My photo loses itself in here: (by Kathryn Luna)
http://blog.citizenerasedphotography.com/2016/05/19/multiple-exposure-i-lost-myself/
Ας μην είμαστε φειδωλοί,
μήτε εργασιομανείς.
Φτάνουν τόσα γαλόνια,
και τόσες περιουσίες.
Ας γιορτάσουμε αυτόν τον χαμό.
Εγωισμός να γιορτάζουμε μόνο νίκες.
Ας κληθούν πολλοί
όλοι οι χαμένοι του κόσμου
όσοι έχασαν κι όσοι χάθηκαν
όσοι δε θέλησαν να βρεθούν ποτέ
οι κρυπτογραφημένοι
οι νεκροί
ακόμη κι εκείνοι που υπάρχουν
όπως όλοι, στα φανερά,
φορώντας τ' όνομα και το σώμα τους
μα χάνονται μέσα τους
μ' έναν επώδυνο τρόπο
όπως χάνεται το λούτρινο της νυχτερινής αγκαλιάς
απ' τα χέρια του παιδιού
που κλαίει ως τη γεροντική του μοναξιά
μη μπορώντας να κάνει λούτρινο το τραύμα.
Οι άνθρωποι μεγάλωσαν πια.
Δεν κλαίνε.
Χρειάζεται να μεθύσουν
για να ξεκλειδώσουν τα συρτάρια
όπου ο Νους κρύβει τα χαμένα του.
Επιβάλλεται να γιορτάσουμε αυτόν το χαμό
γιατί αν δεν προλάβουμε
άλλη μία φορά να μεθύσουμε
θα μάς κυριεύσει εκείνη η αδιάφορη μάσκα
των ανώνυμων ανθρώπων
που χάνονται μες στο πλήθος.
