Το καλάθι πάντα γεμάτο ποικιλίες. Η επιλογή προσαρμόζεται στην Ζήτηση, ακολουθώντας το Νόμο της Αγοράς. Παίζουν οι ειδήμονες με τα μεγέθη. Παίζουν τα μεγέθη με το Μυαλό μας. Όλοι επιδιώκουν το άπλωμα. Διαπλάτυνση των Δρόμων, των πεζοΔρομίων, των μπαλκονιών, του υπόστεγου, της αυλής, του Εγώ.
Ο Ζητιάνος πιάνει δύο πόστα για την ελεημοσύνη που ζητά.
Ο Νεκρός δύο μέτρα επί δύο, ν'απλώσει την περιουσία της Ζωής που πήρε μαζί του....
Ο Ερωτευμένος δύο δύο τα κορίτσια ή τ' αγόρια... πληθωρικές οι επιλογές.... απλωμένες.... σαν τη μοναξιά του...
Ο Διανοούμενος πλασάρει δύο δύο τους τόμους των πολυτελών εκδόσεων να χωρέσει την πτυχιούχο άγνοιά του.....
Η γιαγιά μου άπλωνε το ζυμάρι στο τραπέζι με ένα σεντόνι. Τύλιγε τον κόπο της και μ'αυτόν έφτιαχνε την πίτα και τάιζε τρεις οικογένειες.
Άλλη γενιά.
Δένω τα χέρια μου. Κουλουριάζομαι. Περιορίζομαι στην στατική μου θέση της ακινησίας. Δεν αρκεί. Πως δένεται το μυαλό να πάψει να μουρμουρίζει βήματα απομάκρυνσης από το κέντρο της Σιωπής?....
Απλώνονται οι λέξεις. Φτάνει. Απλώνονται οι εμπειρίες. Περισσεύει.
Είναι η Μοίρα του Σύμπαντος η διαστολή?...
Επαναπαύομαι στο άλλοθι.
Αθωώνω τον Ζητιάνο.
Απενοχοποιώ τον Νεκρό.
Δικαιώνω τον Ερωτευμένο.
Επιβραβεύω τον Διανοούμενο.
Χειροκροτώ το βεληνεκές που γιγαντώνει τον Εαυτό του με ιδιωτικό κριτήριο, γαλουχημένο σε μια Κοινωνία Αναλώσιμη, με ταχύρυθμα μαθήματα ανάπτυξης δεξιοτήτων.
Απλωθείτε ελεύθερα.
Απλώθηκα κι Εγώ. Πάλι στα κείμενα.
Πάω να απλώσω το Κορμάκι μου στο κρεβάτι.
Το καλάθι γεμάτο ποικιλίες. Στον πληθυντικό αριθμό, δε διασφαλίζουν ποιότητα...
Ποιότητες, ποσότητες, ποικιλίες, πειράματα, πλήθος, είδη προς κατανάλωση...
Δεν είναι η τσέπη μας που φτωχαίνει. Είναι η Επιθυμία που εκπαιδεύεται φτηνή στα καλάθια της λαϊκής, όπου πωλούνται και αγοράζονται Απλωμένα Ρούχα Ψυχής: τα ΕσώΡουχά μας...
Μωρό μου, αν οι αϋπνίες σου σε βγάλουν σεργιάνι στην αγορά του κόσμου, αγόρασέ μου ένα σετ ΕσώΡουχα σε χρώμα αθωότητας, μήπως και αρχίσω να συρρικνώνομαι στις διαστάσεις της Αλήθειας μου..........................................
Ο Ζητιάνος πιάνει δύο πόστα για την ελεημοσύνη που ζητά.
Ο Νεκρός δύο μέτρα επί δύο, ν'απλώσει την περιουσία της Ζωής που πήρε μαζί του....
Ο Ερωτευμένος δύο δύο τα κορίτσια ή τ' αγόρια... πληθωρικές οι επιλογές.... απλωμένες.... σαν τη μοναξιά του...
Ο Διανοούμενος πλασάρει δύο δύο τους τόμους των πολυτελών εκδόσεων να χωρέσει την πτυχιούχο άγνοιά του.....
Η γιαγιά μου άπλωνε το ζυμάρι στο τραπέζι με ένα σεντόνι. Τύλιγε τον κόπο της και μ'αυτόν έφτιαχνε την πίτα και τάιζε τρεις οικογένειες.
Άλλη γενιά.
Δένω τα χέρια μου. Κουλουριάζομαι. Περιορίζομαι στην στατική μου θέση της ακινησίας. Δεν αρκεί. Πως δένεται το μυαλό να πάψει να μουρμουρίζει βήματα απομάκρυνσης από το κέντρο της Σιωπής?....
Απλώνονται οι λέξεις. Φτάνει. Απλώνονται οι εμπειρίες. Περισσεύει.
Είναι η Μοίρα του Σύμπαντος η διαστολή?...
Επαναπαύομαι στο άλλοθι.
Αθωώνω τον Ζητιάνο.
Απενοχοποιώ τον Νεκρό.
Δικαιώνω τον Ερωτευμένο.
Επιβραβεύω τον Διανοούμενο.
Χειροκροτώ το βεληνεκές που γιγαντώνει τον Εαυτό του με ιδιωτικό κριτήριο, γαλουχημένο σε μια Κοινωνία Αναλώσιμη, με ταχύρυθμα μαθήματα ανάπτυξης δεξιοτήτων.
Απλωθείτε ελεύθερα.
Απλώθηκα κι Εγώ. Πάλι στα κείμενα.
Πάω να απλώσω το Κορμάκι μου στο κρεβάτι.
Το καλάθι γεμάτο ποικιλίες. Στον πληθυντικό αριθμό, δε διασφαλίζουν ποιότητα...
Ποιότητες, ποσότητες, ποικιλίες, πειράματα, πλήθος, είδη προς κατανάλωση...
Δεν είναι η τσέπη μας που φτωχαίνει. Είναι η Επιθυμία που εκπαιδεύεται φτηνή στα καλάθια της λαϊκής, όπου πωλούνται και αγοράζονται Απλωμένα Ρούχα Ψυχής: τα ΕσώΡουχά μας...
Μωρό μου, αν οι αϋπνίες σου σε βγάλουν σεργιάνι στην αγορά του κόσμου, αγόρασέ μου ένα σετ ΕσώΡουχα σε χρώμα αθωότητας, μήπως και αρχίσω να συρρικνώνομαι στις διαστάσεις της Αλήθειας μου..........................................
