Με ξέρεις..
δε βολεύομαι στις Συνήθειες..
δε χωράω στο μανουάλι να κάψω τη Σκέψη μου..
καίω το Ναό...
καίγομαι κι εγώ μαζί....
Βγήκα στο προαύλιο της Εκκλησίας του θεού των Ανθρωπων..
εκεί που τελούνται οι μεγάλες Προσευχές...
τα Τάματα..
εγώ, ακόμη και μέσα στις φλυαρίες μου,
ζητούσα Ουσίες...
λίγα λόγια, πολλές πράξεις..
Τα Ποιήματα σμιλεύουν τη Σκέψη..
η Σκέψη εκκολάπτει την Πράξη του Αύριο,
όταν το Αύριο θα γίνει Σήμερα....
έτσι πορεύομαι...
Ανάπηρα περιθωριακή σε ένα πεζοδρόμιο θρυμματισμένο
από τα Έργα της Πολιτείας,
που πασχίζει να οικοδομήσει Συνειδήσεις,
ενώ θάβει στα θεμέλια τον Άνθρωπο..
Δεν πήγα εκκλησία...
δεν νηστεύω...
Δεν παίζω θέατρο,ούτε δράμα, ούτε κωμωδία...
Γυμνή Ψυχή συγκινούμαι με τα Πάθη του ΘεΑνθρώπου
που απλώνει το Χέρι και ζητιανεύει στην Πλατεία Καραϊσκάκη...
Ματώνω μπρος στη θέα των δύο πτωμάτων στην Ομόνοια στις 21.15, ημέρα Παρασκευή 15 Απριλίου 2011,
καθώς ο θάνατος δεν καταγράφηκε ούτε στα πρακτικά της Αστυνομικής Διεύθυνσης
{ίσως μόνο εδώ, σε μία ταπεινή γωνιά ηλεκτρονικού περιπάτου}..
Εγώ ανάβω κερί σε ένα πεζοδρόμιο φτώχειας
στη Μνήμη Ανθρώπων ενός Κατώτερου Θεού..
εκεί που ο Γολγοθάς λίγες φορές οδήγησε στην Ανάσταση...
Καλή Ανάσταση Καρδιάς Σε Όλους μας...
Ανάσταση Καρδιάς......----------
{θα απαντήσω στα σχόλια των προηγούμενων αναρτήσεων....
Ο ληστής Χρόνος δεν μου άφησε ούτε μία δεκάρα Χρονικής Παράτασης...
αλλά θα επιστρέψω και θα δικαιώσω την Αγωνία μου να συμπληρώσω τη Σκέψη σας,
που απλόχερα μου καταθέσατε...}
Κερί αναμένο, το φιλί, σαν Υστερόγραφο Ανάγκης......
Εκεί ζω.....
και σας οφείλω μία περιήγηση στα...μέρη μου.....
έστω και σαν δεύτερη προσπάθεια Ταξιδιού....
Γεννιέσαι πραγματικά την πρώτη φορά που ορίζεις τον εαυτό σου. Γεννήθηκα πάνω σε μία φιλόδοξη καμπύλη. Φιλοδοξία της οι ατέρμονες επαναλήψεις ημικυκλίων, η διάθλασή της σε διάφανα επίπεδα φανταστικού χώρου, η επιμήκυνσή της μέχρι το ασύλληπτο όριο της σκέψης.
Με τον καιρό αποκτώ το σχήμα και τις ιδιοτροπίες της. Ψέματα δε μου τάζει, γιατί η αναλυτική γεωμετρία είναι ταγμένη στην αλήθεια των συμπερασμάτων μέσω λογικών υποθέσεων. Το μόνο μου πρόβλημα είναι πως μερικές φορές εμπλέκεται στη διαδικασία η φαντασία μου και οι λογικές υποθέσεις αποκτούν υπερβατικό χαρακτήρα στο πλαίσιο της ρεαλιστικής προσέγγισης. Εκεί αρχίζω να ταλαντεύομαι ανάμεσα στο υπαρκτό και στο ιδεατό.
Διόρθωσέ με, όταν με βρεις να αποπροσανατολίζομαι και να κρύβομαι σε εξισώσεις ευθειών. Δεν μου πρέπουν. Εγώ γεννήθηκα για τις υπερβολές. Ούτε καν για τις πλήρως ορισμένες ελλείψεις. Δεν μου ταιριάζουν οι διακριτές θέσεις σημείων. Τείνω πάντα προς το αταίριαστο, το αδιανόητο, το ασαφές.
Με γοητεύει το ηλιοβασίλεμα απ’ το μέγιστο της καμπύλης μου. Εκεί εκπαιδεύομαι να αντέχω το βάρος ενός μεγάλου εκθέτη, να ορίζω το δεκαδικό λογάριθμο της ευαισθησίας μου και να κρύβω στη σκιά μιας ρίζας ό,τι κρατώ μέσα μου και θέλω ν’ ανθίσει προστατευμένο απ΄ την τάση των ανθρώπων να ορίζουν τα πάντα και να τα απομυθοποιούν.
Εγώ χάνομαι σ’ έναν περιοδικό αριθμό που παλεύει να ορίσει την τελευταία επανάληψη των ψηφίων του!
Αν με ψάξεις θα με βρεις στις σελίδες της Αναλυτικής Γεωμετρίας μιας ελαφροΐσκιωτης ύπαρξης.
