Ορκωμοσία

 

Φτάσαμε ως εδώ
χορεύοντας ένα ετοιμόρροπο ταγκό
ένας πατέρας και μία κόρη
που τη χορεύει με σπαθί και δόρυ
την εκπαιδεύει να του μοιάζει
μία ν’ αγριεύει, μία να κουρνιάζει
να ‘ναι γυναίκα, μα και θηρίο
που επιβιώνει στη ζέστη και στο κρύο.
 
Βήμα το βήμα, στράτα στρατούλα
έφερε ο πατέρας τη μικρή κορούλα
στου Πολυτεχνείου τη Μεγάλη Πύλη
όνομα, επίθετο και το φύλο θήλυ
μία μειοψηφία μες στ’ ανδροκρατούμενα
που όμως πληροί τα προαπαιτούμενα
κόβει το μυαλό της, πιάνουν τα χέρια
λύνει εξισώσεις, δένει μοτέρια
κι έρχεται η ώρα του πτυχίου
χορός στο κέντρο ηλεκτρικού πεδίου.
 
Κοιτάζει κατάματα την κάμερα που γράφει
πιάνει με τα νύχια το σκληρό αγκάθι
και πριν το χειροκρότημα στην ορκωμοσία
το τραβά και λύνεται στην αιμορραγία
σαν κλειδί που γύρισε ξεκλειδώνοντάς τη
σαν κάποιος να την άρπαξε από τον μπαμπά της
κι άνοιξε η Πύλη του πατρικού κελιού της
έπιασε με το χέρι της το χέρι του παιδιού της
(εκείνο το μικρό παιδί, το μέσα ξεχασμένο)
κι όπως την κοιτούσε το πλήθος σαστισμένο
πήρε τον εαυτό της χορευτική αγκαλιά.
 
Και βήμα το βήμα, στράτα στρατούλα
απομακρυνότανε η μικρή κορούλα
κι ορκίστηκε να μείνει πίστη στον εαυτό της
κι άρχισε να γράφει για λογαριασμό της
κάτι παραμύθια γεμάτα αλληγορία
στίχους που νικήσανε όλα τα θηρία
και για να ξεπεράσει τη σκιά του πατέρα
εξέδωσε το έργο της, κόρη και μητέρα
η ίδια του εαυτού της.

 

Μικρός Δραπέτης

 Από τη Συλλογή ποιημάτων και δοκιμίων που έλαβαν μέρος στο Διαγωνισμό Ποίησης και Δοκιμίου της Ένωσης Λογοτεχνών Ελλάδας με θέμα Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης, Εκδόσεις εχέδωρος, 2016

Αυτός ο μικρός μαθητής
γέννημα θρέμμα ετούτης της γης
μέσα στα χέρια μου σαν ισοβίτης
ψάχνει να βρει το ιερό κλειδί της.

Σε κάθε διάλειμμα σκάβει το χώμα

ξυπνά του Αιώνιους απ' το μεταθανάτιο κώμα

συστήνεται ήρωας αυτού του παρόντος

και αποζητά το Δάσκαλο του παρελθόντος:

"Ονομάζομαι Αλέξανδρος κι είμαι πρωτοετής

της Α' γυμνασίου μαθητής, δραπέτης.

Απέδρασα εντέχνως  απ' το ωρολόγιο πρόγραμμά μου

προεκτείνοντας τα μαθησιακά δικαιώματά μου.

Κυλά στις φλέβες αρχαίο μου αίμα

και πάλλεται μέσα μου αθάνατο πνεύμα.

Ο μόνος που μπόρεσε να με διδάξει

είναι ο Δάσκαλος έξω από την τάξη.

Δίχως πίνακα, υπολογιστή, θρανίο

μόνο  με εμβάθυνση στο αχανές πεδίο

όπου η ζωή κορυφώνει τον εαυτό της

και ο κόσμος θηλάζει απ' τον κορμό της

χορταίνοντας τον Νου του Ανθρώπου

με πολύτιμα ιδεώδη αυτού του τόπου.

Δραπέτης κι αν είμαι της σύγχρονης γης

δεχθείτε με στον κύκλο της δικής σας σχολής

τώρα που η αλήθεια μέσα μου ανατέλλει

Δάσκαλο να έχω το φιλόσοφο Αριστοτέλη."

Απ' τη σύγχρονη Ελλάδα ένα παιδί αν γλιτώσει

η παρακμή θα εκλείψει μέσα απ' τη γνώση

και του Μεγάλου Δασκάλου οι διδαχές

αναρριχώμενα αειφόρα στο διηνεκές

θα σμιλεύουν τη νόηση και το λογικό μας

δικαιώνοντας ζωή, κόντρα στο βίαιο θάνατό μας.

