Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι για δύο, όπου κανείς δεν έχει
υποστηρικτές και ο καθένας έρχεται δίχως τίτλους, θέσεις και σκούφιες από
μεγάλες οικογένειες. Εκεί που το ποντίκι μπορεί να φάει τη γάτα. Ο ζητιάνος να
κερδίσει το βασιλιά. Ο στρατηγός μπορεί να ηττηθεί από τον άοπλο. Ο ενήλικας
μπορεί να χάσει από το παιδί. Εκεί που δεν υπάρχουν προπονητές και εμψυχωτές.
Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι όπου οι αντίπαλοι στέκονται απέναντι, δίχως
έξτρα οπλισμό, παρά μόνο το μυαλό, την καρδιά τους κι όλα τα είδη της νοημοσύνης τους. Δίχως τσέπες γεμάτες,
δίχως διαιτητές, δίχως θεούς να δείχνουν εύνοια. Να αναμετρηθούμε πολεμώντας ο
καθένας με τον τρόπο του. Να μην υπάρχει διαφθορά, ούτε δολίευση. Καθαρό
παιχνίδι. Γυμνό από όλα τα επινοήματα του ανθρώπου, αφήνοντας τους κανόνες να
εξελιχθούν στην πορεία.
Κι αν ξεπέσει και πάλι ο κόσμος στα στημένα του παιχνίδια, θα είμαστε κι οι δυο
ηττημένοι.
Μα αν κυριαρχήσει το ευ αγωνίζεσθαι και ξαναρχίσει ο κόσμος από την αρχή, θα
έχουν κερδίσει όλοι, οι παρόντες κι οι επόμενοι παίχτες της κάθε Μεγάλης
Παρτίδας.
