.......χειροποίητα μικρά όνειρα........

Αυθάδικα απαίτησε η Μέρα να επεκταθεί
στης Νύχτας τ' Όνειρο
και το Κορίτσι φοβήθηκε
μην και οι Επιθυμίες χάσουν το Δρόμο...

Καίγονται τα χάρτινα στο Φως Παραμύθια...

ΤυφλοΠρίγκιπες οδηγούν το Άρμα τους,
με νυχτερινές οπτικές ψηλαφίσεις,
στο χειροποίητο Τοπίο που κεντά η Ψυχή...
μα δεν αρκούν οι γήινες ταχύτητές τους
για ν' αγγίξουν το Άπιαστο.

Μην σε παραπλανεί το Θράσος του Φωτός
που αυτόκλητα παρεισδύει
ακόμη και στης Μοναξιάς τα βαθιά Σκοτάδια...
Σφράγισε τα μάτια με τα χέρια...
Απαρνήσου Μάταιους Ύπνους κάτω από τεχνητούς Ήλιους
που αυθάδικα επιχειρούν να καλύψουν το Φεγγάρι...

Πάντρεψε τις Κόρες των ματιών σου
με τους Γιούς του Σκότους
και Τυφλός μάθε να Βλέπεις επιτέλους
μέσα από θηριωδίες και συμπλέγματα Παράνομων Προτεραιοτήτων
την Αλήθεια που λάμπει
στα χέρια της Κοπέλας,
που από μικρή εκπαιδεύεται να κεντά
Φεγγάρια σε Τυφλούς Ουρανούς
Μικρής Πλειοψηφίας Ονείρων...

.....Ψυχανάλυση με τον.... Captain Morgan......

Ας βγάλω τις φορεμένες μου μπαλαρίνες.
Από κοριτσάκι με σφίγγουν!
ουφ!
πολύ καλύτερα τώρα.
Άλλαξα πλεύση,
μα ακόμη έλκομαι από παλιάς Σελήνης τη Δύναμη.
Είχα μπει σε έναν χορό
που άφησε απόηχο βαθύ μέσα μου
και ακόμη τις νύχτες πριν αποκοιμηθώ
σιγομουρμουρίζω το ρυθμό του.
Κάθε που ξυπνάω το πρωί
ακόμη στρίβω δεξιά για την κουζίνα
μα θα μάθω πως άλλαξε ο προσανατολισμός μου τώρα.
θα μπει στο πετσί μου η νέα τάξη πραγμάτων.
Εξάλλου πάντα ήμουν καλή μαθήτρια.
Γρήγορα έπαιρνα στροφές έλεγαν οι Δάσκαλοι.
Αλλά και πάντα υπάκουα εκτελούσα εντολές.
Τώρα μου λείπουν οι διαταγές.
ΑυτοΔιατάζομαι για να καλύψω το κενό.
Το πρωί αγουροξυπνημένη
ακόμη ετοιμάζω δύο κούπες καφέ
κι ας μην έχω κάποιον ακόμη να ξυπνήσω.
Ο δεύτερος πετιέται άθικτος.
θα το ξεπεράσω.
Εξάλλου και λόγω οικονομίας θα χρειαστεί να προσαρμοστώ στη μοναξιά μου.
Κάτι σκιές από επικρίσεις με ακολουθούν
κάθε που νιώθω πολύ όμορφη κι έξυπνη.
Κάποιος "ανώτερος" στοίχειωσε την αυτοπεποίθησή μου
και τρέχω σαν κάτι να πρέπει να αποδείξω
για να του αλλάξω γνώμη.
Κάνω μία βόλτα στο σπίτι
να σιγουρευτώ ότι είμαι μόνη.
Έπειτα κοιτάζομαι δεύτερη φορά στον καθρέφτη
και με πονηριά σταυρωτά με φτύνω!!!!
όπως, η γιαγιά μού έμαθε για να μη με πιάνει το μάτι!...
Για καλό και για κακό
έχω και τη μαμά να με ξεματιάζει ακόμη!...
όταν ξεπεράσω τα στίγματα του Κοινού μας Βίου
και νιώσω ΕΓΩ ο Εαυτός μου
ο απλός, ο όμορφος ακόμη και αγουροξυπνημένος το πρωί
τότε μου χαρίζεται το Οξυγόνο που μου λείπει....
Παίρνω βαθιά Ανάσα.
Ξεσφίγγω και τη Ζώνη Ασφαλείας που φορούσα χρόνια.
Αλλάζω λωρίδα.
Οδηγώ στην αντίθετη πλευρά της Σκέψης μου.
και βάζω στοίχημα με τον Εαυτό μου
το τελικό σκορ σ'αυτόν τον Αγώνα θα είναι
2-1
υπέρ μου.
παίζω πλέον στο δικό μου, κατάδικό μου γήπεδο.
Γυμνάζω τα Αντανακλαστικά μου μην με πιάσει ο "Επόμενος" στον ...Ύπνο
και παρακολουθώ μαθήματα Άρνησης,
γιατί τόσα χρόνια είχα μάθει μόνο το ΝΑΙ...
Δεν απολογούμαι πιά
κι ας μου ρίχνει ανακριτικό φως στα μάτια η οθόνη.
Απλά μία Ψυχανάλυση είπα να κάνω.
Και πριν πιω το επόμενο Captain Morgan
και πλοηγηθώ στο Μπαρ το Ναυάγιο
είπα να περάσω από το ιατρείο σας
να σας προτείνω αν ...
θέλατε να υποδεχτούμε μαζί το Επόμενο Παραμύθι.
Πριν ο χρόνος αρχίσει να μετρά αντίστροφα!
Οι φήμες λένε πως η πρεμιέρα του ξεκινά στις 12 τα μεσάνυχτα.
Τι λέτε λοιπόν?...

