Ο καιρός μου κατέρρευσε...
ντόμινο σε χέρια παιδικά...
μα ακόμη στήνω τα τουβλάκια μου
στο επιτραπέζιο του Έρωτα της Ζωής...
Συναρμολόγησα στιγμές,
που έσπασαν σαν τη Σιωπή μου...
Χρυσάφι εξόρυξα
απ'τη φλέβα που πάλλεται
πάνω στο ρυθμό της Εναλλαγής...
Αλλάζουν θέση τα χρόνια μου...
Εγώ στατικός θεατής
εκθρονίσεων και ενθρονίσεων...
Με ένα γέλιο για σπαθί
χαράζω ονόματα
στις γυάλινες κούνιες,
που οι Μαίες νανουρίζουν τις Στιγμές μας..
Στιγμή Δική μου..
Στιγμή Δική σου..
Βρεφάκι χρονικό φιλί,
αντανάκλασης είδωλο σε χρονικό καθρέφτη...
χάραξέ μου τον Ήλιο
στο κατώφλι του Νέου Αιώνα,
να έχω ένα Θεό ν' αρνιέμαι...
έναν Εαυτό να πιστεύω...
και μέσα στη σχισμή των χειλιών
θα ζεσταίνω τα χαμόγελα,
να λιώσουν επιτέλους τα ανέκφραστα χρώματα,
να γεμίσει το Τοπίο ροές,
ποτάμια, υδάτινους πίδακες,
συντριβάνια συναισθηματικής εντροπίας...
Ο Χρόνος τρυπά τον παλμό μου
μπερδεύοντας το τικ τακ του ρολογιού
με τον χτύπο της Καρδιάς μου...
Με βρίσκει πιο κόκκινη απ' το φιλί,
λιωμένη στο Φως,
αναδυόμενη στο συντριβάνι της Ανυπακοής
να χορεύω με επιδεικτική Ευτυχία
πάνω στη Σκηνή, όπου εναλλάσσονται οι Εποχές..
Δε θλιβομαι που τα Χρόνια περνούν..
Μία ευτυχία καταναλώνω στον Μπουφέ σας
και μεθάω με τις Ροές
μεγαλώνοντας Χρόνο με το Χρόνο το μεγεθος της Καρδιάς μου....
να χωρά Πάθη Εσταυρωμένου Έρωτα
και όλο πιο πολύ να αντέχει
ν'αγαπά και ν' αγαπιέται...
Δε θλίβομαι που τα Χρόνια περνούν....
τη Νιότη τη φύλαξα στης φλέβας τον Παλμό...
Βρεφάκι πίνω χρονικό φιλί...
κι ακόμη ερωτεύομαι...
στο κατώφλι κάθε Νέου Χρόνου
που επιμένει να έρχεται με άδεια χέρια..
