Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Διάδραση



Ζωντανό πανί
μία κόκκινη φούστα που ανεμίζει
απορροφώντας το αίμα
από τις φλέβες στις κλωστές
τσαλακώνει τον εαυτό του
και τη Γυναίκα που ντύνει.

Άπειρες γωνίες
τεθλασμένης αγκαλιάς
καμπυλότητες στοχασμού
κι όλο σφίγγει η ζώνη στη μέση
το υπόγειο σκαρφαλώνει ως τη σοφίτα
κι ο ήλιος
που αρνιόταν να τρυπήσει το σύννεφο
επιτίθεται στο εσωσκοτάδι
τυφλώνοντας τις αλήθειες
που μόλις κατόρθωσα να ψιθυρίσω.

Η σκηνοθέτης
μου δίνει οδηγίες επιτυχίας
της αποκάλυψης που επιχειρώ
του εαυτού μου
μα εγώ
πισώπλατα τη σκοτώνω
φοράω τα ρούχα της
και σκηνοθετώ διάδραση
πάνω στο σταυρό που πιστεύεις
πάνω στο παράπονο που νικάς.

Εμμένεις θεατής
μα η κάμερα έχει στραφεί εναντίον σου.
Είτε αποδεχτείς το ρόλο
είτε δεν
το εκτελεστικό απόσπασμα
του δειλού εαυτού σου
θα σε στήσει στον τοίχο
αυτού του τεράστιου κουκλοθέατρου
θα σωριαστείς στη σκηνή
τυλιγμένος με το αρχαίο κόκκινο
μιας αυθαίρετης θυσίας
χωρίς ποτέ να ξέρεις για ποιον
και γιατί θυσιάστηκες
κι αν κατάφερες τελικά
να αλλάξεις τον ρου του Μεγάλου Σεναρίου.

Το της πλατείας χειροκρότημα
μια προσευχή
νεκρικής σιγής
για όλα τα ανώνυμα θύματα
αυτού του αμοντάριστου πολέμου
που γυρίζεται και μετά θάνατον.







2 σχόλια:

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Καλημέρα αγαπημένη μου Κάκια.
Όλο το ποίημά σου με άγγιξε, το αγάπησα και πόνεσα εξίσου.
Η τελευταία όμως στροφή, με έκανε να νιώσω!
Υποθέτω πως κατανοείς πλήρως τη διαφορά αγγίζω και νιώθω που θέλω να δωσω...
Να εισαι παντα καλά υπέροχη και γοητευτική μου ποιητική αύρα!
Σε αγαπώ και σε θαυμάζω πολύ!
Φιλιά πολλά

~reflection~ είπε...

Κική

Στη μάχη να ταυτιστούμε με τους Εαυτούς μας,
στην πρόκληση της ενσυναίσθησης να μπούμε στη θέση των άλλων
και στην απολογία της Ιστορίας που μάς θυσιάζει χωρίς να μας δικαιώσει
το Ποίημα απαντά με μία μικρή αιωνιότητα,
και.. ακόμη κι αν μείνει αδιάβαστο
θα ενυπάρχει ως αλήθεια ή ως υπερβολή που συνοδεύει σιωπηλά τον καθένα μας..


Φιλιά..
:))