Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

~Εκείνοι~




Οι σπηλιές τους μυρίζουν από μακριά
υγρασία, ακινησία και αρρωστημένη εγκαρτέρηση.
Παραφυλάνε
το Φως, τον Αέρα και τη Σκέψη μου.
Μιλούν με συριγμούς καυτού θροΐσματος ενός λίβα
που καίει τις τρυφερότητες
και λοιδορούν με χειρονομίες τη Ζωή μου.

Εξαρτημένοι
κι όμως θρασύτατοι.
Δεν υφίστανται,
αν δεν ασχοληθώ μαζί τους.
Δεν ακούγονται,
αν δεν τρομάξω.

Μακριά τους.
Περιφέρομαι ανέμελα
στον προαύλιο χώρο της Ζωής.
Θρέφομαι με ψίχα σαρκοφάγων στιγμών
πετώντας τον χαρταετό μου
πάνω από τις κορυφές της κάθε Άνοιξης
και πέρα από τα χιόνια του κάθε Χειμώνα.
Ανέμελα.

Τις νύχτες όμως
τα σύνορα σβήνουν.
Οι πατρίδες μας μπλέκονται.
Ο στρατός τους εισβάλλει στον ύπνο μου
και σημαδεύει στον κρόταφο
όλα τα παιδιά που χωρά το παραμύθι μου.
Αιχμαλωτίζει την μικρή μου Ελένη,
που κάθεται και κλαίει
που γελάει αμήχανα,
που τρέμει,
που ψιθυρίζει
"Θα ξυπνήσω... Ξύπνησέ με... Μη με ξεχάσεις..."

Τα όνειρα συνωμοτικά
φαντάζουν ατελείωτα
και ο χρόνος τούς θρέφει
και γιγαντώνουν τις σκιές τους
πάνω από το πέταγμα του χαρταετού
που τυλίγεται στην ουρά του,
μπλέκεται στο χθες και στο τίποτα,
σκοντάφτει στον λίβα
και στις προσταγές των συριγμών τους.

Είναι τόσο κοντά,
Εκείνοι,
που ακόμη και η Σκιά τους  απλώνει τα χέρια
και ηδονικά εκμαυλίζει την ασφάλεια της Ζωής μου.

Μυρίζω το ρούχο τους
υγρασία, ακινησία και αρρωστημένη εγκαρτέρηση.

Έρχονται στο λαιμό μου οι Φωνές τους
και γλείφουν με πεινασμένους φθόγγους
την κομμένη μου ανάσα.

"Θα ξυπνήσω... Ξύπνησέ με... Μη με ξεχάσεις..."

Όταν Εγώ με ξεχνώ
Εκείνοι θεριεύουν.
Εξαρτημένοι
κι όμως θρασύτατοι,
οι Φόβοι μου......................................................


14 σχόλια:

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Ωραία περιγραφή των φόβων. Μα όταν κανείς λέει: "εγώ κι οι φόβοι μου", ήδη έχει κάνει τον διαχωρισμό, τούς έχει στήσει απέναντι και τους εξετάζει.

Καλό απόγευμα, εγώ κι φόβοι μου σε χαιρετούμε ;)

Paraskevi Lamprini M. είπε...

όποιος φοβάται.. δεν ζει!!!... έτσι είναι... !!!

nameliart είπε...

Έτσι μας αιχμαλωτίζουν, έτσι μας δυναστεύουν, έτσι παραμονεύουν τη κάθε μας κίνηση ακόμη και υποψία κίνησής μας. Άλλοτε μας νικούν, άλλοτε τους νικάμε, μάχες μικρές ή μεγάλες που διαδραματίζονται στο πεδίο της ζωής - και ο πόλεμος μαζί τους κρατάει όσο κι η ίδια η ζωή.
Όμως αγάπησα αυτό που έγραψες... Και συλλογιόμουν καθώς το διάβαζα, να πώς οι φόβοι μπορούν να γίνουν λίπασμα για να ανθίσει η ποίηση!

