ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012
Ήταν στριμωγμένη
στο βαλιτσάκι και βάραινε τον ώμο του.
Ο ταξιδιώτης συλλογίστηκε
πόσο χρήσιμη του ήταν.
"Καθόλου", απάντησε η φωνή της λογικής.
"Προσγειωμένα θα περπατάμε στο σύννεφο.
Δε θα μας λείψει, εμπιστεύσου με."
Την άγγιξε απαλά.
Μπορώ και χωρίς Προσδοκίες, σκέφτηκε.
Το τώρα μου αρκεί.
Το εφικτό και ότι μπορώ να έχω.
Μου φτάνουν για το ταξίδι μου..
Εξάλλου, πάντα ήσουν μεγάλη και βαριά προσδοκία.
και όλο βάραινες τον ώμο και τη σκέψη μου.
Θα περπατάω πιο ανάλαφρα χωρίς εσένα.
και με μία κίνηση παιδικής ασυνειδησίας
την έριξε στο κενό...
Ιπτάμενη πτώση... μιας προσδοκίας...
Τί κι αν πάνω της είχε χαράξει την πορεία του Ταξιδιού?...
Σκίστηκαν οι χάρτες στο ανέμισμα της Πτώσης..
και καθώς ανέπνευσε όλο τ' οξυγόνο,
πιο ελαφριά από την κάθοδο,
άρχισε να αιωρείται...
πάνω από τον ταξιδιώτη..
πάνω από τη λογική..
και τότε ο Ταξιδιώτης την Ζήλεψε.
Συλλογίστηκε πόσο χρήσιμη του ήταν.
"Καθόλου", απάντησε η φωνή της Προσδοκίας.
"Ακροβατώντας θα περπατάμε στο σύννεφο.
Δε θα μας λείψει, εμπιστεύσου με."
Την άγγιξε απαλά.
Μπορώ και χωρίς Λογική, σκέφτηκε.
Το αύριο μου ανήκει.
Το απρόσμενο και το άπιαστο θέλω να αγγίξω...
κι έπιασε το χέρι της Προσδοκίας...
και την ακολούθησε
σε μία Ιπτάμενη Πτώση...
ανεπανάληπτη...
16 σχόλια:
Πάρα πολύ όμορφο...Μακάρι να ακούγαμε τη φωνή της Προσδοκίας όλοι..
καλήσπερα! Μεγάλες οι προσδοκίες του έρωτα... Σαν ένα σ'αγαπώ γραμμένο στην άμμο ...
Όνειρο κι αυτό
σ' αγγίζω και σε χάνω
μάτια μου γλυκά μου
αχ πόσο σ' αγαπώ
Ένα σου φιλί
θέλω να χορτάσω
αχ να το κρατήσω
για πάντα φυλακτό
Βγαίνω στη βροχή
μόνο αυτή σου μοιάζει
μάνα που αγκαλιάζει
ό,τι όμορφο ξεχνώ
Έφερα κρασί
αντάμα να το πιούμε
που φεύγεις να τα πούμε
για ύστερη φορά
Και σου τραγουδώ
δεν μπορώ να κλάψω
μέσα απ' το τραγούδι
βρίσκω ό,τι αγαπώ...
ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ!
Je n'ai pas peur de la route
Faudrait voir, faut qu'on y goûte
Des méandres au creux des reins
Et tout ira bien là
Le vent nous portera
Ton message à la Grande Ourse
Et la trajectoire de la course
Un instantané de velours
Même s'il ne sert à rien va
Le vent l'emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera
La caresse et la mitraille
Et cette plaie qui nous tiraille
Le palais des autres jours
D'hier et demain
Le vent les portera
Génetique en bandouillère
Des chromosomes dans l'atmosphère
Des taxis pour les galaxies
Et mon tapis volant dis ?
Le vent l'emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera
Ce parfum de nos années mortes
Ce qui peut frapper à ta porte
Infinité de destins
On en pose un et qu'est-ce qu'on en retient?
Le vent l'emportera
Pendant que la marée monte
Et que chacun refait ses comptes
J'emmène au creux de mon ombre
Des poussières de toi
Le vent les portera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera
"Δε θα μας λείψει, εμπιστεύσου με."
το πέταγμα δε θέλει φτερά, θέλει καρδιά κι εμπιστοσύνη και φαντασία και... έρωτα
ναι ο ερωτευμένος... με την περιπέτεια, με τη νύχτα, με τη ζωή, με .... μπορεί και πετάει ψηλά μαζί ή χωρίς αλεξίπτωτο γιατί η προσδοκία του κρατά σφιχτά το χέρι! φιλιά και την καληνύχτα μου
Ο άμυαλος ταξιδιώτης Ποιήτρια της Δεξιοτεχνίας και των Συναισθημάτων, καταδικάζει την προσδοκία του σε πτώση...καταδικάζεις ποτέ σε αφανισμό την ευχάριστη αναμονή για όνειρα να πραγματοποιηθούν, για σκέψεις και λόγια να υλοποιηθούν?... και μετά τί μένει?