Η Καρδιά του Ποιητή

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πρώτη Προδοσία:
ξέφυγε της Θεϊκής Φυλακής η Γυναίκα.
Εξαπάτησε το Θεό με τέχνασμα πολεμικής φιγούρας
και χάθηκε Ελεύθερη στις συστοιχίες του Δάσους.
Ανεπιστρεπτί!

Τόση Ομορφιά
και δεν έμεινε ποιος να τη θαυμάσει!
Μία Φύση Ορφανή από ανταπόκριση...
κι ο Θεός ανήμπορος και μόνος
εμπνεύστηκε τον Ποιητή!...

Έχει λόγο πια η Φύση να πάλλεται,
να γονιμοποιεί τη Σαγήνη της με το Στίχο του,
να εναλλάσσει τις Εποχές στο ρυθμό της εισπνοής-εκπνοής του,
να Γεμίζει τα Φεγγάρια της στο βαθύ κι ακούραστο βλέμμα του,
να αδειάζει τα Ποτάμια της στις Θάλασσες των Ποιημάτων του...

Στίχο στίχο έντυσε όλη τη Γυμνή Ομορφιά της Φύσης
με Ποιήματα
κι ο Θεός άρχισε δειλά δειλά να ξαναπιστεύει στα θαύματα...

Άπλωσε ο Ποιητής κάτοπτρο μεταμορφωτικής μαγείας
κι επίγεια απεικονίστηκε η Λαχτάρα του Θεού
με Γυναίκας Νέα Μορφή...
Πιστής Ερωμένης...
της Έμπνευσης...

Πάνω της πλάστηκε νέος του Ποιήματος Παράδεισος
και ο Άνεμος ποτέ δεν αντιμίλησε στην Ανάσα της...
η Βροχή δεν είχε να ξεπλύνει ντροπές...

μα το χώμα....
πώς ν'αρνηθεί του Έρωτα την πρώτη Προδοσία
και να φιλοξενήσει νέα Ρίζα βαθιά στην πληγή του?..

