Γενοκτονία έτον._

~Μνήμη μου, σε λένε Πόντο~

 Παρόλο που πήγα μόνη μου, είχα νοερά μαζί μου την γιαγιά και τον παππού, μα κυρίως την πρόγιαγιά μου που έζησε το δράμα της γενοκτονίας και κατάφερε να φτάσει σώα ως τη Μακεδονία για να ριζώσει εδώ.

Την εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου διοργάνωσε το 2ο Δημοτικό Σχολείο Γιαννιτσών και πραγματοποιήθηκε στις 16.5.2016 στο Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών.

Όταν τις μνήμες αυτές τις παραδίδεις στα παιδιά είσαι σίγουρος πως η ιστορική αλυσίδα δε θα σπάσει. Για να συμβεί αυτό, πέρα από τον γονιό, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο δάσκαλος. Γι΄αυτό νιώθω πως το πιο μεγάλο χειροκρότημα της βραδιάς το αξίζουν οι δασκάλες του 2ου Δημοτικού Σχολείου Γιαννιτσών Φουλίδου Παρθένα, Καλαϊτζίδου Ιωάννα, Καρύπη Ιωάννα, η μουσικός Πολυχρονίδου Μαρία και η θεατρολόγος Βασιλείου Ευσταθία, για την πρωτοβουλία τους να εργαστούν με τα παιδιά ζωντανεύοντας τις μνήμες και φυσικά τα παιδιά που μίλησαν, τραγούδησαν, χόρεψαν ποντιακά και μάς αφηγήθηκαν τί έγινε το 1914-1923. 

Την  πολύτιμη συνεργασία τους στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης προσέφεραν το Μουσικό Σχολείο Γιαννιτσών (που με το Έργο του τιμά και κάνει περήφανη την πόλη μας εντός και εκτός συνόρων του νομού και του αξίζουν νέες εγκαταστάσεις ώστε ν' αντικατασταθούν οι λυόμενες αίθουσες) μέσω του  καθηγητή παραδοσιακής μουσικής Στεφανίδη Αλέξανδρου και ο Σύλλογος Ποντίων Γιαννιτσών.

Την εκδήλωση άνοιξε ο κ. Σαράντος Καργάκος, ιστορικός - συγγραφέας. Εμπεριστατωμένα παρουσίασε άλλη μία φορά τα ιστορικά στοιχεία που δικαιολογούν τη χρήση του όρου Γενοκτονία, ως όρου Διεθνούς Δικαίου, για το δράμα που έζησε ο Ελληνισμός του Πόντου.

Οι νεότουρκοι με τη στήριξη (ω! τί έκπληξη!) των Γερμανών οργάνωσαν συντονισμένο σχέδιο εξόντωσης, εξάλειψης και αφανισμού των Ελλήνων του Πόντου, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Έλαβαν χώρα σφαγές, διωγμοί, τάγματα εργασίας, εξορίες, πυρπολήσεις χωριών, δολοφονίες. Σ' αυτούς που γλίτωσαν οφείλουμε το ότι είμαστε εδώ και συνεχίζουμε την Ιστορία του Ελληνισμού του Πόντου.

Τα λεγόμενα του κ. Καργάκου πλαισίωσαν οι μαθητές του 2ου Δημοτικού Σχολείου με τραγούδια, τα οποία με ιστορική ακρίβεια καταγράφουν, μέσα από τα λόγια των ίδιων των ξεριζωμένων Ποντίων, τις τραγικές μνήμες.

Ακολούθησε θεατρικό από τους μαθητές της Δ' τάξης. Οι μαθητές κατάφεραν να μας ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο με ζωντανές αναπαραστάσεις, πομπές διωγμένων, μανάδες με τα παιδιά αγκαλιά, με αναμμένα κεριά στα χέρια, σαν να σιγόκαιγαν δίπλα μας οι ψυχές όσων χάθηκαν, με τη λύρα να κλαίει, με τα μάτια δακρυσμένα, με το προσφυγικό αίμα να πυχτώνει θυμούμενο στιγμές που εμείς δε ζήσαμε, μα τις κουβαλάμε μέσα μας.

Οι μαθητές της Δ' τάξης που συμμετείχαν στο θεατρικό ήταν:
Γιαγιά: Συλέμα Κοσμίδου, Παππούς: Πετλάκης Αθανάσιος, Μελάνα: Καλέα Χριστίνα, Πατέρας: Κουτσουράς Στέφανος, Εγγόνια: Σιγκούνη Βασιλική, Τσιμπούκης Σεραφείμ, Μαυρένης Χρήστος

Η λύρα πάντα με κάνει να κλαίω. Η φωνή της κουβαλά έναν θρήνο, ακόμη κι όταν μιλά για αγάπη.

"Κανείς να μη ζήσει κάτι παρόμοιο" αναφέρθηκε από τον κ. Καργάκο, μα και από τους μαθητές του θεατρικού.

Το οικονομικοπολιτικό πλαίσιο και η ανταγωνιστική επικράτηση, επαναλαμβάνουν την ιστορία. Τότε θύματα ήταν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες του Πόντου, οι Ασσύριοι.  Σήμερα, ποιοι;

Οι δικοί μου παππούδες ήταν Απεσλήδες. Θυμάμαι την γιαγιά μου να το λέει. Βουνίσιοι. 

Στην έκθεση φωτογραφίας του Ασλανίδη Απόστολου, που πραγματοποιήθηκε στο φουαγιέ του Πνευματικού Κέντρου, δεν υπήρχαν φωτογραφίες από τα δικά μου τα μέρη. Όμως ένα μεγάλο μέρος από τις αλησμόνητες πατρίδες ήταν αποτυπωμένο στην έκθεση.

Επισήμανση του κ. Καργάκου: Όχι χαμένες πατρίδες, μα Αλησμόνητες Πατρίδες!

353.000 νεκροί.

Γενοκτονία έτον.