Η προσδοκία είναι έναυσμα, εφόρμηση, διάθεση δημιουργίας, πέταγμα στα σύννεφα, άστρο στο μονοπάτι της ζήσης, καρυοθραύστης στους κρυφούς κυματισμούς της λογικής και της φαντασίας...
πολλά φιλάκια Κάκια μου, με απόηχους σκέψεων, καλό σου βράδυ :-))))))
*κυματοθραύστης* στους κρυφούς κυματισμούς... μ΄αρέσει που το διάβασα κιόλας για να το διορθώσω, αλλά το μυαλό μου κάπου αλλού βρισκόταν μάλλον, τώρα το είδα τελικά...συγγνώμη για το λάθος.
Υπέροχο ως σύλληψη και ως απόδοση...
Τί να την κάνεις μία ζωή χωρίς προσδοκία; Σαν πίνακας χωρίς χρώμα, ναι το περιγραμμα είναι η ουσία, αλλά το μπογιάτισμα είναι η μαγεία...
Φιλί
θα συμφωνήσω με τον Μάγο. Αυτό το τραγούδι μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα τον τίτλο. Μεγάλες προσδοκίες σαν μεγάλα φτερά για να πετάξουμε μαγικά και συμφωνώ να ρίξουμε τη λογική στο κενό. Νιώθω ότι είναι πιο βαριά από την πιο μεγάλη προσδοκία. Η λογική κουβαλάει όλους τους νόμους που μας δένουν με τη γη. Έχει βαρίδια στα πόδια. Αν θέλεις να πετάξεις πρέπει να αποδεσμευτείς από αυτά.
http://www.youtube.com/watch?v=Bp-18IE1PGw
Η λογική απέναντι στην προσδοκία ?
Μα συνήθως αυτές οι δυο αδελφές μαζί στήνουν τις ενέδρες τους .... μπορείς να ρωτήσεις χιλιάδες ταξιδιώτες που ξαφνικά βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν να τρέχουν σε μαραθώνιο με περιοδικά κεράσματα απογοήτευσης ( η τρίτη αδελφή ) .... άλλο είναι να επιθυμείς και να βαδίζεις προς τα εκεί απολαμβάνοντας το "ταξίδι" κι άλλο να μολύνεις το κάθε βήμα σου με ομίχλες προσδοκίας από τη χώρα του ανικανοποίητου .
Φυσικά όσο είμαστε άνθρωποι θα είμαστε αδύναμοι και θα προσδοκούμε εκείνη τη λαμπρή ανάσταση σε κάποιο τερματισμό ... έχει κι αυτό τη θαυμαστή γοητεία του ... άλλωστε κατά μια έννοια όλα είναι μέρος του "ταξιδιού" , και οι πτήσεις και οι πτώσεις .
Πολλά φιλιά !!!
Κάρμα,
εμείς είμαστε η φωνή της προσδοκίας..
Όταν πάψουμε να την ακούμε,
παύουμε να ακούμε τα Θέλω μας..
Σε φιλώ...
Υπέροχο Μάγε...
σου αφιερώνω την επόμενη ανάρτηση..
"Παράπονο μιας μεγάλης προσδοκίας"
ήταν ο τίτλος που απέρριψα
και τελικά διάλεξα το "Δεν υπάρχω πιά"...
Τα φιλιά μου... προσδοκίες...
Μαγική μου silena,
αόρατα φτερά γίνεται να σπάνε?....
μα..
πως?...
αναρωτήθηκε το κορίτσι που πρώτη φορά τόλμησε το πέταγμα!...
Σε φιλώ....
ღ oneiremata ღ
Οι απόηχοι της σκέψης δεν τελειώνουν ποτέ..
Σήμερα δε θα πω πολλά..
υποννοώ όσα δε χωράνε στα πλαίσια κειμένων..
Τα φιλιά μου.... απόηχοι..
ღ oneiremata ღ
Ολωνών το μυαλό πολλές φορές
είναι αλλού από το σημειο
όπου είμαστε και ενεργούμε εμείς..
Οδοιπόρε,
ακολουθώ το μονοπάτι...
ακόμη και χωρίς ίχνη
ή ψιχουλάκια
εγώ βρίσκω το δρόμο...
Τα φιλιά μου... ίχνη..
Πόσο δίκιο έχεις Γουίκα..
Σου αφιερώνω κι εσένα την επόμενη ανάρτηση....
Κάθισε στο ίδιο θρόνο, μαζί με τον Μάγο..
Εξάλλου η μαγεία πάντα ήθελε το δικό της βασίλειο!.....
Σε φιλω...
Κρυέ,
Στο κείμενο υπήρχε σαφής διαχωρισμός...
ή η μία ή η άλλη...
Δεν ισομοιράστηκε το βήμα στο συγκερασμό της επιρροής τους...
και εγώ σαν Ταξιδιώτης
έχοντας μία δεύτερη ευκαιρία επιλογής
διάλεξα την Προσδοκία!...
φιλιά..
Δημοσίευση σχολίου