Ιπτάμενη πτώση μιας προσδοκίας...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Ήταν στριμωγμένη
στο βαλιτσάκι και βάραινε τον ώμο του.

Ο ταξιδιώτης συλλογίστηκε
πόσο χρήσιμη του ήταν.
"Καθόλου", απάντησε η φωνή της λογικής.
"Προσγειωμένα θα περπατάμε στο σύννεφο.
Δε θα μας λείψει, εμπιστεύσου με."

Την άγγιξε απαλά.
Μπορώ και χωρίς Προσδοκίες, σκέφτηκε.
Το τώρα μου αρκεί.
Το εφικτό και ότι μπορώ να έχω.
Μου φτάνουν για το ταξίδι μου..

Εξάλλου, πάντα ήσουν μεγάλη και βαριά προσδοκία.
και όλο βάραινες τον ώμο και τη σκέψη μου.
Θα περπατάω πιο ανάλαφρα χωρίς εσένα.

και με μία κίνηση παιδικής ασυνειδησίας
την έριξε στο κενό...

Ιπτάμενη πτώση... μιας προσδοκίας...
Τί κι αν πάνω της είχε χαράξει την πορεία του Ταξιδιού?...
Σκίστηκαν οι χάρτες στο ανέμισμα της Πτώσης..

και καθώς ανέπνευσε όλο τ' οξυγόνο,
πιο ελαφριά από την κάθοδο,
άρχισε να αιωρείται...
πάνω από τον ταξιδιώτη..
πάνω από τη λογική..


και τότε ο Ταξιδιώτης την Ζήλεψε.

Συλλογίστηκε πόσο χρήσιμη του ήταν.
"Καθόλου", απάντησε η φωνή της Προσδοκίας.
"Ακροβατώντας θα περπατάμε στο σύννεφο.
Δε θα μας λείψει, εμπιστεύσου με."

Την άγγιξε απαλά.
Μπορώ και χωρίς Λογική, σκέφτηκε.
Το αύριο μου ανήκει.
Το απρόσμενο και το άπιαστο θέλω να αγγίξω...

κι έπιασε το χέρι της Προσδοκίας...
και την ακολούθησε
σε μία Ιπτάμενη Πτώση...
ανεπανάληπτη...

Πράξη Δεύτερη

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Είχε διασχίσει κατάκοπος τον Αρχαιολογικό Χώρο,
όπου η Μνήμη εκτελούσε Ανασκαφές παλιών Ποιημάτων
απ' την έφιππη Εφηβεία του.

Αποτόλμησε ν' αναγνώσει
κάποιες ηρωικές επιγραφές
σ'αγάλματα παλιών Ιδεών
που έπεσαν ηρωικά στην πρώτη Γραμμή των Μαχών του.

Η πανοπλία του 3ου διαζώματος των εκθεμάτων
του έπεφτε πια μικρή...
Είχε διευρύνει τόσο το Νου
είχε ξετυλίξει τόσο την Καρδιά
και εκείνο το θνητό Σώμα του
είχε αφεθεί στην πληθωρική φθορά του Χρόνου.

τόσο Ίδιος...
τόσο Διαφορετικός...
μέσα στο ίδιο Άρωμα Ζωής
με τη Γεύση της Νίκης ακόμη στο στόμα...

το Βασίλειο της Νιότης του
μ'ανέγγιχτα χρώματα στα Ευρήματα της Μνήμης
αποζητούσε μία Αναπαράσταση
να βιώσει ξανά Ακμή και Οργασμική Έκρηξη Δημιουργίας...

Μία ακόμη φορά,
σαν Κύκνειο Άσμα,
στο Αρχαίο Θέατρο των Αριστουργημάτων του...

Συγχρονίστηκε η συγκίνηση με την ανάγκη της Αναζωπύρωσης...

Χρειαζόταν σύνεργα...
Σπίθα
Αφοσίωση
και Οδηγό στα Τυφλά του Ένστικτα που φόρεσαν Τον Καλπασμό της Νιότης...

Ετοίμασε το Εργαστήρι του
κάτω από τη Σκιά της ίδιας Ρυμοτομίας των Εμπνεύσεων..

Σήκωσε το ακονισμένο του Βλέμμα
και έψαξε ένα λουλούδι.
Κινήθηκε με διάθεση Θυσίας,
σαν αυτοΠροσφοράς του Άνθους μιας Γόνιμης Καρδιάς...

Εκείνη καθόταν ακίνητη στο θρόνο της.
Την πλησίασε κι εναπόθεσε το τρυφερό ανθάκι στα πόδια της.

