Κρύψου στη γωνιά και κοίτα. Δες πόσο επιδιώκουμε να είμαστε πολυάσχολοι, με διαρκείς εκκρεμότητες, διαδοχικά ωράρια, προτεραιότητες καθημερινότητας.. Δες πόσο επιδιώκουμε να είμαστε ανάμεσα σε κόσμο, με τα φώτα αναμμένα, τη μουσική να παίζει, σε πολυσύχναστους δρόμους, ρεαλιστικούς ή εικονικούς, να νιώθουμε παρουσίες τριγύρω, συζητήσεις εν εξελίξει, σειρές με επεισόδια προσεχώς, ώστε μην ξεμείνει ο χρόνος μας από τεχνητή αγωνία και ενδιαφέρον για τη συνέχεια.. Κοίτα πόσο πιστοί είμαστε στις κοινωνικές υποχρεώσεις. Στα καθιερωμένα πήγαινε έλα. Πόσες εργατοώρες προσωπικού χρόνου δίχως ούτε μία παύση.. γιατί στις παύσεις σταμάτα ο θόρυβος, η μουσική, οι διάλογοι, οι υπότιτλοι, σβήνουν τα φώτα, οι οθόνες, αδειάζουν οι δρόμοι, εξαφανίζεται ο κόσμος, μικραίνει ο χώρος, βαθαίνει ο αντίλαλος, μένεις μόνος, ακούγεται ο χτύπος της καρδιάς και ξεκινούν τα δύσκολα.
Η ανάγκη να συναντήσεις, να αντιμετωπίσεις, να έρθεις κοντά με τον εαυτό σου.
..και με τον άνθρωπό σου.
Κρύψου στη γωνιά. Δες πόσο δύσκολο είναι να βγουν οι άνθρωποι από το ωρολόγιο πρόγραμμά τους, να σταματήσουν τη γη να γυρίζει, να απομονωθούν, να ενωθούν, ν' αφουγκραστούν σιωπή, να απορροφήσουν τους κραδασμούς του μυαλού και της καρδιάς τους, να βρουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν σαν να μην υπάρχει χρόνος, δίχως να φοβούνται να αγγίξουν ο ένας τον άλλον με όλα τα ελαττώματα και τα ψεγάδια τους, με όλη την ομορφιά και την ασχήμια της αλήθειας τους, με όλη την αμηχανία της κάθε φοράς.
Κρύψου στη γωνιά και κάνε λίγο χώρο να κρυφτώ κι εγώ. Από μένα. Γιατί κάθε που με βρίσκω μού ζητώ υπερβολικά πολλά κι όταν επιστρέφω στον κόσμο μού μοιάζει αφόρητος.
