Είμαι καλή, είμαι όπως πρέπει να είμαι. Όχι όπως ειλικρινά με χρειάζεται η ανάγκη και η αγωνία του κάθε μαθητή στην τάξη μου, μα όπως το Υπουργείο θέλει τον κάθε υπάλληλό του. Τρέχω να βγάλω την ύλη, προσπερνώ τις σιωπές των μαθητών μου μονολογώντας "τί καλά παιδιά που είναι! τί υπάκουα!", ενώ η σιωπή τους στην πρώτη εμβάθυνση σημαίνει απουσία. Κάνω μάθημα στα σώματα των μαθητών που πάντα είναι παρόντα στην τάξη. Δεν κάνω μάθημα στο μυαλό τους. Τα μάτια κοιτούν στον πίνακα και σε μένα που απαγγέλλω καλά το ποίημα. Τα χέρια γράφουν, αντιγράφουν, γεμίζουν τετράδια. Ο νους φυγάς. Δεν τον συλλαμβάνει κανείς. Το αγκίστρι με το οποίο εξοπλίστηκαν οι καθηγητές της σύγχρονης εποχής είναι μικρό. Τα ψάρια μεγάλωσαν. Δεν πιάνονται πια. Και το ξύλο επιτρέπεται αόρατα, αν είναι να μαστιγώσεις την ψυχή του ανθρώπου. Μα οι παιδικές ψυχές δεν υποτάσσονται. Δεν. Τα ψάρια αμολύθηκαν σε ωκεανούς που ούτε τους βάζει ο νους του ανθρώπου. Ψιλιάστηκαν πως το νόημα των πραγμάτων είναι πιο μακριά από τον χώρο όπου διεξάγεται αυτό το πείραμα.Τα Υποκείμενα του πειράματος το σκασαν, ενώ οι επιστήμονες έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι εν εξελίξει η διαδικασία.
Παρατηρώ τα ρούχα τους, τη στάση του σώματος, τον τρόπο που οργανώνουν ή δεν οργανώνουν τις τσάντες τους, μα δεν μπορώ να δω την προβολή της ψυχής τους στο βλέμμα. Μηχανικό βλέμμα, μηχανικής παρουσίας. Είναι εδώ. μα λείπουν. Οι αίθουσες απέκτησαν επιτέλους τάξη κι ασφάλεια. Κανείς δεν αυθαδιάζει. Κανείς δεν κάνει φασαρία. Τέρμα οι ωριαίες, τέρμα οι καταγραφές στο ποινολόγιο, τέρμα οι τιμωρίες. Τα άδεια σώματα δεν δημιουργούν πρόβλημα. Δεν έχουν φωνή. Δεν έχουν αντιρρήσεις. Υπακούν βουβά στις επιταγές του κάθε καθηγητάκου, ο οποίος αυταπατάται νιώθοντας πως έχει τον έλεγχο της τάξης. Οι μαθητές το χουν σκάσει από το σχολείο. Τα παιδιά το 'χουν σκάσει από το σπίτι και κανείς δεν πήρε χαμπάρι πού τριγυρνούν τόσες εξεγερμένες Ψυχές! Πού διαδηλώνουν Ζωή? ή μήπως δεν διαδηλώνουν? ή μήπως ζουν σε άλλη διάσταση όσα η πραγματικότητα τους στερεί?...
Το 45λεπτο πέρασε. Έκανα καλά τη δουλειά μου. Παρέδωσα το επόμενο μάθημα. Χτύπησε κουδούνι. Βγήκαμε διάλειμμα. Ξαναχτύπησε κουδούνι. Μπήκαμε στην αίθουσα. Όλα κυλούν ρολόι. Επιτέλους τάξη κι ασφάλεια.Τα άδεια σώματα δεν δημιουργούν πρόβλημα.
Μόνο ο απολυμένος επιστάτης που περνά πού και πού έξω από το σχολείο, κι έχει μνήμες άλλης εποχής, αναρωτιέται "Πού να πήγαν αλήθεια τα παιδιά?" παρόλο που βλέπει τα σώματά τους στο χώρο να κινούνται.
Οι υπόλοιποι, καθηγητές και γονείς, προσποιούμαστε πως δεν καταλάβαμε τίποτα.
