Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

Η κοιλάδα με τις σκιές





Μια αγέλη ολόκληρη
ξυπόλητα αγρίμια
στην κοιλάδα με τις σκιές
θέατρο σκιών
καταπίνει τις αλήθειες.

Αιχμαλωτίζεσαι
φιμώνεσαι
τρέμεις
καταπίνεις το φόβο σου
επιζείς χορτάτος.
Ένας, μέσα στους πολλούς.

Σκοτεινιάζει.

Δε βραδιάζει.
Μέρα μεσημέρι
απλώνεται εκείνη η πνιχτή σκοτεινιά
που φιμώνει τα παραμύθια.

Έπαψαν να κλαίνε τα παιδιά.
Πεθαίνουν αθόρυβα στα κρεβάτια
αγκαλιά με τα ψεύτικα παιχνίδια τους.
Τα σκεπάζεις ευλαβικά
και προσποιείσαι πως δεν τα σκότωσες.

Φτάνεις και στο δικό μου.
Τεντώνεις την κουβέρτα
κι όμως δε με χωράει πια.
Οι αστράγαλοι ξεπροβάλλουν
σαν κόμποι σ' έναν λαιμό 
που έμαθε να τρέχει 
πάνω σε δρόμους κλειστούς
που τους έσκαβα πάντα με τα χέρια.

Απομακρύνεσαι.
Ό,τι σκέπασες, σκέπασες.
Όσα προεξέχουν
αλήθειες που δε θάβονται στις σκιές.

Ποτέ δεν έπαιξα με ψεύτικα παιχνίδια.
Μού τα χάριζαν έτσι,
μα στο πρώτο βάφτισμα
τους έδινα Ζωή.

Μόνη μου
μία αγέλη ολόκληρη
ξυπόλητα αγρίμια
στην κοιλάδα μου με τις σκιές.

Οι λύκοι μου ουρλιάζουν σκαρφαλωμένοι 
στη σωρό με τα φιμωμένα παραμύθια.
Τα σύννεφα πρόβατα αλαφιασμένα
συσσωρεύονται. 
Κοπάδια που πνίγουν το φως.
Σκοτεινιάζει.

Ποιος βλέπει να γράψει ιστορία μέσα στο σκοτάδι;

Αυτό το μαύρο -σαν σκιά- φόρεμα
δεν είναι κεντημένο από μαύρα γραμματάκια
κάποιας γραφομηχανής.
Είναι λουσμένο στον διάφανο πυρετό
του Φεγγαριού 
που πλέον δε χωρά κάτω από το σύννεφο
όπως δε χωράω κι εγώ κάτω από την κουβέρτα μου πια
όπως δε χωρά η αγέλη μου στην κοιλάδα με τις σκιές
όπως δεν φτάνουν πλέον δυο παλάμες να φιμώσουν τα παραμύθια.






4 σχόλια:

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...



Η ωραία τρέλα σου, όμως! Γιατί ποιείς κι όταν μιλάς ακόμα.

~reflection~ είπε...

Στρατή,

Ευτυχώς έχω τα ποιήματα να διοχετεύω το σκοτάδι μου έτσι ώστε να μένει μεσα μου το Φως του Φεγγαριού μου, που αρνείται να υπάρχει ετερόφωτο και θρέφει τον πυρήνα του με φωτιά, ακόμη κι όταν Αυτό που καίγεται είμαι Εγώ η Ίδια.

:))

Κική Κωνσταντίνου είπε...

εγω θελω να γραψω μια ιστορια στο σκοταδι και να το φωτισω :)

υπεροχη εισαι αερικο μου

φιλια πολλα

~reflection~ είπε...

Κική
:))

πρόκληση:
ας γράψουμε το Παραμύθι της Ζωής μας στο σκοτάδι....με μυστήριο, αιώνιο Πάθος κι Έρωτα....

Δεν ξέρω αν φωτιστεί το σκοτάδι, ο Εαυτός όμως θα φωταγωγηθεί και θα φωταγωγήσει στο Έπακρο!

:))