Photo by Sandy
Skoglund, taken from here:
http://mymodernmet.com/incredibly-elaborate-non-photoshopped-scenes
Κλείνουν τα φώτα
οι τοίχοι
πλησιάζουν
έλκονται θαρρείς
από τον τρόμο μου
ψιθυρίζουν στ'
αυτιά μου
κουβέντες
κλεμμένες
από τους καβγάδες
της διπλανής πολυκατοικίας.
Οι αθώοι ένοικοι
της διπλανής μου
πόρτας
βασανιστές με
μαστίγια
ματώνουν τους
τοίχους
ποτίζουν τα
χαλιά
με ένα
απωθημένο
κακοποιημένου
παιδιού.
Ανεβαίνουν στο
τραπέζι
ακούω τα τέσσερα
πόδια του να τρίζουν
γονατίζει
δε σηκώνει το
βάρος
ένας στρατός
ντυμένος με πολιτικά
επιτίθεται στ'
αντικείμενα
λυσσομανάει η
στεγνή ψυχή του
μαίνεται ο
εμφύλιος
στα σύνορα του
διαμερίσματος
οι κουρτίνες
τρέμουν
τα φώτα χαμηλώνουν
οι βρύσες στο
μπάνιο ανοιχτές
τέρμα
ξεπλένουν τους
ομήρους από τις ασέλγειες
οι καθρέφτες
σκεπασμένοι
με τα πουκάμισα
των νεκρών
γυμνές κρεμάστρες
τα κορμιά
των φυλακισμένων..
Αθώοι πολίτες
ο φούρναρης
ο μανάβης
ο ταμίας της
τράπεζας
ο δάσκαλος
ο καντηλανάφτης
...
ζυγώνουν το
πυρωμένο σίδερο
στο πρόσωπο μιας
τηλεόρασης
που δε
συνεργάζεται
συνεχίζει το
πρόγραμμά της
σαν γυναίκα τρελή
δεν απαντά
παπαγαλίζει τον
εαυτό της
κοροϊδεύει την
παράνοια του αφεντικού της
το ανθρωπάκι
που ανακρίνει τα
ράφια της βιβλιοθήκης
τα ποτήρια με τα
σφραγισμένα χείλη
τα στόμια των
μπουκαλιών
που μεθυσμένα
υποκρίνονται θάνατο
τις κλειδαρότρυπες
που πάντα
κρυφοκοιτούν τις
αλήθειες
κι όμως
με τόση μανία
με τόσο πόλεμο
δεν καταφέρνει ν'
αποσπάσει ούτε λέξη
ίσως γιατί οι
λέξεις
που 'χουν αξία
βγαίνουν απ' τη
φωλιά
μόνο με το χάδι
-κάηκε ζωντανό
σε μία μάχη
μακρινού
παρελθόντος...
Κλείνουν τα φώτα
οι τοίχοι
πλησιάζουν
έλκονται θαρρείς
από τον τρόμο μου
ψιθυρίζουν στ'
αυτιά μου
κουβέντες
κλεμμένες
από τους καβγάδες της
διπλανής πολυκατοικίας.
Δεν υποκύπτω
κρέμομαι από μία εσωτερική μου κλωστή
τεντώνω το βέλος της ψυχής μου
πετυχαίνω το μυαλό μου που
διατηρεί ζεστή την ανάμνηση απ’ το χάδι
περιμένω το κλειδί σου να γυρίσει στην πόρτα
να 'ρθεις
να γλιτώσεις τον
κόσμο μου
κι εμένα
απ’ τον εμφύλιο...
------------------------------
