{Η φωτογραφία εκλάπη από εδώ: http://7reasons.org/2010/03/17/7-reasons-you-dont-feel-like-a-real-man}
-Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; ρώτησε η Μαμά...
-Άντρας... απάντησε το αγόρι...
Η Ιστορία, ανέκφραστη πάντα, κάθεται δίπλα μας και καταγράφει. Ο Λόγος έχει δύναμη. Ο Λόγος που ειπώνεται αφήνει σφραγίδα στα κεφάλαια της Ιστορίας, η οποία πάντα επιστρέφει, Ελεγκτής, για διαπιστώσεις και συμπεράσματα. Έγινε Άντρας το αγόρι?...
-------------------------------
-Χρόνια σου Πολλά, Μωρό μου, είπε η Γυναίκα στο τηλέφωνο...
Εκείνος χαμογέλασε και έγινε αισθητό από την ανάσα του. Ποιος λέει όχι στις γιορτές?...
-Θα τα πούμε το βραδάκι...
................
..............................
............................................
Από χθες σκέφτομαι το δώρο σου. Αν ήμουν Αντρας τί θα ήθελα?... Αστείο!... Δεν πάει έτσι.. Παίζω το παιχνίδι των συνειρμών. Ξεκινώ από τη λέξη Άντρας... Δεν καταλήγω πουθενά. "Το καλύτερο δώρο για έναν Άντρα είναι ένα σετ εσώρουχα για σένα!" ακούγεται η φωνή της πωλήτριας στο πολυκατάστημα. "Το τμήμα εσωρούχων είναι στον 1ο όροφο. "
Βρέθηκα στον 1ο όροφο ακολουθώντας σχεδόν υπνωτισμένη τη φωνή της σύγχρονης κοινωνίας, που όταν λέει "Άντρας" υπονοεί σεξουαλικές ορμές... Αν δεν συμβαδίσω με την Επιταγή του Συνόλου, ξέρω πως θα βρεθεί μία άλλη να σου προσφέρει δώρο ένα σετ Εσώρουχα και τον Εαυτό της μέσα, και θα μείνω μόνη να γιορτάζω επετείους χωρισμού... Δαγκώνω τη γλώσσα μου!... Φυσικά και δεν το ρισκάρω.... Εσώρουχα?... Εσώρουχα, λοιπόν!... Είναι περίεργο γιατί συνειδητοποιώ πως τώρα επιλέγω το ...περιτύλιγμα του Δώρου. Το Δώρο τελικά θα είμαι ...Εγώ!... Πόσες Γυναίκες σήμερα θα γίνουν Δωράκια τυλιγμένες με σατέν κορδέλες και δερμάτινα φιογκάκια, για να εξασφαλίσουν πως ο Άντρας τους έμεινε ικανοποιημένος γιορτάζοντας την τιμητική του ως ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος πάνω σε ένα κρεβάτι με θέα τις Άγιες Καμπυλότητες?...
Κοιτάζω γύρω μου... Ο όροφος γεμάτος...Ανατριχιάζω... Ήθελα να σου χαρίσω μία μοναδικότητα και όλοι σήμερα θα λάβουν το ίδιο πακέτο Ηδονής από Γυναίκες "ψωνισμένες" στο υποκατάστημα Τάδε του 1ου ορόφου. Στρέφομαι στις σκάλες. Φεύγω ολοταχώς...
Βρέχει. Ο οδηγός του ταξί με βρίζει που περνώ τη διάβαση με κόκκινο. Έχει δίκιο! Άντρας κι αυτός, σήμερα γιορτάζει κι εγώ παραλίγο να του κάνω δώρο ένα δυστύχημα...