Το χώμα ένωσε τους Δρόμους της Φυγής με Επιστροφές
και ταξίδεψε σε όλα τα πλάτη της Γης
τον Αισθαντικό Παλμό του Ποιητή
με δόλιο σκοπό:
να αφουγκραστεί η λιποτάκτισσα Γυναίκα τον Αμανέ του...

Κάπου,
σε μία Ανατολή που φλέγεται από ξυπόλητους χορούς,
που βρυχάται σε ρυθμούς άγριας μουσικής,
Εκείνη σκόνταψε στα πρώτα αποσιωπητικά...
χόρεψε εκτεθειμένη στα αγκάθια κάποιων θαυμαστικών...
κι ερωτευμένη πρώτη φορά εγκατέλειψε το Μύθο της
μεταναστεύοντας δίχως περιουσία,
άσωτη,
στην Πατρίδα του Ποιητή...

Νέος διχασμός:
Γυναίκα ή Έμπνευση?..
αίμα ή αέρινος παλμός?
σάρκα ή αφή στιχουργικής ευαισθησίας?
Ύφασμα που τρέμει στο ανέμισμα ή Ποιητική πλέξη που τρέμει στην ανάγνωση?...

Κλείνοντας τα μάτια ο Ποιητής
παρείσδυσε ολόκληρος στην Ανθρώπινη Αδυναμία του:
-Γυναίκα, ψιθύρισε...

και διασταυρώθηκαν τα Βλέμματα:
Φύσης,
Έμπνευσης,
Γυναίκας...

Χειμώνιασε...
η Φύση εκδικήθηκε...
Βούλιαξε την Πανσέληνο σε μία Νεκρή Θάλασσα
και τυφλώθηκαν οι Νύχτες του Ποιητή...

Σιωπή...
Η Έμπνευση έσπειρε σιγής ακινησία
στον εσωτερικό αντίλαλο του Ποιητή...

Νεκρό Τοπίο..
κι ένα κεράκι πουθενά...

μέχρι που άναψε τα μάτια της η Γυναίκα...
λύχνος άσβεστος στο μονοπάτι προς τον Ξεψυχισμένο σχεδόν Ποιητή...
τελετουργικά βουτά ολόκληρη στο αίμα του...
Κλέβει την Καρδιά του Ποιητή
και Πανσέληνο την Καρφώνει να Μεσουρανεί στα σκοτάδια του Κόσμου...
με τον παλμό του να σείεται η Συνείδηση του Σύμπαντος
και η ηχώ να μοιράζει Αιτίες Ζωής και Θανάτου...


Κρυφοκοιτώντας ο Θεός, με χέρια-φτερά δεμένα,
Ευχήθηκε να ΜΗΝ ήταν αιώνιος...
αίμα να είχε..
σάρκα..
Καρδιά να είχε του Ποιητή
που πάλλεται και πονά..
γιατί μόνο αυτή επάξια διαιωνίζεται εσαεί...

........................ Σύνδρομο ............................

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Ομαλοποιηθήκαμε πλήρως...

Με μαθαίνεις,
σε προβλέπω...

Εναρμονιστήκαμε με τις Ιδιοτροπίες μας,
κι ένα τρελό πρωινό
αλαφιασμένης Εμμονής,
δίχως προειδοποίηση,
ξύπνησα το ΣύνΔρομό μου
από τις Χειμέριες Νάρκες του...

Αυτοεξορίστηκα στη σπηλιά μιας Τεχνητής Στέρησης...

Σου ξέφυγα,
Μας Ξέφυγα,
όταν η επιθυμία μου ήταν στο αποκορύφωμά της...

Με φιγούρες φθινοπωρινής υγρασίας ξεγελούσα τα μάτια,
όταν με δάκρυα ζητούσαν να σε ανταμώσουν...

