Στην άκρη του κόσμου
με χέρι απλωμένο
ένας ζητιάνος εντός μου
με κορμί σκορπισμένο
επαιτεί ολοκληρώσεις
στην εκπνοή του χρόνου
κι ανθρώπινες μονώσεις
στην πληγή του πόνου.
Μεταλλικές απολήξεις
τ’ ακροδάχτυλά του
αν προβείς να τ’ αγγίξεις
η σκιά ενός θανάτου
σου βαραίνει τους ώμους
και τραβάς την αφή σου..
τον αφήνεις στους δρόμους
της χαμένης Αβύσσου…
Μία νεκρή Ατλαντίδα,
που δε βρέθηκε ακόμη,
η δική του πατρίδα…
το ασαφές σταυροδρόμι…
Η δική του αγωνία
ρίγος στη δική μου γραφή…
του χεριού του η επαιτεία
προεξέχει απ’ το δικό μου κορμί…
20 σχόλια:
Ο "επαιτης" ποτε δεν θα'ναι κατ'ουσιαν μεσα του φτωχος Βασσιλισσα μου...
Φτωχος θα'ναι μονο μεσα απ'τα ματια των "εκ γενετης τυφλων"!
Κ ολων εκεινων που-πιθανον-εθελοτυφουν κατα συνειδηση...
Την καλημερα μου!
Και τι άλλο είμαι πέρα από έναν ζητιάνο της κρύας κυκλικότητας του σύμπαντος; Ένα χέρι αερικό απλωμένο προς τους πλανήτες της ψυχής που κάνουν κύκλους σε τροχιές μεθυσμένες...Κρασί κι αψέντι ανακατεμένα σε ένα μείγμα εκρηκτικό που χαρίζει παραισθήσεις ερωτικές...Αλήθεια τι ψάχνω; Τι ψάχνεις;
Μια καλημέρα σου στέλνω Άστρια - Κάκια από τα βάθη των σκιών. Να περνάς καλά.
ζητιανος γιατι? τι ζηταει? την αγαπη? τον ερωτα? τι? γιατι να ματωνει γιατι ?γιατι να ποναει?γιατι? πολλα γιατι σημερα μαγευτρα γιατι? καλημερα μαγικη μεσα απο μελενια ονειρα γιατι?
Σταγόνες σκορπισμένες
στο κορμή το δικό μου
ένα ρίγος σαν χάδι
που μόνο ανατριχήλα φέρνει....
μην πλησιάζεις....
έμαθα να περπατώ μόνη....
Frankne
Στιχάκι, όλοι είμαστε φτωχοί... επαιτες της ευτυχίας.... της γνώσης... της πεμπτουσίας....
Αυτό αξίζει.... οι θησαυροί που σου χαρίζονται μετά βασάνων και κόπων.. με το χέρι τρεμαμενο να κρυώνει στη Συμπαντική παγωνιά....
Την πιο υπεροχη καλημέρα μου...
Τι να σου τείνω Έσπερε.... είμαι ζητιάνος στον αντίπερα όχθη... ατενίζω την αγωνία σου κι εσύ τη δική μου....
Μία φλογα μέσα μας ζητάει... επαιτεί.... απαιτει.... και λιποθυμά από την έλλειψη οξυγόνου στα πνευμόνια της ποιητικής καρτερικότητας...
Θα βρούμε το χρυσό ψίχουλο που θρεφει την ψυχη... πού θα παει!...
Την καλημέρα μου, να επαιτεί {ν απαιτει...και να αδράχνει}...Όνειρα Συμπαντικής Πνοής....
Τα γιατί που θρέφουν τη Μοίρα, Μάγε... που την κάνουν να κρύβεται πίσω από τις σκιές των Ονείρων και να χαμογελάει με την εμμονή μας να προσπαθούμε να αγγίξουμε τον Συμπαντικό θησαυρό....
Θα φτασουμε λένε τα βιβλία.... θα αγγίξουμε το ρίγος....
Εσύ τι λες?...
Καλημέρα με μαγικές προσμονές...
Όλοι μόνοι περπατάμε frankne... το σκοτάδι και το φως είναι εντός μας... Ο ζητιάνος, που εξυμνεί την τόλμη της παραδοχής της φτώχιας μας, είναι θριαμβευτής σε έναν κύκλο Ζωής που σχηματίζεται σπειροειδής χωρίς να μπορεί να "κλείσει" ενώνοντας το Τελος με την Αρχή του...
Την καλημέρα μου, σε σενα που λατρευω...
Η δική του αγωνία
ρίγος στη δική μου γραφή…
του χεριού του η επαιτεία
προεξέχει απ’ το δικό μου κορμί…
Άνεμος,
το φύσημά σου είναι η αιτία κοσμογονικών αλλαγών στης Μοίρας το χέρι...
Εσύ ξέρεις... αν δεν είσαι ζητιάνος, είσαι εκείνος που με απόκοσμη φιλανθρωπία γεμίζει την ανοιχτή παλάμη με αστρική σκόνη.....
