς μικράκια από 12 ως 15 χρονών και να καλείσαι να εξηγήσεις την παράλογη κι αντιφατική ενήλικη πραγματικότητα, να δικαιολογήσεις το αδικαιολόγητο.

Το παιδί έχει έμφυτα μέσα του ριζωμένο το κριτήριο που υπερασπίζεται τη ζωή, όποιες αξίες κι αν του περνά με κηρύγματα το περιβάλλον του. Δεν ξεγελιέται. Και ξέρει πως λειτουργεί ο Νόμος της Δράσης και Αντίδρασης.

Η αγάπη φέρνει αγάπη.
Η βία φέρνει βία.

Το πιο σπουδαίο μάθημα, που ο ενήλικας μοιάζει επιδεικτικά να αγνοεί.

Τα λατρεύω τα παιδιά. Με την κάθε μικρή αφορμή, αν τους αφιερώσεις χρόνο να τα ακούσεις θα σου πουν τις πιο μεγάλες κι απλές Αλήθειες της Ζωής και θα τις υπερασπιστούν και με την πράξη τους.

Το δύσκολο εγχείρημα είναι μη μολυνθούν από την κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση και να μην λυγίσουν μπρος στον αυταρχισμό της τιμωρίας που υπόσχονται οι δυνατοί σε κάθε συντεταγμένη της ζωής τους.

Φοβάμαι - τρέμω- την αυθαιρεσία του δασκάλου, του γονιού, του παπά, του πολιτικού, του καθενός που έχει βήμα και μπορεί να περάσει σαν αξίωμα το χτύπημα της γροθιάς του στο τραπέζι των συνειδήσεων.

Θα παραθέσω ως μουσική επένδυση της σκέψης μου το παρακάτω τραγούδι, παροτρύνοντας να προεκτείνουμε τη θρησκευτική του αναφορά και σε πολιτικό επίπεδο και σε κοινωνικό και σε κάθε πεδίο συμφερόντων του ενός ή των πολλών, με τάση να επιβάλλουν στο συνάνθρωπο το δικό τους δίκιο:

I Ain't Afraid of your god / gods - I Am Afraid what are you doing in there names ...