Απότιστο άφηνα το αίμα μου,
όταν εμμονικά ζητούσε το οινόπνευμα του φιλιού σου...

Δαγκωμένα άγρια τα χείλη,
όταν το Στερητικό μου Σύνδρομο ψέλλιζε τ'όνομά σου...

Σκυφτή Σκέψη
όλη η Ύπαρξη,
σε ένα Ιδρυματοποιημένο Τοπίο Στέρησης
μαζοχιστικά να υποφέρει
γιγαντώνοντας το Είδωλο της Επιθυμίας...

ο Χρόνος με τις Θεραπείες σ'εύκολη πρόσβαση
κι εγώ να αρνούμαι...

Φτάνω στο Όριο που τεμαχίζει τη Νύχτα,
που θηρίο βαφτίζει τον Άνθρωπο,
και τον Έρωτα προσυπογράφει Άγριο Εθισμό...

κι όταν άρρω την Απαγόρευση
και επιστρέψω στα Πάθη μας,
ένα δευτερόλεπτο πριν σε συνηθίσω ξανά,
πάλι θα αυτοΕξοριστώ
αλυσοδένοντας τα Άγρια Ένστικτά μου
στο ΣύνΔρομο της Ιερής σου Στέρησης
με απόλυτο γνώθι σ'αυτόν...

.....ΕκΠυρσοΚρότηση.....

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Στρατευτήκαμε, φίλε μου, σε σώμα ανίατης Τρέλας
και μάθαμε τα όπλα να χειριζόμαστε της Επιβίωσης
με μαεστρία ταχυδακτυλουργού,
που την Πανσέληνο μετουσιώνει σε Σφαίρα
στην κάννη των αιχμηρών ματιών...
Δολοφονούσαμε τους Εισβολείς
που ήθελαν να μολύνουν το χαμόγελο με φόβο....

μα ο Καιρός συνηγόρησε,
Εγκληματίας πολέμου,
και μάς περικύκλωσαν με αιφνιδιασμό
στο πιο καμουφλαρισμένο κρησφύγετο της Ζωής μας
και αφόπλισαν πρώτο το αγέννητο Παιδί
κι έπειτα Εμάς....

Πάνω στους Όρκους μας
βέβηλα φωνήεντα εμπρησμού, καταδίκης και σύλληψης των Ονείρων
και κάπου στο διάδρομο προς τον παράδεισο
κάτι αφόρετα Επίσημα Ρούχα... σκισμένα...
κάτι ταυτότητες, αποδεικτικά ονομάτων και πιστοποίησης πως ζήσαμε... κομμάτια...
κάτι γρατζουνιές από τα νύχια να κρατηθούμε λίγο ακόμη... ματωμένα σημάδια στο χρόνο...

κι Εμείς,
λίγο πριν χαριστούμε θυσία στο βωμό της Δολοφονικής Επίθεσης
στα θαυματουργά τους χέρια,
στραφήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλο..

Φορούσες στα μάτια το γιό μας
κι εγώ ντύθηκα το κοριτσάκι που δε γεννήσαμε ποτέ
κι αστραπιαία ερωτευτήκαμε τόσο,
που το Βέλος του Έρωτα σε ΕκΠυρσοΚρότηση
μάτωσε την Καρδιά,
που αλήτισσα
δεν έπαψε - ευτυχώς - να ερωτεύεται θανάσιμα...

τελευταίο φιλί
μία Πανσέληνος,
Σφαίρα καρφωμένη στην Καρδιά...
και οι ΔΥΟ μας νεκροί
λίγο πριν μας δολοφονήσουν οι Εισβολείς, μάτια μου......

...στο Μίσχο του Ποιήματος...