Το πέρασμά σου από τα λημέρια μου γέμιζε με ανάγκη την παλάμη του ζητιάνου...
Χέρια απλωμένα
μέσα στη σκέψη και στα σωθικά
με τραβάνε στις τέσσερεις
γραμμές των οριζόντων
διαμελίζουν τις λέξεις μου
κι αφήνουν τα κομμάτια
στους δείχτες του ρολογιού
μετέωρα να ταξιδεύουν.
Οι φλέβες τεντωμένες
τυλίγονται με μίσος
γύρω απ το κορμί
που φλέγεται την αγωνία
αβέβαιης αναζήτησης
σε ουδέτερη ζώνη ανάμεσα
στη Πύλη του Αχέροντα
και μια μακρινή Ιθάκη.
Κι εσύ ακροβατώντας
στη τεντωμένη γραμμή
που δένει τα σκοτάδια
με το θαλασσινό ξημέρωμα
υφαίνεις με σεντεφένια ηλακάτη
στίχους από χρωματιστές κλωστές
και ρίμες μεταξένιες
τα σταυροδρόμια να σημαδέψουν.
Ανδρέας Κ. 25/3
Μία νεκρή Ατλαντίδα,
που δε βρέθηκε ακόμη,
η δική του πατρίδα…
το ασαφές σταυροδρόμι…
Καλησπέρα γλυκιά μου Κάκια!
Ολοι κρυβουμε μεσα μας ενα ζητιανο
Δυστυχως...
Όλοι επαίτες
των ονείρων μας...
Καλή σου Μέρα Ποιήτριά μου!
Αντρλεα,
με πόση διορατικότητα αγγίζεις τους στίχους...
Χάθηκα μέσα στο πέπλο της περιεκτικής συνέχεια της ανάρτησης του Ζητιάνου...
Κάπως έτσι.. ή ίσως... έτσι ακριβώς!...
Σε ευχαριστώ για το ουσιώδες συμπλήρωμα στη σκέψη μου...
Γιάννα μου,
εκεί χανόμαστε.. εκει ξανακλείνουμε, χωρίς συνενοήσεις, ραντεβού με τη Μοίρα μας....
Μέσα από στιχομυθίες... μέσα από επινοήσεις... μέσα από τη φαντασία που δημιουργεί εικόνες, σου στέλνω την καλημέρα μου...
Ρίκη,
αυτός ο ζητιάνος ταλαντεύεται ανάμεσα στο Ευτυχώς και στο Δυστυχώς μας... είναι εκείνος που δίνει νόημα στην Ζωή, στην Ύπαρξη, ση Συνέχεια της Αναζήτησης....
Ταυτόχρονα τον λατρεύω και τον μισώ... όπως τον καλο και τον κακό εαυτό μου...
Σε ευχαριστω για το πέρασμα από τα λημέρια μου....
Η Ανάγκη του ανικανοποίητου ωθεί το χέρι μας στην επαιτεία, Προμηθέα...
Η επιβράβευση της επιμονής γεμίζει την παλάμη με θρύψαλα ονείρων....
Κι εμείς αχόρταγοι και νηστικοί δοκιμάζουμε εμπειριών συγκινήσεις στην τροχιά που λέγεται Ζωή γύρω από έναν θάνατο που συνεχώς παραμονεύει...
Σε ευχαριστω για το πέρασμά σου...
παντα ειμαστε απεναντι..
απεναντι απο τον πονο
την μοναξια
το συναισθημα
παντα σαν μονομαχοι
μεσα μας
μεσα στην ιδια την ζωη μας
επαιτες ..και αδιαφοροι περαστικοι..
και μια λεπτη αδιορατη διαχωριστικη γραμμη..που χωριζει εκεινο που ζηταμε και εκεινο που δινουμε..
οσο πιο πολλα ζηταμε..τοσα λιγοτερα δινουμε..
ξεχναμε, πως να κερδισουμε τον κοσμο,
γιατι νομιζουμε μας χρωστα η πως μας χαριστηκε..
Κακια πανεμορφο!!!
χαιρομαι που ηρθα σπιτι σου..:)
Νιώθω γεννιόμαστε με το χέρι τεταμμένο να ζητάει αγαπη, αλήθεια, πίστη, ομορφιά, όνειρο, παραμύθι, πάντα κατι να θελει... παντα....
Είναι η ανθρωπινη φύση?... το ανικανοποίητο?...
Η αδιόρατη διαχωριστική γραμμή που αναφέρεις Καλυψώ νομίζω διαχωρίζει τον επαίτη που κρύβουμε μέσα μας από εκείνον τον απόκοσμο φιλάνθρωπο που ανεφερα παραπάνω και επιλεμώς κρύβεται κι αυτός στο βαθος της συνείδησής μας...
Όλα και Τίποτε.... μονο εμεις... εμεις οι ίδιοι...
Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου...
Σε καλοδέχομαι με κεράσματα από φιλιά και χαμόγελα....
Δημοσίευση σχολίου