Ρουθ είπε...

Οι φόβοι μας... κομμάτι μας κι αυτό. Χρόνια πριν με τρόμαζαν. Πιο μετά έμαθα να αναγνωρίζω τα σημάδια τους, πώς ξυπνούσαν, πώς θέριευαν, πώς με κατέκλειναν και πώς με ακινητοποιούσαν... Και τώρα, χρόνια μετά, έμαθα να πορεύομαι μαζί τους, να τους μερώνω όταν ξυπνούν και όταν θεριεύουν να μεγαλώνω μαζί τους και να στέκομαι απέναντι τους... μεγάλη πια, να ακούω μόνο εγώ τους κτύπους της καρδιάς μου και να τους κρύβω απ΄αυτούς, να μην τους δίνω περισσότερη τροφή.

Καλοί κι οι φόβοι... μας δίνουν ένα μέτρο αντιπαράθεσης με τον εαυτό μας, μας προεκτείνουν σε άλλα μεγέθη που ίσως δεν ανακαλύπταμε ποτέ διαφορετικά... όπως η Ποίηση και οι Ποιητές :)

Να πορεύεσαι όμορφα!

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπαρχει ανθρωπος διχως φοβους. Και για να παραφρασω λιγο και τον Αριστοτελη "Ανθρωπος χωρις φοβους, δεν ειναι ανθρωπος, ειναι η ζωο η ανωτερος ανθρωπου"

Ανώνυμος είπε...

τώρα που γνώρισες τον φόβο σου,μένει να τον ξεπεράσεις..
γλυκό βράδυ να έχεις..

~reflection~ είπε...

Κωνσταντίνε

πώς να ταυτιστώ με μία Αρσενική Μορφή που βρέθηκε να κατοικεί μέσα μου?...

Χρησιμοποιώ αβίαστα την διάφανη μεμβράνη της Μελοποιημένης μου Αναζήτησης
και διαχωρίζομαι από τους Φόβους...

παίΖω μουσική
παίΖω ρίμα
παίΖω Ποίηση

και τους προσκαλώ να χορέψουμε,
να ξορκίσω Εγώ Εκείνους που με βασανίΖουν,
να ξορκίσουν κι Εκείνοι Εμένα που τους Σημαδεύω σοτν ... κρόταφο!!!!

~reflection~ είπε...

Παρασκευή μμμμου,

κάθε που ερωτεύομαι ΦΟΒΑΜΑΙ μην και τσακιστώ πρόωρα από το Θρόνο του Ονείρου...

κάθε που κυνηγώ τη Μέρα μου με αγωνία ΦΟΒΑΜΑΙ μην και νυχτώσει πριν προλάβω να αγγίξω Γαλάζιο Ουρανό...

κάθε που φτιάχνει ο καιρός και η Ζωή μου ετοιμάζεταιγια Εκδρομή ΦΟΒΑΜΑΙ μην και αρχίσει πάλι απότομα να ...βρέχει...

κάθε που κρύβομαι, ΦΟΒΑΜΑΙ μην με βρείτε... ηθελημένα ή άθελά σας..

κάθε που κοιμάμαι κι ονειρεύομαι ΦΟΒΑΜΑΙ μην και μου κλέψουν τη Ζωή...

κάθε που παίρνω μία Απόφαση ΦΟΒΑΜΑΙ μην είναι η .... λάθος!....


ΦΟΒΑΜΑΙ πολύ...
έχω μάθει να το κρύβω...
Έχω μάθει να φοβάμαι να δείξω την Αδυναμία μου...

μα τις Στιγμές που με πιάνουν τα κλάματα,
νιώθω πως μέσα από τους ΦΟΒΟΥΣ μου έμαθα να ΖΩ, αντιμετωπίζοντας κατάματα το Ρίγος της Απειλής τους........

