Είναι εκείνες οι ήττες που σε παραμονεύουν σαν πέσει το σούρουπο. Σου βάζουν τρικλοποδιά σαν επιστρέφεις σπίτι, πέφτεις, χτυπάς, χάνεις τις αισθήσεις, σε σέρνουν άδειο σώμα ως την εξώπορτα, ανοίγουν με τα κλειδιά σου την πόρτα, σε ξαπλώνουν στον καναπέ, σε γλείφει το κατοικίδιο που νιώθει πως χάθηκες χάνοντας, σε τσιμπούν να ξυπνήσεις, δεν ήταν όνειρο, ξυπνάς, συνέρχεσαι, έρχεσαι μα θες να φύγεις, σε δένουν από τον αστράγαλο, δεν μπορείς να βγεις από τα παπούτσια σου, σού σφίγγουν το λαιμό, σού βάζουν ένα ξύλο στο στόμα μην σπάσεις τα δόντια σφίγγοντας τα σπασμένα χαμόγελα, σού σκουπίζουν τα δάκρυα, σού περιποιούνται τις πληγές, κερνούν τους συγγενείς γύρω που κλαίνε, σού στήνουν αριστουργηματικό σκηνικό επικής συμπαράστασης, δοκιμάζουν την πίστη στον εαυτό σου, τις αντοχές σου, σού μιλούν με τους στίχους του jukebox μιας θυματοποίησης, ο κόσμος έξω σωπαίνει μπρος στη δοκιμασία σου, το σκοτάδι βαθαίνει, ο ουρανός κοντεύει στη σκεπή σου, οι νεκροί ανεβαίνουν στο σαλόνι σου, η ματιά σου θολώνει, το μυαλό περισσότερο και μέσα στην ομίχλη αυτού του κόσμου, λίγο πριν παραδώσεις την κραυγή σου, τη Γη σου, την αυτοκυριαρχία σου στο μοιραίο, μία ξεψυχισμένη ή... νεογέννητη φωνή μέσα σου σού ψιθυρίζει πως ..νίκησες. Την ώρα που εσύ νιώθεις πως κοντεύεις να πεθάνεις. Και νικάς, ρε φίλε... όντως νικάς. Και ξυπνάς, όνειρο ήτανε, φτύνεις το ξύλο, λύνεις τον αστράγαλο, βγάζεις τα στενά παπούτσια, διώχνεις το συγγενολόι που σε κλαίει, αρπάζεις απ' τα χέρια τους τα κεράσματα, ξηλώνεις το σκηνικό, ξαναβάφεις το δωμάτιο, γυρίζεις τους νεκρούς στο μνήμα τους, σηκώνεις τον ουρανό σημαία στο ψηλό κατάρτι του, πολεμάς τις σκιές και νικάς. Νικάς τον ίδιο τον εαυτό σου που σού στήνει τα πιο άγρια παιχνίδια και ανασταίνεσαι γλεντώντας, νικώντας τις ήττες σου.