Σε σκέφτομαι. Δεν μπορείς να το νιώσεις. Μα αυτό είναι Δώρο. Στην επόμενη διασταύρωση η τροχαία κλείνει το δρόμο. Σε λίγο ξεκινά η πορεία των Οικοδόμων. Άντρες κι αυτοί. Ίσως με όλη τη σημασία της λέξης, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Δουλεμένοι Άντρες, που ξέρουν τί θα πει χτίζω ζωή πάνω σε θεμέλια. Δελεάζομαι να τους ακολουθήσω. Θέλω να δω πώς λάμπουν τα μάτια εκείνων που ακόμη αγωνίζονται για το Ιδανικό της Ζωής. Μωρό μου, συγχώρα με, μα έχω καιρό να δω τα μάτια σου να λάμπουν. Μόνο κλείνει πονηρά το ένα, όταν φοράω εκείνα τα εσώρουχα, που σήμερα αρνήθηκα να αγοράσω... Άλλη γενιά, θα μου πεις. Νοθεύει τις γενιές της η κοινωνία. Αραιώνει με νεράκι τον Αντρισμό. Τον περιορίζει στις τάδε ώρες και στα τάδε μέρη εκτόνωσης. Σε ένα γήπεδο ή σε ένα γραφείο, όπου κλείνονται επαγγελματικές συμφωνίες που εμπλέκουν μεγάλα κέρδη. Τον κολλά με tattoo σε μπράτσα και μυαλά φουσκωμένα και τον φτύνει μετά σε πολιτικά έδρανα, σε συνοικιακά μαγαζιά με νταηλίκια επώνυμης κουλτούρας και στάσης Ζωής. Νοθεύει η κοινωνία το Αντρικό Γονίδιο... και καμακώνει εύκολη λεία ο πεινασμένος Ψαράς... Επαγγελματικά, Ερωτικά, Κοινωνικά... Ακολουθώ τους οικοδόμους στην πορεία. Είμαι αστεία. Φορώ μαύρο φόρεμα και γόβες. Μα δε με κοιτά κανείς. Γίνομαι ένα με το πλήθος που φωνάζει συνθήματα και μετρά ρόζους στα χέρια και στη Ζωή του.
Φτάσαμε στο Σύνταγμα. Η πορεία συναντά τα ΜΑΤ. Άντρες κι αυτοί. Αστακοί, με αλεξίσφαιρα, μάσκες, γκλοπ, ασπίδες. Δώρα του Κράτους στους Άντρες που φροντίζουν την τάξη και την ασφάλεια της Χώρας. Εσύ, Μωρό μου, τί φροντίζεις?... Αλήθεια, φροντίζεις για την ασφάλειά μου?... Δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ. Πάντα αφήνω υπονοούμενα Ανεξάρτητης και Δυναμικής Γυναίκας, μα είμαι ευάλωτη... λυγίζω και όντως θέλω Εσένα να διασφαλίσεις πως όταν διαλύομαι θα προστατεύεις τις αδυναμίες μου, μέχρι να γίνουν ξανά δυνάμεις... Την Τάξη μου?... Φροντίζεις την Τάξη της Ζωής μου?... Στο είχα πει από την αρχή: Είμαι Χάος. Θέλω έναν Άντρα να βάλει σε Τάξη τους πλανήτες και τα σκεπτόνιά μου... Είμαι χαμένη στο πλήθος... Η Τάξη και η Ασφάλειά μου κινδυνεύουν. Δεν με ψάχνεις. Έχεις πάντα μία σιγουριά πως δύναμαι να επιβιώνω σε άγριες καιρικές συνθήκες... Ένας ηλικιωμένος μου απευθύνεται: "Η πορεία περιφρουρείται, μη φοβάσαι"... Άντρας κι αυτός... Γιορτάζει. Του χαρίζω χαμόγελο... Ξεμακραίνω. Ούτε λεωφορεία, ούτε ταξί. Επιστρέφω με τα πόδια. Οι γόβες ανελέητες, καταβροχθίζουν τα πόδια μου. Υποφέρω, μα στέκομαι κυρία στο ύψος των δεκάποντων... Τα πλακάκια μαζοχιστικά ξαπλώνουν κάτω από τα μυτερά βήματα. Στο πεζουλάκι ενός κλειστού, με λουκέτο, καταστήματος ένας ναρκομανής. Άντρας κι αυτός... Δώρο δεν έχω να του προσφέρω... Ούτε η κοινωνία... Ούτε η Ζωή... Προσπερνάμε και οι τρεις από το σημείο... Εδώ δεν υπάρχει χώρος, ούτε χρόνος για γιορτές, Μωρό μου... Τα δικά σου στέκια βρίθουν από εορταστικές επετείους.... Κέρδισε η Ομάδα... Έκλεισε η Συμφωνία... Έπεσε το γκομενάκι...
