Μάνα

 

Όχι μάρμαρο
μόνο πέτρες, διάσπαρτες,
να μπορεί η μάνα να ποτίζει το μνήμα.
Ήταν σίγουρη πως το σπλάχνο της
θα πετύχαινε άλλη μία φορά ν’ ανθίσει
νικώντας την ανυπαρξία.
 
Πότιζε η μάνα
ζωντάνευε το παιδί.
Τέντωσε κλαδιά,
          ποδαράκια και χεράκια
άπλωσε ρίζες,
          τις φλέβες που κρατούσε ζωντανές
          με το κλάμα της η μάνα
κι άνθισε δέντρο μες απ΄ το μνήμα του.

Θρόιζε το παιδί, δέντρο τα φύλλα του,

μουρμούριζε ιστορίες αδερφοσύνης.

Δίδασκε πως τα μνήματα δεν έχουν σύνορα 

συμφιλιωμένοι κείτονται οι νεκροί, 

μα είναι αργά να σμίγεις μες στον πόνο του θανάτου 

μην έχοντας προλάβει να ενώσεις τα ποτάμια 

που οδηγούν στη θάλασσα. 

 
Εκείνη του ‘πλεκε μνήμες,
τάιζε τα πουλιά στα μαλλιά του
τρυφερή προστάτευε την άνοιξη και τους χειμώνες του

έχοντας εξαπολύσει τριγύρω τις αγέλες της

να εντοπίσουν τους εμπρηστές,
τους βέβηλους και τους καταπατητές

της κάθε εύφορης ζωής.

Δε θα άντεχε να το χάσει
γι' άλλη μία φορά.

#Τέμπη #Παλαιστίνη