Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Πτυχή Ζωής



Η Ζωή δεν είναι όσα φανταζόμαστε έγκλειστοι μέσα στις ομοιοκαταληξίες του φόβου μας.

Είναι όσα Ζούμε άμεσα ή έμμεσα τολμώντας να εκτεθούμε στον Μεγαλύτερο Κίνδυνο:

Την Ανατροπή του Εαυτού μας από το θρόνο της βασιλεύουσας κάθε φορά νοοτροπίας.


4 σχόλια:

Μαρία Π. είπε...

πόσοι άραγε μπορούν να κάνουν αυτοί την Ανατροπή ????

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Αυτή κι μόνο είναι Ζωή!

κι όσοι δεν κάνουν την Μεγάλη Ανατροπή τους..δεν ζουν. είναι Νεκροί. ή νομίζουν ότι ζουν, οπότε είναι διπλά Νεκροί. ή νομίζουν ότι κάνουν Ανατροπή..αυτό κι αν είναι....! αυτό είναι το ότι ποτέ τους δεν υπήρξαν. ..ούτε σα σκιές..

~reflection~ είπε...

Μαρία

Λίγοι. Ας είμαστε από αυτούς. Δεν μπαίνω πια στην πλάνη της πλειοψηφίας. Τυφλή πορεύεται, προβλέψιμη, χωρίς ν αποκλίνει απ τον εθισμό στην ασφάλεια της Συνήθειας. Χωρίς να εκπλήσσει πια κανέναν.

Αυτή η Αυτοκρατορία της πλειοψηφίας βασιλεύει στο έλος της ακίνδυνης συνεπαγωγής μιας εξαρτημένης μάθησης.

Αυτός που θα τολμήσει να σπάσει την αλυσίδα των αυτιστικά επαναλαμβανόμενων κινήσεων ανακαλύπτοντας πρωτότυπους τρόπους για να θρέψει Ψυχή και Σώμα, Αυτός θα σηματοδοτήσει την Αρχή της Νέας περιόδου Εξέλιξης αυτού του είδους που λέγεται σύγχρονος Άνθρωπος.

~reflection~ είπε...

Πυρφόρα

Κι Εσύ κι Εγώ έχουμε δει σκιές να γελούν, να χορεύουν, να γράφουν ποίηση, μυθιστορήματα, να πηγαίνουν στη δουλεία, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να πηγαίνουν δώρα στα βαφτιστήρια, να κάθονται στις θέσεις των επίσημων, να στριμώχνονται στις ουρές των ανώνυμων κομπάρσων....να.....να...να....

Ο κόσμος είναι τόσο γεμάτος από σκιές και διπλά νεκρούς ανθρώπους υποταγμένους στο έλεος του φόβου της Ανατροπής, που σ ένα σουρεαλισμό παρομοίωσης θυμίζει τις ταινίες με τα ζόμπι της δεκαετίας του 80, όπου οι λίγοι ζωντανοί που έμεναν έψαχναν αγωνιωδώς τους λιγοστούς Ανθρώπους για να πολεμήσουν την μάστιγα.

Αν κάποιος με βλέπει με μάτι διόρασης και όχι τυφλό, ας μου πει αν είμαι κι εγώ σκιά ή αν άρχισα επιτέλους να μεταμορφωνομαι σε Άνθρωπο που τολμά να ανατρέψει τον τάφο του,να σκάψει για να βρει νερό, να κολυμπήσει στα βαθιά, να επιβιώσει Ζωντανός σ όλο το Ναυάγιο αυτού του κόσμου

ή αν απλά θρέφω την ψευδαίσθηση πως πάω Κόντρα,ενώ ελάχιστα κουνιέμαι μέσα στο φέρετρο του υποταγμένου φόβου μου..

Ένα μάτι διορατικό, απ έξω, μπορεί να διακρίνει καλύτερα πόσο πραγματική ή ψευδαισθητική είναι η προσπάθειά μας για να ανακαλύψουμε το μεδούλι της Ουσίας της Ζωής.