Περιπλανιέμαι στο μαγικό τοπίο του S6M9S


Λουλούδι μου σε κόψανε,
μα ερπετού ιδιότητα επιβίωσης σε πότισα
και όταν κόβεσαι
διπλασιάζεσαι
και με δυο καρδιές
σπόρους παλμούς
φυτεύεις σε πλαγιές δυσπρόσιτου αγγίγματος
κι ας δωρεάν κι ελεύθερα
χαρίζεις τις αυτοκτονίες σου,
όταν στο ζητά το ΠρωτοΣέλιδο της Τυφλής Τυπογραφίας των Ενστίκτων
για να πουλήσει τις Δέκα Εντολές του ανατυπωμένες
χρόνια τώρα
με μελάνι πολυχρησιμοποιημένο
κι ας κανείς πια δεν υποτάσσεται
στην Εφαρμογή τους...
μα είναι τόσο ευχάριστο το best seller
των Θεϊκών Διαλόγων,
που προσεχώς θα "παίξει" στις Οθόνες του Μυαλού μας
με πρωταγωνιστή σε κάθε Ρόλο
την μεταμόρφωση του Ποιητικού μας Ελιγμού...


Λουλούδι μου σε κόψανε,
μα σαν ερπετό διπλασιάζεσαι
και όμορφα έρπεις πάνω στο μίσχο του Ποιήματος
για να θυμίσεις
πως έρχεται ο καιρός που οι αλληγορίες
αλλάζουν Θέση Μεταφρασμένων Νοημάτων....

η Κόλαση μυρίζει Εύα
και ο Θεός αλλάζει το δέρμα του
για να προσαρμοστεί στη Νέα Εποχή των Πραγμάτων!!

~Ενστικτώδης Συλλαβισμός~

Ποιητής είναι αυτός
που ακόμη κι αν δεν έχει διδαχτεί Μητρική Γλώσσα
μπροστά στο θαύμα μιας Άνοιξης
δύναται να απαγγείλει Ποίημα
σε μία Γλώσσα στιγμιαίας Επινόησης!

ΈξΟδος ΚινδύΝου

Σε σχήμα Ελευθερίας
εφαπτομενικά ξαπλώθηκα
και επόμενη Μνήμη
ένας Λευκός Διάδρομος
να σκίζει το Γαλάζιο τ' Ουρα-Νού...

Τραυματίστηκα στη Σύλληψη της πρώτης Ιδέας..
Πληγωμένο πουλί..
Πιάστηκα στα δίχτυα του κυνηγού Χρόνου
και σε αυτοκρατορικό κλουβί
Φυλακισμένη θεράπευα τις ΕΞΩπληγές μου,
ανοίγοντας άλλες στο ΕσώΨυχο...

Ώσπου το σχήμα της Ελευθερίας μου άλλαξε..
πήρε ο Φόβος το διαβήτη
και σχεδίαζε ολοένα πιο μικρούς ομόΚεντρους Κύκλους Επιβίωσης.

Τα τοιχώματα πνιγμένα σε αναστεναγμό Φυγής.
Καμία ακρόαση.
Απουσίας αναπάντεχο Κενό
κι αυτό σε αποπνικτική Συρρίκνωση.

Μικροί οι Κύκλοι μου,
τετραγωνίστηκαν σε Κουκίδας Σχήμα
και οι Τοίχοι πέφτουν πάνω μου...

Έξ-Οδος Κινδύ-ΝΟΥ μηδενικής Πιθανότητας
και οι Πληγές μου Λίμνες Φοβισμένου Αίματος..

Ώσπου στένεψε τόσο ο Χώρος
κι ο επίΓειος Εαυτός,
που στο τελευταίο ανοιγοκλείσιμο των ματιών
σε αντανάκλαση εικόνας στον Τοίχο
είδα τη Ρωγμή μου...

Ολόκληρη χώρεσα στην Πύλη του Νου
-Έξ-Οδος Κινδύ-ΝΟΥ μου-
και χάθηκα σε μια αδέσμευτη Ελευθερία
στην Άβυσσο που Μέσα μου Φιλοξενούσα...
κι ο Χώρος απλώθηκε από Έξω προς τα Μέσα
αναιρώντας το Κλουβί
τον Εαυτό
το Φόβο
και τη Συρρίκνωση...

