Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

Σημείο συνάντησης


My picture is getting lost and found in here:
http://art-sheep.com/the-surreal-photography-of-michal-bieganski/


Όλοι οι ηλικιωμένοι που χάνονται
σμίγουν με τα μικρά παιδιά
που τ' απήγαγε ο χρόνος.
Κατηφορίζουν το ηλιοβασίλεμα
προς το λιβάδι με τις ζαχαρωτές ανθοδέσμες,
τα σμήνη με τις πεταλουδένιες χαρές.
Ενώνουν τα αδιέξοδά τους
και φτιάχνουν καταπράσινα μονοπάτια
μέσα στο δάσος
και παίζουν κρυφτό με την αστυνομία 
που τους ψάχνει
για να τους επιστρέψει 
εκεί
απ' όπου χάθηκαν.




4 σχόλια:

Virgo είπε...

"Ζαχαρωτές ανθοδέσμες". Πράγματα εύθραυστα, του μαρασμού..

~reflection~ είπε...

Virgo Astrovroxi

όλα γύρω μας είναι τόσο εύθραυστα όσο οι ζαχαρωτές ανθοδέσμες..
Οι απαντήσεις μας στα φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα.. τα μέρη όπου γυρεύουμε την Ουσία της Ζωής.. οι προσδοκίες μας και οι υλοποιήσεις τους.. οι νέες προσδοκίες μας.. το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού της Ζωής....

Όλα ζαχαρωτές ανθοδέσμες, που ακόμη κι όταν επιλέγουμε να χαθούμε αλλάζοντας τοπίο, ίσως κι Εαυτό, πάλι πέφτουμε πάνω σε νέα σχήματα και γεύσεις ζαχαρωτών..

Αν κάτι προσφέρει το Ποίημα είναι ίσως το λιγοστό φως που ρίχνει σ αυτή τη διαπίστωση:
Όσα έχουμε κι όσα κυνηγάμε Πράγματα εύθραυστα..του μαρασμού..

Πολύ πιο βαθιά μέσα στον πυρήνα της Ύπαρξης κρύβεται η Αλήθεια.. μα με τί εξοπλισμό Εαυτού μπορούμε να σκάψουμε και να φτάσουμε Εκεί?....

------
Σ ευχαριστώ για το πέρασμα και το πολύτιμο κίνητρο σκέψης..

Virgo είπε...

Εμένα για κάποιο λόγο, η έννοια του "εφήμερου" άνθους,
μου θυμίζει πάντοτε τα Τεχνητά Άνθη του Κ ΠΚαβάφη.

Το Ποίημα είναι άνθος που ομορφαίνει τη ζωή,
τη ζωή που είναι κακόσχημη από μόνη της και εμείς
καλλωπίζουμε το υπαρκτό, απαθανατίζουμε τη στιγμή εξωραϊσμένη.

Επίτρεψέ μου να το μοιραστώ, ως προέκταση:



Δεν θέλω τους αληθινούς ναρκίσσους — μηδέ κρίνοι
                        μ’ αρέσουν, μηδέ ρόδ’ αληθινά.
                Τους τετριμμένους, τους κοινούς κήπους κοσμούν. Με δίνει
                        η σάρκα των πικρία, κούρασι, κι οδύνη —
                                τα κάλλη των βαρυούμαι τα φθαρτά.

        Δώστε με άνθη τεχνητά — οι δόξες του τσινιού και του μετάλλου —
που δεν μαραίνονται και δεν σαπίζουν, με μορφές που δεν γερνούν.
                Άνθη των εξαισίων κήπων ενός τόπου άλλου,
                που Θεωρίες, και Pυθμοί, και Γνώσεις κατοικούν.

                Άνθη αγαπώ από υαλί ή από χρυσό πλασμένα,
                        της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά·
                με χρώματ’ απ’ τα φυσικά πιο εύμορφα βαμμένα,
                        και με σεντέφι και με σμάλτο δουλευμένα,
                                με φύλλα και κλωνάρια ιδανικά.

        Παίρνουν την χάρι των από σοφή κι αγνότατη Καλαισθησία·
μέσα στα χώματα δεν φύτρωσαν και μες στες λάσπες ρυπαρά.
                Εάν δεν έχουν άρωμα, θα χύσουμ’ ευωδία,
                θα κάψουμ’ εμπροστά των μύρα αισθηματικά.

~reflection~ είπε...

Virgo Astrovroxi

Η Ζωή είναι νόμισμα. Έχει δύο όψεις.
Μία κακόσχημη και μία θεσπέσια.
Το ποίημα αρπάζει το νόμισμα και παλεύει να αφυπνίσει τον Νου ρίχνοντάς το πολλές φορές, ώστε μία να προβάλλει την ασχήμια και μία την ομορφιά.

Άλλες φορές μας αφυπνίζει το ένα, άλλες το άλλο..

Ο Μεγάλος Σκοπός, πάντα, είναι η Αφύπνιση.

:))