-Σε παρακαλώ, είπε ο Καλλιτέχνης στη Μούσα του,
που πιο δροσερή από την Αύρα του Παρόντος
πιο αέρινη από το Θρόισμα του Νου
πιο γόνιμη από την Καρδιά του Ερωτευμένου
έστεκε Αγαλμάτινη τόσους Αιώνες Θύμησης
σε μία Ακινησία Πολύτιμου Θησαυρού Αρχαίας μάχης...

-Σε παρακαλώ... χαμογέλα μου ν' αρχίσουν ΟΛΑ από την αρχή
και μία ακόμη Ζωή να ζήσω μέσα από το Ποίημα.

το ανθάκι ψιθύρισε κι αυτό:
-Σε παρακαλώ, δέξου τη θυσία μου.

Και το Άγαλμα σκίρτησε
πήρε χρώμα Γυναίκας
κι αποκρίθηκε:

-Μια ολόκληρη Ζωή περίμενα στα παρασκήνια του Παρελθόντος να μου ζητήσεις αυτή τη Δεύτερη Πράξη Ζωής και μετά πάλι Θανάτου...

Κοιμάμαι

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Ξάγρυπνη
σε στάση εμβρυική.
Το παράθυρο με το στόμα ανοιχτό
καταβροχθίζει ανάσες
που σκορπίζονται στο άπειρο της συνείδησης.
Πιάνομαι με χέρια αδύναμα
απ' το πρώτο κλαδί.
Σπάει το βάρος της εικόνας
σε φύλλα φθινοπώρου.
Τεμαχίζομαι.
Πέφτω σ' ένα παλιό στρώμα πάχνης
ξεχασμένο θαρρείς από τα ίχνη.
Πιο κρύο από το κορμί...τίποτε...

Περπατώ πάντα ξυπόλητη
σε χιόνι ημερών.
Στους παγετώνες που απολίθωσαν αγάπες
σε φορμόλη χρονικής προστασίας.
Άφθαρτο δοχείο εποχών,
μέσα σου βαλσαμώνομαι.

Τόση θερμότητα συναισθήματος
ακινητοποιημένη στην ψύξη του χρόνου.

Και μιλάς για όνειρα!
Δεν κοιμάμαι πια, σου λέω.
Έχω κάτι αιώνες να κλείσω μάτι.

Μου κλείνουν το μάτι περιπαιχτικά
κάτι πιτσιρίκια
που ερωτοτροπούν στο παρκάκι
κάτω απ' τ' αδηφάγο μου παράθυρο..

Το αμνιακό υγρό με πνίγει.
Τόσο πηχτό
που δε χωρά να κυλήσει
από τη σχισμή του παραθύρου.

Χαράζω μία λέξη στον εύπλαστο τοίχο μου
με νύχια βρεφικής Αθωότητας:

"Κοιμάμαι"

Ίσως το πιστέψουν τα όνειρα
κι επιστρέψουν.

Συμπαντική Κούνια

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Κι ανταμώσαμε παράξενα
σε ένα τεθλασμένο παρόν,
που έσπασε τα προσχήματα...

Δε φταίμε εμείς,
πίστεψέ με,
φταίει ο άνεμος του χρόνου,
που σταματά την κούνια μου
πάντα πάνω από το σημείο
που καρφίτσωσες τις συντεταγμένες σου...

Αν κλείσεις τα μάτια
πάλι θα σκαρφιστεί ο χρόνος ιδέες
να εισχωρήσει το αναπόφευκτο
κάτω απ' τα βλέφαρα.....

και στην επόμενη στροφή του Διαλόγου
πάλι μαζί μου θα μονολογείς,
γιατί κι όταν μόνος είσαι
εκείνο το ανέμισμα της κόκκινης φούστας μου
που κρέμεται από την συμπαντική μου κούνια,
παίζει με τις σκιές
στους τοίχους όπου κλείνεις τον εαυτό σου....

Τάρα σπρώξε την κούνια μου....
Ο χρονικός άνεμος σταμάτησε....

Πρέπει να φύγω....
μα...
με κρατάνε σφιχτά τα μάτια σου
και πως ν' αναπνεύσω αντίθετα από τη Μοίρα μας;

Επένδυση

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Σου το 'χα πει:
"Μην επενδύεις στους ανθρώπους..."

Ανισοδυναμική ζυγαριά η σκέψη τους...

Μια σβούρα η πυξίδα της καρδιάς τους...

Μία άστατη μετεωρολογία στα τροπικά τους συναισθήματα,
να μην ξέρεις πότε να ντυθείς τα καλοκαιρινά σου...
και το βήμα τους ακροβατεί
στης αντίφασης το γκρεμό,
χωρίς να πέφτει,
να γλιτώσουν οι όρκοι από κινδύνους προδοσίας...


Ψάχνω απεγνωσμένα στις μετοχές του χρηματιστηρίου της ζωής...
Δεν ξέρω...
Ίσως...
Ας επενδύσουμε στους ποιητές...
δεν είναι άνθρωποι..
είναι πνευματομορφές....