......................ΡαΚβήΛ......................

Κοιτώ ψηλά
μαλώνω
Ποιος έβαλε λόγια στο στόμα του Θεού
και Εκείνος μιλά Ανθρώπινα?...

κάτι αποκάλυψε χθες..
μικρά μυστικά...
θύμωσα...
Μη μου εκμυστηρεύεις μικρές Διαστάσεις Φωτός...
Πες μου μεγάλα Μυστικά
να γίνω συνένοχη Μαζί σου του Σύμπαντος...

Μείνε ακόμη λίγο
δεν τελείωσα ακόμη την βραδινή μου Προσευχή...
Κάτι νύχτες κρατούν μια Ζωή... ή έστω μισή...
σ'αυτά τα σκοτάδια σε χρειάζομαι κι ας είσαι τόσο Ανθρώπινος Θεός..

Ντύσου Φύλακας Άγγελος απόψε
κι ας ψάχνω τον Κακό Λύκο
ακόμη και στις Προσευχές μου...

ΡαΚβήΛ...

Ρ ροή

α το μηδέν με κουπί για ν'αρχίσει η Πλωτή Προσευχή μας

Κ το καράβι που θα μας περάσει στην άλλη όχθη

β σημάδι απείρου σε Ορθοστατική Υπόταση πληγωμένης Ζωής - η άλλη Όχθη που μας περιμένει φτιάχνοντας Αλχημείες και Βάλσαμο από τα Δηλητήρια των Καιρών που μας φιλοξενούν...

η φωνήεν Αορίστου - όλο το παρελθόν μου εσώκλειστο στο Ίδρυμα της Ψυχής μου... Ανίατα Λάθη και βουβός πόνος... μικρό μου μυστικό που Ανθρώπινα το Μεγενθύνω για να σ'εντυπωσιάσω..

Λ υγρό σύμφωνο στην Όχθη του Απείρου μας.... ατελεύτητη η Προσευχή και πού να μείνει καιρός για την Εκπλήρωση?..


δε μας χωρά η ΜΙΑ Ζωή...

Μείνε ακόμη λίγο
δεν χαράζονται ευδιάκριτα οι Πλωτοί Δρόμοι
και οι Πυξίδες μου πάντα νοθεύονται από τον Ερωτα...

μα Εσύ Θεός είσαι
και απόψε
Φύλακας Λύκος μου
όπως σε Θέλω

Εγώ, η Προσευχή και το Τραγούδι που ακούγεται εμμονικά στο Εργο της Ζωής μου..

ΡαΚβήΛ...

Μείνε ακόμη μια Ζωή τουλάχιστον......

Οι πιο Όμορφες διαΚοπές...

Πάντα επιστρέφεις πιο πλούσιος,
Με τις βαλίτσες πιο γεμάτες
και τον Εαυτό σου παράξενα πιο βαρύ,
αν και πιο ανάλαφρο..

Πώς γίνεται αυτό?..

Πως αδειάζεις κι όμως γεμίζεις?...
Πώς κερδίζεις, όταν απαρνιέσαι κι απομακρύνεσαι?...

Οι πιο Όμορφες διαΚοπές,
τα πιο όμορφα ΚαλοΚαίρια,
είναι Μέσα μας...

σ'εκείνο το Νησί της Φαντασίας που δε γερνά ποτέ...
που πάντα μας περιμένει με αμιγή τα χρώματά του
και το κύμα δροσερό φιλί...

Όσα χρόνια κι αν Περάσουν...
σ'εκείνο το Νησί πάντα θ'ανταμώνουμε
Νέοι και Δροσεροί
σαν τον Πρώτο Έρωτα να περιμένουμε ακόμα...


Φιλάκι Επιστροφής,
άρα... πιο πλούσιο!!!