Γκομενάκι?...
Κοιτάζω το είδωλό μου σε μία βιτρίνα... Ξεθωριασμένη από την πορεία της διαδήλωσης, κουρασμένη... Χωρίς δώρο στα χέρια... να αναρωτιέμαι τί σημαίνει "Άντρας" σήμερα......
Σκέφτομαι τον Μπαμπά μου. Μέγα λάθος. Ξέρω. Μα στα μάτια μου το Ιδανικό του Άντρα το προσεγγίζει επιτυχώς!... Άλλες εποχές, θα μου πεις πάλι... Κλασική Κόρη ερωτευμένη με τον Μπαμπά της, θα σου απαντήσω... Και Ναι.. άλλες εποχές...
Σήμερα ο Άντρας υποχωρεί, συμβιβάζεται, εθελοτυφλεί, παραμυθιάζεται, υποκρίνεται ... γιατί ΞΕΡΕΙ πως αν δεν υποδυθεί καλά το Ρόλο που του ανέθεσαν, δεν έχει άλλη επιλογή από το να σκίσει τα ημερολόγια που αναφέρουν παγκόσμιες ημέρες μιας βλακώδους υπενθύμισης, να φορέσει την σιδερένια γροθιά στο Μυαλό του, να φορέσει το ανυποχώρητο Βήμα του, να σπάσει τις πόρτες στα μεγάλα γραφεία με τις καλοκουρδισμένες μαριονέτες και να αρπάξει πίσω το ΣΩΜΑ της ΖΩΗΣ μας που το τεμαχίζουν χωρίς αναισθητικό οι κομπογιαννίτες χειρούργοι που κι αυτοί με τη σειρά τους υποδύονται τους Άντρες....
Οι Άντρες σήμερα βολεύονται να συζητάνε για αθλητικά, ποτά, γυναίκες, και για πολιτικολογίες εκ του ασφαλούς, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, γιατί οι Αντρίκιες Κουβέντες σε Συζητήσεις Ουσίας είναι Μονόδρομος που οδηγεί στην ανάλογη Πράξη Ζωής...
Βγάζω τις γόβες... Με πέθαναν... Λαχανιάζω πάνω στις Σκέψεις... Δεν με ψάχνεις... Κοντεύω να φτάσω στο γραφείο σου... Δώρο?... Εγώ!... όχι όμως τυλιγμένη σαν ηδονοσεξιστικό αντικείμενο... Εγώ, ως Γυναίκα... Περπατώ ξυπόλητη... το καλσόν σκίζεται... Γυναίκα!... γελάω πικρά... Και η Γυναίκα σήμερα, Μωρό μου, με πόσες πλάνες έχει ταΐσει την Αλήθεια της?... Ευτυχώς που δεν υπάρχει θυρωρός. Δε θα με άφηνε να περάσω...
Στο ασανσέρ δεν τολμώ να με κοιτάξω στον καθρέφτη. Άντρας κι Αυτός... Δεν ξέρω τί γιορτάζει, μα θα θέλει το Δώρο του...
Πατώ το κουμπί του 1ου ορόφου, για το γραφείο σου. Ενστικτωδώς φτιάχνω λίγο τα μαλλιά μου. Ώρα: αργά το απόγευμα. Διασχίζω το διάδρομο... Η πόρτα σου κλειστή. Ψάχνω στην τσάντα μου το κλειδί... Σου έχω Έκπληξη, Μωρό μου...
-Μωρό μου?.........................
Δύο ποτήρια... Δύο Αρώματα... Μία γιορτή... Ένας Άντρας... Μία Κυρία... Ένα σετ εσώρουχα... και απρόσκλητη, Εγώ!!!...
Τί γιορτάζουν οι Άντρες σήμερα, είπαμε?....
..................
..............................
............................................
Η Ιστορία στεκόταν παραδίπλα... Επέστρεψε, ως όφειλε, να διαπιστώσει αν το αγόρι έγινε Άντρας... Και η Ιστορία ξέρει πως Άντρας θα πει...........................