Χάρτινα ζωντανεύουν πουλιά,
πλέγματα κεντούν, δίχτυα θανάτου.
Ζωής εμπόδια κλαδεύουν με ρίμα.
Δρόμους ξελύνουν σε σταυροδρόμια Διλήμματος.
Ράβουν φτερά σε γκρεμισμένες πλάτες.
Αλλάζουν τις συντεταγμένες του συμπαντικού διαδρόμου
προς το ονειροδρόμιο της ευτυχίας...
Μπουμπούκια ανθίζουν σε νεκροταφεία ονείρων
κι ανασταίνουν το φως σε μάτια τυφλά...


Πως να μας προδώσουν,
όταν με τόση ειλικρινή ευαισθησία
αυτοκτονούν με στίχο,
πριν προδώσουν την τρυφερότητα της πένας τους?...

Διαχωρισμός

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Διάβαζε αργά, εστιασμένα και με αφοσίωση.
Το κείμενο έχει κάτι να σου πει.
Μην συγχέεις τον ψίθυρο με το Χέρι που γράφει..

τα χέρια είναι βουβά..
είναι υπηρέτες
δεν φέρουν ευθύνη για το Νόημα που οι Λέξεις κουβαλούν....

Κόψε τη ραφή
ανάμεσα στο Ποιητικό Γάντι
και στο σάρκινο Χέρι...

Κράτα το ευπροσάρμοστο Ύφασμα του Νοήματος
δικό σου
με αυτοδιάθεση του Εαυτού του...

γι'αυτό γ-Ράφτηκε εξάλλου
για να χωρέσει το Σώμα των δικών σου διαστάσεων..

Εγώ μικροσκοπική
χωράω και σε μία μόνο λέξη..

Όλα τα κείμενα Ύφασμα για να Ντυθείς Εσύ
αναλογα με την περίσταση της Στιγμής
ανάλογα με την απόχρωση του συναισθήματος..

Μην ψάξεις εμένα πίσω από τις Λέξεις..
εγώ είμαι αόρατη υπο-Σκιά
σε ένα περιθώριο του Εξώστη
στο Μαγικό Θέατρο των Κειμένων..

εκείνα στήνουν Διαλόγους, Μονολόγους
προεκτείνουν τη Σκηνή από εδώ στο άπειρο..

εκείνα ακολούθησε..

κι εγώ ένας απλός θεατής είμαι
που κάθε βράδυ
αφήνω το Έργο της Κεντρικής Ιδέας κάθε Κειμένου
να ξαναπαιχτεί με επαναλήψεις εμπρός μου...

τα κείμενα έχουν δική τους
ανεξάρτητη προσωπικότητα
διακριτή απόλυτα
από το Χερι που Γράφει..

Κόψε τη Ραφή
και διαχώρισε αυτό το Μαγικό Γάντι του Ποιήματος
από το σάρκινο Χέρι που γράφει,
γιατί εκείνο δε φέρει καμία ευθύνη...

Όλη την ευθύνη την φέρει το Κίνητρο
και το ίδιο το Κείμενο που παραδόθηκε αμαχητί...

Ευχή

1ο Βραβείο Στίχου - Ωδείο Φουντούλη (2011)
Βιβλίο "Σταγόνες Συναισθημάτων" - Ιδιωτική Έκδοση 2012
Να 'μουν μόνο μια σταγόνα
στου κορμιού σου την κρυψώνα.
Διάφανη, υγρή και κρύα
σε μια ευθύγραμμη πορεία,
σαν το ίχνος ενός πάγου.
Και σαν ξόρκι κάποιου μάγου
τις πληγές σου όλες να κλείσω
και γλυκά να σε μεθύσω.

Στ' όνειρό σου ιχνηλάτης,
βρέχει τ' άσπρα δάχτυλά της
της ζωής μου η ουσία,
έρμαιο στη φαντασία
που μαζί σου αιωρείται
σαν φωτάκι που κινείται
μες στ' αστέρια τ' ουρανού.
Ξεδιπλώνει απ' το νου
καθετί κρυφό δικό μου,
σα να σ' έχω άνθρωπό μου
κι ας γνωρίζω τόσα λίγα.
Έχω όμως μιαν ελπίδα:
πως στο φως των αστεριών,
σαν παραμύθι των παιδιών,
κάθε όνειρο που κάνω
να ξεδιπλώνεται επάνω
στου κορμιού σου την αφή
κι η ζωή σαν προσευχή
στων ανθρώπων τους θεούς:
Να 'χει δύναμη ο νους
να ορίζει συναρτήσεις
που μαζί μου θα τις λύσεις.