Προμελετημένη Σκηνή
γυρισμένη στο σύνορο Ζωής και Άδη,
εκεί όπου οι αιχμάλωτοι Πολέμου
εξαναγκάζουν τους δεσμοφύλακες
να ακούν τις κραυγές μιας Πείνας απόκοσμης
που γεφυρώνει Φόβο και Ηδονή.
Οι αλυσίδες ερωτεύονται τον αστράγαλο και τον καρπό,
καθώς τον γδέρνουν με χάδια αγριότητας,
σκάβοντας λες να βρουν αίμα και νάμα
στη Σάρκα που τόσο Δίψασε για ακρότητες,
όταν ο Κόσμος ολόκληρος είχε κρεμαστεί
στο Κενό μιας Απόγνωσης...
Μετά από χρόνια τριβή
αλλοιώνονται οι Αυθεντικές Μορφές μας...
Ο Δεσμοφύλακάς μου κανιβαλιστικά χορταίνει
από τις Πληγές σου,
που μυρίΖουν κρεματόριο Υποσχέσεων...
Λόγια Νεκρά σε χέρια Ξένα,
θηράματα στη μανία ενός ΤρεΛού
που ντύθηκε Γείτονας για να κερδίσει
όσα δεν παζάρεψα ποτέ μου....
Σύνορο φυλαγμένο με συρματοπλέγματα Εαυτού...
Αγκαθωτές μου Αγωνίες
ρευματοφόρες και απροσπέλαστες
προστατεύουν το κινηματογραφικό μας Έργο...
στη μέση Εσύ...
Μία αγκαλιά, ένας Κήπος, ένα Δωμάτιο, μία Ζωή...
Εσώκλειστοι κι αταίριαστοι, καταδικασμένοι
σε πλησιάσματα
για να αποφύγουμε τον Γκρεμό του Αδη
και το Ρέμα της Ζωής...
Σκοντάφτω πάνω στο Λίγο σου...
Εδώ και Ώρα
Λιγοστεύεις... ΕξατμίΖεσαι... Χάνεσαι κι Εξαφανίζεσαι...
Ένα στατόπεδο αιχμαλώτων μόνο για Σένα
κι Εσύ μου πεθαίνεις...
Σε παίρνω μία ακόμη αγκαλιά...
Κλείνω τον Κύκλο όπως σε γνώρισα...
Πεθαίνεις, μικρός, παιδί σχεδόν,
στα χέρια μου....
και πριν κυλήσει το Δάκρυ του αποΧωρισμού
στο μιδίασμά σου επάνω
κατάλαβα πως πρόβα ήταν,
πρεμιέρα μάλλον,
μιας ΑπόΔρασης αριστουργηματικής σκηνοθεσίας....
Δραπέτης πια στο απέναντι ΗΜΙσφαίριο Ζωής
χορεύεις Δικαίωση
περπατώντας ένα Θάνατο
πάνω στην Εξάρτησή μου να Σε έχω..............................
