συγγένεια

Συστήνομαι βουβά 
σε τόσες γλώσσες 
του σώματος• ψίθυροι κι εκδορές 
χάδια και κνησμοί.
Είμαι όλα μ' όσα μπόρεσα να ενωθώ.
Τίποτε ξένο.
Οικεία και γνωστή από πάντα.
Κομμάτι εαυτού που ταιριάζει 
με τις εποχές και τις νόρμες.
Κομμάτι ουρανού οργωμένο 
απ' την ανάσα ενός παιδιού 
που λαχανιάζει τρέχοντας 
σ' έναν δρόμο με ίχνη φτερουγίσματος.
Οικεία μου τα πούπουλα, τα ψαλίδια 
κι όλα τα σύνεργα ραπτικής.
Μα δεν είμαι πλέον πάνινη. 
Οι κλωστές μου φλέβες και ρίζες,
νήματα βροχής απ' το σύννεφο 
ως τον αιμάτινο πυρήνα 
των εσωτερικών υποστρωμάτων.
Το χέρι μου άγιο πια
αγγίζει τα ράμματα 
και λειαίνει τον πόνο.
Ομογενοποιεί τα υλικά.
Μού ανοίγει τα μάτια 
σ' αντιστροφή των νεκρών το κλείσιμο
και μ' εμπιστεύεται 
- το χέρι -
δίχως δρόμο μπροστά 
δίχως ορίζοντα 
πώς θα φτάσω τελικά 
εκεί που δεν υπάρχουν ονόματα και μορφές.
Εκεί που τίποτε δεν αρχίζει 
τίποτε δεν τελειώνει 
όλα συνυπάρχουν 
σ' ένα χρονικό καλειδοσκόπιο 
εκμηδενίζοντας το φθαρτό παρόν του ανθρώπινου χρόνου 
που συστήνεται επείγον και αναγκαίο 
όπως μ' αυταπάτη 
σού έμαθε κι εσένα να συστήνεσαι
χαρίζοντάς σου σύνεργα ραπτικής 
για να ράβεις την ανάγκη 
στα μέτρα του εγώ σου 
λησμονώντας την άχρονη συγγένεια όλων με όλα.