Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024
Γίνομαι πάλι καλή.
Στρώνω τραπέζι
φιλεύω φόβους
λέω "Θα περάσει"
παρηγορώ το παιδί
νανουρίζω τον ετοιμοθάνατο
ταΐζω με στοργή το στειρωμένο μου κατοικίδιο
και καθαρίζω τζάμια και καθρέφτες
να φαίνονται οι αγαθοεργίες μου καθαρά
και όταν όλοι μέσα τους ηρεμήσουν
αποσύρομαι στην κουζίνα μου
-όχι πια στη βιβλιοθήκη
ό,τι έφαγα έφαγα-
στην κουζίνα
εκεί που η γιαγιά άνοιγε φύλλο
ζεμάτιζε τα χόρτα
καψάλιζε με βαμβάκι και οινόπνευμα την κότα
σε βραστό νερό αποστείρωνε τα σκεύη του μωρού
άναβε το καντηλάκι και προσευχόταν στον Άγιο
που την πήρε κοντά του νωρίς.
Ήταν καλή η γιαγιά
δεν έλεγε όχι ποτέ
υπηρετούσε τους πάντες
άντρα, παιδιά, εγγόνια, συγγενείς που συνέρρεαν στο σπίτι
σε γάμους, κηδείες, εκλογές.
Γιαγιά, άλλαξα γνώμη
δε θα σού μοιάσω.
Δεν μπορώ για ώρα να υπάρξω καλή.
Τρομάζω το παιδί στον ύπνο του,
πρέπει να μείνει ξύπνιο.
Σπρώχνω μέσα στο στόμα την Ψυχή του ετοιμοθάνατου
δε θα φύγεις ακόμα
δε μίλησες αρκετά
χρωστάς μάχες.
Φέρνω γάτες στο γάτο μου
να ξεχειλίσει επιθυμία
να αποκατασταθούν οι κατεστραμμένοι του όρχεις
να γεμίσει το σπίτι μου γατιά...
Φτάνουν τόσες στειρωμένες συνειδήσεις.
Και φτάνω σε μένα.
Καθαρίζω τα μάτια
να φαίνονται καθαρά οι Σκέψεις.
Με περιπαίζω
πάλι μιλώ με αλληγορίες.
Πάλι δε με καταλαβαίνω.
Αγριεύει ο Εαυτός
μού επιτίθεται
όχι σαν εχθρός, μα σαν εραστής
που δε θέλει πηδήματα και εύκολες ηδονές
θέλει επιτέλους να γονιμοποιήσει αυτό το στείρο μυαλό μου
που εμμονικά αναπαράγει μοτίβα καλού - κακού
ρέποντας πάντα προς τον Πόλεμο.
Γιαγιά, σού κληρονόμησα τον Εαυτό που δεν έδειξες ποτέ.
