Δε χρειάζονται πολλοί,
μόνο λίγοι που ξέρουν.
Ένας να λιποθυμά μπρος στο Φεγγάρι.
Ένας να οργώνει με νυστέρια την Αλήθεια.
Κάποιες Γυναίκες που δεν ξέρουν τι θα πει βιτρίνα,
να μαγειρεύουν μολότοφ στα Μαύρα τους Μάτια,
να ζυμώΝΟΥν ψωμί με τ' ακροδάχτυλα της Πίστης τους,
να τυλίγουν Δώρα με το Κόκκινο Ύφασμα της ΑνΥποταγής
και να θηλάΖουν μικρές Εμπειρίες,
να γίνουν Ξεσηκωμοί...
Δυο τρεις να στρώΝΟΥν το τραπέζι.
Με μαχαιροπίρουνα θα φάμε απόψε.
Γλείφαμε τόσο καιρό τα ισχνά μας δάχτυλα,
μα η πείνα δεν χόρτασε.
Με μέταλλο θα σε χορτάσω.
Με αίμα θα τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους οι Ευχές μας.
Έλειψες καιρό.
Και είχαν γεύση Νηστείας οι Χοροί.
Έλα να κάψουμε το Ρήμα της Απουσίας.
Τόσους γύρους στους δείχτες του Κόσμου
σε περιμένει η Ζωή...
Παλινδρομεί για να μπερδέψει το Χρόνο...
να κερδίσει στροφές,
να πάρει φόρα,
να αυξήσει στροφΟρμή.
Σε περιμέναμε καιρό.
Βουβοί, σ 'έναν στατικό χορό δίχως μουσική.
Προσπέρασε το Μηδέν
και πέρασε στη Σάλα των Επισήμων.
Πιο Επίσημος από ΣΕΝΑ,
κανείς......
Εσένα περιμένει
η Γιορτή ν' αρχίσει...