~reflection~ είπε...

Μελίνα μου

οι Φόβοι
αν τους προσεγγίσουμε έντεχνα
γίνονται και λίπασμα
να φυτέψουμε Ζωή...

καθετι Αρσενικό που ενΥπάρχει μέσα στο ψυχόρμητό μου:

Χρόνος
Πόνος
Φόβος

είναι ερωτεύσιμο με έναν παραλογισμό
που τροχίΖει την ανεξερεύνητη κρυφή μου Φύση
πάνω στο πρότυπο της ΕΠΙΜΟΝΗΣ και της ΛΥΤΡΩΣΗΣ.....

~reflection~ είπε...

Ρουθ

"Καλοί κι οι φόβοι... μας δίνουν ένα μέτρο αντιπαράθεσης με τον εαυτό μας, μας προεκτείνουν σε άλλα μεγέθη που ίσως δεν ανακαλύπταμε ποτέ διαφορετικά... όπως η Ποίηση και οι Ποιητές :)"

Υπέροχη Φωτογράφιση των ... Φόβων....

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που σχετίζεται μαζί τους
ειναι όταν ασυνείδητα το ΥποΣυνείδητο
πάνω στο Πρότυπό τους αναζητά το Έτερον Ήμισυ που συνδέεται με τον Έρωτα....

Αν και ομολογώ
πως ΑΥΤΟ είναι το πιο ουσιώδες ΚΙΝΗΤΡΟ για να ξεπεράσεις τους ΦΟΒΟΥΣ,
εντοπίζοντας πάνω τους τον Ηδονικό Δεσμό που τους συντηρεί στην εσωΠατρίδα μας....


Γιατί υπάρχει κι ΑΥΤΗ η παράλογη Θεωρία που συνδέει Ηδονή και Φόβο....

~reflection~ είπε...

Γιάννη,

για να φτάσεις στο "Χωρίς Φόβο"
πρέπει να σκαρφαλώσεις όλους τους ΦΟΒΟΥΣ σου....

μα ΠΡΟΣΟΧΗ
γιατί ταυτόχρονα κι ΕΚΕΙΝΟΙ
σκαρφαλώνουν ΠΑΝΩ στην Οροσειρά της Ψυχής μας.....

~reflection~ είπε...

onlyandjustme

Τη στιγμή που ΕΓΩ γνωρίΖΩ το Φόβο μου
κι Εκείνος γνωρίΖει Εμένα..

Ο Ένας πρέπει να Ξεπεράσει τον Άλλο...

Μάχη είναι...

όπως η ΖΩΗ...

και τρέμω μην στο Πρόσωπο του Φόβου μου δω τον ... Εαυτό μου....

Paraskevi Lamprini M. είπε...

reflection... με άφησε άφωνη η απάντησή σου... τόσοι φόβοι... για ένα πουκάμισο αδειανό;;... για μιαν Ελένη... που ούτε καν είχε παέι στην Τροία;;... (για τον ΦΟΒΟ!!!)

τι να πω... ;;;...τίποτε... αρκεί ο θαυμασμός μου... γι' αυτό που έγραψες... !!! Εσύ ξέρεις!!!

~reflection~ είπε...

Παρασκευή,

καθε κομμάτι κειμένου
είναι και μία Αλήθεια αυτού που γράφει.
Ναι, τους διαχώρισα τους Φόβους μου, όπως πολύ όμορφα επεσήμανε ο αγαπημένος μου Κωνσταντίνος....
Ναι, τους χρησιμοποίησα για να διδαχτώ από τις απειλές τους...
Ναι, είναι φορές που μαζοχιστικά τους ερωτεύομαι, γιατί έχω την Ανάγκη να νιώσω εξαρτημένο παιδί που φοβάται το ΣΚΟΤΑΔΙ της Αβύσσου και θέλει μία αγκαλιά......


Φιλί................. που τρέμει....