Πτώση

Πώς γκρεμίστηκε αυτός ο θεός;
Σαν να υψώθηκε το τοτέμ του στο άπειρο
και να 'πεσε με φόρα σ' ένα θυμωμένο τσιμέντο.

Δίχως κρότο.

Σκισμένες σελίδες ιερών βιβλίων.

Στόμα ματωμένο 
γεμάτο βογγητά ορφανής προσευχής
δίχως να υπάρχει πιο υψηλόβαθμος θεός
να την εισακούσει.

Θρύψαλα, αγκάθια και καρφιά

αιχμηρά καρφώνονται στις σόλες 

και χαλάνε τα παπούτσια των ανθρώπων.

Τους τρυπάνε τα πέλματα 

κι η πληγή ως το κρανίο,

μα ούτε στάλα αίμα.

Δεν υπάρχει χρόνος για αιμορραγίες,

ούτε για περίθαλψη.

Ποιος επινοεί τους θεούς;
Ας σταματήσει.
Στιβάχτηκαν όλοι στην άκρη της αβύσσου
και γκρεμίζονται
μην μπορώντας ν' αντέξουν 

το βάρος της θεότητας.

Ποιος δημιουργεί τούς ανθρώπους;

Ας λογοδοτήσει.

Θεοί δεν υπάρχουν

ν' αναλάβουν την ευθύνη.

Μινιμαλισμός

Σκούπισε τη χυδαιότητα του περιττού
που λέρωνε τα πάντα
καθώς ξεχείλιζε απ' τα πιάτα
τα βιβλία
το κεφάλι της.

Έστρωσε τραπέζι 
με έναν καθρέφτη για πιάτο
και χόρτασε από τα πάθη της,

τις πολυπλοκότητες

και την υπερανάλυση.

Χορτάτη

άδειασε το δωμάτιο απ' τα έπιπλα,

το σώμα της απ' το βάρος
και τα βιβλία της απ' τις φλυαρίες.

Έστρωσε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι στο πάτωμα
και κενή ξάπλωσε στις όχθες του κενού.

Αφαιρέθηκε απ' όλα
με εκείνη την αφαίρεση
που αφήνει υπόλοιπο μηδέν,

της απόλυτης ισορροπίας.

Χώρεσε ζωντανή στο 1 μέτρο επί 2
των νεκρών
και βολεύτηκε ευρύχωρα
καταργώντας την εξάρτηση απ' τα πλεονάσματα.

Συνέχισε απέριττη 
και πιο όμορφη από ποτέ
κι έμαθε ξανά

να χορταίνει με το τίποτα

να μεθά με τη σταγόνα

να γεμίζει με αδειάσματα
στην αβάσταχτη τέχνη του ελάχιστου.