Τί όμορφοι που είναι οι απλοί άνθρωποι, που χαίρονται με τα απλά, που απολαμβάνουν το αυτονόητο, ζεστό φαγητό, μία δουλειά, τα παιδιά που μεγαλώνουν όμορφα, τις ηλιόλουστες μέρες, την ψύχρα του χειμώνα, τις σειρές στην tv, έναν ήρεμο καφέ με την παρέα, που για όλα έχουν μία απάντηση κι ένα "έχει ο Θεός" και απέχουν τόσο από εμάς τους σχιζοφρενείς που σαν ξεπροβάλλει μια Ευτυχία γεμίζουμε την κάννη του μυαλού μας με ατσαλένιες σφαίρες και ρίχνουμε στο ψαχνό σε κάθε χαρούμενο είδωλό μας που σκάει μύτη στους καθρέφτες, στις βιτρίνες, στα μάτια του άλλου και κυνηγάμε εαυτό μην και στεριώσει στον Παράδεισο.... λες και η κοκκινοσκουφίτσα του δικού μας παραμυθιού δεν το χει σκοπό να βγει από το στόμα του Λύκου, ακόμη κι όταν εκείνος είναι χορτάτος κι αρνείται να παίξει το ρόλο του κακού..
